Cookies

maak van je woede gerichte toorn

toorn
Toorn. Allereerst moeten we vaststellen dat er een toorn bestaat die biologische betekenis heeft. Toorn is vaak een beveiliging tegen kwaad. De ziel staat op en weerstaat het kwaad met diepe verontwaardiging. Waarschijnlijk had Nietzsche gelijk toen hij zei: “Uw deugd heeft weinig te betekenen als ze zich niet laat opzwepen tot woede” Als we niet meer in staat waren woedend te zijn dan zouden we worden tot “morele koeien, in onze plompe onbehaaglijkheid” Jezus kon vol toorn zijn. “Hij keek toornig om zich heen, bedroefd zijnde over de verharding hunner harten” Maar let wel: het was toorn vermengd met smart. Hij was ‘bedroefd’. Dat is het onderscheid tussen gewettigde en ongewettigde toorn. Als er een ondergrond is van zedelijke gekwetstheid, zedelijke smart en niet van persoonlijke wrok in onze toorn dan is die toorn goed en waardevol en gezond. Het Werk, Etty Hillesum blz 417, Hier citeert Etty Stanley JonesEen bijschrift invoeren

‘Als je te veel aanschurkt bij het tuig dat onze kinderen en gezinnen kapot maakt door zich consequent niet aan de wet te houden dan slaat de agressie die dat tuig oproept naar binnen toe. Dan raak je zelf zwaar gewond en ben je geneigd je medestanders jouw wrevel op hun schouders te laden’
Dat was vandaag mijn stelling over de manier waarop mensen in deze beweging elkaar weer eens zo erg het leven zuur maken dat het tot uit elkaar vallen leidt. En ik markeerde ook vandaag, het punt waarop deze verwrongen manier om niet vooruit te komen mijn energie niet weer eens zal opslorpen. Want voordat je het weet is er weer eens iemand, een persoon of een organisatie die juist de onderlinge samenwerking bij je grootste vijand voor de voeten wil gooien, de rechterlijke macht. Het zou niet de eerste keer zijn dat een ‘prominente’ doch geperverteerde vaderorganisatie (en dergelijke) liever mij dan de rechterlijke macht bestrijdt en rechterlijke procedures om niets probeert op te zetten. En ik ben ook zeker niet de eerste die dit overkomt. Zover laat ik het dus niet komen. En ik vind het ook geen gezeur om het daarover te hebben.
Het moet dus allemaal precies omgekeerd. We moeten de macht recht in de ogen kijken en onze pijlen richten naar waar ze op gericht moeten worden. Toorn heet dat. Dat kijken naar de macht lukt niet zo erg en dat richten dus al helemaal niet. Deze drive laten we ons elke keer weer ontnemen, met alle gevolgen van dien. De woede richt zich op medestanders, en die medestanders zitten op hun beurt in dezelfde positie. Het is een pressurecooker met een wanddikte van enkele meters.
Een van de aspecten waar ik het tot nu toe zelden over heb is dat je je kunt afvragen of de vaderbeweging en contreien zich terecht de kritiek van vrouwenorganisaties op de hals heeft gehaald die wezen op de ego-patriarchale aspecten (zie bijvoorbeeld Tonelotto). Zoals ook in algemenere zin maakt de vrouwenbeweging dan echter te weinig onderscheid tussen de, inderdaad vaak uit mannen bestaande toppen van organisaties en de gemiddelde man die zelf ook te leiden heeft onder dat patriarchaal ego-gedrag. Ego-mannetjesmakers waar vaak dezelfde vrouwen zich weer graag tegen aan schurken.
Bovenstaande analyse van mij is al oud en ik herhaal hem, in varianten, elke keer weer, maar blijkbaar zijn er weinig mensen die dit tot zich door willen laten dringen.
Zie voor oudere analyses:
tegen de wind in (2001)
verraden in plaats van de macht in de ogen kijken (2012-2014) met verwijzingen naar artikelen uit 2006 en 2000
En volg op die plekken ook de links onder deze artikelen!

wessen Welt

muziekfragment van Lob des LernensWessen Welt ist die Welt? Een passage uit het solidariteitslied van Brecht en Eisler. Omdat ik graag net wil doen of ik niet hoor bij die ultrarechtse rakkers van de vaderbeweging, houd ik graag af en toe iedereen voor de gek door mee te doen aan linkse activiteiten, en lid te zijn van een linkse partij (SP). Ook mijn geschiedenis (bio) heb ik voor dat doel aangepast. Dus nu lijkt het net of ik eigenlijk een feminist ben met linkse zo niet ultralinkse sympathieën en dat alleen maar om het ongelijk van Myriam Tonelotto (zie link) aan te kunnen tonen.

Heb ik u nu toch een beetje op het verkeerde been gezet. Dan heb ik u ongeveer waar ook Brecht zijn toeschouwers graag wilde hebben. Dat dient om te zorgen dat u vooral zelf blijft nadenken.

Strijdliederen gezongen op het Deventer Brechtfestival. Sommige zinnen moet je natuurlijk wel eens met een korreltje zout nemen. Het begrip proleet zou ik niet meer gebruiken. Onze dirigent legde er zelf al de nadruk op dat Brecht bepaald niet wilde dat we een militante toon zouden aanslaan. Dan waren er natuurlijk vrouwen die de zinsnede Lerne Frau in der Küche niet aanstond. Ja daar stonden de vrouwen omdat de mannen in de gevangenis zaten zoals de voorafgaande subzin aangaf: Lerne, Mann im Gefängnis

Het werpt wel een soort licht op een makkelijk automatisme bij veel vrouwen. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat Brecht vond dat die vrouwen maar in hun keukens moeten blijven. Ik denk dat Brecht dus vond dat ook de keuken een soort gevangenis kan zijn en dat je door onderwijs te volgen (Lob des Lernens heet het muziekstuk) je kunt bevrijden. Geen slechte raad en prima in lijn met het feministische gedachtegoed. Maar niet in lijn met de feministische slachtoffercultuur, vandaar deze oprispingen vrees ik.

Bij het solidariteitslied moest ik denken aan het gebrek aan solidariteit in de vaderbeweging en hoe dat een verschijnsel is van alle tijden bij groepen die in een moeilijke hoek zitten. Misschien kunnen we dat eens updaten.

En dus: Wessen Welt ist die Welt? Tsja, in ieder geval niet van de machtsmisbruikers, niet die van de staat, niet die van andere grote bazen ( ook al heten ze kleinzacht) . Maar ook die machtsmisbruikers waren ooit onschuldige kinderen.

Deventer Brechtfestival
Myriam Tonelotto en de “rechtse vaderbeweging”