Cookies

Röhl, RAF en feminisme

vreedzame terrorist
De Duitse vaderkunstenaar Marco Piono bevecht nog steeds een totalitair systeem maar maakt er een kunst van een vreedzame terrorist te zijn.

flink bijgewerkt in november 2020.

Klaus Rainer Röhl is de vader van twee kinderen. Hun moeder heette Ulrike Meinhof. Meinhof liet haar kinderen in de steek (bracht ze althans in nood niet naar de vader)  toen ze bij de Rote Armee Fraktion ging. Deze RAF ook wel Baader-Meinhof-Gruppe genoemd, voerde in de zeventiger en tachtiger jaren een gewapende strijd tegen de heersende machten en de resten van het fascisme. Haar kinderen hadden een zorgende stiefvader Peter Homann, maar daar werden de kinderen niet aan toevertrouwd. Vriendinnen van Ulrike ontvoerden de kinderen naar een Palestijns kamp. Daar werden ze echter weer weggehaald door Stefan Aust, een vriend van de echte vader van de kinderen, Klaus Rainer Röhl.

Röhl die aanvankelijk ook kommunist was, is inmiddels oud en liberaal, maar vooral erg anti-feministisch. Vooral de Duitse variant van Anja Meulenbelt, Alice Schwarzer, moet het ontgelden. Een dochter uit zijn eerste huwelijk heeft het tegen hem opgenomen en hem  beschuldigd van een soort seksueel misbruik. Röhl ontkent dat en ziet het als een politieke toer om de naam van Meinhof verder te zuiveren.  Een dochter van hem uit zijn relatie met Ulrike is volgens Schwarzer juist weer teveel bezig haar vader te idealiseren.

notitie van Ulrike in het boek van haar dochter Bettina (Die RAF hatt euch lieb)

Waarom kom ik hier nu op. Ja omdat het om een vader gaat. Maar eigenlijk begon mijn speurtocht weer aan de andere kant. Namelijk mijn interesse in een aantal punten die ik met Meinhof (schrik niet; een aantal punten slechts) gemeenschappelijk heb. Meinhof kon goed schrijven, ze was journaliste. Ze had echter op een gegeven moment de indruk dat woorden niet meer hielpen. Ik kan ook wel redelijk schrijven maar ik heb dat gevoel ook af en toe. Daarom maak ik bijvoorbeeld ook kunst om iets duidelijk kunnen maken waar het met woorden niet meer lukt. Geweren als alternatief zie ik, in tegenstelling tot Ulrike, niet zitten. Ulrike eigenlijk ook niet, maar zoals ze eigenlijk zelf voorspelde kwam ze wel in de gewapende strijd terecht.

In de extra’s van een film over de RAF zag ik net de auteur die Ulrike speelde, beweren dat Ulrike beter had kunnen blijven schrijven. Ik wil ook graag blijven schrijven en kunst maken, maar zie al jaren dat de ruimte daarvoor steeds kleiner wordt. De maatschappij wordt benepener als het gaat om kritiek op de macht. Zeker als die macht Justitie heet. En, zeker als je naar Wikipedia kijkt, wordt het moeilijker om over vaderschap te schrijven. Tenzij je dat natuurlijk femivriendelijk doet. En laat ik nou steeds maar meer kritiek hebben op het nu en ooit bestaande feminisme. Vrouwen mogen dat nog wel, Roos Wouters bijvoorbeeld. Maar begin er als man niet over.

Klaus Rainer Röhl schrijft nog steeds wel over feminisme en om dat te staven voeg ik hieronder een paar links toe naar artikelen van en over hem. Auf Deutsch. En dan ook nog de zeer verschillende verhalen van zijn dochters Bettina en Anja.

Alice Schwarzer over Röhl, zijn kinderen en de familiegeschiedenis van Meinhof
Over kinderopvang versus ouders (mmm moeders, Klaus?)
Röhl over Schwarzer


Laatste teksten Ulrike

Het proefschrift van Bakker Schut over het strafproces en de gevangenistijd van oa Ulrike

Lang na het schrijven van dit blog kreeg ik contact met de mededeventerse componist Anna Backerra die de muziek schreef voor een opera over Ulrike.

Dochter Bettina over haar moeder en feminisme

Dochter uit het eerste huwelijk Anja vertelt over haar stiefmoeder. En hier ook

Hier wordt een tekst van Anja geciteerd over seksueel misbruik door haar vader. In tegenstelling tot wat ik eerder schreef op basis van eerdere minder concrete uitlatingen, is deze beschuldiging niet vaag, maar uitgebreid en gedetailleerd. En het lijkt ook genuanceerd.

Het verweer tegen de beschuldigingen van zijn oudste dochter (gered via archive.org eigen cache)

eind van het feminisme?

het boek van Roos
het boek van Roos

Gastblog door Dennis

over de presentatie van het boek Fuck! ik ben een feminist van Roos Wouters

Ondanks het tegenvallende weer en de grote vertraging bij het openbaar vervoer was de zaal waar Roos haar boek presenteerde afgeladen met geïnteresseerden . Mensen stonden tegen de muren en zelfs tot in de hal en de deuropeningen te luisteren. Minstens 400 mensen waren er op de boekpresentatie afgekomen van Roos Wouters. De zaal was veel te klein. 24 november 2008 gaat de geschiedenis in dat Roos Wouters de wereld veranderde. Het onderwerp gezamenlijk ouderschap leeft!

Veel feministes waren aanwezig. Zoals Margriet van der Linden, de opvolgster van de gepensioneerde Cisca Dresselhuys van het feministische maandblad Opzij. Van deze Margriet kwam kritiek omdat zij zich bedreigd voelde. Ze wilde niet dat de term feminisme voortaan femanisme zou worden genoemd. Op zich wel begrijpelijk vanuit haar standpunt. Als het feminisme zou verdwijnen is haar blaadje Opzij en haar bestaansrecht als hoofdredacteur natuurlijk verdwenen. Uit puur eigenbelang stak deze Margriet daarom van wal dat ze vond dat het feminisme nog springlevend was en dat ze het veel te vroeg vond om over te stappen naar het gedachtegoed van Roos Wouters. Roos Wouters pleitte voor het gezamenlijk werken aan de verdeling van opvoeding en werk, helaas gaf Margriet aan daar nog lang niet aan toe te zijn. Zij wil eerst nog verdeeldheid en conflicten veroorzaken binnen het huwelijk en de werksfeer.

Ondertussen werd het warmer en warmer in de zaal. Er volgde drie debatachtige taferelen voorin de zaal met Roos natuurlijk als leading lady. Ere wie ere toekomt! De boel werd ondertussen aan elkaar gepraat door een vlotte babbelaar die was ingehuurd. Pia Dijkstra, die zich inmiddels heeft laten strikken als voorzitter van de Taskforce DeeltijdPlus, was ook aanwezig. Het moet gezegd, Roos heeft lef. Allemaal personen uit te nodigen die het min of meer niet eens zijn met haar boek. Gelukkig was vrijwel de gehele zaal wel op de hand van Roos.

Ook ik hoor bij die groeiende groep mensen die vinden dat opvoeding en werk gezamenlijk geregeld moet worden tussen ouders. Dat is namelijk het beste voor opgroeiende kinderen, en daar gaat het om. Al het andere is ondergeschikt! Koop en lees haar boek. Wees erbij zodat je later tegen je kleinkinderen kunt vertellen, als zij op de Roos Wouters school zitten bijvoorbeeld, dat je een eerste druk van het debuut in je boekenkast hebt staan van deze belangrijke vrouw.

Vanaf nu noem ik mezelf een femanist en vind ik ook dat we de samenleving moeten remanciperen. Nu maar hopen dat de samenleving daar ook maar aan toe is?!

verslag van ikvader
Ook interessant: manifest pappa-plus

sjezus, wás ik feminist?

Fuck, ik ben een feminist, het nieuwe boek van Roos Wouters wordt vandaag gepresenteerd. Ik ben er niet bij want ik zit even met teveel dingen en de intercitytreinen naar Amsterdam zijn in staking of zo. Roos wel even gebeld. Ik wil niet op het punt komen dat ik mijn kind in de zandbak vergeet mee te nemen refereer ik aan een casebeschrijving (haarzelf) van Roos in haar boek. Ik zorg vandaag dus gewoon voor mijn zoon. En werk aan “mijn” boek, en zit in gedachten bij mijn zieke moeder en…en..en.
Je zit in zo’n uhhh tang, wafelijze,,, uh wat was het nou ook weer Roos? Nou ja tussen twee dingen, nee wel meer dingen.

Afin dat boek ga ik lezen heb ik afgesproken. En zij mijn boek ook. En dan krijgt u als lezer van dit blog over een tijdje een mooie recensie voorgeschoteld. En als u dat boek van Roos nou ook leest en kunnen we er tezijnertijd ook weer een mooie discussie aan wijden. Het boek gaat over de emancipatie van het ouderschap, het femanisme noemt Roos dat. Beweerde ik in een van mijn vorige blogs, tegen een reaguurder, nog dat ik feminist ben. Voortaan noem ik mezelf ook maar gewoon femanist.

site van Roos
verslag van de presentatie

femAnisme en eMANcipatie

soroptimisten ook een old-womans-networkHet Women Inc festival was blijkbaar een inspirerende bijeenkomst voor Dagblad de Pers. Gunt ze de ene vrouw een glansrol pent ze een ander genadeloos neer.

“Bespeuren wij een verlangen naar een vriendje bij de topvrouw Sharon Stone?” De vermanende verwijzingen van Stone naar het old-boys-network, smoezelen weg bij dit begrip voor de diepere drijfveren van deze rechts-feministe.

Nee dan Roos Wouters die het tijd vind voor het feMANisme en juist het old-womens-network afzeikt. Opzij met hoofdtrut Dresselhuis en haar Opzij, opweg met Roos dus.

mooi citaat: “Nu is het zo: ‘De vrouw krijgt het kind en mag het houden’. De man moet na twee dagen weer aan het werk. En vervolgens roepen we heel hard dat die man maar niet kan zorgen. ” Emancipatie van het ouderschap wil Roos dus.

eMANcipatie, femanisme, in de titels van de grote plannen komt het woord man hoe langer hoe meer voor. Met de inhoud is het soms wat matiger gesteld. Ik ben geen lid van het old-boys-network. Net zomin als de meeste mannen overigens. Maar als Old-boy-father sta ik natuurlijk helemaal achter Roos.

Wat wel jammer is, is dat mannen met dit soort ideeën haast niet aan het woord komen in de media. En dan is het wel stuitend om in de Volkskrant ( Malou van Hintum; Hebben vrouwen wel tanden?) van dit weekend te moeten lezen dat mannen maar niet over zorg en zichzelf willen schrijven.

interview met Roos Wouters in De Pers
soroptimisten; ook een old-womans-network