Cookies

Risico’s

Joshua tekent het Gipfelbuch op de Grosser Trögler

Eerst zagen we bij een steil stukje bergwandeling een wandelstok zomaar op het pad liggen, een tiental meters verder nog een ónder het pad. Er was maar een conclusie mogelijk; hier was iemand de diepte in verdwenen. Zelf hadden we, ons overigens bewust van de risico’s, geen moment de grip op weg en situatie verloren. Joshua en ikzelf waren supergeconcentreerd en wisten waar we op moesten letten. Op zulke plekken heb je twee handen en twee voeten nodig, zodat je ook als een grip je ontglipt nog meer dan voldoende hebt om stand te houden. Bovendien stond ik nog eens onder hem.

Eerder die week had ik op een Duitse zender iets vaag opgevangen over een Nederlands meisje met toestemming ergens voor. Laura concludeerde ik. Thuisgekomen las ik de berichten erover, inderdaad toestemming. Niet alleen van de rechter, maar ook van haar moeder. Mijn gedachten over de bemoeienis van jeugdzorg en trawanten mogen bekend zijn; vingers af. Wel had ik al eerder kritiek op de aard van de uitdaging; de jongste zijn. Ik ben van mening dat de uitdaging dient te zitten in de techniek, de concentratie, het uithoudingsvermogen, als je daar voldoende van hebt ;ok. Maar niet die push omdat je de jongste bent. Ik moet er niet aan denken dat ik Joshua toestemming had gegeven die berg alléén te nemen onder de noemer dat hij dan de jongste zou zijn. Als hij het zou kunnen, zou willen. en hij zou dan de jongste zijn ok. Maar het gaat er om hoe goed je bent, niet hoe jong je bent.

Vaders nemen dikwijls het voortouw in risicovolle ondernemingen. Het is van belang dat er risico’s worden genomen. En liefst zo dat je ervan leert. Hoe paradoxaal dat ook voelt of klinkt, dat vermindert de risico’s op de lange termijn. Vaders zijn hierin vaak een belangrijk tegenwicht tegenover moeders.
Kinderen klimmen in bomen en nemen risico’s op straat. Ze moeten leren die risico’s zo goed mogelijk te nemen. Ik kan me een moederopstand herinneren tegen een man die zei dat kinderen in de boom bij de kleuterschool (ergens in de Rijnmond) mochten blijven klimmen, ook al was er iemand eerder dodelijk gewond uitgevallen.

Gelukkig neemt het vertrouwen in vaderschap toe. Dat merk ik dicht om me heen en dat merken we uiteindelijk ook in het verloop van de zaak Laura Dekker waar de vader de eerste was die zijn toestemming gaf. Mijn kritiek is dan ook een van vaders onderling; liever toch niet met het motief de jongste te zijn. Maar als ze het aankan prima. Dat zijn vader en dochter, begrijp ik, nu aan het bekijken. Succes ermee Laura!!

Hoewel ook de verdere afloop van onze bergavonturen interessant, en die van onze voorlopers dramatisch is, laat ik het even bij een foto van Joshua die het Gipfelbuch tekent.

zakmes

Vakantie (zie vorige post) verleidt tot meer traditionele vaderakties. Zo is het een goede gelegenheid om je zoon te leren met een zakmes om te gaan. Natuurlijk is het niet uitgesloten dat een moeder dit haar zoon zou kunnen leren. En ook had ik graag, als ik de gelegenheid had gehad, mijn dochter hetzelfde willen leren.

Een van de grootste hobbels, en dat maakt het voor veel moeders moeilijk, is om te accepteren dat risico’s nu eenmaal genomen moeten worden. Al is het maar om ernstigere risico’s op langere termijn te vermijden. Schreef ik een leuk stukje over in ons boek Gemist Vaderschap.

Ik kan me van mijn eigen vader herinneren dat hij het van belang vond om gewoon een goed scherp mes te hebben. Ook in het algemeen gaf hij de voorkeur aan volwassen gereedschap. De filosofie was natuurlijk dat je moeilijk kunt leren snijden met een bot mes, dat een bot mes niet in zoveel mindere mate tot wonden leidt omdat je er nu eenmaal meer (daardoor dikwijls minder gerichte)  kracht op moet zetten. Bovendien zou je de indruk kunnen krijgen dat een mes niet gevaarlijk is.

De chauffeur van onze bus naar hogere contreien van de Vallee d’ Osseau, bewonderend toekijkend hoe Joshua de Pic du midi d’ Osseau op een eindje van een houtje snijdt, meende dat het onvermijdelijk is dat je je bij het leren omgaan met een zakmes een keer in je vingers snijdt.

Dat heb ik zelf een keer gedaan inderdaad. En overigens heb ik me wel meer in mijn vingers gesneden bij het leren van allerlei vaardigheden.

In de figuurlijke betekenis sneed ik me in mijn vingers door een voorbeeld te geven bij het gebruik van het mes dat net even verkeerd uit leek te pakken. Voorzichtig liet ik mijn vinger over het mes glijden om te voelen hoe scherp het geslepen is.  Ik had eraan moeten denken dat bij het zorgvuldig nadoen mijn zoon zich licht zou snijden. Zijn huid is nu eenmaal dunner. Maar misschien is het zo slecht nog niet. Het wondje was maar klein en de boodschap groot.