Cookies

De magistraat als lichtend voorbeeld

rechter-lichtend
verlichte rechter

‘Het is duidelijk dat dat familierecht volgens jou niet deugt en dat is misschien ook zo, maar daar ga je niet op in
De redactie van het NederlandsJuristenBlad (zie eerdere blogs hierover) kan er wat van. Familierecht, zonder enige nadere bepaling, zou volgens mij niet deugen. Niet dit familierecht of Wésters of húidig  familierecht, maar álles wat familierecht kan heten deugt niet. Eigenlijk is dan dus verbetering onmogelijk. Ik weet niet zo goed of dat nou een neerlandistieke misser is, een projectieve fehlleistung of een gebrek aan juridisch inzicht.
Ik haal me voor de geest hoe sommige rechters en andere juristen vaak reageren op het woord familierecht. Oh u bedoelt (vies gezicht:o) familierecht…. Alsof ik het over poep heb in plaats van een net onderdeel van de rechtstaat. Nou misschien hebben ze er zelf wel stront van gemáákt. Een Fehlleistung (= freudiaanse verspreking) dus.
Wat erger is is dat de redactie er blijkbaar geen genoegen mee neemt dat ik vind dat openbaarheid van uitspraken algemeen geldig is, ook voor het familierecht. Overigens kan ik voor alle rechtsgebieden afzonderlijk best een verhaal schrijven over het belang van de openbaarheid van uitspraken. En voor het familierecht heb ik dat ook specifiek juist wel gedaan in het omstreden NJB-artikel.
Ik heb er twee grote passages aan gewijd. Een daarvan zal ik hier citeren:
salomon-schild
Als Nederlandse rechters het over het salomonsoordeel hebben, bedoelen ze dat ze de ouder die het hardst trekt exclusief de kinderen meegeven

‘ Fait accompli machtspolitiek (de manier waarop de rechterlijke macht de Raad voor de Rechtspraak creëerde en de openbaarheid van uitspraken blokkeerde. red) is bij uitstek een tactiek van sterk tegen zwak, en past dus slecht bij het maatschappelijke belang van de rechtspraak. Deze heeft immers eerder de bedoeling om zwak tegen sterk te verdedigen dan andersom. Dit geldt met name voor het rechtsgebied familierecht waarin het kind altijd de zwakke partij is. Rechters die zelf gecorrumpeerd zijn aan het verkeerde mechanisme, en daarin een belang hebben verworven, zullen daardoor moeilijker kunnen onderkennen welke belangen er spelen. De praktijk van het familierecht is dan ook voor een aanzienlijk deel te kwalificeren als een fait accompli praktijk met het bijbehorende recht van degene die het eerst en het hardst aan het kind trekt. Preëmptief gedrag leidt tot oorlog, met kinderen en menselijkheid als belangrijkste slachtoffers. Het volgen van voorbeeld is een van de belangrijkste agogische principes. Slecht voorbeeld van de rechter doet slecht volgen.’

In totaal heb ik in het artikel over openbaarheid en de Raad voor de Rechtspaak 400 van de 2700 woorden specifiek over familierecht geschreven, waaronder een met de kop ‘Familierecht en familylife’ aangeduid hoofdstuk.  De bewering  ‘maar daar ga je  niet op in‘, is dan op zijn minst niet waar, maar eigenlijk een leugen. Hier valt niet overheen te lezen, zeker voor mensen die er hun werk van maken.

De redactie had óók al willens en wetens eromheen weten te lezen dat ik wel degelijk, drie maal zelfs, inging op de afloop van incidenteel/individuele verzoeken om inzage in rechterlijke uitspraken.

Mijn artikel is blijkbaar in een verkramping  gelezen, een soort van verstandsverbijstering die optreedt als iets zo ontzettend pijnlijk klopt dat je het maar beter niet kunt hebben gelezen. Wir haben es nicht gewusst, weil wir das nicht wissen möchten.

====================================
Dit is de vijfde in een serie blogs over de staat van de redactie van het Nederlands JuristenBlad.
de volgende blog in de serie
De redactie van het NJB bestaat uit voorzitter en voormalig lid van de Hoge raad Coen Drion, voormalig hoogleraar, nu lid Hoge Raad Ybo Buruma en Advocaat Generaal bij de Hoge Raad en hoogleraar: Ton Hartlief, Taru Spronken, Peter J. Wattel en de hoogleraren Corien (J.E.J.) Prins en Tom Barkhuysen.

Oh ja ‘Raad voor de Rechtspaak’ ook leuke verschrijving, laat ik staan.

Quik-Schuijt door of uit de bocht?

Het salomonsoordeel geeft die ouder gelijk die zijn/haar kind niet als eigendom ziet

Kinderrechter/senator Quik-Schuijt pleit (samen met Groenhuijsen) in een betoog in NRC afgelopen weekend tegen gelijkwaardig ouderschap.  Maar voor het eerst laat ze haar opvatting dat kinderen voor 100% afhankelijk zijn van hun moeder vallen. Vaders bestaan dus. Net zoiets als “negers zijn toch wel mensen”. Maar afin elke vooruitgang is er een.

En dan de kop: Die wet creëerde vechtscheidingen. Even hoop je dan nog dat Nanneke tot het inzicht is gekomen dat ook de wet vaders discrimineert. Maar nee dat blijkt niet het geval. Het feit dat de term gelijkwaardig ouderschap in de wet is gekomen dankzij  een amendement van haar partijgenoot SP-er Jan de Wit (voorzet van mij en SP Deventer) blijkt het euvel.  Quik-Schuijt, die zelf voor de wet stemde waarin dat uiteindelijk dus was opgenomen, denkt dat ouders nu door die wet méér vechten. Dit baseert ze op niet met name genoemd onderzoek waarbij ze haar lezers min of meer verwijt  “De resultaten van onderzoek worden lang niet altijd benut en een gedegen psychologische analyse van wat ouders en kinderen werkelijk overkomt ontbreekt vaak”  Blijkbaar lezen wij andere onderzoeken. Of zou ze een aantal loze opmerkingen van Ed Spruijt inmiddels als onderzoek hebben aangemerkt?

Zelfs als Nanneke mogelijk gelijk zou hebben  wat betreft toegenomen vechtgedrag, het zou kunnen, dan nog heeft dat meer te maken met het nog steeds grote gebrek aan handhaving van gedeeld ouderschap.  Dit, nu al weer decennia oude probleem, wordt nog steeds in stand gehouden door rechters die kinderen toewijzen aan die ouder die het hardst aan de kinderen loopt te trekken, vooral als dat de moeder is.  Je hoeft geen psycholoog te zijn om te begrijpen dat dat, toch al in scheidingsinstabiliteit verkerende ouders in onzekerheid brengt over het handhaven van contact met hun bloedeigen kinderen. Waarna inderdaad de kans groot is dat dat verlies vooral gemunt wordt als je niet om het hardst gaat vechten. Waarna dus inderdaad ouders, vooral vaders in een flight-fight-spagaat komen dat door de rechtstaat wordt opgestookt tot een ware oorlog.

Quik-Schuijt kan dan in het vervolg van haar betoog nog wel heel wijs gaan delibereren over de staat van ouders na scheiding, maar wat zou het een opluchting zijn als ze bovengenoemd eenvoudige principe zou begrijpen.  Het macabere is dat het omgekeerde niet alleen gebeurt, maar ook nog wordt verkocht onder het mom een salomonsoordeel te zijn, terwijl het dat nu juist precies niet is.

Kortom niet dïe wet, maar dé wet in het algemeen en de uitvoering daarvan door haar en haar collega’s in het bijzonder, is de oorzaak van de zogenaamde vechtscheiding.

Maar Mevrouw Quik-Schuijt lijkt vatbaar voor nieuwe inzichten. Niet alleen het vaderschap bestaat nu, je mag toch aannemen dat de door haar voorgestelde zorgverdeling (gelijk aan die voor scheiding… dus vader brengt iedere avond wel zijn kinderen naar bed??) dan wel wordt gehandhaafd in een eventuele beschikking die dan  niet, zoals eerder, door haar wordt verwezen naar een onnutte plek boven het bed van een slapeloze vader.

Wat is nou eigenlijk gelijkwaardig ouderschap?

Het dossier Quik-Schuijt

Isaac’s familiedrama

abraham en isaac; his fathers hand was trembling
Abraham en Isaac; his fathers hand was trembling © Joep Zander

“Wat gaat vader nu doen vroeg ik mijzelf af. Bang was ik niet; vader zou er wel een reden voor hebben, al begreep ik niet wat hij van plan was.” (kinderbijbel Cramer -Schaap)

Je vader zal maar met een mes klaar staan om je te doden in opdracht van God. maar gelukkig vaders hand beefde. Was dit wat God wilde vroeg zijn vader zich steeds weer af. Maar ook; was dit wat hij zelf wilde? Juist op dat moment……

Nee dit ging eigenlijk niet over het familiedrama in Schoonloo, maar over Abraham die volgens de bijbel zijn zoon Isaac zou moeten offeren aan God. In opdracht van God. Pas op het laatste moment bracht een engel de boodschap dat dit niet door hoefde te gaan. De les uit deze geschiedenis is een heikel punt voor theologen. Zelf zie ik in dit verhaal dat God’s wil geen excuus is voor eigen verantwoordelijkheid. Behalve dat de bijbelse God (per saldo) niet wil dat er kindoffers gebracht worden, wil God Abraham ook niet ontslaan van zijn eigen verantwoordelijkheid om  uit liefde te handelen. Deze wilsparadox valt samen in de bevende hand van Abraham. De vraag of Abraham zoals in veel familiedrama’s na het doden de hand aan zichzelf had kunnen slaan kunnen we gelukkig nu buiten beschouwing laten.

Kinderen dreigen in de bijbel wel meer het slachtoffer te worden. Zo dreigde koning Salomon een kind doormidden te hakken om zo de ware aard van de vechtende “moeders” boven tafel te krijgen. De vrouw die koos voor de liefde voor haar kind en haar kind niet doormidden liet hakken won dit pleit. Niet door een goed peidooi, maar door liefdevol gedrag.

Wij mogen onze kinderen niet offeren voor wat voor idee of gevoel dan ook. In die zin valt de vader in het familiedrama in Schoonloo wat te verwijten. Ook wanhoop is geen excuus voor eigen verantwoordelijkheid.  Maar ik pleit ook voor begrip voor menselijk drama. Menselijk drama wordt vaak veroorzaakt door institutioneel geweld. Dat institutioneel geweld is in dit soort gevallen vaak het contra salomonswijsheid handelen van rechters en aanverwanten die kinderen al de vernieling in helpen voordat een vader of moeder tot deze wanhoopsdaad overgaat. Dit door ze juist toe te wijzen aan de ouder die het kind wel als bezit beschouwt (en dan nog met een grote voorkeur voor de moeder).

Leonard Cohen schreef en zong ooit het lied The story of Isaac waarin de volgende passage opvalt: You who build the altars now to sacrifice these children, you shouldn’t do it anymore. Diegenen die in deze tijd de kinderen op de slachtbank leggen. De wetenschappers, jeugdzorgers en rechters die weigeren om met een blik van liefde te kijken en vals uit naam van Salomon juist wel kinderen op het altaar leggen om ze doormidden hakken, geestelijk mishandelen van kinderen mogelijk te maken, mogen zich eens bezinnen op de gevolgen hiervan.

Salomon en de Gordiaanse knoop
artikel over infanticide (nog steeds meer iets wat moeders doen trouwens)

de plek van salomon

bordje salomonVandaag wandelde ik met mijn dochter (jawel!) langs de rechtbank Arnhem. Een goed moment om terug te denken aan de keren dat ik daar o.a voor haar aanwezig was. Als raadsman voor vader Peter terwijl twintig vaders zich in de hal met kettingen aan de hekken klonken, tv, radio kranten. Er staat nog een opname op internet.

In hetzelfde jaar het formulier waarop vaders per definitie geen voogdij (lees gezag) kregen, maar wel moeten betalen en eventueel een omgangsregeling krijgen.

De keer dat ik het met Jan Hop voor elkaar kreeg om eindelijk eens een serie uitspraken in te kunnen zien. Maar dat van illegale hogere linke rechtershand werd teruggedraaid.

Toen in Hoger beroep een Raadsheer de moeder vroeg of ze zou meewerken aan een omgangsregeling en die daar toen een zeer radicaal afwijzend antwoord opgaf. Wat blijkbaar nou juist de reden was om de omgangsregeling af te wijzen. Regelrecht tegen een redelijke opvatting van het salomonsoordeel in die de meest eisende ouder ongelijk zou moeten geven.

Maar dan toch ook de verplaatsing van het salomonsoordeel van de zijkant van het gebouw naar de ingang onder druk van de opmerkingen daarover in ons boek “Het ouderverstotingssyndroom in de Nederlandse context” Ik zag nu voor het eerst dat de verplaatsingsredenen, die de rechtbank me al een keer had medegedeeld ook op een bordje eronder terug te vinden zijn.

Ze hebben eigenlijk op dit bordje hun eerdere ongelijk toegegeven. Soms zit het mee met die rechters. Meestal tegen.

Bezettingsactie Arnhem
Het beeld van Schaller over het salomonsoordeel

het beeld van Schaller op zijn nieuwe plek

volkstribunaal

Mijn beeld van de moderne inquisitie

De laatste dagen wil ik voortdurend meer schrijven en tot me nemen dan ik aankan. En daar raak ik een beetje van buiten adem. Vandaar hier even een kleine hyperventilatie. Belangwekkende opmerkingen en notities over de laatste dagen in “onze rechtstaat”.

Ik zie aan de bezoekcijfers van mijn blog meestal het eerst dat er weer wat met Joris Demmink aan de hand is. In de mainstream-media zie of hoor je weinig. Maar internet staat er bol van. Dat leverde de vorige blog op. En dagen van 600 blogbezoekers.

Maandag kwam het officiële rapport van de commissie Samson uit.
Leuk die excuses van jeugdzorg, maar ze hebben wel eerste het hele onderzoek proberen tegen te houden. Een aantal wetenschappers klaagt inmiddels erover dat de meest kritische opmerkingen gewist zijn. Dat gaat dan over die tegenwerking van de landelijke jeugdzorgkoepel. De onderzoekers hebben hun eigen rapport op internet gezet. De onderzoekers, waaronder de eminente professor Ijzendoorn, klagen er ook over dat de commissie Samson niet scherp kijkt naar de structurele oorzaken.

Als wetenschapper zou ik nu het rapport van de commissie Samson en dat hele onderzoeksrapport moeten lezen. Maar echt… even niet. Ik vrees dat zelfs die kritische collega-wetenschappers het nog te licht en simpel zien.

Een beter zicht op de werkelijkheid komt van advocaat Oude Middendorp uit Enschede. Oude Middendorp staat een slachtoffer uit Enschede bij van misbruik in jeugdinstelling Alexandra in Almelo. Er zou sprake zijn van chantage en druk op de ouders. Hee ken ik dat verhaal al niet van jaren geleden van Jan Hop, of was dat een andere instelling. Want er zijn er meer waar het zo gaat.

Wat extra doorsteekjes waren te zien in de verhalen in het Algemeen Dagblad over weer nieuwe aantijgingen tegen Joris Demmink. Zelfs ík kwam op het punt om te denken dat dat gewoonweg niet waar kán zijn. Een justitieambtenaar die een moordenaar het land uitsmokkelt….

Een goede blik op de werkelijkheid kun je ook krijgen als je in de huid van andere ouders kruipt. Neem Judith Leenders en Ron Nienhuis. Uit hun verhaal blijkt heel duidelijk hoe de misstanden in de jeugdzorg verweven zijn met die in de rechterlijke macht. Defacto kan jeugdzorg haar belangen er bij de rechter gewoon doordrukken. Wraken helpt niet want dan wordt je raadsman buiten de rechtbank gehouden. Ook een zaak van Jan Hop trouwens.

Tussen Demmink en die verkrachting op een kamertje in een jeugdzorginstelling zit het verband van bovenstaande verhalen. Ik heb dat nu nog maar een klein stukje uitgelegd. Ik ga daar meer over vertellen. Bij stukje en beetje zal ook dat eens boven water komen. Ik begin te geloven dat dat niet meer is tegen te houden.

Jose van Rijn startte een petitie om de staat te dwingen onderzoek te doen naar de misstanden rond Demmink. Mooi, goed idee, behalve dat je de staat in deze geen onderzoek meer kunt toevertrouwen. Daarvoor is alles al teveel verziekt en doordrongen van machtsmisbruik. Daar moet je dus iets anders voor verzinnen. Daar waren we het ook snel over eens. Nu is ons uitgangspunt om te streven naar een soort Russell-tribunaal.

We kunnen ons, terecht, geen maatschappij voorstellen zonder rechterlijke macht. We zijn er eigenlijk op dezelfde manier van afhankelijk als die banken die ons oplichten. Ze pikken miljarden, maar we kunnen niet buiten ze. Dus dokken maar belastingbetaler. Rechters en andere justitieadepten gaan zich te buiten aan extreem machtsmisbruik, maar ja wat moeten we zonder ze…. Dat was ook een beetje de reactie van Rieke Samson op de kritiek van de wetenschappers. We kunnen niet buiten Jeugdzorg Nederland… zij moeten de veranderingen doorvoeren…..Jaja…

Wat we dus hard nodig hebben is een soort overgangsprogramma. We moeten het zootje integraal aanpakken, maar ondertussen hebben we een maatschappij draaiende te houden. Hoe doe je dat. Er zijn er die ons zijn voorgegaan. Het is cruciaal om hier zicht op te hebben. Sommige sleutelpersonen die in principe aan onze kant staan spreken zich onvoldoende uit omdat ze bang zijn voor de chaos.

Jaren geleden droomde ik al eens van een soort omgekeerde inquisitie op het marktplein van Zutphen waarbij een bij mij en Jan Hop zeer bekende soroptimistenrechter op de brandstapel kwam met behulp van een soort volksgericht. Ach ja zo moet dat natuurlijk niet precies. Maar het geeft de radeloosheid weer als je geen functionerende rechterlijke macht hebt. Een rechterlijke macht die vooral haar eigen broek en rok omhoog houdt. Nu een serieuzere variant dus. Gewoon een net, maar streng en strak tribunaal. Wie wil ons helpen dit uit te werken. Voer de discussie. En teken alvast die petitie dus!!


Chantage Alexandra

Al in 2001 problemen over sex in Alexandra (zie ook website Hop burojeugdzorg.nl contactjournalen Alexandra)
Kritiek wetenschappers op Samson
Dossier rechtersdictatuur met een video over de zaak Leenders/Nienhuis
Teken de petitie
Lees ook het blog van Jose

Gedeeld vaderschap (Mannenactiviteiten 2)

(Let op dit verhaal begint wat cynisch maar eindigt tamelijk gelukkig.)

Ach laat ik er een keer gewoon naar binnen stappen. Mannencentrum Salomon op een hete dag in juni, vandaag dus. Als er iets in ons land hoge drempels heeft dan zijn het wel welzijnsinstellingen. In ieder geval voor mijn gevoel. Ik ben zelf welzijnswerker geweest en toen stapte ik altijd met een verlicht gevoel zomaar over de drempel.  Maar als potentieel onderwerp van bemoeienis ligt dat soms anders. Maar zeker bemoeienis kan ook heel goed zijn. Dat vond ik vroeger als welzijnswerker ook al.

In de tuin stond al een man de bloemetjes bij te houden en twee trappen op binnen werd er gekookt. Ik probeerde wat te vragen over het mannencentrum, maar erg veel respons was er niet. Koffie? Vroeg ik. Ja dat was er nog ergens. Even later kwam de coördinator binnen stappen. Leuk dat je er bent; zullen we daar even gaan praten wijzend naar een apart lokaal.

Zo gezegd zo gedaan. Hij legde me wat uit over mannencentrum Salomon en het belang ervan dat mannen wat doen voor de samenleving. Vanuit zijn eigen ervaring wist hij hoe goed het werkt als je je inzet in deze maatschappij. Ik merkte op dat ik niet het gevoel heb dat dat altijd wordt gewaardeerd. Waardering voor mijn komst naar het centrum was er wel en ik werd ook direct aan tafel genood om een hapje mee te eten. Daar raakte ik in gesprek met een vader die zo goed als geen contact meer heeft met zijn 4 kinderen ver weg in Pakistan. Nadat hij mij zijn verwondingen toonde, vertelde ik natuurlijk ook wat over de lasten en lusten van mijn vaderschap.

Dat is wat ik bedoel zei ik in het vervolggesprek met Zekria. Vader zijn als kans en als wond. Daar zou het over kunnen gaan hier. Vaderschap is wat mannen bindt, raakt en verwondt. Ok en daar gaan we iets mee doen. Vervolgens kreeg ik wat te horen over zijn eigen vaderschap. Precies ook de wonden en kansen.Dat zie ik dan graag in jullie activiteiten terug , in jullie programma.

Ik hoop dat ik ze ook echt veel steun geven aan deze activiteit. Dat ik het niet alleen hoef te trekken. We gaan het verder exploreren.

Per saldo dan toch wel goed dat het bestaat Salomon.

Mannenactiviteiten

Hierboven ziet u het activiteitenschema van Mannencentrum Salomon te Deventer. Zo trof ik het vandaag aan op hun goed verstopte website. Op dit schema kunt u zien waaraan u vorige en eervorige maand had kunnen deelnemen. Het zou goed uitkomen als u vrouw bent vooral als u op empowerment uit bent. De markeringen zijn van mij.

wel zijn en vadercentra

Welzijnswerk was ooit bedoeld om mensen te helpen zich te verweren, mensen te ondersteunen die zich verweren, mensen kracht te geven, mensen een aangename omgeving te bezorgen.

Ik ben zelf ooit welzijnswerker geweest. Ook toen was het al een moeilijke positie tussen overheid en gebruikers en werd de subsidie door de overheid wel als middel gebruikt om wat al te principiële opsteling van buurthuiswerkers en opbouwwerkers te temperen. In de vakbond en daarbuiten heb ik heel wat afgekaart over die moeilijke positie.

Vadercentra zijn vanaf de eerste initiatieven bevochten door mannen aan de basis van de samenleving. Ja, ik was er daar een van. Toen was het bijna onmogelijk om steun te krijgen. Het Julianafonds ( nu Oranjefonds) meende dat ‘vaderschap slechts een klein deel uitmaakt van de opvoeding’. Transact (later opgegaan in Movisie) bleek niet erg volhardend in haar steun voor het initiatief.

Dankzij Anita Schwab, een zeer verdienstelijk welzijnswerkster, kwam er in het Haagse Laakkwartier een florerend vadercentrum. Het Oranjefonds sprong ineens wel bij en na een paar jaar kwam minister Plasterk met een grote zak geld. Toen was Movisie er weer als de kippen bij om allerlei initiatieven te “ondersteunen” want voor begeleiding was ook veel geld beschikbaar gesteld. En zo zag je in allerlei plaatsen vadercentra van de grond komen die vooral gedreven werden door de lust van welzijnsmolochen om geld binnen te halen. Zo zag ik in Deventer ineens een mannencentrum ontstaan waaraan weinig inhoudelijke grondslag of basis viel te ontdekken behalve wat bijelkaar geplakt welzijnsjargon. Alles onder begeleiding van Movisie  dat zich tot dan toe meestal op vrouwen-en moederzaken profileerde of cursussen organiseerde om mannen hun lesje te leren (huiselijk geweld).  Zo kon het gebeuren dat enige tijd in Amersfoort twee vadercentra-initiatieven naast elkaar bestonden. Een onder hoede van het welzijnswerk en Movisie, en een andere die vooral werd gedreven door enkele vaders tegengewerkt door die plaatselijke welzijnsorganisatie. Je kunt raden wie er met het grote geld vandoor ging.

Ook binnen de vaderbeweging zijn er mensen die menen dat deze vorm van angehauchte machtsvorming moet. Zo denk ik er niet over. Macht is goed als het niet gecorrumpeerd is, anders is het een ondergraving van macht van gewone mensen en wordt het omgekeerde bereikt van wat welzijnswerk ooit beoogde.

over de geschiedenis van vadercentra

over mannencentrum salomon

geïntegreerde mannen

wethouder Margriet de Jager

“Jullie gaan mee integreren, een inspanning leveren aan de samenleving, dan ben je welkom in Deventer” Zo begon wethouder zorg Margriet de Jager haar openingstoespraak van het mannencentrum Salomon in Deventer.

Ik voelde me niet aangesproken, want ik ben wel man maar dacht dat Margriet zich nu toch echt richtte op de vele aanwezige allochtone mannen die aangepast zouden moeten worden aan het westerse model van vaderschap. Maar dit had ik volgens een van de initiatoren toch echt verkeerd begrepen. De wethouder bedoelde hiermee dat mannen moeten integreren in de Deventer samenleving. Voorwaar zulk revolutionair geluid had ik gewoon niet verwacht. Nu voel ik me beslist aangesproken.

Een uitnodiging aan alle Deventer mannen om deel te nemen aan de samenleving. Ik ga de verdere twijfels maar een beetje voor me houden. Het was een druk bezochte meeting met echt ook wel heel wat vrouwen en autochtone mannen, waaronder op zijn minst drie gezellig samen optrekkende Gemiste Vaders.

De verhouding vrouwelijke en mannelijke inleiders was 2 op 1. Ineke van Dijk, de andere prominente inleidster, bazin van de verantwoordelijke welzijnsclub Cambio,  ken ik nog van de Rode Vrouwenbijeenkomst 15 jaar geleden in kasteel Oudaen in Utrecht. Desondanks zal ik nu geen kwaad woord over haar loslaten. Ach en ook toen waren er best wel aardige Rode Vrouwen zoals Mieke van der Burg. Hoewel het politieke standpunt van laatste te denken gaf. Maar ja; ze liet me aan het woord, dat is al heel wat.

Ineke heeft me nog niet aan het woord gelaten, maar de verwachtingen dat ik nog een keer iets moois ga doen daar op het mannencentrum Salomon zijn hooggespannen. Mannen gaan inderdaad integreren, en liefst op de salomonmanier. Wijs en decisief en uiteraard met het oog op kinderen. Opmerkelijk dat ik juist dat aspect , het bekendste onderdeel van de salomonswijsheid, het salomonsoordeel niet heb horen noemen. Omdat het algemener moet zijn dan vaders, omdat het misschien wel te wijs is in confrontatie met de politiek correcte bewegingsruimte?  Hoe dan ook. Het mannelijke wordt weer hoe langer hoe meer geïntegreerd in de maatschappij.

over vadercentra
over het salomonsoordeel
mannencentrum salomon

Projectvoorstel gemeente Deventer

Dag van Spruijt

Je kunt het de dag van de scheiding noemen natuurlijk, maar het lijkt meer op de dag van Ed Spruijt, zelfbenoemd die zich profileert als scheidingsdeskundige . Hij profileert,  net zoals op veel andere dagen in het jaar, vooral de scheiding der denkbeelden en hun geesten. In Spits kon ik vandaag lezen dat ie vindt dat niet zozeer gelijkwaardig ouderschap als wel een kindwaardige scheiding moet worden gepropageerd. Hier brengt hij een volstrekt onnodige scheiding aan. En niet alleen onnodig, deze debatingtruuk verheelt dat onder het mom van Spruijts soort kindwaardigheid kinderen al jarenlang de dupe zijn en een fatsoenlijk beleid voor kinderen  niet van de grond komt.

Maar Spruijt is toch een wetenschapper? hoor ik u roepen. Ja helaas durft hij zich als zodanig te profileren. Aan zijn wetenschappelijkheid kleven echter wel wat macabere puntjes. Omdat hij zijn onderzoek meer dan eens betaald wordt door de Raad voor de Kinderbescherming propageert hij vooral wat ze daar willen horen. En daar kneutert past hij dan wel een quasi wetenschappelijk verhaal bij, zonder dan weer erbij te vertellen door wie hij wordt betaald. Een doodzonde in de wetenschap. In feite is gelijkwaardig ouderschap, zo blijkt uit onderzoek een van de beste dingen die een kind kan overkomen, zeker na scheiding. Daar zijn ook erg veel onderzoeken naar gedaan.

Geen gelijkwaardigheid na scheiding betekent strijd over wie de”beste” ouder is. Met als saldo-resultaat helaas dat meestal de slechtste ouder, die het niet kon laten tegen de andere ouder te strijden haar (zijn) zin krijgt. Walgelijk, en volstrekt in strijd met de wijsheid van Salomon. Maar het verdíént lekker, al die scheidingen. Voor advocaten, rechters, kinderbeschermers en jeugdzorgers. Waarvan er dan ook steeds meer moeten komen. Een nog steeds groeiende moloch die kindertjes eet. Een moloch die haar bestaansrecht mede lijkt te willen ontlenen aan de uitspraken van Spruijt.

Overigens betekent gelijkwaardigheid niet de facto 50-50 verdeling maar rechtens 50-50-verdeling. Ik leg het nog maar eens uit. Een wettelijk recht op een fifty-fifty, zoals in België in theorie bestaat geeft juist ouders de ruimte om zonder angst voor verlies van de hoofdmacht een passende afspraak en tijdsverdeling te maken. En die kan ook best 70-30 zijn, maar niet 100-0.

voetnoot: Ik heb in deze blog  op 23-9 een paar kleine aanpassingen gedaan. Weliswaar is een blog geen wetenschappelijk artikel, het past meer in de normen voor een column, maar het komt nu wel in een wetenschappelijke discussie terecht. Ik vond het verstandig om er dan toch nog maar een paar nuances in te brengen. Ook mét nuances is het al erg genoeg overigens, of misschien wel erger. De oude passages zijn doorgehaald. Nieuwe passages zijn vet gezet. Overigens had ik me in mijn reacties al wat genuanceerder uitgedrukt (zie hieronder) en ook de verwijzingen wijzen naar goed onderbouwde nuchtere artikelen.

Meer over Spruijt
Meer over gelijkwaardig ouderschap
De mogelijke betekenissen van het begrip gelijkwaardig ouderschap
Mijn andere blogs over Spruijt