Cookies

Joep breit

IMG_1488
Naast mij de vrouw die me het een beetje geleerd heeft (Dat deed ze hartstikke goed) Foto: Kim Arntzen (die het project leidt)

Af en toe kan ik de aandrang niet weerstaan me te bemoeien met activiteiten die in de regel als typisch vrouwelijk worden gezien. Zorgen voor je kind, pedagoog zijn, kinderwerk doen, kunnen daar momenteel onder worden gerekend.
In mijn wijk is een plan ontstaan om een drie kilometer lange sjaal te breien.  Uiteraard moet die sjaal -in clubkleuren van buurtgenoot Go-Ahead, rood geel zwart en ook wat wit geloof ik- de onderlinge verbinding illustreren van de bewoners van Voorstad Deventer. Het leek me een mooi idee daar op zijn minst ook een klein stukje van te breien. Als man mag je niet achterblijven bij zoiets vind ik. Dus op deze foto zie je me in een typische vrouwenomgeving met een activiteit die meestal door vrouwen wordt beoefend.
Bij zo’n activiteit in Deventer zijn er dan ook altijd mensen die me nog kennen van mijn hongerstaking 20 jaar geleden als Dwaze Vader op de Brink alhier. Had ook te maken met de zogenaamde vrouwenactiviteit kinderen opvoeden, wat niet mocht van de Raad voor de kinderbescherming.
Er moeten toch nog wel wat mannen zijn die eigenlijk wel kunnen breien. Mijn zoon heeft op de vrije school wel breien geleerd.  Hij kon me dan ook helpen bij een paar losse steken. Oorspronkelijk was breien geloof ik ook helemaal niet zo speciaal een vrouwenactiviteit. Het werd bijvoorbeeld ook veel door herders gedaan. Pedagoog was dertig jaar geleden ook helemaal niet speciaal een vrouwenberoep, maar dat is het wel in sneltreinvaart aan het worden. Tijd voor positieve discriminatie. En ja, mijn lapje mag klein zijn, maar er is me een goede plek beloofd in het grote geheel.
PS: Na de eerste reacties heb ik besloten de reactiemogelijkheden voor dit blogje te sluiten. U kunt desgewenst mij bereiken via: http://joepzander.nl/formjoepa.htm

Wat leerde jij vandaag op school

Speciaal voor de leraren onder mijn lezers en vooral die ene die dankzij mijn vorige blog het in de klas over asjoera gehad heeft, deze gouden ouwe. Pete Seeger’s What did you learn in school today?. Als je daar een beetje goed naar luistert begrijp je hoe in 1964 het klimaat langzaam rijp werd voor de grote studentenopstanden in de USA tegen de Vietnamoorlog.
Die tijd breekt weer aan, dat we door de overheidspropaganda heen kijken en de leugens niet meer pikken.

I learned our government must be strong,
It's always right and never wrong.
Our leaders are the finest men,
And so we elect them again and again.
And that's what I learned in school today, that's what I learned in school

Wat me echter vooral opviel is dat de oude linksen best goed begrepen dat ook het justitiesysteem niet deugt.

I learned that justice never ends

Bij modern links moet je vooral niet aankomen met kritiek op het reëel bestaande rechtssysteem. Zelfs bij mijn eigen partij, de SP, is dat not done.
Ook mijn zoon leert nog net als ik vroeger van de zorgvuldigheidseisen in de trias politica zoals de openbaarheid van uitspraken. Sprookjes dus.
En beste leraren en pappa’s nou niet met zijn allen dit lied in het klaslokaal gaan zingen hoor! Want je weet; liedjes zingen is verboden! Zelfs onschuldige liedjes kunnen nog tot vreemde gedachten leiden.

Pete Seeger heeft nog meer inspirerende liedjes gezongen. Oh ja het lied is gemaakt door Tom Paxton trouwens.
PS1 Toen ik mijn zoon vroeg wat hij vandaag op school had geleerd zei hij ‘niets!’ Dit is enigszins in tegenspraak met zijn 9,4 voor wiskunde.

Smeden op school

Jongens komen hier aan hun trekken
Ik schreef hier al vaak over de feminisering van het onderwijs.  En klaagde ik vaak  over de beroerde omgang van met name het vrije-school-onderwijs met vaders. Gisteren was ik, samen met mijn zoon Joshua, op de open dag van de middelbare vrije school De Berkel. En…niets te klagen. We waren vooral onder de indruk van de geweldige inschoolse smederij. Iets wat veel jongensharten steelt. En terecht. Sowieso een school die met recht kan zeggen dat ze hand, hart en hoofd bij het onderwijs betrekt.  En in zo’n smederij zie je dat ze verbonden zijn.  Nou maar hopen dat ze ook goed met vaders omgaan.

Zwavelstokjes

meisje met aansteker en vaderEr was eens een meisje en dat heette Lisa. Haar moeder was arm en haar vader had ze al lang niet meer gezien. Haar moeder moest hard werken bij vreemde mensen om hun brood te verdienen. Haar vader was weggelopen vertelde haar moeder. Af en toe moest ze “pappa zeggen” tegen een vreemde meneer.
Lisa dacht dat haar eigen vader haar niet meer wilde zien. Zelfs de juffrouw van haar school wist niets over haar echte vader. Lisa was daar heel verdrietig over en was hem al bijna helemaal vergeten.

Zo begint mijn kerstverhaal, een variant op het meisje met de zwavelstokjes. Wie het helemaal wil lezen klikke hier
In mijn verhaal komt ook een kassajufrouw voor die Mies heet. Hoewel ik bij het schrijven van het verhaal voortdurend de Supermarkt op de hoek in mijn hoofd had, wist ik tot voor kort niet dat daar echt een kassajuffrouw werkt die de toch niet erg gebruikelijke naam Mies heeft. Ik zag het net op het bonnetje. Afin ik wens Mies net als mijn lezers een verlicht kerstfeest en een flitsend nieuw jaar.
Overigens is het geen toeval dat ook de school van het meisje een rol speelt in dit verhaal.

zie ook: meer over scholen en vaders
een heel extreme slechte-vader versie

buitensluiting

Wij doen niet meer aan jodenvervolging. We vervolgen niet, we discrimineren niet. We trekken alle kasten open als dat wel gebeurt….Behalve als het over vaders gaat. Ze hebben geen gele ster, maar wel een piemeltje voor het geval niet snel genoeg op het gezicht af kan worden vastgesteld of het een vader of een moeder betreft. Niemand kan het helpen met een piemeltje geboren te worden. Sommigen zouden willen dat ze een vrouw waren.

Als vader kun onterecht worden vervolgd of worden buitengesloten. Het huisverbod voor vaders die als lastig worden ervaren, ligt eraan te komen.

Buitensluiten is ook: zeggen dat je je er niet mee bemoeit als twee ouders over elkaar heen buitelen, maar ondertussen een van de twee buitensluiten. Dat doen niet alleen rechters en kinderbeschermers, dat doen ook allerlei maatschappelijke instituten. Het is een cynische manier. Maar een manier die veel voorkomt bijvoorbeeld bij scholen. Hieronder noemde ik al mijn ervaringen met de Vrije school waar sommige vaders gewoon uit de gemeenschap van ouders worden gestoten, liefst met geweld en zonder er woorden aan vuil te maken. Ik uitte toen al het sterke vermoeden dat Vrije Scholen wat dat betreft nog erger zijn dan andere scholen. Vandaag kreeg ik weer een wrang verhaal te horen over een Waldorfschule, zeg maar vrije school, in Duitsland, waar hysterische ouders een vader vals probeerden buiten te houden.

Hoewel er, moet ik zeggen, ook veel dingen verbeterd zijn de afgelopen jaren kun je je als vader op veel plekken outsider voelen, waar je als ouder insider zou moeten zijn.

Vaderdiscriminatie is niet alleen een woord maar ook een gevoel. Maatschappelijke buitensluiting.

vooral niet praten

Al sinds 1995 staat in de wet dat ook niet-omgangsgerechtigde ouders (meestal vaders) recht hebben op gelijkwaardige informatievoorziening over hun kind door, onder andere, scholen en huisartsen. Maar nog steeds is die 12 jaar oude wet tot de meeste scholen niet doorgedrongen. Het ministerie van onderwijs staat er al jaren om bekend dat ze de scholen platspuiten met regelgeving, maar aan zoiets essentieels als gelijkwaardig contact met beide ouders van het kind is nog geen aandacht besteed.

Vooral Vrije Scholen hebben, ondanks het antroposofische uitgangspunt dat een kind ( al in aanleg) zijn ouders heeft gekozen, de reputatie vaders met gemak te negeren. Dat geldt niet alleen voor de vader van een kind, maar dat kan ook voor iedere andere vader gelden die zich daarover dan weer druk maakt.

Zo kwam het dat dat na drie jaar pogingen te praten van mijn kant en diverse excuses van de schoolleiding dat het allemaal nog steeds niet of zelfs helemaal fout geregeld werd, er besloten werd de communicatie met mij te beëindigen. Nogal vervelend want het is wel de school waar ik 3 keer per week mijn zoon breng en haal. En het was natuurlijk vooral daarom dat ik me zorgen maakte over wat daar gebeurde. De formele reden voor de schoolleiding was dat praten alleen maar tot slechte verhoudingen zou leiden. Het omgekeerde is nu aan de hand. De landelijke klachtencommissie gaat een klacht van mij behandelen en de schoolleider wil praten als er een mediator bijzit.

(Deze tekst is lichtelijk herzien om de eventuele mogelijkheden van mediation niet te storen. )