Cookies

Pleite(n)

laatst bijgewerkt op 28 maart 2019 ivm correspondentie VKC

Belangrijke kanttekeningen bij dit blog: De organisatie Kinderen Ouders Grootouders (KOG) is een van de organisatoren van het congres over ouderverstoting waarover inmiddels veel heibel is ontstaan. Mij is van de zijde van het KOG medegedeeld dat hun bestuur niet aanwezig zal zijn op de dit congres. “Niemand van het KOG-bestuur zal daar nu zijn” Er is toestemming om deze zin naar buiten te brengen.


Let op: de Facebookgroep “Herken Ouderverstoting” verwijdert inhoudelijke bijdragen die afwijken van die van de moderator. Ze verijdert tevens verwijzingen naar dit blog (met de ongemodereerde discussie in de commentaren). Mensen die buiten haar groep, op linkedin of op andere facebookgroepen op mijn blog wijzen worden geblokkeerd.

Veel sneeuw en ijs en een vastgelopen trein. Bekende taferelen hier, en ook op mijn vakantie/werkbezoek aan Finland als onderdeel van een grote rondreis door Europa. Maar in Finland treedt dat probleem op bij een meter sneeuw, en hier al bij de eerste centimeters geloof ik. Het leuke van dat soort vertragingen is altijd weer dat het het gesprek met je reisgenoten stimuleert.

In dit geval zat er een Finse advocaat tegenover mij op de terugweg van een twee dagen durende strafzaak. Na wat inleidende woorden kwamen we natuurlijk ook uit op mijn vraag hoe het staat met de “Rule of Law” in Finland. Met name interesseerde mij of in Finland rechterlijke uitspraken in het openbaar worden gedaan. Met een lichte verbazing zei hij “natuurlijk”en de zittingen zijn ook openbaar. Een telefoontje naar de rechtbank is voldoende om een uitspraak te pakken te krijgen. Ook in het familierecht, jazeker!

Ik legde hem nogmaals uit dat dat in Nederland niet het geval is en dat hij als strafrechtadvocaat zeker wel het belang van dit soort formele regels zou begrijpen onder andere in het licht van 6.1 EVRM.
Als dat in Nederland niet zou werken dan zou een collega van hem daar toch wat aan kunnen doen, veronderstelde hij. Die zijn bang stelde ik. Maar dan kan de Nederlandse “bar association” (Nederlandse Orde van Advocaten) daar toch wat aan doen meende hij. Die zijn ook bang (de voorzitter van de familierechtadvocatenclub heeft me dat een keer letterlijk verteld). Een licht ongelovige blik werd mijn deel. Toen we in Helsinki uitstapten vertelde hij mij nog dat hij na een blik op mijn website constateerde dat ik mij vooral over “custody” druk maak en dat dat in Finland allemaal wel goed geregeld is. Zelf had hij dan ook gezamenlijk gezag na zijn partnerscheiding.

Bij elkaar weer een mooi pleidooi voor een opheffing van de Nederlandse rechtersdictatuur. Maar ik zie dat een beetje zwaar in de laatste tijd, vooral vanwege de uitermate zieke opstelling van groepen als Herken Ouderverstoting en het Vader Kennis Centrum (:die dit soort opmerkingen niet kunnen verwerken) die juist een perverse coalitie aangaan met  nepwetenschappers als Corine de Ruiter die zelf de problemen veroorzaken waarvan, als het aan Herken Ouderverstoting ligt ouders elkaar de schuld (narcist! borderliner!)  moeten geven. Lekker bezig, ik kom er een dezer dagen op terug.
In plaats van dat ik tegen de klippen op blijf pleiten voor een vredige oplossing voor kinderen moet ik misschien gaan zeggen “Ik ben pleite” Een dezer dagen meer hierover.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=frIpdHVOnnA&w=560&h=315] Wie is de advocaat die op reis gaat? Bijvoorbeeld naar een van die landen als Polen of Slowakije of Finland die mijns inziens af en toe de rechtstaat beter eerbiedigen.
hoezo Corine de Ruiter een pervers wetenschapper

Leest u vooral ook het commentaar op dit blog. Weliswaar lang niet zo lekker lezen als het blog zelf, maar zeer de moeite waard… tenminste als u ook de antwoorden daarop even leest. Ook erg interessant als je een idee wilt krijgen hoe denigrerend gedrag er uit ziet, een van de belangrijkste elementen van ouderverstotingsprogrammering. Maar zijn dat dan niet net de mensen die een congres organiseren om een einde te maken aan ouderverstoting? Tsja daar zeg je me wat…..misschien dat ze daarom Corine de Ruiter uit hebben genodigd die ook al zo fris tegen anderen kettert ( vaders, vaderbeweging ondergetekende) zonder daar argumenten voor te gebruiken.

Tv-oost serie Dwaze Vaders

update 180717; probleem openbaarheid wel benoemd; video
De meeste van mijn volgers zullen het niet gemist hebben. Maar zelf was ik tijdens de mooie serie uitzendingen die TV-Oost maakte over dwaze vaders, op vakantie. Ik geef de link naar de samenvattende tekst van tv Oost met de verwijzingen naar de 4 uitzendingen .    Kijk ook even terug naar de uitzending van 2 maanden geleden die eraan vooraf ging
In de film zeg ik onder andere dat problemen benoemd moeten worden. Natuurlijk moeten ze ook besproken worden, maar het probleem is dat allerlei onderdelen van het probleem ouderverstoting, vooral waar die te maken hebben met het functioneren van de rechtstaat niet worden benoemd. En nadat iets benoemd is kun je erover praten. Openbaarheid van uitspraken is niet benoemd in de uitzendingen zelf maar wel in de afkondiging en de disclaimer ( zie bijgaande video)
In de samenvatting die u vindt bij de link staat dat ik vind dat er gepraat moet worden. Maar praten heeft weinig zin als je het over sommige dingen niet mag hebben. Een goed voorbeeld is bijvoorbeeld ook deze discussie tussen Sietske Dijkstra, Karen Woodall, professor Corine de Ruiter en mij. Zowel Corine als Sietske hebben mijn vragen over de integriteit van wetenschappelijk onderzoek nog steeds niet beantwoord.
Ik kom op een en ander nog uitgebreid terug. Ik heb even tijd nodig om wat zaken op een rijtje te zetten. Misschien willen mijn volgers mij daarvoor verder even excuseren.

Stelling: rechtstaat past zich aan aan (scheidings)oorlog en niet andersom

Advocaten zijn al decennia langs doodsbang voor de rechterlijke macht en het justitiële apparaat. Dit geldt zeker in het familierecht volgens em Prof Doek. Maar er zijn uitzonderingen. Een van de moedige  is Meindert Stelling. Stelling was ooit meer thuis in militaire stellingen. Na verzet tegen de nucleaire bewapening werd hij jurist. Meindert hoopt dat de rechter een verbod wil uitspreken over de plaatsing van nucleaire wapens. Het oorlogsrecht laat namelijk beslist niet toe dat wapens worden ingericht om burgerdoelen aan te vallen. Nucleaire wapens vallen altijd (ook) burgerdoelen aan. Hij krijgt geen gelijk wat leidt tot een strijd die zich uitstrekt tot allerlei formele stellingen en stellinkjes waarbij ook het procesrecht vaak aan de orde is.
Mijn samenvatting van Meinderts stellingen is dus: rechtstaat past zich aan aan oorlog en de oorlog past zich niet aan aan de rechtstaat. Dat zelfde probleem herkennen mijn volgers natuurlijk  ook als het gaat over die andere wereldwijde oorlog: het scheiden van kinderen en ouders. Ook dit soort hopeloze gevechten van ouders tegen de ongerichte willekeurige aanval op het welzijn van kinderen. En dat alles in beide gevallen juist natuurlijk voor de vrede en het belang van kinderen en burgers. Jaja. En wat je er ook van mag denken het strookt niet met het recht. Dat betekent dat je op onderstaand filmpje weer van die raadsheren ziet met de nieuwe kleren van de keizer. Het is een poppenkast die niets meer om het lijf heeft.

En verder alle dank aan Nico vd Ham die het allemaal heeft vastgelegd.

Angst

angst voor en na

Toen ik bezig was met mijn Engelse tekst voor mijn speech, bijna een maand geleden, in Bratislava ontdekte ik dat er ook een Engels woord ‘angst’ bestaat dat een van de mogelijke vertalingen is van het Nederlandse woord angst. Maar dan wel angst in een zeer verreikende vorm. Levensbedreigende angst. In het laatste aandachtsstreepje uit dit gedeelte van mijn speech kunt u het terug vinden. Overigens heb ik wegens tijdgebrek een aantal streepjes bij de lezing overgeslagen. Maar ook misschien een beetje uit angst.

—–

– All (as far as we can unravel the secrecy) public sentences in family-law in The Netherlands are undersigned under the sentence: pronounced publicly.

– An organization called ASZM (general secretary of the Judiciary) attracted itself hierarchical powers without any legal status. This illegitimate or even illegal organization firmly limited the constitutionally obligated public pronouncement of sentences.

– No sentence on family law in the Netherlands (as far as known) is physically pronounced in an open session of a court, which on it self is not necessary. About 2 % of the sentences are being published. There is no public pronouncement of about 98 % of the sentences. This is already practiced this way during several decennia and the number of sentences involved are millions.

– There was an evident just decision of the court of Arnhem in 1997 to give insight to sentences that was overruled by the fore mentioned secetary. Apart from the question what title anyone could have to interfere in the autonomy of the judges and the responsibility of courts to facilitate those judges, even the status of this organ on that moment was quite obscure and sinister.

– Considering the checks and balances of the Trias Politica it seems quite obvious that it is precisely a task of the civilian to execute some control on the judiciary. So there is a power structure (almightiness Goudard) assigned to the judiciary institutions without democratic control.

– Members of parliament fear to intervene. Moreover, Some members of parliament are judge themselves.

(- A lot of University law teachers are judges. The now just installed foremen (women) of the The Netherlands Scientific Council for Government Policy (WRR) is a law professor that systematically refuses to debate the situation on public pronouncement although transparency, privacy and so is here core scholarly subject.)

– There is a general knowledge of a fear-culture on the department of justice that is so deep that civil servants even don’t want to speak about this culture of fear so says the work council of this department.

– The former ( till 2012) secretary General of this department was accused of abusing and raping children in among other Turkey and Prague. An investigation was started. Although he lied and was accused of perjury by the public attorney the investigation is still pending. This might not only have harmed children directly, but also indirectly by creating a ministry without integrity and a cult of fear..

– Public and open discussion about these kind of problems is impossible and encounters fear even angst, and well, people just don’t want to know.

(C) Joep Zander Bratislava 2017

D66 trekt rechters terug uit de Tweede Kamer inclusief de meest neppe neprechter

Maar stem geen D66!

rechter serie d66
bandido judicial D66

Een paar blogs geleden beloofde ik terug te komen op de biografie van Tweede kamerlid Koser Kaja. In haar bio op Tweedekamer.nl stond achter haar inactief (maar wel functioneel) rechterschap een datum. Dat is vreemd want meestal staat er een periode van activiteit. Het blijkt nu dat ze eigenlijk nooit actief is geweest maar wel op gemelde datum beëdigd als plaatsvervangend rechter. Ze is dus wel opgenomen in het toch wat verdachte gremium Rechterlijke Macht maar heeft daar nooit wat voor gedaan. En toen is ze wel met die dubbele loyaliteit in de Kamer gaan zitten. Ik bedoel dus niet dubbel paspoort maar de loyaliteit aan twee poten van de Trias Politica tegelijk.
Ik vind al die rechters die hun beroep combineren met volksvertegenwoordiger neprechter en nepparlementarier tegelijk, zonder daarmee ook maar in de verste verte een keuze voor Wilders te maken. Koser Kaja is dan toch wel de meest neppe neprechter in die verzameling.
Maar goed nieuws. Als ik het goed zie staan er nu geen rechters op de nieuwe lijst van D66. Swinkels en Koser Kaja kan ik niet terug vinden en met de zoekopdracht Rechter in het kandidatenboek krijg ik geen resultaat. Daarmee is een einde gekomen aan een D66 traditie althans in de Tweede Kamer. Blijkbaar heel bewust maar in alle stilte. Degene die achter de telefoon zat bij D66 wist er in ieder geval helemaal niets van en een d66-pamfletter zaterdag op de markt ook niet. De Eerste Kamer ga ik nog wel eens bekijken. Of doet u dat even voor mij beste lezer?
Oh ja en rechter Jeroen Recourt van de PvdA staat dus nog wel op de PvdA-lijst.
Stem toch geen D66, nog steeds de partij van de hypocrisie over de rechtstaat. Mijn stemadvies is, stem op een persoon in plaats van een partij. Bijvoorbeeld Pieter Omtzigt. Niet dat die speciaal veel voor vaders deed of iets in het familierecht. Maar hij pakt wel fundamenteel en vasthoudend misstanden aan. Ik wens mijn lezers veel wijsheid toe in het stemhokje.

Ga maar rustig slapen; sprookjes over de rechtstaat (NRC)

rechter2open brief aan columnist, voormalig hoofdredacteur NRC n.a.v column

Geachte heer Jensma,
Afgelopen weekend kreeg ik op de Brink in Deventer weer eens een NRC-next in handen gedrukt. Zoals gebruikelijk neem ik dat aan met de woorden dat ik geen abonnement wil. De straatventers van NRC worden echter de laatste tijd steeds happiger om toch een discussie te voeren over het hoe en waarom daarvan. Op zich een goede zaak. Ik ben ook de beroerdste niet en een echte discussie is nooit weg. Dus als ik tijd heb dan ben ik meestal wel bereid daar een paar minuten aan te besteden. Met name als het om de NRC gaat besteed ik er aandacht aan dat de berichtgeving over de rechtstaat en het rechterlijke apparaat weliswaar typisch een NRC-onderwerp is, maar dat het dan juist tegenvalt qua diepte en bereidheid om aan waarheidsvinding te doen. Ja de krantenventer begon aanvankelijk al te glunderen want hij dacht  al dat hij een aanknopingspunt had, maar helaas voor hem en de NRC was dat wel een aanknopingspunt in de discussie maar niet voor het verkooppraatje.  Uiteindelijk komt in zo’n gesprek dan ook wel eens de manier aan de orde waarop voormalig hoofdredacteur Jensma, zonder er ook maar iets van te lezen al wist dat een door mij geschreven artikel dan wel een voor uw publiek geschreven variant daarop, niet interessant genoeg zou zijn. Afin per slot nam ik, uiteraard zonder iets te kopen of te beloven, een exemplaar van de zaterdageditie van NRC-next mee naar huis zodat ik mijn toch wel sceptische mening over de conditie van de Nederlandse hoofdstroommedia zou kunnen toetsen en eventueel bijstellen. Vol goede moed voorzag ik mijzelf van een kopje koffie en bladerde wat door de krant op zoek naar iets dat mijn belangstelling zou kunnen wekken.
En natuurlijk was het even schrikken, want in dit nummer kwam ik een column van uw hand tegen waarin u, in Colijn’s voetsporen, uitlegt dat we hier in Nederland allemaal rustig kunnen slapen omdat we hier in tegenstelling tot andere plekken op deze wereldbol  in een rechtstaat zouden leven. Ik kan me voorstellen dat u er niet rustig bij kunt slapen als u werkelijk uw journalistieke verantwoordelijkheid neemt om te berichten over de staat van de Nederlandse rechtstaat zoals bijvoorbeeld beschreven in mijn artikel over onder andere de openbaarheid van rechtspraak. Als u moet erkennen dat de scheiding der machten vooral door die rechterlijke macht zelf wordt gebruuskeerd voelt dat vast ongemakkelijk. Ik merk op dat u ook veel schrijft voor het Nederlands Juristenblad, een bezigheid die mogelijk in gevaar zou kunnen komen als u zich kritisch (meer dan het ietsepietsje dat u eerder ventileerde) uitlaat over de rechterlijke macht en al helemaal als u daarbij aandacht zou geven aan wat ondergetekende daarvan vindt.
Toch ben ik er ergens van overtuigd dat het niet helemaal mogelijk is dat u ooit hoofdredacteur was van een ‘gezaghebbende’ krant zonder diep van binnen ook wat journalistieke mores mee te hebben gekregen. Waarschijnlijk houdt u uw morele waarden vooral in stand door stevig de andere kant uit te kijken als er zich iets aandient wat niet past binnen uw cognitieve elastiek. Ik bedoel met dat woord dat het wellicht te onplezierig is om de werkelijkheid te zien. Het zou de nachtrust kunnen bederven.
Ik maak mij weinig illusies over uw reactie in deze en dat is natuurlijk op zich al een betreurenswaardige situatie. Immers wij pretenderen in Nederland om met elkaar in gesprek te blijven. Ook al zo’n sprookje helaas. Mijn afwerende houding naar de reguliere Nederlandse media wordt elke keer weer bevestigd door een zeer afstotende houding van die media zelf. Om denigrerende reacties voor te zijn, merk ik nog op dat ik veel, maar ook veel niet, gepubliceerd heb in diverse journalistieke formats (wetenschappelijk, vaktijdschriften, opinieartikelen, boekhoofdstukken en boeken) en dat bedoeld artikel door mijn toenmalige promotor als goed en overtuigend was betiteld.
Ik ga niet rustig slapen. Werkelijk niet.
met vriendelijke groet

(ps: ik zal deze brief op mijn blog publiceren en hem daar voorzien van de nodige linken ter onderbouwing (https://joepzander.wordpress.com/)

Joep Zander

Erger: de illusie van democratie

Afbeeldingsresultaat voor none are more hopelessly enslaved goethe‘Ik zie mijn kleinkind wel, want de rechter gaat natuurlijk vaststellen dat er omgang moet zijn, de feiten, de wet……’
Er is iets erger dan geen democratie, en dat is de illúsie van democratie. Dat flapte ik er zomaar uit. En ik doelde uiteraard op onze westelijke rechtstaat. Het was geen theoretisch debat, het was geen poging de slimste te zijn, het was mijn welgemeende verdriet, vervolgens kwaadheid op die vader die deze illusie volhield, en vervolgens kwaadheid naar waar die kwaadheid naar toe moet.
Ik had juist een heel mooi gezellig feestje, reünie, waar je door de decennia heen de warmte voelt van de mensen waarmee je van alles van de grond hebt gekregen. Mensen die intussen kinderen hebben die al weer kinderen hebben. En midden in dit feest van herkennen en verbondenheid, nadat het eerst zorgvuldig buiten het gesprek was gehouden, komt het bij stukje en beetje. je kleinkind niet zien omdat je zoon zijn kind niet mag/kan zien. En dan de illusie van een opa die denkt dat het goedkomt, want…….  Juist als je zo goed in je vel zit, je alle verbondenheid beleeft, hakt dat er diep in.  Voor mij een bekend verhaal, maar dichtbij en zo verdrietig. En elke keer weer nu al minstens vier decennia jaar geloven vaders, opa’s oma’s dat ‘het heus wel goed komt’, want ‘mijn verhaal is een ander verhaal, nee dan mijn case, als de rechter maar eenmaal omgang heeft vastgesteld…..’
‘En als de rechter het niet doet komt het toch wel weer goed, want ze komen altijd terug hè?
En ik wil niemand al zijn uitzicht afnemen, want hoop helpt, een beetje geloof en een boel liefde ook. Maar illusies niet.
Als je wilt ervaren dat je niet de enige bent: https://www.facebook.com/groups/507826229380204/

De rechtsstaat is geldverspilling

SC20121108-115254-1
Zorgelijke griffier

‘het is nogal een verspilling van belastinggeld om volslagen oninteressante (familie)zaken te gaan zitten anonimiseren en op de website te zetten waar niemand ooit ook maar de minste belangstelling voor zal hebben.’  Aldus de redactie van het Nederlands JuristenBlad, bestaande uit hoogleraren en leden van onze Hoge Raad. In casu blijkt ze zich ook nog te hebben laten bijstaan door een deskundige, vernam ik.
(Als u alles over mijn artikel voor het NJB wilt lezen kunt u ook bij het eerste blog hierover beginnen.)
De controle en transparantie van de rechterlijke macht is een zeer essentieel aspect van de checks and balances van onze rechtsstaat. Als we dat niet hadden zou de rechtelijke macht gewoon haar eigen gang kunnen gaan. Geen checks, geen balances. De volksvertegenwoordiging is niet bevoegd. Deze controletaak komt exclusief toe aan de burger zelf.
Het argument van het NJB, geldverspilling, kun je dus vergelijken met een opmerking als:
Laten we het parlement afschaffen. Een dictatuur is veel goedkoper en  efficiënter, al die democratische checks and balances, bah weg ermee.
Tsja,  heeft er iemand belangstelling? Weinig, als je het al decennia onmogelijk maakt en mensen als ondergetekende het ventileren van ongenoegen daarover belemmert. Als je het opvragen van uitspraken afdoet als geschreeuw en vuig gedoe. Uiteraard kun je met zo’n dictaat veel mensen de moed ontnemen om ernaar te vragen.
En ik wil ook toegeven dat het vervullen van dit soort burgerplichten niet de leukste is. Dus je zou het moeten stimuleren. Geef burgers die inzage vragen koffie in plaats van ze tegen de glazen pui van de rechtbank aan te beuken, zoals mij een keer is overkomen. Vergroot de mogelijkheden van de burger om hun controleplicht uit te voeren door bijvoorbeeld burgers te betrekken bij het klachtrecht Rechterlijke Macht (zie mijn voorstel uit 2001 in het Katholiek Nieuwsblad)
Maar is het dan echt zo duur en ingewikkeld, dat anonimiseren? De meeste mensen zijn geneigd somber mee te knikken en zuchten bij dit soort opmerkingen.  Mijn vaste meelezeres is directiesecretaresse geweest, en die denkt er heel anders over:
‘Als ik dat soort stukken schrijf voer ik voor eigennamen vaak codes in. Dan hoef ik niet elke keer ingewikkelde namen te typen en kan ik ze later met zoek en vervang in een keer eenduidig en correct invoeren’
‘Dus en beetje administratief medewerker heeft eigenlijk de geanonimiseerde versie ter beschikking nog voordat de  autonieme versie wordt geproduceerd.’
‘Ja zo gaat dat eigenlijk. Ik moet er niet aan denken om bijvoorbeeld de naam Kyllikki Schöttelndreier uit Feanwâlden elke keer weer opnieuw te moeten uittikken. Ik noem maar wat.’
Het is natuurlijk nog niet helemaal zeker of een gemiddelde rechtbankmedewerker de knop zoek en vervang wel kan vinden. Maar voor die mensen heb ik goed nieuws. Mijn kritische meelezeres zoekt nog werk. Sorry als u denkt dat ik dat cynisch bedoel, dat is niet het geval. Sinds ik op een politiebureau meemaakte dat het een politieagent technisch onmogelijk bleek om copy-paste procedures op teksten toe te passen, waardoor hij de tekst uit een melding letterlijk moest gaan overtypen in een aangifte, heb ik gewoon geen hoge dunk van de administratieve kracht van onze ambtenaren en de door hun ingehuurde ICT-bedrijven.  Mijn vaste meelezeres is dan ook best bereid haar oude laptop met Open Office erop mee te nemen naar haar nieuwe klus op de griffie.
Het kan natuurlijk zijn dat een of andere slimmerik nu gaat roepen dat ik er allemaal te licht over denk. Nee, ik begrijp ook dat er gevallen zijn waarin er een enkele keer nog iets anders weggeknipt moet worden. Als bijvoorbeeld de commandant van de strijdkrachten in een scheidingsprocedure verwikkeld is dan moet je zijn beroep even wegknippen. Om te voorkomen dat dat fout gaat kun je partijen in dit soort situaties best verplichten om zelf even te melden dat ze iets anders dan alleen eigennamen weg willen hebben. Anonimisering is in feite al een grote concessie aan de privacy als je kijkt naar de wetsteksten in casu.
Twintig jaar geleden sprak een rechterscongres zich er op  mijn verzoek over uit dat openbaarheid van alle uitspraken verplicht is.  ‘Als jullie het niet redden met de anonimisering kom maar even langs dan verzinnen we daar wel wat voor’, voegde ik eraan toe. Ah wel het is dus gewoon een smoes gebleken.  En daardoor kán de Rechterlijke macht dus gewoon doen waar ze zin in heeft, ongecontroleerd.
====================================
Dit is de vierde in een serie blogs over de staat van de redactie van het Nederlands JuristenBlad.
De volgende blog in de serie.
De redactie van het NJB bestaat uit voorzitter en voormalig lid van de Hoge raad Coen Drion, voormalig hoogleraar, nu lid Hoge Raad Ybo Buruma en de hoogleraren: Tom Barkhuysen, Ton Hartlief, Corien (J.E.J.) Prins, Taru Spronken, Peter J. Wattel

Dat kan niet waar zijn

“Dat kan niet waar zijn” is geloof ik ook een titel van een televisieprogramma. Maar het niveau van ongelooflijkheid in dat programma is niet vergelijkbaar met het probleem waar ik het vandaag met u over wil hebben.

Als je aan mensen wilt uitleggen dat we hier vaderschapsdiscriminatie kennen en de rechtsstaat wat minder, dan zet je een koude douche open boven dat wat mensen als het warme bed van de samenleving ervaren.

Ik wil graag uitleggen waarom het zo verdomd  moeilijk is om de werkelijkheid en de waarheid in de ogen te kijken als die wat verder van ons bed af staan. Centrale begrippen hierin zijn cognitieve dissonantie en cognitieve afstand.
Cognitieve dissonantie is het verschijnsel dat als je iets hoort of waarneemt dat afwijkt van wat je altijd al hebt gedacht, dat in strijd is met je kennis en handelen tot dan toe, je daardoor dissonantie ervaart. En dissonantie is onprettig, roept angst en onzekerheid op. Daar is de menselijke geest niet op gesteld. We willen graag onze gedachten en waarnemingen overzichtelijk houden. We proberen tot consonantie te komen. Soms kan dat door het reorganiseren van een wereld en mensbeeld. Maar vaak gebeurt dat door het wegschuiven of vals interpreteren van nieuwe waarnemingen. Volgens sommige wetenschappers kun je stellen dat er een maximale afstand is tussen eigen beeld (cognitie) en het andere beeld, wil het begrepen worden. Dat is schrikken, want dat betekent dat sommige afwijkende ervaringen en cognities gewoon simpelweg niet door zullen kúnnen dringen bij de waarnemer. De rek van het elastiek is beperkt, zou je kunnen zeggen. We kunnen erg ons best doen, met goede argumenten, maar dan houdt het toch een keer op. We kunnen er niet bij, het kan niet waar zijn. Ergo de boodschapper heeft een tik, is een complottheoreticus of is te negatief. Er zijn veel middelen om de vreemde cognities buiten de deur te houden. Als ze maar ver genoeg van dagelijkse ervaring afstaan, dan gaan ze wellicht werken als een zwart gat, u weet wel een verschijnsel uit de astrofysica. Uit een zwart gat komt geen licht naar buiten, door de overgrote massa blijft het licht gevangen in het zwarte gat.

In overdrachtelijke zin kan dat ook. Wat er gebeurt in de bedrijfstak familierecht is voor velen eigenlijk niet waarneembaar, ook omdat het door zogenaamde privacy gescheiden, maar wel tamelijk identieke, processen gaat. Misschien willen we nog het feit waarnemen dat er rechtbanken en wetten zijn die heel letterlijk vaders op het tweede plan zetten, maar eigenlijk blijft het vaak bij die geïsoleerde waarnemingen. Deze waarnemingen integreren tot een samenhangend stelsel van cognities, zoals vaderschapsdiscriminatie, rechtersdictatuur, nee daar wilt u toch maar liever niet aan. Als u er wel aan wilt heeft u waarschijnlijk een paar eigen ervaringen die het zicht op de feiten onvermijdelijk maken, gepaard aan de kracht om de daaraan verbonden reconstructie van de werkelijkheid toe te laten.

Afin, ik verg veel van u in dit blog. Misschien dat de psychologen in bijgaand uitgesneden filmdeel het verschijnsel beter weten uit te leggen dan ik. In dat filmpje gaat het overigens niet om vaderschap en rechtsstaat, maar om een cognitie die samenhangt met de 9/11-gebeurtenissen. Wat u ook van die gebeurtenissen mag denken; het verhaal van deze psychologen is algemener toepasbaar. Eigenlijk is 9/11 nog een vrij simpel verhaal in vergelijking met de cognitiesets rond vaderschap. Het is ook niet toevallig dat ik nog geen vergelijkbaar filmpje heb gezien waar zoiets wordt uitgelegd rond vaderschap. Zelfs mensen die het persoonlijk hebben ervaren voelen zich alleen staan, houden daarom vaak hun mond of keren zich zelfs vanuit die positie tegen de boodschapper.

Afin, voordat dit blog veel te lang en ingewikkeld wordt….. Ik ben benieuwd of dit een beetje te volgen was. Ik hoor graag jullie commentaar en zal dit blog waarschijnlijk nog een aantal keren aanpassen.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=YW6mJOqRDI4&w=560&h=315]

Het filmpje is ingesteld om te beginnen bij de uitleg over cognitieve dissonantie; als dat in uw browser niet werkt: 1:54:40

PS: Leon Festinger, de grondlegger van de theorieen over cognitieve dissonantie gebruikte als eerste voorbeeld een niet-conventionele groep die de waarheid (einde van de wereld kwam niet) niet onder ogen wilde zien door de hang naar cognitieve consontantie. Dit werpt het licht op de, te onderkennen mogelijkheid, dat ook vele  niet-conventionele complottheorieen zijn doorgeschoten. In die zin zal de wetenschappelijke methode ook altijd gevolgd moeten worden verificatie en falsificatie.

Rechtstaat

[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=vkPXCX7vo0w]

Het is inmiddels tien jaar geleden dat ik persoonlijk verscheen voor het Europese Hof voor de Rechten van de Mens. Op 23 oktober 2000 kwam ik samen met een flink aantal medestanders aan in Straatsburg . Op dat moment nog in de hoop dat ik uitgebreid het woord kon doen over de vernederingen die mij door de Nederlandse staat waren aangedaan in mijn pogingen mij te verzetten tegen de actieve vervreemding die de staat en haar organen bewerkstelligd hadden tussen mij en mijn dochter. In plaats van mijn hart te mogen luchten moest ik mijn mond houden en moest ik op 24 oktober zo “gekneveld” aanhoren hoe de Nederlandse staat de ene na de andere beschuldiging tegen mij had verzonnen om de aandacht af te leiden van de kwestie zelf. Hoewel toch nergens in wat voor procedure was gebleken dat ik ook maar in de verste verte huiselijk geweld had gebruikt kregen ze het voor elkaar dit in het wilde weg te veronderstellen.

Hoewel het hof in Straatsburg uiteindelijk in haar vonnis hier niet meer aan refereerde was ik eerder zeer geschokt dat het verzinsel was opgenomen in een zogenaamd feitenoverzicht.Verder was blijkbaar geen een van de paars uitgedoste raadsheren van het hof van plan in te grijpen toen de Nederlandse staat ook nog meende te moeten stellen dat ik verwerpelijk handelde door achtergrondartikelen over familierecht te publiceren. Dit zou de moeder van mijn kind maar irriteren. In feite irriteerde het natuurlijk de Nederlandse staat zelf. Een regelrechte aanval op de vrijheid van meningsuiting in het hart van wat een mensenrechtenorgaan zou moeten zijn. Een aanval van het Hof zelf op de, blijkbaar alleen theoretisch existerende mensenrechten.

Dit mensenrechtenhof was voor mij dus het tegendeel van wat het heet. Hoewel ze mij geen ongelijk gaf, gaf ze me ook geen gelijk in haar formele oordeel. De klacht werd niet ontvankelijk verklaard. Dit en de behandeling zelf was voor mij het summum van inquisitie, belediging en vernedering en maakte voor mij dat ik geen geloof heb in een reëel bestaande westerse rechtstaat. Dat ik tot nu toe de elasticiteit heb behouden om me met kracht te verweren verbaast me van mezelf. Ik probeer me mijn mond niet te laten snoeren. Maar anders dan in harde dictaturen is de aanpak van “onze” rechtstaat er niet een van moord en doodslag. Nee continue vernedering ligt op de loer, niet alleen door de organen van deze staat zelf maar ook door de door haar ingehuurde (ja gewoon letterlijk) vazallen van wetenschap en media.

Ik heb over deze rechtsgang jarenlang niet alteveel geschreven en misschien houdt ik er na dit blog weer voor 10 jaar mijn mond over. Eigenlijk is het zo hard aangekomen dat ik mijn mond gesnoerd voel door zoveel vernedering. Mijn tekst hier zou makkelijk kunnen worden gelezen als die van een loser. Een loser in comité, alleen het comité is buiten bedrijf. Het feit dat ik met enig succes bijvoorbeeld het begrip ouderverstotingssyndroom samen met Rob van Altena in Nederland introduceerde en een flink aandeel had in de mediaandacht die de herinvoering van gezamenlijk gezag mogelijk maakte in 1998 en het begrip gelijkwaardig ouderschap in de wet voortgezet ouderschap maakt hopelijk duidelijk dat ik me niet voor een gat laat vangen. Ook heb ik inmiddels van de Raad voor de Kinderbescherming mogen noteren dat mij geen recht is gedaan. Toch is de schade aanzienlijk. Niet alleen voor mij. Maar dat heeft u in mijn andere blogs al kunnen lezen.

Zie mijn dossier hierover en constateer dat ik nog steeds het door mij beloofde verslag niet heb geschreven.
Mijn meest algemeen fundamentele kritiek op de zogenaaamde rechtstaat betreft overigens de niet bestaande openbaarheid van uitspraken.