‘Als je te veel aanschurkt bij het tuig dat onze kinderen en gezinnen kapot maakt door zich consequent niet aan de wet te houden dan slaat de agressie die dat tuig oproept naar binnen toe. Dan raak je zelf zwaar gewond en ben je geneigd je medestanders jouw wrevel op hun schouders te laden’
Dat was vandaag mijn stelling over de manier waarop mensen in deze beweging elkaar weer eens zo erg het leven zuur maken dat het tot uit elkaar vallen leidt. En ik markeerde ook vandaag, het punt waarop deze verwrongen manier om niet vooruit te komen mijn energie niet weer eens zal opslorpen. Want voordat je het weet is er weer eens iemand, een persoon of een organisatie die juist de onderlinge samenwerking bij je grootste vijand voor de voeten wil gooien, de rechterlijke macht. Het zou niet de eerste keer zijn dat een ‘prominente’ doch geperverteerde vaderorganisatie (en dergelijke) liever mij dan de rechterlijke macht bestrijdt en rechterlijke procedures om niets probeert op te zetten. En ik ben ook zeker niet de eerste die dit overkomt. Zover laat ik het dus niet komen. En ik vind het ook geen gezeur om het daarover te hebben.
Het moet dus allemaal precies omgekeerd. We moeten de macht recht in de ogen kijken en onze pijlen richten naar waar ze op gericht moeten worden. Toorn heet dat. Dat kijken naar de macht lukt niet zo erg en dat richten dus al helemaal niet. Deze drive laten we ons elke keer weer ontnemen, met alle gevolgen van dien. De woede richt zich op medestanders, en die medestanders zitten op hun beurt in dezelfde positie. Het is een pressurecooker met een wanddikte van enkele meters.
Een van de aspecten waar ik het tot nu toe zelden over heb is dat je je kunt afvragen of de vaderbeweging en contreien zich terecht de kritiek van vrouwenorganisaties op de hals heeft gehaald die wezen op de ego-patriarchale aspecten (zie bijvoorbeeld Tonelotto). Zoals ook in algemenere zin maakt de vrouwenbeweging dan echter te weinig onderscheid tussen de, inderdaad vaak uit mannen bestaande toppen van organisaties en de gemiddelde man die zelf ook te leiden heeft onder dat patriarchaal ego-gedrag. Ego-mannetjesmakers waar vaak dezelfde vrouwen zich weer graag tegen aan schurken.
Bovenstaande analyse van mij is al oud en ik herhaal hem, in varianten, elke keer weer, maar blijkbaar zijn er weinig mensen die dit tot zich door willen laten dringen.
Zie voor oudere analyses:
tegen de wind in (2001)
verraden in plaats van de macht in de ogen kijken (2012-2014) met verwijzingen naar artikelen uit 2006 en 2000
En volg op die plekken ook de links onder deze artikelen!
onaangepast aangepast (de gekkies 2)
Door mijn vorige blog over de gekkies van de jeugdzorg en de finale omdraaiing van de psychiatrische werkelijkheid a la “van dik hout zaagt men planken” van Jan Foudraine ( ik neem mijzelf even op de schop) kreeg ik weer inspiratie om het liedje ‘onaangepast’ van de Belgische groep Vuile Mong en zijn vieze gasten op you tube te zetten. Het was daar niet te vinden namelijk. En natuurlijk wilde ik dit even zelf inzingen. En toen stuiterde ik nog op een stukje tekst dat ik voor deze versie nog even heb aangepast. Klaagde Vuile Mong er in 1980 of daaromtrent nog over dat er aan de dwazen en onaangepasten geen geld werd uitgegeven en aan wapens daarentegen wel. Tegenwoordig wordt er in een drang tot aanpassing juist wel heel erg veel geld in de jeugd en geestmiszorg gestoken. Daarmee zijn ook onze geest en relaties gekapitaliseert, een dingetje waar geld aan verdiend kan worden. Speciaal opgedragen aan Psycho, systeem en andere peuten, jeugdzorgers meer in het bijzonder en speciaal Corine de Ruiter.
Verder bedacht ik nog dat ook het volgende citaat van Matthias Matussek over de Duitse jeugdzorg nog even gelezen moet worden:
“Doch das Gros ist eine triste, lebensfeindliche, verdrossene Planstellenschwemme mit Pensionsanspruch. Gutmeinende, gar idealistische Helfer halten dieses Milieu nicht lange aus. Sie steigen aus und brechen ihr Schweigen. Aussteiger, die sich der Zeitschrift ex anvertraut haben, berichten von Ritualen der Hilfsverweigerung für Väter, von Floskelsprache, von Aktenfäl- schungen, Umdatierungen und von verschwitztem Corpsgeist.”
“Ein durchaus lustiges Milieu. Stirbt ein Vater, wird schon mal eine Flasche geköpft, weil es nun einen Stänkerer weniger gibt und damit eine Akte geschlossen werden kann. Flaschen werden im übrigen auch ohne direkte Anlässe geköpft – der Anteil von Alkoholikern und Tablettensüchtigen ist hoch.
« Die meisten», so ein Aussteiger, «haben den Schritt zur Familienbildung, oft auch nur zur Paarbildung, selbst nie geschafft, führen sich in ihrem Beruf aber als Übereitern auf, die stets wissen, wie eine Familie zu funktionieren hat.»
Fast unnötig zu sagen, dag ein hoher Prozentsatz von Heimkindern von Alleinerziehenden aus der Helferindustrie stammt. Jeder neuen « Kundin » wird sozusagen das Fangnetz der eigenen Lebensniederlage übergeworfen, der eigenen Bezichungsskepsis und vor allem der eigenen verschlagenen Sozialstaatsmentalität. Wo gibt es etwas zu holen? Im Zweifel immer beim Mann.
Jugendämter sind die Hölle des sozialdemokratischen Wohlfahrtselends. So erscheinen sie eine Art Endlagerung für alles, was unbegabt, arbeitsunlustig, verquasselt und frühvergreist, von festen Arbeitszeiten, festem Gehalt und festen Feindbildern träumt.
Dass der Stuttgarter Sozialbürgermeisterin, die auch die Dienstherrin über die jugendämter ist, im vergangenen jahr eine Bombendrohung zugestellt wurde, ist ein kleines Wunder. Das Wunder besteht darin, dass sich nur diese einzige Bombendrohung erhalten hatte und nicht jeden Tag eine. Und dass tatsächlich noch keine Bomben in jugendämtern wie dem von Düsseldorf-Eller gezündet wurden, zeigt einrnal mehr, wie gross die Langmut der Elendsklientel ist, die sich von diesem Haufen inkompetenter Planstelleninhaber(innen) drangsalieren lägt.
Diese sind selbst dann noch tückisch, wenn ein Vater seine Kapitulation unterschreibt. Zermürbt von den Katz-und-Maus- Spielen der Mutter – sic hatte sich selbst an die vereinbarten vierzehntägigen Besuchszeiten von drei Stunden nicht gehalten -, gab ein Arzt auf. Er hatte seinern Anwalt einen Zeitungs- ausschnitt geschickt, in dem von einem Amokläufer irn Gerichtssaal die Rede war. So möchte er nicht enden, schrieb der Arzt an seinen Rechtsvertreter, er wolle das gerichtliche Gezerre urn seine Kinder nicht mehr fortsetzen.
Eine Kopie dieser Kapitulationserklärung hatte er dem Ju gendamt geschikt. Das reagierte prornpt: Wegen des beigefügten Zeitungsausschnittes wurde der Arzt angeklagt, «einen anderen mit der Begehung eines gegen ihn gerichteten Verbrechens bedroht zu haben».
Tatsächlich gestand die Sozialbürgermeisterin, dag es öfter Morddrohungen gäbe, nicht nur gegen sich, sondern auch den jugendamtsleiter und die Mitarbeiter. Tätlichkeiten seiien mittlerweile an der Tagesordnung. Es brodelt. Es kracht. Und bald wird der Zorn überkochen.
Schon vor geraumer Zeit bildeten sich Initiativen von jugend- amtsgeschädigten, die Widerstand organisierten. Sie dokumentierten Hunderte von Fällen von Amtsmissbrauch. Sie begleiten Betroffene bei ihren Gängen zum jugendamt, Mathias Matussek Die vaterlose Gesellschaft Reinbek 1998
De goeden niet te nagesproken, ik leg er nog maar even de nadruk op, maar Matthias zegt het zelf ook al.
En nog weer een citaat via Etty Hillesum om even al deze toorn te plaatsen:
Allereerst moeten we vaststellen dat er een toorn bestaat die biologische betekenis heeft. Toorn is vaak een beveiliging tegen kwaad. De ziel staat op en weerstaat het kwaad met diepe verontwaardiging. Waarschijnlijk had Nietzsche gelijk toen hij zei: “Uw deugd heeft weinig te betekenen als ze zich niet laat opzwepen tot woede” Als we niet meer in staat waren woedend te zijn dan zouden we worden tot “morele koeien, in onze plompe onbehaaglijkheid” Jezus kon vol toorn zijn. “Hij keek toornig om zich heen, bedroefd zijnde over de verharding hunner harten” Maar let wel: het was toorn vermengd met smart. Hij was ‘bedroefd’. Dat is het onderscheid tussen gewettigde en ongewettigde toorn. Als er een ondergrond is van zedelijke gekwetstheid, zedelijke smart en niet van persoonlijke wrok in onze toorn dan is die toorn goed en waardevol en gezond. Het Werk, Etty Hillesum blz 417, Hier citeert Etty Stanley Jones