Cookies

doodgemoedereerd doodgemoederd

matriarchaalDoodgemoederd lijjkt me een mooi neologisme voor een ervaring van  kinderen die dominant permissief zijn opgevoed. Door hun moeder doodgeknuffeld. Dat soort dingen. Maar misschien ook wel een term voor het gevoel van vaders die in de valkuilen van de moedermythe zijn getrapt. Het blijkt volgens de NRC echter vooral een verkeerde schrijfwijze te zijn van het woord doodgemoedereerd. Een schrijfwijze die, weliswaar fout, toch bij menige journalist(e) ingeburgerd is geraakt zo leerde volgens de NRC een snelle blik op een googleresultaat.

Mijn optreden op tv van al weer bijna 14 dagen geleden evaluerend overwoog ik dat er nog wel wat scherpe uitlatingen waren blijven liggen. Ik had me erg stellig voorgenomen om niet al te bijterig, een beetje doodgemoedereerd, over te komen. Ik ben niet te direkt ingegaan op het betoogje van Groenhuijsen en … afin lees mijn vorige blog. Zeggen wat ik op mijn hart heb, zelfs zeggen wat ik gewoon weet, lukt eigenlijk alleen maar prettig als ik de ruimte voel om me een beetje kwaad te mogen maken. Het lijkt af en toe wel of sommige onwaarschijnlijke  waarnemingen aan de idiote praktijk van jeugdzorg, rechters en kinderbesch…… niet alleen voor anderen teveel vergen van hun cognitieve elastiek, maar dat dat mechanisme mijzelf ook kwelt. Doodgemoederd?  Sommige wetenschappelijk vast te stellen waarheden zijn emotioneel gewoon niet te behappen. Maar dat gaat weer wat beter als je je kwaad mag maken. Een “leuke” waarneming aan mezelf dus. Een toevoeging aan mijn betoog (dat ik ooit schreef)  over cognitieve afstand, wat weer in verband te brengen is met het bekendere begrip cognitieve dissonantie van Festinger.

Als je dus rustig wilt blijven, zoals ik me bij debat op 2 heilig had voorgenomen dan beperkt dat je mogelijkheden om je scherpe opmerkingen te binnen te laten schieten. Maar er zijn andere mogelijkheden om toch ruimte te scheppen voor de juiste opmerkingen over de repressieve tactieken van onze monopoliebedrijfstak familierecht. Hierover een andere keer meer

Afin ik hoop maar dat u dit nog allemaal kon volgen. Test uw eigen cognitieve elastiek! En laat je niet doodgemoedereerd doodmoederen!

Eigenlijk zou u dit, al weer 15 jaar oude artikel over de bedrijfstak familierecht moeten lezen. Oud maar steeds meer waar geworden.

Vaderschap in een hokje

R4 detail hokjes
Hokjesdeel uit mijn schilderij R4 ©Joep Zander

Joop Visser is zo’n man die in geen enkel hokje wil passen. Daar moest ik aan denken toen ik een handleiding voor/voor mezelf schreef op mijn wikipedia-gebruikerspagina. Toen ik nog jong was wilde ik al niet erg in het hokje Jos passen. Joep leek me leuker. Zo veranderde Jaap Fisher zijn naam in Joop Visser. Elke keer pas ik niet in het hokje waar een ander me net lijkt te hebben gezien.

“Ik kijk teveel naar mezelf zei een vriend een keer (tot ik een keer naar hem keek). Dat is dan weer het ómgekeerde van een missionaris die vooral anderen wil bekeren. Tegen die communicatiespecialist vertelde ik dat ik net altijd in een ander hokje te vinden ben dan waar je me zoekt, en als je me vindt ben ik daar al weer weg. Zoiets als zo’n elementair deeltje dat nooit zit waar je het waarneemt (help me even heren en dames fysici, want ook fysicus ben ik maar heel even). Little boxes all made out of ticky-tacky.” (verder? zie link naar handleiding hieronder)

Alleen “vader”, in dat hokje houd ik me graag staande. Ook van dat hokje weet Visser het een en ander af.

Zegt ze “doe eens wat leuks met de kinderen”
Zegt ze “doe ook eens wat leuks met de kinderen”
Doe ik wat leuks met de kinderen
Doe ik wat leuks met de kinderen
Zegt ze “je probeert tussen ons te komen”

Mooier dan Joop kan ik het weer niet zeggen. Het is het beeld wat ik, in mijn denkhokje, wel eens betitel als Dominant permissief. Volgens mij kom je het veel tegen in opvoedingssituaties. Ik zie het doorschemeren in de interviews die ik met slachtoffers van ouderverstotingssyndroom houd. Ik zie het doorschemeren in mijn eigen opvoeding. Maar het is moeilijk te herkennen omdat het zo aardig lijkt. Daar heb ik Joop dan weer voor nodig. Denk ook even aan zijn prachtig beeld: “Dat door een moeder wordt bemind, En dat met liefde wordt bedrogen, Drie, vier, vijf, zes, zeven jaar” (Medea)

Vaderschap is dus het hokje waar de klappen vallen omdat je er niet zomaar uit vlucht.

Een hand-leiding voor/voor mezelf. Benieuwd? Echt waar? Neemt u mij aan de hand dan? Zoals moeder de kinderen in de hand neemt in het couplet van Joop? Ach….

“Zegt ze…”

Ah de pagina (Handleiding voor/voor Joep) over vooroordelen is weggehaald van mijn wikipediaaccount, dat vonden ze daar allemaal maar bedreigend. Lees een kopie hiervan en beoordeel zelf wat daar mis mee zou kunnen zijjn (persoonsbelediging, privacyschending, verstoring werksfeer op wikipedia?)

Terugkijken naar dominant moederschap

Een al dan niet verwilderde haardos met een lach en een traan. Autonoom Vaderschap tegenover de dominant permissieve opvoedingsstijl van moeders. Zo benoem ik maar even een paar beelden en gedachten tijdens de dag durende videosessie  met Wouter Hanhart. Met de videocamera in de losse hand elkaar filmen. Soms met ieder een camera tegelijk elkaar filmend.

Op de tv draaiden we intussen een video van onze vorige filmsessie in 1996 waarin we terugkeken op een uitzending van “ik mis je zo”  eerder datzelfde jaar. En die keek weer terug op mijn acties rond het verlies van het contact met mijn dochter. Waaronder een 12 dagen durende serieuze hongerstaking. Moeilijkdoenerij zul je als lezer licht  denken. Oude koeien. Maar misschien komt dat omdat we niet gewend zijn terug te kijken naar vadergeschiedenis. Het was leerzaam te ontdekken dat we toch weer nieuwe analyses hadden voor al die eerdere verschijnselen. Zo kun je ons in het bijgaande filmpje horen in een discussie over dominante permissiviteit (het wordt uitgelegd!). We plaatsen dat niet alleen op de opvoedingsstijl van vele moeders, maar ook op de manier van interviewen die Viola Holt en Else Marie van den Eerenbeemt toepasten op mij. Leer het in dit 6 minuten durende filmpje.

Autonoom vaderschap is een begrip dat ik graag gebruik om het belang van relatief onafhankelijke opvoederschap van vaders aan te duiden. Ik gebruikte dat vaak zomaar tussendoor, totdat Louis Tavecchio het een keer aanhaalde in een speech bij de opening van mijn Frieswijk-tentoonstelling. Nu gebruik ik het wat bewuster. Eens zal het net als het begrip “onvoorwaardelijke opvoedingsverantwoordelijkheid” een plek krijgen in een wetenschappelijk artikel.  Permissieve dominantie is een begrip dat nog niet bekend was maar eigenlijk een mooie samenvatting geeft voor wat autonoom vaderschap in de weg staat.

Dit is een blog, dus ik moet mij beperken. In het kort gezegd wordt moederlijke permissieve dominantie het best uitgedrukt met de zin: “Jantje ga jij nu even met pappa spelen” Voor spelen kunnen ook wel andere  dingen worden ingevuld waarmee de boodschap wel wat minder wrang wordt, maar in dit verband nietverandert. De boodschap is dat Jantje aan de ene kant van moeder staat en Papa aan de andere kant. Mamma zegt heel aardig dat Jantje er wel even langs mag om met pappa te spelen. Maar de verhoudingen worden gekenschetst door een lijn, met de vader op het ene eind, het kind op de andere en de moeder er tussen in. Aardig, permissief maar dominant. Heel dominant, want wat moet je er als vader tegenin brengen? Zeg je dan tegen de moeder; “bemoei je er niet mee!”?  Ik denk dat dat verkeerd afloopt. Mogelijk wordt dat uitgelegd als dat je je kind afwijst, of geen goede vader bent.Procedures in het familierecht hebben ook zo’n soort karakter. Als je maar ja en amen roept gaat het een hele tijd goed, totdat van vaders niet meer dan een slap aftreksel van moeders over is. En ja, waar dienen vaders dan voor. Trouw schreef het ooit al: Vaders zijn nergens voor nodig.

Autonoom vaderschap betekent dus: uit die lijn stappen. In het geval van Viola en Else-Marie was die lijn overigens nog wat enger. Hier zat ik in het midden. Maar wel een beetje in de tang. Je ziet me wat terugbuigen om autonomie te zoeken. Maar dat was toen in 1996 in de moeilijke omstandigheid van een semi-live uitzending waar je op de komma kon worden gesneden best wel moeilijk.

Een eerdere post hierover