De gedachten zijn vrij
Vandaag zong ik met mijn vaste zangmaatje het lied “De gedachten zijn vrij.” Mijn gedachten gingen uit naar alle gedachten die ik moet verdringen om te kunnen overleven. Dit verdringingsproces zelf verdring ik nog niet. Met veel gemiste vaders is het erger gesteld. Ze moeten om te overleven zelfs de gedachten aan hun kinderen verdringen. Ik heb dat nooit willen doen. Ook niet onder het weirde motto “loslaten”. Af en toe voel ik me gedwongen om maar niet meer te denken aan de wrede manier waarop de Nederlandse rechtsstaat (!) dit allemaal voor elkaar krijgt. Klik maar eens op mijn laatste blogs.
Hieronder een kwetsbare en mooie versie van het lied. In deze versie een mij onbekend laatste couplet dat lijkt te willen redden wat er nog te redden valt. Maar helaas het houden van wordt er voor veel ouders ook uitgeslagen. wat blijft er over?
PS1 U kunt hieronder zien hoe een van de reacties op deze blog na maanden moest worden geanonimiseerd. Dat dus. Leve onze vrije maatschappij!