Cookies

Eigen recht, Eigen beleid, Eigen kracht

Onrecht, misleiding en verkrachting kennen maar één goed antwoord.  Terug naar ons eigen recht, want het recht is van ons en niet van die rechters, ze zijn slechts de uitvoerders. Terug naar een eigen beleid want politici worden door ons gekozen, eigen kracht want zonder ons burgers is onze samenleving krachteloos.
De beweging voor vadersrechten, familierechten zou weer moeten worden gebaseerd op solidariteit. Samen bouwen, samen pijn, samen vechten. Eigen kracht. En dat is heel wat anders dan  likken naar boven en trappen naar onder. Solidariteit is vaak samen trappen naar boven. Naar de machtige machtsmisbruikers. En  niet zoeken naar preferente onderhandelingssituaties. Niet het afserveren van actieve vaders door vaderbewegingshotemetoten. Praten met overheden, met rechters, met jeugdzorgers. Prima. Maar vanuit kracht en niet vanuit zwakte. Zoals we dat ooit met vaders ook deden.

Gisteren zat ik bij radio Apeldoorn weer wat te vertellen over eigen jongerenbeleid. Hoe jongerencentrum Gigant in de jaren 70 een echt eigen bolwerk was een uiting van eigen kracht. De interviewer was er nogal van overtuigd dat die mentaliteit, die spirit er weer in moet worden gebracht. En uiteraard was ik het daar mee eens. Of was hij het met mij eens? afin…. Hieronder de opname.
 
[archiveorg 20102016OprichterGigant width=470 height=30 frameborder=0 webkitallowfullscreen=true mozallowfullscreen=true]

Solidariteit

Er is voor een hoop dingen maar één echte remedie. Of het nu om Liberia, Japan of vaderschap gaat.
Hieronder zing ik mee in het Brechtprojectkoor; de tweede helft van deze montage samen met het Willem Breuker collectief en Ereprijs.

tussen de generaties

Vanochtend was Deventer een van de plaatsen waar de acties van de FNV, CNV en SP tegen de verhoging van de AOW-leeftijd plaatsvonden . Een moment van intergenerationele solidariteit, dat ik met dit plaatje van mijn zoon even heb vastgelegd.

wessen Welt

muziekfragment van Lob des LernensWessen Welt ist die Welt? Een passage uit het solidariteitslied van Brecht en Eisler. Omdat ik graag net wil doen of ik niet hoor bij die ultrarechtse rakkers van de vaderbeweging, houd ik graag af en toe iedereen voor de gek door mee te doen aan linkse activiteiten, en lid te zijn van een linkse partij (SP). Ook mijn geschiedenis (bio) heb ik voor dat doel aangepast. Dus nu lijkt het net of ik eigenlijk een feminist ben met linkse zo niet ultralinkse sympathieën en dat alleen maar om het ongelijk van Myriam Tonelotto (zie link) aan te kunnen tonen.

Heb ik u nu toch een beetje op het verkeerde been gezet. Dan heb ik u ongeveer waar ook Brecht zijn toeschouwers graag wilde hebben. Dat dient om te zorgen dat u vooral zelf blijft nadenken.

Strijdliederen gezongen op het Deventer Brechtfestival. Sommige zinnen moet je natuurlijk wel eens met een korreltje zout nemen. Het begrip proleet zou ik niet meer gebruiken. Onze dirigent legde er zelf al de nadruk op dat Brecht bepaald niet wilde dat we een militante toon zouden aanslaan. Dan waren er natuurlijk vrouwen die de zinsnede Lerne Frau in der Küche niet aanstond. Ja daar stonden de vrouwen omdat de mannen in de gevangenis zaten zoals de voorafgaande subzin aangaf: Lerne, Mann im Gefängnis

Het werpt wel een soort licht op een makkelijk automatisme bij veel vrouwen. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat Brecht vond dat die vrouwen maar in hun keukens moeten blijven. Ik denk dat Brecht dus vond dat ook de keuken een soort gevangenis kan zijn en dat je door onderwijs te volgen (Lob des Lernens heet het muziekstuk) je kunt bevrijden. Geen slechte raad en prima in lijn met het feministische gedachtegoed. Maar niet in lijn met de feministische slachtoffercultuur, vandaar deze oprispingen vrees ik.

Bij het solidariteitslied moest ik denken aan het gebrek aan solidariteit in de vaderbeweging en hoe dat een verschijnsel is van alle tijden bij groepen die in een moeilijke hoek zitten. Misschien kunnen we dat eens updaten.

En dus: Wessen Welt ist die Welt? Tsja, in ieder geval niet van de machtsmisbruikers, niet die van de staat, niet die van andere grote bazen ( ook al heten ze kleinzacht) . Maar ook die machtsmisbruikers waren ooit onschuldige kinderen.

Deventer Brechtfestival
Myriam Tonelotto en de “rechtse vaderbeweging”