Hieronder de flyer van de vierde mars Enschede-Den Haag van Patrick Damhuis. Een nieuwigheid is dat er op elke stopplaats een lezing zal worden gehouden. Zelf geef ik op maandag 31 augustus om 20 uur een lezing over ouderverstoting genesteld blijft in de geest van PAS-kinderen ook als ze volwassen zijn. En hoe dat voor een flink deel verklaard kan worden vanuit het feit dat loyaliteitsmisbruik tot in hoeken en gaten genesteld is in onze instituties en zogeheten democratische maatschappij. Mijn lezing wordt gegeven in het NH Hotel in Zoetermeer. Aanmelden graag bij Patrick via pb messenger. Maar ik geef het evt ook wel door.
“Het lijkt erop dat die hut in de lucht hangt!” Mijn, inmiddels volwassen, zoon kijkt op van zijn navigatiemiddelen. We lopen naar beneden en voor ons zien we een dal. We zitten onder de hoogte die de kaart aangeeft als de hoogte waarop de Chakalitsa Lodge ligt. We zijn hem toch niet toevallig voorbij gelopen? Nee blijkt uit een uitgebreide evaluatie van alle ons ter beschikking staande gegevens en een blik op de omgeving.
Mijn zoon en ik lopen in de Bulgaarse bergen, in een prachtig natuurreservaat, We hebben al heel wat achter de rug. Onze contacten met de wereld om ons heen zijn af en toe moeizaam en vooral in een andere taal en een ander schrift. Als wij vragen of mensen misschien een beetje Duits of Engels kunnen reageren ze met de vraag of wij Russisch kunnen, en daar wordt dan wederzijds hartelijk om gelachen. Enerzijds zijn de kloven heel groot tussen Oost en West Europa anderzijds hebben we nog nooit zo hartelijke en gastvrije mensen ontmoet als daar in Bulgarije. Bulgarije rechts en Europa links. En dat op een door de EU gesubsidieerd bordje waarvan de inkt niet weervast bleek te zijn. Ineffectieve EU-projecten hebben we wel meer gezien in Bulgarije. Prachtige door de EU gesubsidieerde treinstations langs spoor waar je vanaf dreigt te zwiepen.
Afijn verder op ons pad naar een hut die volgens onze Bulgaarse kaart inmiddels eigenlijk ergens boven ons hoofd hangt. We houden het op een kaartfout, maar weten dat de eerdere arrogante houding naar onze kaart. ‘Het zal wel aan die K.. kaart liggen’ ons toch echt een extra 300 meter op en af opleverde omdat niet de kaart maar wijzelf fout bleken te zitten. Inmiddels loopt ook het paadje, met heel heel erg soms ergens een blauwe markering, onverbiddelijk vast in een zeer dichte begroeiing van lage dennen- en frambozen-struiken. Plastic herdershut op weg naar de zwevende berghut
Onder de struikjes kun je soms de uitholling van het pad nog zien, maar vanuit ooghoogte is het allemaal een grote vlakte van ondoordringbare groene massa. Gelukkig lopen we op een uitloper van een berg en daardoor kunnen we als we steeds op het hoogste punt naar beneden lopen toch een beetje grip houden op onze weg. Op een gegeven moment stuiten we op een primitief plastic herdershutje waar we desalniettemin niet het beoogde pad vinden maar wel even later een man, met een kachelpijp op zijn rug, naar toe zien lopen. Zo komen we weer op het pad en incasseren nog een hartelijk bravo van de herder voor onze stoere jungleavonturen. Inderdaad, honderd meter lager dan op de kaart vermeld, komen we aan bij de Chakalitsa Lodge waar we uitermate gastvrij worden ontvangen door een aantal mannen die misschien in geen maanden een gast hebben gezien. Wij begrijpen daar iets van. In heftig Bulgaars ontraden ze ons de route die we de volgende dag willen lopen, hoewel die zowel op de kaart als in ons gidsje is terug te vinden en die bovendien voor een groot deel over tweesporenwegen lijkt te lopen. Eigenzinnig als we zijn gaan we de volgende ochtend toch op stap.
Over onze verdere jungelavonturen over niet bestaande paden, moeilijke rivieroversteekjes zal ik nu even kort zijn. Uiteindelijk leidde het hele avontuur tot een paginagroot vader-zoon verhaal in Bulgarije’s grootste krant. Leest u zelf maar hiernaast. Uhh oh u kunt het cyrillisch schrift niet lezen…. Voor u speciaal hierbij de teksten die mijn zoon maakte als antwoord op de vragen van de journalist. En houdt u vast, er schijnt nog een artikel aan te komen.
Inmiddels zijn mijn zoon en ik dus BB ers ( Bekende Bulgaren, of misschien toch BN-er?) Mooi , maar per saldo was natuurlijk vooral de 3 weken die we deelden in een klein tentje enzo iets wat we ook vele andere vaders en zonen zouden willen toewensen. Misschien dat de Bulgaarse krant daar ook aandacht aan gaat besteden in het tweede artikel. We vergeleken onze vadermars met de vader zonder kind-mars van Patrick Damhuis die zich in dezelfde periode afspeelde. Afin we zullen zien. krant bulgarije 1 tekst van ons in het Engels
Rond ouderverstoting heb je eigenlijk twee soorten coalities. Heleen Koppejan legt uit hoe die ene coalitie werkt waarmee een ouder het samen met haar eigen omgeving ervoor zorgt dat ze het kind van de andere ouder vervreemdt en het kind die andere ouder gaat verstoten. Ook professionals horen heel vaak bij die coalitie beaamde Heleen op mijn verzoek. Zelf sprak ik over de manier waarop je vroegtijdig afspraken kunt maken en een sluitende coalitie met je omgeving kunt maken gericht op juist het behoud van ouderschap. Ik maak daarbij graag een vergelijking met het peter- en meterschap zoals religieuze tradities die soms nog vormgeven.
Afin een mooie conferentie gisteren in het Etty Hillesum Centrum. Zelf vond ik Patrick Damhuis er weer uitspringen met een gloedvol betoog als vader, zoon en inmiddels ook expert. Binnenkort komen alle filmpjes op internet dankzij Jan die er helemaal voor uit België was afgereisd om alles vast te leggen.
Een mooi hoogtepunt vond ik zelf ook de quilt van fragmenten uit mijn schilderijen de aanwezigen ter plekke fotografeerden en die via mijn zoon live in een presentatie werden gezet. Zelf heb ik hem nog even afgewerkt maar ik heb mijn zoon’s compositie in principe intact gelaten. Twee nog niet verwerkte foto’s erbij gezet en een achtergrond.
Een mooie verbinding tussen woord en beeld. En hopelijk per saldo een aanzet een fiks verbeterde aanpak vanuit de gemeente. Wat dat betreft had strafrechtadvocaat Abdel Ytsma een sterk punt. Hij stipte aan dat de gemeente via het driehoeksoverleg OM-Politie-Gemeente nog steeds behoorlijk invloed kan uitoefenen op het vervolgingsbeleid. Zoals het vervolgen op grond van artikel 300 lid 4 van het wetboek van Strafrecht zoals ik 14 jaar geleden in mijn boek Moeder-Kind-Vader een drieluik over ouderverstoting ook al aanvoerde. En wat mij betreft kan de gemeente dus een campagne voeren voor vroegtijdige afspraken ongeveer volgens het plan dat ik daarvoor schreef. Op naar een coalitie voor beter beleid.
Zoon filmt vader (foto Benne)
Ik vrees dat ik er even niet aan toe kom om een verslagblog te maken van de indrukwekkende opening van mijn expositie in het Etty Hillesum Centrum afgelopen zondag. Er waren meer dan 60 mensen en prachtige optredens. Ik geef via deze post toch alvast wat materiaal aan jullie door. Het zal dus de komende dagen worden aangevuld met filmpjes van alle optredens en prachtige foto’s van fotograaf Benne.
Om te beginnen het prachtige optreden van Patrick, bekend van de voetmars op Den Haag.
Twee maanden geleden bereikte ik samen met de facebookgroep (h)erken ouderverstoting een dijkdoorbraak in de openbaarheid van uitspraken doordat het hof Den Bosch de hele serie uitspraken van een raadsheer over 2016 vrijgaf. Zoals te verwachten viel reageerde niet iedere rechtbank hier positief op. Wat minder te verwachten viel was dat ook in eigen kring door een paar mensen (waaronder ‘zelfs’ een jurist) wat meesmuilend werd gedaan over deze duidelijke overwinning. Kortom de zandzakken werden aangesleept om het gat in de dijk te dichten, en die zandzakken kwamen soms uit onverwachte hoek. De rechtbank Breda en het Hof Den Haag hebben negatief gereageerd op verzoeken om openbaarheid van uitspraken cq publicatie. Maar het gat in de dijk zal en kan niet meer worden gedicht. De overwinning op de intransparantie en arrogantie van de rechterlijke macht heeft velen geïnspireerd. Ook Patrick Damhuis roerde het punt zondag in zijn toespraak tot Tweede Kamerlid Sven Koopmans uitdrukkelijk aan. En we gaan er dan ook met Sven over verder. Ook al omdat Sven eerder duidelijke uitspraken deed over de noodzaak van openbaarheid. Op een of andere manier is het wel wonderlijk dat het juist een VVD-er is die deze confrontatie niet helemaal uit de weg gaat. Immers de VVD is juist sterk verbonden met het angstwekkende justitiebolwerk door het leveren van achtereenvolgende ministers van Justitie. Illustere voorgangers van Sven zoals Otto Vos en Ruud Luchtenveld (klik>laatste alinea) hebben echter wel hun nek uitgestoken tegenover het justitieapparaat en de Rechterlijke macht. 1998: VVD-er Otto Vos in de lentemars
Zondag kreeg ik van Nico van den Ham de gelegenheid om de kritiek op het rechtelijke machtsmisbruik nog eens goed op een rijtje te zetten. En ik moet zeggen dat is goed gelukt. Zie onderstaande video. Wat een mooie plek daarvoor zo tussen de ridderzaal, Eerste en Tweede Kamer.
We willen nu een matrix maken met een overzicht van alle gerechten met uitkomsten van inzage en publicatieverzoeken. Een beetje name and shame.
Af en toe was er nog wel wat discussie over de route tussen Zoetermeer en Den Haag. Patrick wees uiteindelijk de weg. Daar ging wel eens wat in mis, maar iedereen was blij en tevreden met zijn leiding. Dat gold niet alleen voor het fysieke lopen, maar ook de rest van het verloop had Patrick prima in de hand. Twee keer een uitstekende toespraak een uitdagende stelling naar kamerlid Sven Koopman “Ik bied u geen 6 weken geen 12 weken maar drie maanden om met iets concreets te komen, maar anders staan we hier de volgende keer met meer mensen op de stoep”
Opvallend was ook de creatieve actie met de sponsjes die eerst een verbinding symboliseerden en vervolgens als natte sponsjes in de grote brievenbus van het Ministerie van Justitie en Vuiligheid verdwenen.
Het was een fysieke prestatie om in 7 dagen 200 kilometer te lopen met een rugzak van 17 kilo en een kinderwagen vol spullen. Het was nog wonderlijker hoe fris en monter op het eindpunt daar samen met ongeveer 70 mensen een uitroepteken achter werd geplaatst!!!
Hieronder ziet u de film die Nico van der Ham schoot van de bijeenkomst bij Justitie en op het Binnenhof. Daarna maakte Nico nog een filmpje waarin hij mij interviewde. Die laatste zal ik morgen ook op mijn blog zetten, maar nu verwijs ik daarvoor even naar zijn site.
Updates route en video. Laatste 1-9 foto donderdag Uup Patrick Damhuis maakt een kruistocht tegen ouderverstoting. Hij loopt naar Den Haag. Hier is hij net de Ijssel over , een markante grens op weg. Hier werd ooit de film ‘Een brug te ver’ opgenomen. Voor Patrick is geen brug te ver als het gaat om zijn kinderen!
Net op tijd appte Patrick mij nog dat hij in Deventer aan was gekomen. Doordat ik niet op facebook zit gaat er wel eens wat aan mij voorbij en wist ik wel van zijn plannen maar was dus verrast dat hij al onderweg was.. Toch was juist een van onze conclusies dat iedereen eens af en toe achter zijn computer vandaan zou moeten komen en fysiek in actie zou moeten komen. Juist door zo te lopen kan Patrick fysiek uitdrukking geven aan zijn emoties.
Je hebt helemaal geen wandelschoen aan Patrick! “Ik ben onvoorbereid vertrokken, net zo onvoorbereid als ik was toen de scheiding van mijn kinderen me overkwam. Ik heb een rugzak van 17 kilo ingepakt als metafoor voor de verjaardagsdatum van mijn kind. En die knuffel kreeg ik van mijn dochter met de mededeling ‘Pappa voor als jij je een keer eenzaam voelt’.
Ik besloot ter plekke om een halve etappe mee te lopen tot Apeldoorn. Ook onvoorbereid, met mijn gewone stadsschoentjes aan en zonder water. Erna, die er ook was bij de brug zou mijn fiets voor mijn huis afleveren (Dankjewel Erna).
‘Het is eigenlijk een soort kruistocht’ zei ik toen we Apeldoorn binnenliepen ‘met je rugzak als kruis’. Dat raakte Patrick ineens heel erg. Het was vandaag de sterfdag van zijn oma die als levensleidraad had dat elk kruis zo zwaar is als je het zelf maakt. Deze les moet Patrick vaak hebben geholpen door waanzinnige tijden waarin een vader van zijn kind gescheiden wordt en ook voor de rest naar de afgrond wordt geholpen. Kruistochten worden vaak verlicht door mensen die het kruis helpen dragen, en zo kwamen we even op de bijbel terecht en op de kruistocht van vader Albert Streep die jarenlang wekelijks in allerlei kranten stond met zijn grote bord ‘Vader mist kind’
Bijzonder vermoeiend waren af en toe de doordruppelende facebookberichtjes van moeders die vonden dat het weer teveel over vaders zou gaan, terwijl Patrick ook heus wel voor verstoten moeders loopt, en vooral voor de kinderen trouwens. Persoonlijk zou ik die moeders en andere commentatoren vanachter het toetsenbord graag toe willen roepen. ‘Begin eerst nou maar eens een eindje mee te lopen’ Vanavond hoopt Patrick de Julianatoren te halen en morgen Hoevelaken. Op de kaart hieronder zie je ongeveer de route. Ik heb een preciezere routebeschrijving hieronder toegevoegd. In principe moet je zijn route krijgen door in googlemaps de looproute Enschede- Den Haag op te roepen. Meelopen dus! Of bel/app Patrick even. Kan ook handig zijn om het meelopen niet te missen (06 40037544).
[googlemaps https://www.google.com/maps/embed?pb=!1m24!1m8!1m3!1d528208.1538656885!2d5.279428090900059!3d52.0486560533092!3m2!1i1024!2i768!4f13.1!4m13!3e2!4m5!1s0x47b8139482fe5187%3A0xd24e1fb7ad7265e2!2sEnschede!3m2!1d52.2215372!2d6.8936619!4m5!1s0x47c5b72f4298bd71%3A0x400de5a8d1e6c10!2sDen+Haag!3m2!1d52.0704978!2d4.3006999!5e0!3m2!1snl!2snl!4v1504036432956&w=600&h=450]
Inderdaad, honderd meter lager dan op de kaart vermeld, komen we aan bij de Chakalitsa Lodge waar we uitermate gastvrij worden ontvangen door een aantal mannen die misschien in geen maanden een gast hebben gezien. Wij begrijpen daar iets van. In heftig Bulgaars ontraden ze ons de route die we de volgende dag willen lopen, hoewel die zowel op de kaart als in ons gidsje is terug te vinden en die bovendien voor een groot deel over tweesporenwegen lijkt te lopen. Eigenzinnig als we zijn gaan we de volgende ochtend toch op stap.
