Vorige week hield ik een inleiding op een conferentie over emotioneel kindermisbruik in Bratislava. Mijn inleiding ging over politieke en sociologische aspecten van ouderverstoting. Best een klus om dat goed te doen in het Engels. Ik werd simultaan vertaald in het Slowaaks.
Mijn inleiding ging, onder andere, over de manier waarop de Nederlandse rechters de grondwet en diverse andere wetten aan hun laars lappen. Geen openbaarheid van uitspraken waardoor we nog slecht kunnen waarnemen wat er eigenlijk gebeurt in het familierecht. Ik had eigenlijk verwacht dat het in Slowakije minstens net zo erg zou zijn als in Nederland. Nummer 54 op de corruptielijst, een stuk lager (slechter) dan Nederland. Maar je moet dus niet naar de schone schijn oppervlakte kijken. Wat langst bedekt blijft is vaak het ergst. Die massale Nederlandse corruptie waarbij rechters bovendien het lef hebben om te liegen over die niet-openbaarheid dat zie je dus niet in Slowakije. Niet alleen zijn de uitspraken openbaar, zelfs de familierecht-zittingen zijn openbaar. Dan wordt er wel een uitzonderingetje gemaakt voor de kindverhoren. En daar wordt dan ook weer mee gesjoemeld. Als je rechters enige ruimte geeft om hun macht te misbruiken doen ze dat. Kindverhoren bij omgangs/gezagzaken kun je ook beter achterwege laten vond ik samen met PAS-expert Sue Cormbluth.
Na een mooie trektocht door de mooie Slovaakse natuur ben ik inmiddels weer terug in dit …-land dat mijn vaderland schijnt te zijn. Ik heb me werkelijk waar nog nooit zo goed gevoeld in een buitenland en zo slecht bij terugkeer. Niet dat Slowakije alleen maar goed is. Het is ook dat hier in Nederland juist dat dat moeras aan rechters, (overheids-) trol-intriganten en trolorganisaties me weer staat op te wachten. Afin daar ga ik het nog wel een keer over hebben… misschien. Mijn toespraak wordt de komende tijd omgezet naar een wetenschappelijk artikel dat ook gepubliceerd gaat worden. Ik zal binnenkort wel wat citaten vrijgeven.
Betrokkenheid en ouderverstoting
“Deze twee publicaties maken het ouderverstotingssyndroom echter enigszins verdacht. Zander is namelijk een voorvechter van het vaderrecht. Zijn publicaties zijn mede gebaseerd op persoonlijke negatieve ervaringen: hij strijdt al jarenlang voor het omgangsrecht van zijn eigen kinderen. Het ouderverstotingssyndroom komt hem, in zijn positie, dus goed van pas. Er is in dit geval dus wel aandacht voor het fenomeen, maar is dit wel juiste en objectieve aandacht?”
Met deze woorden betichtte collega (pedagoge?) Sanne Bosmans mij In 2004, in verband met de 2 eerste boeken die onder mijn redactie, over ouderverstoting in Nederland verschenen, ervan een te grote betrokkenheid bij het onderwerp te hebben.
Tegen dit soort kritiek ben ik steeds weer aan blijven lopen. Onlangs maakte ik het mee dat een therapeutisch zeer waardevol gesprek met een volwassen ouderverstotingsslachtoffer door een therapeut werd weggezet als onprofessioneel roldoorbrekend. En ik maakte mee dat een contact van een ander zeer nabij volwassen ouderverstotingsslachtoffer met een verstoten vader (niet ik) door de therapeute van de eerste werd weggezet met de waarschuwing niet zijn therapeut te worden.
Betrokkenheid is bij ouderverstoting noodzakelijk anders overbrug je het onbegrijpelijjke, het tegen-intuïtieve karakter ervan niet. Er is een grote cognitieve afstand tussen een ‘professionele’ therapeut en de waarneming van ouderverstotingsprogrammering bij een op het eerste gezicht warme, verantwoorde relatie tussen een programmerende ouder en haar kind.
Over dit onderwerp zal ik binnenkort spreken op een congres. Nadere aankondiging volgt. In verband daarmee kreeg ik van meelezer R de volgende videotip die inderdaad zeer de moeite waard is in dit verband.
afgeschilderde kinderbeschermers
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=j_pfPU2D2RQ]
Dit filmpje spreekt hopenlijk voor zichzelf
stapel
Voor de mensen die nog twijfelden of de nieuwe boeken Verpasseerd ouderschap nog een keer afkwamen. Vandaag kwamen de dozen; zie de foto.
Tot 12 maart zijn ze nog extra voordelig te bestellen.
cover
alternatief
Vandaag is de opmaak van het boek VerPASseerd Ouderschap begonnen. Zo heet nu het boek met de werktitel Oudervervreemding, Loyaliteitsmisbruik en Ouderverstotingssyndroom. De laatste twee woorden zijn trouwens behouden in de ondertitel. Het is een heel loslaatproces. Tot het laatst als alles al eigenlijk af is ga je toch nog weer verbeteringen aanbrengen.
En juist die laatste paar verbeteringen lijken altijd nog noodzakelijker dan elke verbetering daarvoor. En toch gaat het om een oneindig proces dat je ergens moet beëindigen. Je kunt niet bezig blijven.
Mijn laatste verbeteringen waren wat relativeringen in ernstige opmerkingen over ouderschap in de jaren zeventig. In die tijd kwam de alternatieve hulpverlening van de grond. Het kreeg namen als JAC, Release en niet te vergeten de Soosjale Joenit in Den Haag. Bij de laatste kwam ik in die tijd zelf nogal eens binnenlopen. Men was daar altijd erg staat “ondermijnend” bezig. Zo kan ik me nog iets vaags herinneren van iemand die ernstige misstanden had ontdekt bij Justitie en dat wel even boven water ging tillen. Nooit meer iets van gehoord dus. Tegenwoordig blijft Justitie nog steeds ver onder water, tenzij u mijn weblog leest natuurlijk.
Eigenlijk zou je dus verwachten dat ik me nog steeds goed kan vinden in het werk dat toen bij die clubs werd verricht. Maar nu de andere kant. Men hield zich daar bezig met jongerenhulpverlening. Dit was ook maatschappijkritisch. Maar vooral ook ouderkritisch om niet te zeggen ouderondermijnend.
En die maatschappelijke kritiek? Ach, zoals u weet is de alternatieve hulpverleningsgeneratie uiteindelijk lekker ingekaderd in de genormeerde hulpverlening. Een ding zijn ze echter niet kwijtgeraakt; het afserveren van ouders. En dat afserveren is nu juist de kern geworden van die extreme staatsinmenging in het privéleven waar we nu mee te maken hebben, en die voor ouders en kinderen niets goeds oplevert.
Nou lijkt het me een mooie opgave voor u om uit te zoeken of ik het nu beter heb uitgelegd dan in mijn boek, andersom, of dat het elkaar aanvult.
Daartoe hebt u nu nog steeds de unieke mogelijkheid dat boek met een voorintekenkorting en zonder verzendkosten aan te schaffen. En die voorintekenprijs hebben we zelfs net nog iets verlaagd tot 12 euro. Dit vanwege het feit dat er wat minder afbeeldingen in verwerkt zijn dan eerst in de planning zat en ik graag van het begin af aan flinke voorraadbeheersing wens te doen. Overigens is het aantal pagina´s flink uitgebreid. Dus over informatie niets te klagen. Als u drie boeken tegelijk aanschaft krijgt u nog meer korting. U mag daarvoor ook andere boeken van Rela nemen. Maar let op deze aanbieding geldt tot aan de presentatie van het boek, waarvan overigens de datum nog niet bekend is.
ontweting 2
Soms wil ik wel eens stiekem dat ik níets weet. Het is wat oneerbiedig naar de Schepper die me met een goed verstand heeft toegerust. Niét weten spaart een hoop ergernis. Daarmee benader ik alsnog de essentie van mijn vorige ontwetingsblog.
Het is niet alleen het feit dat sommige docenten en hun masterstudenten op de Utrechtse universiteit door hun onwetendheid en onwelwillendheid, onkunde en desinformatie in het rond strooien. Zeker dat gebéurt, en wel met subsidie van de overheid. Veel fundamenteler is dat mensen als ondergetekende, die het wel eens doorzien, er geen zín meer in hebben dat te doorzien. Je wordt toch niet serieus genomen en je hebt er alleen maar last en ergernis van. Ik begrijp dan ook de mensen die sommige delen uit mijn boeken overslaan omdat ze het te erg vinden. Ga maar lekker slapen!
Nu na de UU-thesis van Kaplan ook de eerdere studie van haar docent Spruijt over PAS even goed doorgenomen. Ik kan het niet laten. Van Ed Spruijt mag je PAS niet met syndroom vertalen ondanks de letterlijke aanwezigheid van “syndrome” in de laatste letter van PAS.
Ik constateer dat Spruijt valentie (de mate van ernst) en prevalentie (het voorkomen van) van PAS op een of andere manier op één hoop gooit. Ik zie dat bijna alles wat ik aan kritiek op Esma Kaplan hieronder heb gemeld eigenlijk rechtstreeks van haar leermeester afkomstig is. Dus nogmaals, neem het haar niet kwalijk, zij heeft het gewoon verkeerd geleerd.
Ik vind het ernstig dat de Raad voor de Kinderbe…..ing Spruijt nog steeds serieus neemt. Nee ergo. Dat Spruijt de enige is die door de Raad serieus wordt genomen. Ook dat zal ik allemaal nog verder uitleggen in dat nieuwe boek.
Nieuw boek (misschien, verrassing) toch nog met een andere titel?
dossier wetenschap en vaderschap
ontweting
Een brij aan statistische gegevens in een als exploratief bedoeld onderzoek verhullen dat er eigenlijk niets te zeggen valt. Sorry dat ik zo moeilijk met de deur uw pc binnenval. Ik was vanmiddag bezig aan wat leeswerk voor de laatste loodjes voor het boek Oudervervreemding, Loyaliteitsmisbruik en Ouderverstotingssyndroom.
Onderzoek rond scheiding van kinderen van hun ouders deugt heel vaak niet. Er is geen bekommernis over de non-respons; als er weinig mensen antwoorden geven is het toch al gauw conclusies trekken geblazen. Als ook de Utrechtse socioloog Ed Spruijt bij het onderzoek is betrokken wil het helemaal nogal eens fout uitpakken. Deze “wetenschapper” “onderzoekt” namelijk in opdracht van justitie en kinderbesch….ing op zo’n manier dat we vooral het vertrouwen in dit soort instituten blijven behouden. Ik heb dat uitvoerig beargumenteerd uitgelegd in mijn vorige boeken Moeder-Kind-Vader en Gemist Vaderschap. U kunt het daar teruglezen of indien u goed Engels leest de link hieronder volgen.
Nu gaat het om de masterthese van een leerlinge van Spruijt; Esma Kaplan. Eigenlijk beweert ze dat PAS (ouderverstotingssyndroom) veel voorkomt in Nederland, maar tegelijkertijd kan het volgens haar niet gecorreleerd worden aan conflicten na de scheiding. Rara hoe kan dat. Ik zal het u gelijk maar vertellen; dat kan in principe niet.
Ik zal hier niet uitgebreid in kunnen gaan op het geknoei met zogenaamd wetenschappelijk onderzoek. U zult dus denk ik het volgende boek moeten lezen waarin een keur van wetenschappers en juristen het nodige uit de doeken doen over het ouderverstotingssyndroom. Zonder Spruijt dat wel. Maar dat is voor hem niet erg; kan hij weer een gesubsidieerd boekje uitgeven of andere gesubsidieerde media voorzien van verkapte overheidsvoorlichting.
Ik schaam me bijna dat ik op de Utrechtse Universiteit heb gestudeerd.
De in het engels gepubliceerde versie van mijn aanklacht over de Nederlandse scheidingswetenschappers
De genoemde boeken op de site van Relapublishing
De thesis van Kaplan
wortels zoeken
Met horten en stoten zijn we met een aantal mensen bezig aan een geheel nieuwe uitgave van het boek “Ouderverstotingssyndroom in de Nederlandse context”. Die was namelijk uitverkocht.
Ik voel me tegelijkertijd heftig geconfronteerd met de mythe “dat het heus wel goed komt” na het oplopen van dit syndroom dat wordt veroorzaakt door stelselmatig loyaliteitsmisbruik.
Ik wil niet zeggen dat het na het oplopen van ouderverstotingssyndroom perse nóoit goed komt, maar het duurt op zijn minst lang en gaat met vele ups en downs gepaard. Volgens Gardner, de grondlegger van de theorie over het ouderverstotingssyndroom, komt het mééstal niet goed.
Natuurlijk er zijn veel kinderen op zoek naar hun vaders, en ze maken vast hier en daar contact. Op programma’s als spoorloos ziet het er erg spectaculair en hoopvol uit. Als je een vader hebt die met recht als “slecht” te boek staat en daar spijt van heeft, of zelf (zogenaamd) nooit contact heeft gezocht, valt er veel te bereiken. Hier hoef je immers de loyaliteit met de moeder niet af te vallen (Ze had gelijk, hij is slecht, maar toch een mens) Maar wat met vaders waar eigenlijk weinig op aan te merken is? Die zijn de steen des aanstoots van programmerende moeders die hun falen niet onder ogen willen komen. En die dus ook niet willen zien dat zoon of dochter in die steen des aanstoots ineens een rots van goede wil zou kunnen herkennen.
Op grond van deze idiotie die vooral door zogenaamd arbitrerende instanties in stand wordt gehouden zou je dus moeten concluderen dat vaders maar het best wat fout kunnen doen zodat er een excuus is voor herstel van de relatie. Dit lijkt te voeren naar een cynische conclusie die ik echter zelf niet zal trekken.
ouderverstotingssyndroom
De Spaanse associatie van psychologen heeft het ouderverstotingssyndroom erkend als een afwijking die dient te worden uitgebannen. Al eerder waren er geluiden uit Spanje dat rechters het syndroom erkenden. In Nederland zijn er ook rechters die het syndroom noemen in hun vonnissen.
In 1999 schreven we onder mijn redactie het eerste Nederlandstalige boek over het ouderverstotingssyndroom. Inmiddels werken we aan een ( zeer uitgebreide) herdruk van dit uitverkochte Ouderverstotingssyndroom in de Nederlandse context.
Het is tekenend voor de Nederlandse situatie dat we hier hard op moeten roeien tegen veel weerstand. Dat het onmogelijk lijkt het boek bij een grote uitgever te plaatsen. Deze geven liever zwaar door de overheid gesubsidieerde boeken uit. Ondanks de pogingen een reëel bestaand verschijnsel (ik citeer weer de Spaanse psychologen) te marginaliseren blijven we ook in Nederland aan de weg timmeren, al is het tegen de klippen op. Ok nog een positief geluid; de Nederlandse raad voor de Kinderbescherming heeft voor al haar vestigingen reeds een exemplaar van het toekomstige boek besteld. Het kost ze minder dan de subsidiëring van Dhr. Spruijt, die een paar jaar geleden een poging deed om het probleem ouderverstoting te marginaliseren.
Spaanse psychologen over ouderverstotingssyndroom
dossier ouderverstotingssyndroom