“Volgens Frits Bakker, voorzitter van de Raad voor de Rechtspraak kunnen veel zaken in de toekomst geautomatiseerd worden afgedaan. Het gaat volgens hem dan vooral om routineachtige zaken. ‘Dat gaat snel, efficiënt en goedkoop’, aldus Bakker onlangs bij de afsluiting van de Dag voor de rechtspraak. De tijdswinst kan vervolgens gebruikt worden voor complexe zaken, zoals problematische echtscheidingen. Rechters komen nu tijd tekort.” lees ik in het Nederlands Dagblad.
Frits Bakker en ondergetekende zijn het niet vaak eens. Maar in dit geval vind ik dat Bakker wel een punt heeft. Robotrechters zijn namelijk de best denkbare rechters om onmenselijk opererende menselijke rechters die zich verkneukelen aan eindeloze kind-ouderscheidings procedures en routinematig valsheid in geschrifte plegen door hun uitspraken als openbaar te ondertekenen, in grote getale te veroordelen. Daarmee doorbreek je de menselijk maffiose cultuur van elkaar de hand boven het hoofd houden die robots hopelijk niet ingebouwd hebben gekregen. Toch?
Nog even dit: kind-ouderscheidings procedures noemt Bakker echtscheidingsprocedures. Aan dat woord kleeft van alles wat mis. Dus daar moet Bakker nog wel effe over verder denken. Mijn idee is overigens per saldo dat we al dat soort idiote procedures die als enige doel hebben kinderen en ouders uit elkaar te rukken beter helemaal niet kunnen voeren. Laat ouders het toch zelf doen met wat goede voorlichting erbij (niet van Bakker dan). Dat scheelt dan ook weer een hoop zaken. Dan moeten we dus vrezen dat er wel wat rechters overbodig worden. Dus zijn we toe aan een conversieprogramma. Decennia terug bedachten activisten conversieprogramma’s voor de wapenindustrie. Smeed uw wapens tot ploegijzers! Rechters moeten we denk ik maar ombouwen tot…… uhh ja. Zoiets toch, dacht u ook niet?
PS1: Ik heb nog even stil gestaan bij het woord verkneukelen. Rechters zullen zich vast niet in deze beschrijving herkennen. Toch ben ik ervan overtuigd dat dit soort procedures onder andere blijven bestaan doordat ze bij rechters een zekere behoefte vervullen. Dat kan machtswellust zijn of het vervullen van een hel[perscomplex of het proberen te maskeren van wat ze al decennia fout doen.
Etty Hillesum 100 jaar; niet berusten
Ik ben wel vaker een dag te laat met een verjaardag. Meestal vinden mensen dat niet heel erg. Je reageert niet als een robot, of robotgestuurd ( automatisch via je digitale maatjes). Soms vergeet je het, soms ben je te laat, soms zit je helemaal fout. Ik ben niet perfect gelukkig.
Ik kijk dus nu, een dag later, terug op de verjaardag van Etty. Mijn zoon zit op het Etty Hillesum Lyceum. Dan mag je dus wel wat verwachten. Wat vooral is blijven hangen zijn de pogingen van de school om hem als 15-jarige te laten koekhappen ter gelegenheid van deze verjaardag.
Zelf deed ik een ijverige poging om een van de lijfspreuken van Etty, die ik ook bij mijn uitgangspunten heb gevoegd aan hem uit te leggen:
“Omstandigheden zullen er immers altijd zijn, goede en slechte, en het feit van de omstandigheden, de goede en de slechte, moet men aanvaarden, wat niet belemmert dat men zijn leven er aan kan wijden de slechte te verbeteren. Maar men moet weten uit welke motieven men die strijd voert en men moet beginnen bij zichzelf, iedere dag opnieuw bij zichzelf.”
Deze zin is voor mij ook een nuancering van het gemak van een andere spreuk. God, schenk mij de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen; de moed om te veranderen wat ik kan veranderen; en de wijsheid om het verschil hiertussen te zien. Een spreuk die bij de meeste mensen een moeilijke dialectiek tussen kunnen en willen onopgelost laat. Afin per saldo hebben ze allebei wel iets. Ik ben ook maar zoekende natuurlijk.
Bij Etty en haar tekst voel ik meer verbinding en liefde. “Men zou een pleister op vele wonden willen zijn” staat dan ook op het monument hier op de Welle in Deventer. Ik bedenk me dat ik op de Taize-viering in Deventer onlangs pleisters uitdeelde zonder daarbij speciaal aan Etty te hebben gedacht. Dat ik dus ook een pleister op vele wonden zou willen zijn laat onverlet dat ik er zelf nog wel een paar kan gebruiken. Niet berusten, wonden voorkomen, wonden helen. Of is dat ongeveer hetzelfde? Kunnen we alleen wonden voorkomen als we andere wonden helen?
zaadhonger, draken en robots
Zo’n twaalf jaar geleden kwam ik Lisette Thooft tegen op een vrouwencongresje over de betrokkenheid van vaders. Zij maakte mij terecht opmerkelijk op een cruciale fout in mijn engelstalige gelegenheidspamflet.
In plaats van ’their children’ stond er ’they’re children’. Ik had de automatische spellingscorrector van Wordperfect te gemakkelijk zijn gang laten gaan. Ik vertrouwde op de robot zeg maar. Toch zou je het ook kunnen kwalificeren als een interessante fehlleistung, een fout met een onderbewuste bedoeling. Die bedoeling zou dan kunnen zijn om de bezittelijkheid van kinderen te kwalificeren als kinderlijk gedrag. Ouders; jullie zijn kinderen als je je kinderen als bezit ziet. Een fehlleistung is wel het laatste waar je een robot van kunt beschuldigen. Niet alleen ‘willen’ onderscheidt de mens van de robot; ook de camouflage van het willen en de onthulling daarvan, is onderscheidend.
Lisette’s boek “De onverzadigbare vrouw en de afwezige man” beziet de robot als het mannelijke extremum dat in evenwicht moet komen met het extremum van de sex opposé, de draak. De vrouwdraak heeft alsmaar zaadhonger en is een bedreiging van de mannelijke fallus. Althans dat was de situatie onder het oermatriarchaat waarin wellustige, op zaad beluste, vrouwen het voorzien hadden op de man. De mannelijke overwinning op het oermatriarchaat schildert Lisette als een grote overwinning van de beschaving. Het huidige tijdsgewricht zou zich echter toch, wat haar betreft, moeten kenmerken door het vermenselijken van de mannelijke robot-creatie om zo toch weer een nieuw evenwicht te brengen.
De vraag rijst natuurlijk hoever de zaadhongerige draak verdwenen is. Ik kan me goed herinneren dat de moeder van mijn dochter mij ooit letterlijk dreigde naar de zaadbank te zullen gaan als ik niet tegemoet kwam aan haar wensen. Dit maakt ten eerste duidelijk hoe weinig overdreven de kwalificatie van Lisette is. Ten tweede maakt het ook duidelijk dat het nog niet over is. Ik vind dat ze de tegenwoordigheid van die draak wat zwaarder en politieker in haar eindhoofdstukken door had kunnen laten doorklinken.Hoewel het moederschap erg centraal staat in haar boek ontbreekt het vaderlijke beeld een beetje (anders dan de procreatie van robot’s)
Moeten vaders met ‘dwang, verleiding of meer informatie’ tot actief vaderschap worden overgehaald, was de vraag op dat congresje in 1999 . Alle drie passen ze prima in een drakenstrategie. En het waren dan ook draken van drakenorganisaties die destijds dat vrouwencongresje organiseerden. Mijn, in het pamflet gehanteerde alternatieve strategie was: ‘sta toe, respecteer en ondersteun’ vaderschap. En dat zie ik Lisette nog steeds niet echt doen. Ik schroom mij om bovenstaande oordelen te geven, u zult dit interessante mythosofische boek zelf moeten lezen.
bionische vaders
We hebben in de twee vorige posts het begrip biotisch vaderschap doorgenomen. Nu bionisch vaderschap. De vader dus waar de onderdelen vervangen zijn door effectievere technische remplacanten.
Hij heeft afwasarmen en poepluierneus en is tevens voorzien van een afschakelbare piemel. Verder heeft hij liefst geen functionerend gevoelsleven zodat hij makkelijk inwisselbaar is voor een andere bionische vader. Af en toe kun je door een luikje bij hem naar binnen kijken naar een hart dat mogelijk nog wel klopt…of klopt.
Alles met afstandsbediening dan hoef je hem niet aan te raken. Erg geschikt voor het moderne zorgvaderschap.
Of het wel klopt bedoel ik dus….