Ik kan hier veel over vertellen. Hoe ik dit boek van Hoefnagels bij de lurven greep om mij op te richten tegen de waanzin van kinderbescherming nadat ik in het jaar waarin dit geschreven werd het contact met mijn dochter verloor. Hoe het in citaten terug kwam in de eerste artikelen die ik schreef. Hoe die zin van Hoefnagels, frustratie van omgang is een misdaad, terugkwam in een groot Volkskrantartikel.
Peter waarschuwt terecht tegen psychologiseren. Maar vandaag de dag wordt dat psychologiseren met groot enthousiasme overgenomen door de klanten van jeugdzorg en kinderbescherming zelf. Onder leiding van ene mijnheer Childress probeert iedereen om het hardst te schreeuwen dat de ander een narcist en/of een borderliner is. Tegen mij zijn dat soort kwalificaties, en nog veel meer, ook gebruikt om mij klein te krijgen. Natuurlijk zonder enige diagnose en volstrekt ten onrechte. Een wapen, gewoon omdat het kan. Ook toen het VKC mij de jury van de vaderdagtrofee m/v, die ik zelf mee bedacht, uit wilde gooien is dat wapen ingezet. Uiteindelijk ging het natuurlijk erom dat ik liedjes zong en op een bakfiets reed. Dat dat wel leuk maar niet verstandig zou zijn en zou getuigen van een verderfelijke neiging om de progressieve, zorgende vader uit te hangen.
Mensen stop met die waan-zin. Pak verkeerd handelen aan (ah nee niet dat liedjes zingen). Van de andere ouder, van de Raad. Pak crimineel gedrag aan, criminaliteit is verwijtbaar. Pak die rechters aan die in elke uitspraak valsheid in geschrifte plegen en in de meeste gevallen gewoon kinderen mishandelen. Dat doen ze misschien ook wel als verstopte narcist of borderliner en soms denk ik wel eens stiekem dat die Childress……. maar dan steek ik mijn wijsvingertje tegen mijzelf op. Ik snap hoe makkelijk het is om zo te diskwalificeren, maar ik doe er niet aan mee.
En natuurlijk; probeer je eigen zwakheden onder ogen te zien! Maar diskwalificeer jezelf niet. En doe die ander ook niet wat u niet wilt dat u geschiedt. Heb een keer lef en pak aan wat aangepakt moet worden!
zie ook
Jeugdzorg als relatiezorg
” Meneer uw buren hebben gemeld dat u in uw tuin tegen uw vrouw zei dat u ook wel eens wilt koken en dat uw vrouw daar hartgrondig nee op zei.” “Ja en?” “Nou dan is er een risico dat u ruzie krijgt en misschien wel een scheiding en misschien wel vechtscheiding enzo. En omdat dat allemaal slecht is voor uw kinderen komen wij u nu even preventief leren te communiceren. Dat begint uiteraard met meer respect voor de kookkunsten van uw vrouw.” “Ja maar ik kan zelf ook goed koken…” “Nee niets daarvan. Mannen die koken zijn helemaal een risico voor de kinderen. Laten we u maar alvast onder toezicht stellen. Uw gedrag is trouwens eigenlijk ook een vorm van geestelijk geweld, huiselijk geweld dus. We kunnen u ook uit huis laten zetten.”
Als u denkt dat ik met bovenstaand voorbeeld overdrijf dan raad ik u toch eens aan om u eens in wat rapporten van jeugdzorginstanties te verdiepen. Mijzelf is ooit kwalijk genomen dat ik liedjes zong met mijn kind bijvoorbeeld. Tot nu toe kwam jeugdzorg, kinderbescherming, kindcurator, rechter en co pas langs als er onénigheid was bij een partnerscheiding. Maar dat kan anders blijkbaar. Gemeenten en Jeugdzorg wil met hun neus boven op uw relatie gaan staan. Want uw relatie is een risico voor kinderen. Ouders moeten tijdig afspraken maken meldt een artikel in de regiopers.
Mooi natuurlijk dat het idee (verklaring van Langeac) van tijdig afspraken maken over kinderen wordt opgepikt. Dat moeten ouders doen wat mij betreft. Daar heb ik zelfs de handen van jeugdzorgers voor op elkaar gekregen. Maar als zo vaak krijgen we nu een perverse variant van dit idee voorgeschoteld. Het idee was dat ouders zaken zelf zouden gaan regelen zodat ze trots kunnen zeggen. ¨Blijft u maar uit de buurt, we hebben onze zaken geregeld. En als er iets mis zou gaan dan hebben we onze eigen arbitrage ook geregeld.¨
Jeugdzorgers en initiatiefneemster Corry Haverkort gaan echter nu onze communicatie regelen en zogenaamd preventief ingrijpen. Want ouders zijn een risico voor hun kinderen. Vechtscheiding is mishandeling en jeugdzorg cs weten wel hoe ze daarmee moeten dealen. Toch zijn er veel onderzoeken die aantonen dat juist jeugdzorg er een rommeltje van maakt. Ik maakte onlangs nog mee hoe jeugdzorg dwars tegen de feiten in durft te schrijven dat een vader door de rechter een omgangsregeling zou zijn ontzegd. Liegen en bedriegen lost niets op, is in die context valsheid in geschrifte en maakt de zaken alleen maar erger.
Corry Haverkort is kunstenaar en ethica. Een paar jaar geleden belde zij mij op om mij te vertellen dat kunst verbindt. Na mooie gesprekken hierover ontdekte ze echter dat ik kritiek heb op het zogenaamd wetenschappelijk onderzoek van Ed Spruijt (zie oa mijn wetenschappelijke artikel in pedagogiek en de polemiek daarover). Alleen het blote feit dat ik kritiek had en heb op Spruijt, was voor haar aanleiding om de contacten met mij per direct te stoppen. Dat is niet alleen slechte communicatie, dat is géén communicatie. Dat heeft ze gemeen met haar Ed Spruijt zelf, want die vertikt het ook om inhoudelijk te reageren op kritiek. Corry Haverkort heeft ook een heel bijzondere opvatting over genderverhoudingen. Afin zij wil dus ouders gaan leren te communiceren. Ze is echter blijkbaar vooral goed in buitensluiten. En dat is iets wat in het familierecht al decennia lang gebeurt met ouders. Niets nieuws en alleen maar meer ellende dus.
Wijlen Prof. Hoefnagels merkte in verband met de bedrijfstak familierecht al in 1992 op
“Een overheid die achter de relatie wil komen wordt een dictatuur van Orwelliaanse allure”
Dit is precies wat hoe langer letterlijker staat te gebeuren!
We willen minder jeugdzorgers meer zorg, minder zorgen.
PS: Ik wil mijn blogs af en toe kort houden, maar ik begrijp dat dit stuk vragen kan oproepen. Stelt u die gerust en klikt u vooral ook op de links in dit blog.
PS2: Ik wil wel ten gunste van Corry Haverkort aanstippen dat zij de weigering om met mij te communiceren wel zelf per telefoon aan mij heeft aangezegd. Er zijn er velen die slinkser achter mijn rug om opereren en zich daardoor onkwetsbaarder denken te kunnen opstellen.
Het beláng van vaders of het belang van váders
Zoveel verschil had een accentje in de kop kunnen maken. De redactie van het tijdschrift Pedagogiek in Praktijk koos ervoor (nou ja misschien was het niet zo bewust) om de kop neutraal te houden. Als ik het over vaders heb dan zie ik dat op geen enkele manier los van hun kinderen. Vaders bestaan niet zonder kinderen. Kinderen zijn aangewezen op de opvoeding door hun vader. En net zo aangewezen op die van moeder natuurlijk, maar dat hoef ik niet uit te leggen. Vaders moet je blijkbaar wel uitleggen.
De kop stond boven twee reacties op een interview dat Bas Levering hield met Ed Spruijt. Een uitgebreide repliek daarop van Louis Tavecchio en een van mij, en Spruijt zijn dupliek daarop.
In die discussie probeerde Spruijt weer eens voor de vuist weg te beweren dat het belangrijkste verschil tussen hem en mij zou zijn dat hij voor kinderen is en ik voor vaders. Wat ik vooral probeerde uit te leggen is dat Ed Spruijt vooral voor zichzelf is en ik gewoon voor ouders en kinderen zonder twee en driespalt te zaaien zoals hij.
Spruijt pleegt machtsmisbruik en maakt zich schuldig aan ongehoorde, deels onverantwoorde en niet verantwoorde belangenverstrengeling en het blitsen met slechte verbanden tussen onderzoek en conclusies en quasi-wijsheden. Spruijt probeert dat probleem te verbergen door net te doen of hij niet kan lezen wat ik schrijf.
Al in het interview zelf gaf hij aan dat hij kritiek van mensen die ouder van een kind zijn (behalve hij zelf vermoedelijk, hij is zowel vader als stiefvader) niet serieus wil nemen omdat het door hun belangen zou zijn gestuurd. Ik noemde dat een onwetenschappelijke standpuntbepaling. Je moet gewoon op de kritiek in durven te gaan als wetenschapper en zeker als die gericht is op je eigen heimelijke belangenverstrengeling. Eigenlijk is het gewoon een projectieve reactie van Spruijt. Kijk vooral niet naar jezelf door het probleem bij anderen te leggen. In zijn dupliek reageert hij daar dan weer op door te zeggen dat ik hem kwalijk zou nemen dat hij het eens is met zijn opdrachtgever of juist in een ander geval, dat zou dan mijn inconsistentie zijn, dat ik hem kwalijk zou nemen dat zijn opdrachtgever het niet eens is met de manier waarop hij conclusies trekt. Kortom ook hier projectief.
Ondanks mijn bikkelharde standpunten tegenover hem en mijn stellingname dat perverse wetenschapsbeoefening ook in de sociale wetenschap doden tot gevolg kan hebben, blijft Spruijt in zijn reactie aan de oppervlakte opmerkelijk vriendelijk. Maar daaronder zit dus het venijn zoals ik u hierboven uitlegde.
Ik heb de dialoog, in een analyse gevat waarvan ik een deel aan u ter beschikking stel. De rest van de analyse kunt u bij mij aanvragen als u belangstelling hebt om met mij op wetenschappelijk niveau mee te denken over deze analyse die probeert de discussie te vatten in termen die verwant zijn aan de manipulatiebeschrijvingen van Goudard, Darnall en Baker mbt Ouderverstotingssyndroom en een aantal karakteriseringen van de gebruikte logica. Let op het is een voorlopige analyse.
mijn deel van de reactie in PIP
pip analyse deel.
Ik voerde al eerder een meer wetenschappelijke polemiek met wat meer tekst dan in dit geval, met Spruijt
Link in afbeelding gecorrigeerd naar interview Spruijtjes van de Wijs
tags tevens toegevoegd op basis van de erg uitgebreide reacties op dit blog. Lees ze!
Verdwenen vaders, verziekte kinderen en de kinderhandel in de jaren vijftig
Zestien jaar geleden trad ik op in de talkshow van Sonja Barend (B&W). Ook Riet Monteyne was daar te gast. Allebei hadden we een paar jaar ervoor een hongerstaking achter de rug. Riet om de mogelijkheid te openen haar vader te vinden. Ik om toegang te krijgen tot mijn dochter en vice versa. Riet hield de hongerstaking op het terrein van Moederheil, een jeugdzorginrichting bij Breda. Ze kreeg voor elkaar dat kinderen toegang kregen tot de gegevens over hun vader.
De maatschappelijke impact van haar actie is groot geweest.
Een aantal jaren geleden vernam ik uit de, nog steeds ongepubliceerde, autobiografie van wijlen Professor Hoefnagels dat hij indertijd had gewerkt bij een voogdijraad waar de kinderen uit Moederheil bleken te worden verhandeld. Ze werden verkocht aan koppels die er voor betaalden aan een raadssecretaris, die zijn eigen portemonnee er mee spekte. De zaak werd ontdekt, maar is naar mijn weten in de vergetelheid geraakt of misschien ook toen wel buiten de media gebleven. Hoefnagels beklaagt zich erover dat de structurele schuld van het ministerie buiten beschouwing werd gelaten bij het strafrechtelijk onderzoek.
Hoefnagels rept van meer misstanden. Zo waren daar de bloedspoeddossiers die juist niet met spoed ter hand werden genomen om zo altijd wat kommer en kwel bij de hand te hebben om het ministerie argumenten te leveren om meer geld en een statusupgrading te vragen. Hoefnagels verhaalt van een kindje dat hij, onwetend van de bedoeling van deze bloedspoeddossiers naar het ziekenhuis bracht omdat het in een primitief bedje in stront en pies een zwaar doorgelopen ruggetje had opgelopen.
Riet Monteyne wist hier als ik het goed zie niets van. Of heeft ze wel vermoedens gehad? Toen ik haar er later op wilde wijzen was ze niet meer bereikbaar. Waarschijnlijk lag ze toen al op haar ziekbed. Inmiddels is ze overleden. Er valt over Riet Monteyne nog veel meer te vertellen. Er is in dit verhaal een link tussen verdwenen vaders en de kommer en kwel van kinderen. Hoe die verbindingen meer precies liepen zou ik alsnog graag willen weten. En dat graag in het licht van de huidige (nou ja) kinderseksinkoopschandalen. Niet onwaarschijnlijk dat pedoseks destijds ook een aspect was bij de aankoop van kindertjes.
Ik moest aan deze kruisende verhalen denken toen ik het artikel las van de hoofdredacteur van Elseviers weekblad Joustra die vermanend de vinger hief over het naar zijn oordeel te licht aannemen van pedoseksschandalen. Hij memoreerde een geval uit de dertiger jaren dat ons te denken zou moeten geven. Het gaat dan om de hoge ambtenaar Ries die volgens Joustra ten onrechte werd beschuldigd door een straatjongen.
In die tijden hadden we nog geen Micha Kat, of wie weet wel, maar weten wij dat niet meer. Want een eventuele klokkenluider in die tijd had niet de beschikking over internetsites, twitter, sms en ook bijna geen telefoon. Het kan dus ook best zijn dat die straatjongen gewoon niet het gelijk heeft gekregen wat hij misschien wel had. Aan de zaak Demmink kun je zien hoe moeilijk het nog steeds is om de waarheid boven tafel te krijgen. Was het vroeger beter of slechter ? We zien slechts een paar duistere echo’s en we kunnen bevroeden dat het niet onmogelijk is dat ook toen hoge heren elkaar al afdekten. Maar uiteraard kan het ook waar zijn dat Ries slachtoffer was van homo-discriminatie. Ook bij Demmink wordt dat door sommigen verondersteld (onder andere in Vrij Nederland).
Om de authenticiteit van het gebruik van uitlatingen van Hoefnagels aannemelijk te maken heb ik een paar stukken uit zijn biografie on line gezet. Het is niet mijn intentie om daarmee auteursrechten te schenden. Deze keuze wordt ver eist door een redelijke belangenafweging en is m.i de intentie van wijlen Peter Hoefnagels klik hier.
Over de zaak van Leo Ries valt uiteraard weer veel meer te vertellen. Ook daar speelden veronderstellingen van politieke intriges, ook daar ging het om een ambtenaar die volgens velen excellente kwaliteiten had. Er was destijds wél sprake van ernstige discriminatie van homo’s. De chanteerbaarheid van homoseksuelen in die tijd kan een rol hebben gespeeld. Dat zie je m.i decennia later ook rond het misbruik van kinderen in de kerk. Omdat men van de kerk niet homo mocht zijn waren katholieke ambtsdragers die dat wel waren, al snel chantabel en wellicht daardoor geneigd om pedoseksuele misstanden niet effectief te bestrijden. Per saldo zullen we de kwestie Demmink natuurlijk vooral op zijn eigen merites moeten beoordelen zonder de waakzaamheid voor misvattingen te verliezen. Ik heb het eerder geschreven, extreem machtsmisbruik is bij justitie schering en inslag. Ook de Nationale ombudsman heeft daar al op gewezen. Binnen dat kader kan iemand ook slachtoffer worden van de mede door hemzelf gecreëerde ongeloofwaardigheid van het justitiële apparaat. In die zin is Demmink links of rechtsom schuldig. Maar vooralsnog vind ik dat er veel redenen zijn om te veronderstellen dat hij zich schuldig heeft gemaakt aan misbruik van kinderen.
Peter Hoefnagels politicus, wetenschapper, vader, vechter en kunstenaar.
In memoriam Peter Hoefnagels.
Ik herinner me nog hoe Emiel en ik ons door een stukje dicht bos worstelden om toch nog wat sneller bij de molen van Peter te komen. Hoe we eenmaal aangekomen eindeloos konden luisteren naar Peters onderhoudende verhalen over zijn leven en werken. Vooral intrigerend vonden wij de verhalen over de kinderhandel (letterlijk) die zich decennia geleden ook onder het oog van kinderbeschermers afspeelde. We verslonden een paar stukken hierover uit zijn nog niet gepubliceerde “biografie”. Ik vroeg me af hoe vergelijkbaar dat is met de handel (letterlijk) en wandel van de huidige voogdijinstellingen die soms vooral bezig zijn met speculatie en vastgoedhandel en daar de kinderen voor gebruiken.
Peter bemoeide zich flink met het familierecht. Niet iedereen wist dat hij daar ook een persoonlijke betrokkenheid bij had. Emiel en ik waren hem zeer dankbaar dat hij ons de ruimte gaf om daar in onze interviews op in te gaan en dat ook voor een deel te publiceren in het boek Verpasseerd Ouderschap.
Peter was ook een vader die het ouderverstotingssyndroom van dichtbij kende. Als vele vaders met een status in politiek en wetenschap was hij beducht dat hij zou kunnen worden afgerekend op deze grote betrokkenheid. Die angst was niet helemaal onterecht. Een adjunct-directeur van de Oostelijke kinderbescherming had ik een tiental jaren daarvoor al horen beweren dat Peter zo’n zijn eigen issues kende. Dat is een makkelijke manier om iemand pogen weg te zetten. Dus uiteindelijk geheel, heel erg onterecht. Voor vrouwen mag het persoonlijke politiek zijn, voor mannen is het persoonlijke blijkbaar een probleem in de politiek.
Peter maakte naam in de criminologie. Voor mij zijn zijn boeken De Kroning en de woning en zijn boek over Witte-boordencriminaliteit uit mijn hart gegrepen. Maar vooral maakte Peter naam in het familierecht. Ik kende zijn boeken uit mijn studietijd als pedagoog. Zijn revolutionaire plannen, samen met Mulock Houwer, tot hervorming van de jeugdzorgstructuren. Hij promoveerde op de kinderbeschermingsrapportage en was de grote man achter scheidingsbemiddeling in Nederland. Hehe ook een linkse jongen die zich tegen het familierecht aanbemoeit. Ik voelde me minder alleen staan.
Peter was niet alleen als wetenschapper erg veelzijdig, hij was ook een flamboyant politicus die het met verve opnam tegen staats Kosto, hij was een poëet die met zijn gedichten vaak aansloot bij de grote thema’s die hem beroerden, een muzikant en voordrachtskunstenaar die in zijn Lindese molen zijn publiek wist te roeren. Ook daarin zag ik hem als voorbeeld. Om het eens heel persoonlijk te zeggen; ik zag hem graag als mijn, al weer lang gemiste, opa.
De vorige week, 24 november, overleden Peter Hoefnagels was al een tijdje weg uit het publieke leven. Een paar maanden geleden ontmoette ik hem, samen met zijn lieve vrouw Nelleke, voor het laatst in zijn mooie huis naast de molen in de buurtschap Linde in de buurt van Vorden. Wie meer erover wil weten kan een deel van het interview dat ik, samen met Emiel Smulders, met hem had teruglezen in het boek Verpasseerd Ouderschap. Een deel van dat interview is overigens nog níet gepubliceerd.
Twee stukjes uit de tekst
“Als Peter elders tegen de ambtelijke molens vecht dan denk je wel eens
dat hij een Don Quichotte moet zijn. Zijn a priori overgave intrigeert ons.
Hij is een vechter, iemand die met de moraal in de hand het onrecht
bestrijdt, als schrijver, als hoogleraar en als politicus. In verband met dat
laatste denken we aan zijn pakkende politieke vragen in 1990 aan toen-
malig staatssecretaris van justitie Kosto. Hij vroeg zich af, of het nieuwe
recht op omgang wel een einde zou maken aan de onrechtvaardige situ-
atie waarin vaders buiten de omgang met hun kinderen worden gestoten.
‘De fractie van de Partij van de Arbeid kan de relatie nooit zo sturen als de
blik van de verzorgende ouder dat kan. Moeders wil is wet en de rest kan
met blote benen naar bed.”
“Mijn kinderen hebben van hun moeder valse verhalen over mij gehoord
en zij zijn daarin gaan geloven. Ze snapten eerst niet dat het valse verha-
len waren die verzonnen zijn. Zelfs nu nog, 45 jaar later, heeft hun moe-
der het er moeilijk mee als ze mij bezoeken.”
zie het boek Verpasseerd Ouderschap
zie Wikipedia over Hoefnagels
Peter Hoefnagels overleden
Uitgebreider volgend blog over Peter.
zie het boek Verpasseerd Ouderschap
Vangen…we krijgen onze kinderen terug!!
Het zal er wel niet echt van komen, maar het idee is er. We krijgen als ouders de verantwoordelijkheid voor onze kinderen terug. Dat schijnt Rouvoet letterlijk te hebben verteld volgens het NRC. Had hij dan al toegegeven dat hij ons die verantwoordelijkheid af had genomen? En heeft hij daar al excuses voor aangeboden? En nu… mogen wij nu het hem allemaal als soep door de vingers glijdt de troep komen opruimen die hij heeft aangericht? En ergo; gáát hij die verantwoordelijkheid wel terugleggen waar hij hoort. En ook, werken die rechters die ons onze kinderen uit handen trokken daaraan mee?
artikel NRC: Rouvoet: “voed kinderen weer zelf op”
Herziening
“Daarom zal tevens meer aandacht moeten worden geschonken – en dit is de uitwerking van een zuiver bijbelse gedachte- aan de mogelijkheid van verzoening.” Een citaat uit het flinterdunne boekje “Herziening van het echtscheidingsrecht” van Mr. W.F de Gaay Fortman. Het boekje bevat zijn inauguratierede uit 1947.
Dit boekje mag niet verward worden met de lijvige bundel met dezelfde titel onder redactie van mevrouw M. Antokolskaia uit 2006. Mijn gezamenlijke Deventer bibliotheken hadden het op een hoopje gegooid.
Dus op de tweede moet ik nog even wachten. Maar ze doen erg hun best. Sinds de invoering van leen-in en leen-uit machines met kuren raak ik wel eens geirriteerd, maar ik moet zeggen dat het voordeel is dat de medewerkers daar nu meer tijd hebben om in een wat ingewikkelde zoekactie te steken.
Ik had dus het verkeerde boekje gekregen en nog eens en nog eens en toen heb ik het eigenlijk ook maar even gehouden. Interessant wat ze in 1947 van echtscheidingsrecht vonden. Gaay was erg bezig met het promoten van de zogenaamde verzoeningscomparitie. Dat is dus een bijeenkomst waar de echtelieden bij de rechter moeten verschijnen die hun dan gaat uitleggen hoe hijzélf dat met zijn vrouw oplost. Gelukkig hebben we daar nu Peter Hoefnagels voor.
Wat ook erg speelde is de zogenaamde “Grote Leugen”. Daarover een andere keer weer.
Dat de titel herziening van het echtscheidingsrecht hetzelfde is mag verbazing wekken. Want inmiddels speelt het grootste aantal problematische scheidingen (zeker voor kinderen) zich buiten het huwelijk af. Dus mag Professor Antokolskaia zich wel eens afvragen of ze wel helemaal bij de tijd is.
Inmiddels is die láatste herziening, die van Donner, overigens in het staatsblad verschenen.
centra gezin geenzin
Al in de zeventiger jaren pleitten mensen als Mulock Houwer en Peter Hoefnagels voor het decentraliseren en reorganiseren van jeugdzorg op wijkniveau. Eervorig jaar hoorde ik Agnes Kant het nog als de sublieme oplossing presenteren voor het gebrekkige functioneren van de jeugdzorg. Maar toen waarschuwde ik haar al dat die decentralisatiegedachte mooi is als……
En wat ik toen zei is precies wat Adri van Montfoort nu beweert in Trouw : ‘Nieuwe jeugdcentra registreren, terwijl ze moeten luisteren’ oftewel het is een tot de wijk vertakte bureaucratie geworden; in plaats van een groep hulpverleners die dicht bij de praktijk staat. ” Zij zijn bedoeld als buurtsteunpunt voor ouders met opvoedvragen, maar dreigen zich vooral bezig te gaan houden met controle. „Het kabinet legt in de uitvoering te eenzijdig de nadruk op beheersing, het registreren van problemen van kinderen,” vindt Van Montfoort”
Kinderen moeten op de eerste plaats door hun ouders worden opgevoed, en dat vergeet de overheid…… vindt ook van Montfoort.
artikel Trouw; klik ook door naar het achtergrondartikel
zie ook blog Vangen….we krijgen onze kinderen terug