Cookies

Openbaarheid van familierecht kan (in Slowakije) wel

Vorige week hield ik een inleiding op een conferentie over emotioneel kindermisbruik in Bratislava. Mijn inleiding ging over politieke en sociologische aspecten van ouderverstoting. Best een klus om dat goed te doen in het Engels. Ik werd simultaan vertaald in het Slowaaks.

lezing Bratislava
Hier ben ik toe aan mijn conclusies. Op de voorgrond de Amerikaanse PAS-specialiste Sue Cornbluth

Mijn inleiding ging, onder andere, over de manier waarop de Nederlandse rechters de grondwet en diverse andere wetten aan hun laars lappen. Geen openbaarheid van uitspraken waardoor we nog slecht kunnen waarnemen wat er eigenlijk gebeurt in het familierecht. Ik had eigenlijk verwacht dat het in Slowakije minstens net zo erg zou zijn als in Nederland. Nummer 54 op de corruptielijst, een stuk lager (slechter) dan Nederland. Maar je moet dus niet naar de schone schijn oppervlakte kijken. Wat langst bedekt blijft is vaak het ergst. Die massale Nederlandse corruptie waarbij rechters bovendien het lef hebben om te liegen over die niet-openbaarheid dat zie je dus niet in Slowakije. Niet alleen zijn de uitspraken openbaar, zelfs de familierecht-zittingen zijn openbaar. Dan wordt er wel een uitzonderingetje gemaakt voor de kindverhoren. En daar wordt dan ook weer mee gesjoemeld. Als je rechters enige ruimte geeft om hun macht te misbruiken doen ze dat. Kindverhoren bij omgangs/gezagzaken kun je ook beter achterwege laten vond ik samen met PAS-expert Sue Cormbluth.
stairways to heaven 1
Na een mooie trektocht door de mooie Slovaakse natuur ben ik inmiddels weer terug in dit …-land dat mijn vaderland schijnt te zijn. Ik heb me werkelijk waar nog nooit zo goed gevoeld in een buitenland en zo slecht bij terugkeer.  Niet dat Slowakije alleen maar goed is. Het is ook dat hier in Nederland juist dat dat moeras aan rechters, (overheids-) trol-intriganten en trolorganisaties me weer staat op te wachten. Afin daar ga ik het nog wel een keer over hebben… misschien. Mijn toespraak wordt de komende tijd omgezet naar een wetenschappelijk artikel dat ook gepubliceerd gaat worden. Ik zal binnenkort wel wat citaten vrijgeven.

Reconnection

rosauitzicht1
ons uitzicht december 2012

Voor de mensen die mijn blog consequent volgen was het al wel bekend dat ik weer contact heb met mijn dochter. Maar erg breed had ik het nog niet uitgemeten. Omdat we binnenkort hopelijk samen op een conferentie optreden nog even opnieuw.  Gisteren bracht ik dit, al weer wat belegen nieuws, voor mijn linkedin-connections als volgt onder de aandacht:

Some of you already know, some of you really need to know by now. Since December 2012 I reconnected with my daughter Rosa in quite a wonderful way. This happened after 20 years of a broken relation. She now is 26 years old and I’m proud to be her father and she is happy to have a father. We now have a frequent and loving contact.

I do not especially blame her mother for what happened. Merely I blame the Dutch ( West European) judiciary system which forces parents to conflicts in which they tend to turn their worst faces towards each other. This should be stopped.

On 25 April, World Awareness Day Parental Alienation Syndrome my daughter and I hope to show up on a conference called Reconnection 2014 (Parental Alienation) in Amsterdam (please visit www.herverbinden.nl before 11-4). This conference still needs some participants and attention,

In my opinion one important thing in reconnection, it sounds strange, is stay in touch! I mean, even if your child states that he/she has problems with contact, even if he/she is turning against you, go on giving signs of life and interest. This is against some mainstream advice being given to a lot of fathers. But of course, next to that, you should always have an open look at your own state of being and your own mistakes.

Thank you all for your support

yours, stay in touch, love

Joep Zander

 Ik kreeg veel mooie en hartverwarmende reacties, waaronder de opmerking dat ik opmerkelijk mild ben naar de moeder van mijn dochter. Dit is niet om haar van de verantwoordelijkheid voor haar gedrag te ontslaan, maar zoals ik het ook schreef om het geheel te plaatsen in een systeem van ziekelijke systemische waanzin waarin ouders tegen elkaar worden opgezet. De keuze om je daar niet in mee te laten slepen is mogelijk maar moeilijk. Ik heb dat wel steeds geprobeerd. Graag zie ik een en ander in de context van deze uitspraak:

´What we can do is to love the person while hating the evil they do – the message of Christianity, Islam, civil disobedience, creative non-violence, and every other humane doctrine. We can teach them what the Bible, Gandhi, and Martin Luther King all taught: that “unmerited suffering is redemptive.” We can teach them the one central principle of both religion and political action: that salvation requires sacrifice.´ (uit Fathers’ Rights Are Fathers’ Duties Stephen Baskerville)

Ik zet dit verhaal nu op mijn blog om nog even te laten weten hoe ik met zo’n principe worstel.

En verder roep ik u graag op om deel te nemen an dat congres dat hier genoemd staat. U kunt er het beste snel bij wezen. herverbinden.nl

 

 

Verketterd

Het ouderverstotingssyndroom werd volgens de gangbare opvattingen in 1985 voor het eerst beschreven door Richard Gardner. In 1992 volgde zijn lijvige hoofdwerk het eerste artikel op. Toen Bernet een paar jaar geleden de geschiedenis van dit begrip uitdiepte kwam hij tot veler verbazing uit bij Wilhelm Reich die in 1949 al min of meer een omschrijving van het begrip had gegeven in zijn boek “Character analysis”. Of al eerder? Het boek stamt immers uit 1933?
Bij het uitwerken van mijn laatste artikel stuitte ik weer op die verwijzing. Ik ontdekte ook dat Bernet deze kennis in een volgend artikel weer had laten zitten en de geschiedenis van de beschrijving van ouderverstoting weer ergens bij Wallerstein liet aanvangen.
Dus besloot ik om zelf een en ander uit te zoeken. De Engelse versie van Reichs boek was volgens het catalogussysteem Picarta alleen in Leiden te vinden. Maar na wat omzwervingen bleek een Duitse versie hier in Deventer in de Atheneumbibliotheek aanwezig. Samen met de bibliothecaresse probeerde ik uit te zoeken hoe het zat met de verschillende drukken. Uiteindelijk kwam ik zelf tot de conclusie dat Reich het oorspronkelijke werk in het Duits had geschreven maar de aanvulling in 1945 in het Engels. Hij verbleef toen in de States. Het kostte wat moeite om het door Bernet aangehaalde citaat te vinden omdat ik dus nu met een andere editie zat. Gelukkig bleek er in Duitsland een vaderorganisatie te zijn (Väter für Kinder) die het allemaal al eens had uitgezocht. In het Duits dan wel. Ik was zeer verbaasd te lezen hoe precies Reich het ouderverstotingssyndroom had omschreven, preciezer dan ik op grond van het citaat van Bernet verwachtte. Inclusief de vrij essentiële verinnerlijking van de verstoting bij het kind. Gardner verwees niet naar Reich. Bernet eerst wel. Reich werd vele malen verketterd in zijn leven. Door de communisten, de nazi’s de psychoanalytische vereniging, de Amerikanen. Het kon niet op. Toch had hij mooie ideeën die dus zijn tijd soms ver vooruit waren.

Ik citeer het belangrijkste stuk:

Ich möchte hier ein klinisches Beispiel aus meiner ärztlichen Erfahrung einschalten.
Bei einer Ehetrennung hatte die Mutter mit dem Vater der Kinder die Vereinbarung getroffen, daß die Kinder zunächst bei der Mutter verbleiben, daß sie aber, wenn sie das 14. Lebensjahr erreichten, sich selbst freiwillig entscheiden sollten, bei wem sie weiterleben wollten. Eines der Kinder äußerte schon mit 12 Jahren den Wunsch, beim Vater zu leben. Daraufhin griff die Mutter zum Mittel der Diffamierung des Vaters, der abwesend war. Dem Kinde wurde die Überzeugung beigebracht, daß der Vater ein Mensch wäre, der andere Menschen beherrschen wollte, man müßte vor ihm auf der Hut sein, denn man könnte sich seinem Einfluß nicht mehr entziehen, wenn man einmal unter ihn geraten wäre. Diese Diffamierung war um so unverständlicher, als der Vater an der genau entgegengesetzten Schwäche litt, Menschen seiner Umgebung uneingeschränkte Freiheit zu lassen. Das Argument der Pestreaktion wurde erst einige Jahre später verständlich: Die Entfremdung des Vaters war offenbar nicht völlig geglückt, denn die Mutter griff zu einem schärferen Mittel. Sie brachte den Kindern die Uberzeugung bei, daß der Vater verrückt geworden and daher gefährlich wäre. Dies wirkte. Das Kind entwickelte eine neurotische Selbstversagung. Seine Charakterhaltung begann sich immer mehr dahin zu entwickeln, daß man sich gerade das, was man am sehnlichsten wünschte, zu versagen hatte.Das wurde nun zu einem Zwang. Der Einfluß der Mutter verinnerlichte sich im Kinde in so hohem Grade, daß das Kind sich jahrelang den heißen Wunsch, den Vater zu besuchen, versagte. Obwohl es später einsah, daß die Verrücktheitserklärung des Vaters ein Mittel, es fernzuhalten, gewesen war, behielt es die nun phobisch gewordene Angst, den Vater zu besuchen, bei. Obwohl es nun erwachsen war, war es unfähig, sich von der Mutter zu lösen and sein eigenes Leben zu führen. Es schob seinen Entschluß, das mütterliche Haus zu verlassen, immer wieder hinaus. Es war deutlich, daß eine Zwangshemmung es im Hause der Mutter festhielt. Genau das also, was diese Mutter dem Vater des Kindes zugeschrieben hatte, war komplett gelungen. Im Leben des Kindes hatte sich ein irreparabler Bruch festgesetzt. Die Selbstversagung durchaus rationaler Wünsche war zu einer dauernden Grundhaltung geworden. Obwohl sie den Vater sehr schätzte und liebte, vermochte sie es nicht über sich zu bringen, mit ihm auch nur wenige Tage in den Ferien oder bei ähnlichen Anlässen zu verbringen.

Alle citaten bij Väter für Kinder

Keywords

Parental alienation, fathers, discrimination, Case-study; Nog één trefwoord te vinden voor bij mijn Engelstalige artikel met een casebespreking over ouderverstoting en vaderschapsdiscriminatie. Leuk dat mijn zoon ook erg geïnteresseerd is. Zowel ten aanzien van het inhoudelijke als die 6500 woorden lange oefening in de Engelse taal.Wonderlijk genoeg had hij nog geen 2 seconden nodig om het vijfde trefwoord te vinden. Children. Yes!! Je kunt je afvragen waarom ik daar langer dan een minuut over aan het denken was. Maar geweldig natuurlijk dat mijn zoon nu ook een aandeel heeft in dit artikel.

Voor dat dit artikel geplaatst wordt zal het eerst nog een review-proces doormaken. Dus het blijft nog even spannend. Ik houd jullie op de hoogte. En kinderen, ja daar gaat het natuurlijk echt en in eerste instantie over. Tsja.

sinead

"She took my father from my life
Took my sister and brothers"

De CD Universal Mother van Sinead O Connor heb ik nu al heel vaak gehoord, platgedraaid en nagezongen (In this Heart, John I love you, Thank You for Hearing Me) en toch is bovenstaande tekst nooit helemaal tot me doorgedrongen. Eigenlijk beschouwde ik de CD als een ode aan het moederschap. Wat het overigens óók is. Maar het begint in het lied Fire on Babylon met een wrange aanklacht tegen Sinead’s eigen moeder die haar vader bij haar heeft weggenomen.

Maar was Sinead ook niet degene die haar eigen kinderen weer bezig was weg te houden van haar ex? Ja; Dat was het beeld wat ik van haar had. Een beperkt beeld. Als specialist op het gebied van ouderverstoting had ik wel wat wakkerder kunnen zijn. Sinead is een van de vele PAS (ouderverstotings)-kinderen die niet alleen zelf tijdelijk vervreemd raakte van haar vader, maar het probleem bovendien nog eens doorgaf. Heel gebruikelijk helaas. Ik ken het verhaal van Mylene, een van de eerste ouderverstotingsslachtoffers die met haar verhaal naar buiten kwam, die hierover verhaalt.

Toch zie ik zo zwervend op internet maar weinig mensen die dit verband leggen. Dus wat dat betreft ben ik niet de enige die dit pregnante voorbeeld zo maar dreigde te missen. Misschien komt het omdat bij het uitkomen van deze CD het verschijnsel Parental Alienation Syndrome nog maar nauwelijks bekend was. Je moet echt met de ogen van nu opnieuw kijken en luisteren.

Hoe besmettelijk het ouderverstotingssyndroom is werd me deze week weer een keer duidelijk in een gesprek met een kind-slachtoffer van loyaliteitsmisbruik. Ook daar werkte het door naar eigen kinderen, stiefkinderen, en veel meer; als een fragmentatiebom.

Het syndroom kan iemands leven zwaar aantasten. Niet uitgesloten dat de depressies van Sinead er ook alles mee te maken hebben.

Hoogste tijd om dit te stoppen. Zowel Sinead’s vader als de vader van haar kind Roisine (John Waters) hebben zich in dat kader flink geroerd.

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=xWAfiYyypeM]
voor de tekst
de depressies van Sinead
Dossier ouderverstotingssyndroom

Alien van scheidingskind

Elliot legt op subtiele wijze contact met zichzelf via het buitenaardse wezentje; ET. Maar waar is zijn vader gebleven?

Ik had de kaskraker ET nog nooit eerder bekeken. Maar nu met mijn zoon en zijn moeder is het ook weer een bijzondere gelegenheid ervoor. Er blijkt nog meer achter te zitten.

Filmmaker Steven Spielberg creëerde ET al in zijn hoofd toen de scheiding van zijn ouders zich voltrok. Hij had een soort fantasiewezentje nodig om zijn problemen mee door te nemen.

Merkwaardig dat Spielberg die na de scheiding juist met zijn vader meeging hier toch de klassieke alleenstaande-moeder-situatie weergeeft. De vader van Elliot is met een vriendinnetje met de zuiderzon vertrokken. Een beetje extra Terrestial (E.T) waar dan die andere ET voor in de plaats komt zou je kunnen zeggen.

Scheidingskinderen hoeven niet perse zielig te zijn of te blijven. Uit je problemen kun je kracht en kwaliteit ontwikkelen. Onlangs wees een voormalig ouderverstotingskind me daar nog op. Spielberg is daar zelf een mooi voorbeeld van. Dankzij zijn eigen vader, dankzij zijn eigen fantasiewezen……. Er zijn meer van die mooie voorbeelden.

Het begrip Parental Alienation krijgt met de alien ET zo ineens een heel andere draai

[youtube=http://youtu.be/6xZif3WmG7I]

achtergrond van scheidingskind Spielberg (op deze site meer mooie voorbeelden)

Parentificatie

Kinderen moeten moeder troosten en bijstaan na het scheidingsproces waarbij bovendien van ze wordt gevraagd om ook maar tegelijkertijd solidair te zijn. Solidair tegen vader. Ze moeten ouder zijn. Ah.. parentificatie zei ik wijsneuzerig. Want je bent expert of je bent het niet nietwaar? Moeilijk woord, vakjargon zeker, vroeg de vader die even mijn gesprekspartner was. Ach ja, houd ik ook niet van maar af en toe vat zo’n woord toch beter samen wat er precies aan de hand is.

Jaja zei ik later tegen mezelf. Is het misschien niet beter om eerst te proberen verder te navigeren met de woorden die een gesprekspartner gebruikt voordat je er wat overheenplakt. Zeker gezien het feit dat het hier geen discussie tussen professionals betrof? En dus terugkijkend; hoe beeldend is de zin: “Ze moeten ouder zijn” Behalve dat het de verwisseling of verschuiving weergeeft waarmee een kind ouderlijke verantwoordelijkheden op zich neemt zit in die zinsnede ook de notie van het ouder moeten zijn dan je bent, gedrag vertonen dat niet passend is voor je leeftijd, dat hoort bij iemand die meer jaren erop heeft zitten. Mooi trouwens het subtiele verschil tussen: “Een kind moet ouder worden” en “Een kind moet ouder zijn”.  Het eerste is een doel van de opvoeding, het tweede helemaal niet. Goed onderscheidend en verhelderend taalgebruik dus.

Ook  dat dit verschijnsel een onderdeel kan zijn van het ouderverstotingssyndroom was deze vader volkomen duidelijk. Het valse misbruik van de loyaliteit van de kinderen om ze tegen de andere ouder te richten; loyaliteitsmisbruik.  Deze moeilijke woorden hebben in de praktijk wél een functie overigens omdat ze niet beter kort gebekt kunnen worden.

Een belangrijke vorm van parentificatie is het overnemen van de rol van de partner van de ouder waar het kind verblijft. Het optreden als plaatsvervanger van de verdwenen ouder. De glorie van die rol maakt verstoting van de verdwenen ouder nog eens extra “noodzakelijk” Het kind is grootaandeelhouder geworden, medeverantwoordelijk voor de verstoting van degene die het vervangt.

Als je dieper ingaat op het begrip parentificatie zie je dat er door verschillende wetenschappers andere definities aan zijn gegeven die gelukkig wel allemaal vallen onder de hier eerder genoemde omschrijving ouder moeten zijn. En inderdaad de ene definitie legt meer de nadruk op het vervroegd volwassen zijn en de andere meer op  verdraaide rolpatronen. Een van de eerste ontwikkelaars van het begrip is Nagy, een Amerikaans-Hongaarse psychotherapeut die ook van belang is voor het gebruik van het begrip loyaliteit en dus ook loyaliteitsmisbruik. Kinderen zijn loyaal, die loyaliteit mag niet doorbroken worden maar ook niet misbruikt. Bij ouderverstoting gebeurt beide wel.

Nagy onderscheidt functionele en destructieve parentificatie. Parentificatie kan ook bijvoorbeeld een erg tijdelijke leerrol zijn. Of een korte noodzakelijkheid die in de beste opvoedingssituatie wel voorkomt en misschien daarmee ook wel bijdraagt aan het kennismaken met de volwassen rol. Toen ik het begrip gebruikte in de bovengenoemde conversatie bedoelde ik slechts het destructieve mechanisme. Gemeten aan Nagy versimpelde ik dus eerder dan dat ik er diepte aan gaf. Hopelijk heb ik dat nu weer een beetje rechtgezet.

Een mooie inleiding op het begrip parentificatie
dossier ouderverstoting (Parental Alienation Syndrome)

Richard Gardner

Hier praat ik met Richard Gardner aan vde vooravond van zijn lezing
Hier praat ik met Richard Gardner aan de vooravond van zijn lezing

“‘Het ouderverstotingssyndroom is een stoornis, en de wetgever heeft de macht om rechters te machtigen de stoornis te genezen’  Met deze kryptische boodschap opende Richard A. Gardner, Amerikaans hoogleraar kinderpsychiatrie, de presentatie in Nederland van zijn boek over het ouderverstotingssyndroom. Het was 24 juni 1999. In de Grote Kerk te Breda werd het eerste congres gehouden in een serie van twee, georganiseerd door het Ministerie van Justitie samen met ouderorganisaties. Congresgangers waren rechters, justitieambtenaren, kinderbeschermers, advocaten en ouders. Joep Zander had destijds de aandacht gevestigd op de publicaties van Gardner, en dat had geresulteerd in een uitnodiging aan Gardner om zijn werk in Nederland te komen introduceren.”

Voor zover  is de intro van het artikel van Peter Prinsen in het boek Verpasseerd Ouderschap. Het bezoek van Gardner aan Nederland  is nu een dikke tien jaar geleden.

Wat Gardner óók zei is dat we in Europa wat kunnen léren van de States.  Zojuist las ik het boek family’s heartbreak waaruit ik bijna het omgekeerde concludeerde.  Natuurlijk klopt het dat er in de States meer ervaring is opgedaan met het aankaarten van het ouderverstotingssyndroom, maar het inschakelen van meer sociaalwetenschappers is  in Nederland mijns inziens al een gepasseerd station dat zijn onnut heeft bewezen. Qua oplossingen zie ik meer gebeuren in ons buurland België. Binnenkort ga ik daar op bezoek om een lezing te geven over ouderverstoting, dus ik ga me bij gelegenheid weer eens uitgebreider op de hoogte stellen van de ontwikkelingen aldaar.

Bij deze gelegenheid keek ik nog eens het internetdossier ouderverstotingssyndroom door en kwam tot de ontdekking dat daar nog steeds slechts een klein stukje van het geluidsbestand van dat optreden van Gardner stond. Aangezien er nu veel meer mogelijkheden zijn dit soort zaken online te zetten zonder dat het jezelf kapitalen kost heb ik het bestand in zijn geheel geupload bij archive.org. De moeite waard om nog een keer terug te luisteren.

Alles over Gardner in Breda inclusief de complete geluidsfile
Het dossier ouderverstotingssyndroom
Bespreking van het boek A family’s heartbreak van Michael Jeffries

wortels zoeken

Met horten en stoten zijn we met een aantal mensen bezig aan een geheel nieuwe uitgave van het boek “Ouderverstotingssyndroom in de Nederlandse context”. Die was namelijk uitverkocht.

Ik voel me tegelijkertijd heftig geconfronteerd met de mythe “dat het heus wel goed komt” na het oplopen van dit syndroom dat wordt veroorzaakt door stelselmatig loyaliteitsmisbruik.
Ik wil niet zeggen dat het na het oplopen van ouderverstotingssyndroom perse nóoit goed komt, maar het duurt op zijn minst lang en gaat met vele ups en downs gepaard. Volgens Gardner, de grondlegger van de theorie over het ouderverstotingssyndroom, komt het mééstal niet goed.

Natuurlijk er zijn veel kinderen op zoek naar hun vaders, en ze maken vast hier en daar contact. Op programma’s als spoorloos ziet het er erg spectaculair en hoopvol uit. Als je een vader hebt die met recht als “slecht” te boek staat en daar spijt van heeft, of zelf (zogenaamd) nooit contact heeft gezocht, valt er veel te bereiken. Hier hoef je immers de loyaliteit met de moeder niet af te vallen (Ze had gelijk, hij is slecht, maar toch een mens) Maar wat met vaders waar eigenlijk weinig op aan te merken is? Die zijn de steen des aanstoots van programmerende moeders die hun falen niet onder ogen willen komen. En die dus ook niet willen zien dat zoon of dochter in die steen des aanstoots ineens een rots van goede wil zou kunnen herkennen.

Op grond van deze idiotie die vooral door zogenaamd arbitrerende instanties in stand wordt gehouden zou je dus moeten concluderen dat vaders maar het best wat fout kunnen doen zodat er een excuus is voor herstel van de relatie. Dit lijkt te voeren naar een cynische conclusie die ik echter zelf niet zal trekken.

hier meer informatie over het (aankomende) nieuwe boek

ouderverstotingssyndroom

vervreemdDe Spaanse associatie van psychologen heeft het ouderverstotingssyndroom erkend als een afwijking die dient te worden uitgebannen. Al eerder waren er geluiden uit Spanje dat rechters het syndroom erkenden. In Nederland zijn er ook rechters die het syndroom noemen in hun vonnissen.

In 1999 schreven we onder mijn redactie het eerste Nederlandstalige boek over het ouderverstotingssyndroom. Inmiddels werken we aan een ( zeer uitgebreide) herdruk van dit uitverkochte Ouderverstotingssyndroom in de Nederlandse context.

Het is tekenend voor de Nederlandse situatie dat we hier hard op moeten roeien tegen veel weerstand. Dat het onmogelijk lijkt het boek bij een grote uitgever te plaatsen. Deze geven liever zwaar door de overheid gesubsidieerde boeken uit. Ondanks de pogingen een reëel bestaand verschijnsel (ik citeer weer de Spaanse psychologen) te marginaliseren blijven we ook in Nederland aan de weg timmeren, al is het tegen de klippen op. Ok nog een positief geluid; de Nederlandse raad voor de Kinderbescherming heeft voor al haar vestigingen reeds een exemplaar van het toekomstige boek besteld. Het kost ze minder dan de subsidiëring van Dhr. Spruijt, die een paar jaar geleden een poging deed om het probleem ouderverstoting te marginaliseren.

Spaanse psychologen over ouderverstotingssyndroom

dossier ouderverstotingssyndroom