Als ik aan het werk van mijn vader denk dan moet ik, sorry pa, toch vaak denken aan een schoorsteen waar onversneden stikstofdioxide uitkwam. Een lange sliert hele donkere rook, die dag en nacht de lucht boven de westelijke mijnstreek bezwangerde. Daar zagen wij als kinderen dan vaak een aanleiding in om pa te kapittelen. Als vader kun je het niet snel goed doen. Dat bleek ook hieruit weer. Je wordt sinds de industriële revolutie geacht de kost te verdienen voor je gezin en in plaats van dank krijg je stank. Of is het toch stank voor stank?
Inmiddels zijn de staatsmijnen, inmiddels DSM, bevrijd van dat soort bezwangerde luchten. Maar het probleem is geloof ik vooral meer ondergronds gegaan. Niet ondergronds bij DSM, want daar is de ondergrondse arbeid al lang opgeheven. Maar figuurlijk wel ondergronds in Wolfsburg. De VW-fraude kan net zoveel luchtvervuiling hebben opgeleverd als die NO2 schoorsteen, of wie weet wel meer. Maar het probleem zit diep verstopt in digitale sjoemelschoorsteentjes. Als er bruine rook uit al die Volkswagens was gekomen,dan hadden we het wel geweten. Maar de ellende is in witte rook verstopt. Maar ook daar werkten vaders voor vrouw en kinderen. Ik ga daar niets van goed praten, maar er waren vast veel werknemers die een beetje medeschuldig zijn. Modale mannen met modale gezinnen. Ok inmiddels ook hoe langer hoe meer moeders natuurlijk.
En dan vader ikzelf. Hoe kun je als pedagoog nog je brood verdienen zonder je te corrumperen. Ik zou het niet weten. Ik heb een tijdje jeugd en kinderwerk gedaan en begeleid in buurthuizen. Daar kon je toentertijd nog wel van zeggen dat het vooral zinnig was. Het is nu m.i bijna onmogelijk om in Nederland op een eerlijke manier als pedagoog je werk te doen. de ruimte voor een alternatief was misschien kleiner dan die voor mijn vader. Dat klinkt ruig, en ok mijn zicht is enigszins beperkt tot het veld dat raakt aan jeugdzorg en familierecht. Toch denk ik dat de regels, gebruiken en normen grotendeels door dat veld worden bepaald. En overigens is het ook binnen de wetenschap niet goed pluis als het gaat om betrouwbare wetenschappelijke normen. Zeker in de sociale wetenschappen. Dat merk ik ook als promovendus.
Voor mannelijke pedagogen is het nog een graadje moeilijker dan voor vrouwen. Er melden zich tegenwoordig dan ook geen mannelijke studenten meer aan op mijn afdeling pedagogiek bij de UvA. En de laatste mannen zijn wegens vooroordelen de kinderopvang uitgevlucht.
Hoe is dat voor mijn kinderen? Nou ja van dat vaderschap zelf, heb ik in ieder geval wel een punt gemaakt. en daar pluk ik met mijn kinderen ook de vruchten van.
Hoe moeilijk het is om op een eerlijke manier te verdienen als je je als pedagoog in het familierecht beweegt. (met binnenkort dossierupdate correspondentie rechtbank)