Cookies

Vrede-verbinding

huwelijksbord
Wat God verbonden heeft scheide geen mens; het huwelijk of ouder-kind relaties

“Vecht-scheiding”, alleen het woord al , het  sluipt als gif door Nederland, het legt de nadruk op het negatieve, de gruwelijke barricades. Je zou het woord eigenlijk willen verbieden.

Kijk naar wat je verbindt in plaats van wat je scheidt. Een mooie spreuk die me deze week vaak te binnen schoot. Het laatst in een chagrijnige discussie met een reageerder op dit blog. Natuurlijk gaat deze verbindende vlieger pas goed op nadat je je autonomie hebt bepaald en afgegrensd.  En sommige dingen vragen  om duidelijke grenzen. Tot hier en niet verder. Maar het is vaak verstandiger om de verbinding te zoeken en te benoemen.

Geen vecht-scheiding maar vrede-verbinding dus. Wat je verbindt zijn je kinderen en een paar mooie dingen die je samen hebt gedaan.

Nu even persoonlijk. Dit bord in dat plaatje hierboven dat is van mijn ouders zoals u licht zult begrijpen. Misschien denkt u dat mijn diepste wens is dat ze bij elkaar waren gebleven. Maar dat hoef ik niet te wensen want ze zijn tot de dood bijelkaar gebleven. Vaak heb ik gedacht dat het beter was als ze afstand van elkaar hadden genomen. Om eerst maar weer eens naar hun autonomie te kijken. En zo zag ik het ook toen ik het met de moeder van mijn dochter niet meer goed kon vinden. Maar had ik mij voor kunnen stellen als kind een van mijn ouders niet meer te zien. Nee natuurlijk. Ik was vast vervallen in een heel hechte binding met mijn moeder, maar geen gezonde binding. Onderwerping en afhankelijkheid is niet hetzelfde als verbinding.
En wilde ik mijn dochter niet……………, nee natuurlijk!

Wat deed de Raad voor de Kinderbescherming in mijn dochters geval. Ze pakten precies de paar dingen waar haar moeder en ik het over eens waren, waar we samen lol aan hadden gehad, waar we elkaar van kenden. Gingen dat negatief benoemen.

“Vader heeft op zich wel leuke en kindvriendelijke ideeën zoals liedjes zingen en met zijn dochter op een bakfiets door de stad fietsen. Dit lijkt echter meer te beantwoorden aan zijn eigen behoefte om als vooruitstrevende vader gezien te worden dan dat het past in een verstandige opvoeding van R”

Hoe lachwekkend hun rapport ook was, ik citeerde het begin van de afsluitende passage, het werkte mij als vader effectief de deur uit. Dat is gek met iets dat lachwekkend is; een onwerkelijk gebeuren. Tot deze week had ik me nog niet zo gerealiseerd wat de mogelijke uitwerking van genoemde passage op de moeder van mijn dochter was. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat deze passage door haar is geïnitieerd. Immers we kenden elkaar van het zingen, immers we hadden samen en vakantie bakfietsend in Drenthe doorgebracht. En als zorgende vader had ze het als (meer dan ik) werkende moeder toch ook juist prima voor elkaar. En dat ik een gevoelsmens was was haar misschien wel opgebroken, maar was aanvankelijk toch juist de reden dat ze mij uitkoos. Maar ja om nou te protesteren tegen een rapport waarvan de uitkomst naar je zin is; geen omgang voor de vader? Nee daar moet je heel principieel voor zijn (oef; leest u dit nog een paar keer over).  Kortom als je het goed bekijkt dwong de Raad voor de Kinderbesch…  haar een negatieve passage te adapteren. Kortom hoe erg (sadistisch) kun je het maken als Raad voor de Kinder….

Natuurlijk deze prachtige, walgelijke, lachwekkende passage maakt in een keer duidelijk wat de inzet is van de Nederlandse staat als het gaat om kinderen. Het gevecht organiseren.  En hoewel zelden met zo’n  mooi doorkijkje als bij mij, is er nog steeds niets veranderd.

Alsjeblieft scheidend Nederland kijk ook naar wat je bindt! En doe het zonder die zogenaamde deskundigen.

meer over mij en de Raad

Suiker

Voel je je kiezen al uitelkaar vallen?

Suiker is slecht, vooral voor kinderen. Het is dan ook niet verbazingwekkend dat de Raad voor de Kinderbescherming graag suiker verstrekt. Dat constateerde ik in 2002 toen de Raad voor de Kinderbesch(adig)ing snoepjes ging uitdelen op een kinderrechtenfestival.

Suiker is verslavend hoor ik vandaag op het journaal. En slecht voor tanden en kiezen. En je krijgt er obesitas van. En het is een aardig werktuig voor dominant repressieve moeders om hun kinderen eronder gepamperd te houden.

Afin het dringt nu door dus. Maar zal een extra belasting het kunnen winnen van de commercie die die verslavende eigenschap juist goed kan gebruiken om de geldstroom op gang te houden?

Ik hoorde alvast een meneer namens de industrie zeggen dat het niet ging helpen. Tsja… Verslaving is inderdaad vaak bestand tegen belasting en andere overheidsmaatregelen. En anders zal hij daar vast voor gaan zorgen. Maar ok we hebben het roken bijna op de knieën dus dit moet ook lukken… misschien.

De Kinderbescherming was 10 jaar gelden nog niet eens bereid om mijn kritiek op hun wangedrag af te drukken in hun lijfblad. Mijn zoon vindt gelukkig veel dingen te zoet. Maar toch vaak weer een schepje suiker waar ik het zonder doe. Gelukkig voetbalt hij.

geweigerd ingezonden stuk kinderbeschadigingsblad Perspectief

krachtdadig

kijk aan; laten we daar nou eens een raadsrapport over schrijven
kijk aan; laten we daar nou eens een raadsrapport over schrijven

Het ziet er zo anders uit dan mannen op zo’n gemiddelde dwaze-vader-demonstratie. Niet zo treurig. Meer zelfvertrouwen, zelfbewustzijn. Ik had het met Rob van Altena over een NRC-foto bij het bericht van de bezetting van de Raad voor de kinderbahhh te Zutphen op vaderdag 2000.
Vanwege mogelijke copyrightproblemen kan ik hier deze foto niet laten zien. Ik vond snel daarna wel een andere foto die dezelfde sfeer uitstraalde. Een groep oostelijke Dwaze Vaders biedt de Zwolse unitmanager Mr M een spiegel aan (ongeveer 1996). Om zelf eens in te kijken hoe het ermee stond. Met hemzelf en zijn insteek. Om over zijn doodsteken nog maar te zwijgen.

Op de foto zijn onder andere Herman Schiphorst en Jan Hop herkenbaar. De laatste is nog steeds actief, evenals mijzelf. U ziet mij er ook tussendoorkijken.

Dit soort acties bouwen aan de solidariteit. Je ziet ze tegenwoordig niet veel meeer. Vaders voelen zich gedwongen zich stil te houden. En sommige “vader”clubs steken liever een pluim in de reet van een topjuf bij movisie die wat aan vadercentra zou hebben gedaan (maar wat precies blijft in het duister). Of laten pseudowetenschapper Spruijt aan het woord zonder gedegen tegenwoord. Wie de schoen past trekke hem aan. “If you can’t beat them, join them” is vaak het motto. Dat leidt vaak tot afgezakte gezichten, niet tot zelfvertrouwen en waarschijnlijk ook niet tot verandering.

ps. Gerald Tros, ook op de foto, is niet echt oostelijk te nomen. Interregionale solidariteit zal ik maar zeggen.

herfstroos

beleden roos

 

(voor de mensen die de vorige versie al lazen; sorry nu met tekst)

Een Roos kan een welkome afwisseling zijn na periodes van strijd en aanval ( zie vorige blogs). Ik kan mij herinneren dat de advocaat die mij bijstond in de procedures rond mijn dochter mij aanraadde eens een bosje rozen naar het politiebureau te brengen waar ik net uitgekegeld was na een poging daar aangifte te doen tegen de Raad voor de Kinderbescherming. Het merkwaardige was dat dat bosje weliswaar met een glimlach werd ontvangen maar dat men het daarna toch blijkbaar een goed idee vond om mij voor die poging tot aangifte te vervolgen.  Geweld met bloemen tegemoet treden werkt soms niet,  maar af en toe blijf ik dat proberen.

Een paar jaar geleden schreef ik ook een blog over een roos. De foto daarbij staat inmiddels erg hoog in de google imagesearch op het onderwerp Roos. Daarom wordt dat blog nog veel bezocht. Ik hoop dat het zijn uitwerking heeft.

Andere Rozen op mijn blog

liedjes zingen

mag dus niet

Ongeveer 15 jaar geleden kwam ik bij de bieb op de Brink mijn Buuv (paar huizen verderop) tegen. “Wat kan jouw dochter mooi zingen”. Ik keek in opperste verwarring naar haar. Het rapport van het Rad voor de Kinderbescherming over mijn dochter was net onbegeleid door de bus gegleden. Daarin had ik met rode wangetjes het volgende gelezen:
“Vader heeft op zich wel leuke en kindvriendelijke ideeën zoals liedjes zingen en met zijn dochter op een bakfiets door de stad fietsen. Dit lijkt echter meer te beantwoorden aan zijn eigen behoefte om als vooruitstrevende vader gezien te worden dan dat het past in een verstandige opvoeding van R”

Ik had er geen idee van dat Buuv mijn dochter les gaf, want mijn dochter had ik al twee jaar niet meer gesproken. Evenmin had Buuv van dat laatste enig idee. Tsja dit soort leed spreidde ik tóen nog níet zo wijds rond. En zo zal mijn dochter op haar beurt niet geweten hebben dat haar zangjuf bij haar vader in de straat woont.
Zo gaat dat in een beschaafd land.

Onlangs kreeg ik een paar zanglessen van Hanneke. Ik ben druk bezig om met een paar mooie liedjes met zangmaatje Edith goed op te nemen. In het kader daarvan leek het me wel eens aardig een paar zanglessen te nemen. Heel vroeger toen ik zes was had een of
andere muziekschooltrut mij eens op de solfège een bromtol genoemd. En dat zit nog diep, tegen beter weten in. De zanglessen van Hanneke deden mij goed. Het leerde mij nog een keer hoe je in je muziek je gevoel kunt bereiken. En heel in de verte hoorde ik mijn dochter meezingen. Over de papieren bergen van de raddraaiers van de Raad van
je weet wel, heen.

Niet lang nadat ik Hanneke op de Brink tegenkwam hield ik mijn twaalf-daagse
hongerstaking op dezelfde Brink. Niet bij de Bieb maar bij het gerechtsgebouw. Daar kwam Hanneke ook vaak met haar hondje. Inmiddels wist heel Deventer dat ik een dochter heb, ook al ging ze dóór voor de dochter van iemand anders.

Ik moet denken aan het bord van het huwelijk van mijn ouders. Wat God verbonden heeft scheide geen mens, iets dat meer zou moeten opgaan voor ouder-kind relaties dan voor huwelijken. Zang verbindt me met mijzelf, en mijzelf met mijn kinderen.

Dit blog schreef ik vorig jaar bij het vertrek van buuv Hanneke

over de Raad voor de Kinderbescherming en liedjes zingen

ketenpartners

Als je ketenpartner bent in het familierechtsberijf, dan ben je braaf geweest. Je mag dan buiten de orde van een rechtsprocedure met de rechter praten.
Zo kun je de lastige ouders buiten houden die als tegenpartij er natuurlijk eigenlijk recht op zouden hebben om alles te horen wat er bekokstoofd wordt.
De rechtsprocedure zelf wordt zo tot een schijnvertoning waarvan de uitslag van tevoren vaststaat.

Ketenpartners dat zijn kinderbescherming en jeugdzorg, en mogelijk enige andere exclusief bevoordeelden (als je heel erg je mond houdt). Zo wordt het woord ketenpartner tot een begrip dat de inhoud dubbel en dwars dekt. Jeugdbeschermers en soortgelijk vormen samen met rechters de boeien waarmee de ouders en hun kinderen geketend worden.
¨Het zal iedereen duidelijk zijn dat dat in een democratische rechtsstaat nu eenmaal niet anders kan. Je moet er niet aan denken dat ouders en hun advocaten de kans krijgen werkelijk wat in te brengen. Die ouders weten immers helemaal niets van het belang van het kind.¨ Die laatste aanhaling is uiteraard niet míjn uitspraak, hoewel ik het even, cynisch voor mijzelf beproefde. Nee dit is ongeveer het antwoord dat je zult krijgen als je dóórvraagt waarom die exclusieve behandeling nodig is.

De afgelopen weken werd ik weer herhaaldelijk geconfronteerd met het verschijnsel. Een hoofdredacteur van een oudervereniging die aanvankelijk persé een recensie wilde schrijven van mijn boeken. Er even later toch van af zag. “Wij moeten vérder met de kinderbescherming” was het argument. Kinderbeschermers vallen maatschappelijke organisaties aan omdat ze zaken doen met mensen als ondergetekende. Ik maakte het de eerste keer mee ergens 10 jaar geleden toen een hotemetote van de Raad het Nijmeegs Instituutvoor Maatschappelijk werk op de donder gaf omdat ze in zee ging met het Vader-en-Kind-centrum dat overigens zelfs een beleidsmedewerker van de Raad in haar beleidsadviesraad had. Die reprimande had succes, het NIM haakte af. Onlangs kreeg ik een soortgelijk bericht over een raadsmedewerkster die achter mijn rug om mijn betrokkenheid probeerde te vervuilen.
Aan de andere kant schaft dezelfde Raad voor de Kinderbescherming 35 exemplaren Verpasseerd Ouderschap (onder mijn redactie en ook weer een schrijver van de Raad) aan. Misschien dat de Raad en de schijtluisclubs die ervan afhankelijk denken te zijn zich zelf binnenkort van hun eigen ketenen zouden kunnen gaan bevrijden?

Laurakransen

De voornaam Laura wijst etymologisch naar laureaat, lauweren.

Laura Dekker is doet haar naam eer aan. Met haar bijna 14 jaar wil ze  in haar eentje de wereld rond zeilen met als drive daarmee dan de jongste te kunnen zijn met die prestatie. Haar ouders gaan er, voorzover bekend (de ouders zijn gescheiden), mee acco0rd  maar de leerplichtambtenaar trok aan de bel. Na de aankondiging dat deze wet omzeild kon worden kwam de zaak bij de Raad voor de Kinderbesch….  die daarmee naar de rechter trok. Ondertoezichtstellen die ouders, want allemaal te gevaarlijk.

Er zijn twee makkelijke reacties op dit verhaal denkbaar. Weg met de Raad en het moet gewoon maar kunnen of Nee dat mag nooit en alles in het werk stellen om het te blokkeren.

Ik wil graag een onderscheid maken tussen mijn mening over de opvoedkundige kwestie en de inschatting van de gevaren enerzijds en de vraag wat een overheidsingrijpen wenselijk maakt anderzijds.

Overheidsingrijpen in opvoedingsrelaties dient zich te beperken tot gevallen van kindermishandeling en dient niet te strekken tot ingrijpen in opvoedkundige keuzes.  Mijn opvatting, zoals ook internationaal verwoord in de verklaring van Langeac.

Maar dit neemt niet weg dat ik wel een mening heb over de opvoedkundige keuzes. Ik denk dat ik de ouders zou ontraden om aan de tocht van hun dochter mee te werken. Niet omdat ik niet van competitie en uitdagingen houdt. Zelfs uitdagingen met risico’s horen er wat mij betreft bij.

Wel vraag ik me af of het gezond is de competitie aan te gaan over wie de jongste is die deze tocht rond de wereld in 720 dagen volbrengt. Dat vind ik een beetje een merkwaardig soort competitie. Doet denken aan; wie bereikt het eerste de universiteit, wie is het eerste uit de luiers en meer van dat soort ongein.

Verder vraag ik me af of Laura de gevaren kan overzien. Dat laatste bezwaar deel ik met meer deskundigen. Die kwestie van de leeftijdscompetitie ben ik echter nog nergens tegen gekomen.

Ik gun Laura een hoop lauwerkransen, maar denk dat ze beter voor een andere bekroning kan gaan.  Ik heb echter niet alle wijsheid in pacht en ook niet alle kennis van de omstandigheden.  De Raad voor de Kinderb… heeft géén wijsheid en meestal een ontstellend gebrek aan kennis. Als er iemand is die het haar niet zou moeten verbieden dan is het wel de staat. En zelfs ondergetekende zou zich nooit aan zoiets durven wagen.

Zelf is me door de Raad voor de Kinderbescherming ooit kwalijk genomen dat ik liedjes zing met mijn dochter cq op een bakfiets reed met haar ( niet verstandig). Misschien ligt hierin nog een uitdaging voor Laura en haar ouders, tackel die Raad in ieder geval vast maar. Ik zal haar daar graag persoonlijk een Laurakrans voor brengen.

Het laatste nieuws over Laura

Of bakfietsen en liedjes zingen verstandig is….

we doen zo ons best

Liesbeth Groenhuijsen
Liesbeth Groenhuijsen tijdens een betoog van mij

Jeugdzorgers en kinderbeschermers (what is in a name?) doen volgens eigen zeggen alle mogelijke moeite om kinderen met Ouderverstotingssyndroom naar de verstoten ouder te sturen. Zeggen ze. Sommige althans.

Ik zie het al voor me zo’n kinderbeschermer zoals mevrouw Liesbeth Groenhuijsen  (zie hiernaast) die gaat uitleggen aan een kind dat het echt wel heel erg perse naar hun vader moet.  Ik zie het niet alleen voor me,  ik kwam haar pas nog tegen op een congres van de NIP (psychologenvereniging) waar we allebei een workshop verzorgden.

Zo’n kind ( het gaat in dat geval vaak om puber die zich wat minder makkelijk laten moven) weet natuurlijk al lang dat dat soort mevrouwen of ze nu rechter of hulpverlener zijn ook zijn overgeleverd aan een wispelturig familierechtsysteem waar geen peil op valt te trekken, laat staan de garantie uit te halen dat ze dan ook bij haar vader mag blijven komen. Dit systeem biedt geen zekerheid en geen veiligheid voor kinderen in deze situatie. Ook Mevrouw Groenhuijsen zelf is wat dat betreft niet echt betrouwbaar ( zie mijn recensie over een van haar boeken).

Een tijd geleden kon ik Mevrouw Groenhuijsen op de tv nog horen vertellen dat als een moeder maar een foto van de vader op hangt ze blijkbaar een positieve attitude naar die vader heeft.  Inmiddels is het punt geland dat dat nog lang niet alles zegt. Het gaat ook om een diepe overtuiging dat beide ouders van belang zijn.

Wat nog niet geland is is het punt dat je zelf als hulpverlener ook die overtuiging moet hebben. Anders werkt het nooit.

In mijn workshop op dat congres bleken veel mensen rond te lopen die praktische handvaten hadden gemist. Bijvoorbeeld hoe je kinderen uit die verwrongen loyaliteitskeuze kunt trekken.

Dat een kind gedwongen moet worden om naar beide ouders te gaan vonden ze een twijfelachtige aanpak. Hun twijfel maakt het twijfelachtig vrees ik.

We doen zo ons best om tegen onszelf te vechten; dat is het beste wat ik er van zou kunnen maken.  Maar zelfs dat niet vrees ik. De negatieve kwalificaties blijven inmiddels dusdanig de raadsrapporten vulllen dat je je kunt afvragen of inmiddels niet de zogenaamde hulpverleners de primaire programmeurs van ouderverstotingssyndroom zijn.

Over het boek (Dees, een vader en een viool) van Liesbeth Groenhuijsen

klachtuispraken over Mevr. Groenhuijsen: http://www.tuchtcollege-gezondheidszorg.nl/images/2008h117.dh.pdf en http://tuchtrecht.overheid.nl/zoeken/resultaat/uitspraak/2012/YG1785

rust roest nog steeds

roest (wikipedia GNU-licensie door FIR 0002)

Rust roest. Ik hoor het voormalig beleidsmedewerker van de Raad voor de Kinderbescherming Ton Veldkamp nog zo zeggen. Niet gisteren, niet vorig jaar, maar pakweg 13 jaar geleden, na een uitzending bij de VPRO-radio waar we met elkaar en een rechter en Mieke v.d.Burg (PvdA) in discussie gingen.

Ik was blij dat er nog raadsmedewerkers zijn die snappen dat het meestal niet helpt om even rust in te bouwen als een moeder bezig is de kinderen bij een vader weg te houden. Ergo, dat is precies wat ervoor zorgt dat die situatie blijft voortbestaan en de kinderen in de problemen komen. Bij voorbeeld de ernstige afwijking ouderverstotingssyndroom er aan overhouden.

Maar ook na 13 jaar blijkt Ton een roepende in de woestijn te zijn geweest. Nog steeds schrijven Kinderbeschermers en rechters het op. “Even rust voor mevrouwtje”. Vanmiddag las ik het weer in een besluit van een rechter van een paar maanden geleden, waarvoor nu een hoger beroep loopt. Notabene had de moeder in kwestie eerst jarenlang gezeurd dat vaderlief te weinig van zich zou laten horen. Maar toen hij dat wel deed was het natuurlijk ook niet goed.
Je moet ergens ruzie over hebben, nietwaar, als je de pest erin hebt. Ach misschien nog wel een menselijk trekje. Maar die rechters die blind en doof blijven; is dat nou een menselijk trekje of een standsdeformatie? Snappen die dan niet dat daar geen kind gelukkiger van wordt, en de vader ook niet en … die moeder wordt daar ook niet beter van.
“Ik zou graag op mijn kop gaan staan als het zou helpen om mijn kinderen te zien. Maar echt, ik weet niet wat die rechters van me willen. Wat ik doe is gewoon fout, wat ik zeg deugt niet, wát ik ook zeg of doe. En als ik zeg dat ik het vanzelfsprekend vind dat ik mijn kinderen zie dan ben ik volgens de raad voor kinderbe..ing  een herrieschopper.”
Het is niet minder dan geestelijke marteling.

De VPRO-uitzending op het binnenhof onder leiding van Michal Citron

bakfietsen

op de bakfiets met mijn zoon JoshuaVandaag ga ik weer eens aan de slag om mijn bakfiets in goede staat te houden. Voor de kenners; die mooie bakfiets waarop ik van de Raad voor de Kinderbescherming niet mocht fietsen met mijn kind omdat dat teveel vanuit mijn eigen behoefte om een leuke vader te zijn zou worden gestuurd en niet zo verstandig zou zijn.

Tussen 1994, toen de Raad deze uitspraak deed, en heden, is de bakfiets razend populair geworden. Vooral ook voor het vervoer van kinderen. In het blad van de fietsersbond las ik dat de gemeente Delft zelfs de aanschaf van bakfietsen voor de kinderopvang gaat subsidiëren. Daarbij wordt dan wel een cursus gegeven.

Gisteren kwam er iemand van een mediaproductiebureau om de bakfiets te lenen voor een kinderprogramma. (helaas even niet beschikbaar wegens herstelwerk).

Kortom je kunt wel zeggen dat de Raad voor de Kinderbescherming de slag om de bakfietsen heeft verloren.

uitspraak over bakfiets van de Raad voor de Kinderbescherming