Cookies

van inquisitie naar poppenkast

Inquisitie?

Al weer zo’n twintig jaar geleden  maakte ik na de zoveelste aanvaring met de zoveelste rechtbank over de vraag of je een vader kunt verbieden met zijn kind om te gaan omdat hij er liedjes mee zong (ja u lacht, maar zo is het, want liedjes zingen is wel leuk maar niet verstandig) maakte ik een schilderij. Dat schilderij heet inquisitie, maar laat een poppenkast zien. Tijdens het schilderen van het schilderij veranderde mijn waarneming van de rechtbank. Eerst was het donker en duister. Dat bleef het. Maar wat je aan het einde van het proces zag waren een paar miezerige poppetjes die mensen onder de tafel drukken en vertrappen. Meer een poppenkast. Tijdens het schilderen verbleven mijn gedachten weleens bij een korte improvisatie die ik met toneelgroep Abigone in Wageningen ooit ten beste gaf. Die schilderde een rechtbank op die manier in toneel. Iets walgelijks waar je toch om kunt glimlachen. even….

Afin. Een paar dagen geleden zag ik dit allemaal nog een keer helemaal bij een echte rechtbank voorbijkomen. Op you-tube dan. Het lijkt komisch als een rechtbank, een rechter precies als een boemerang de eigen idiotie om de oren krijgt geslagen. Maar het is natuurlijk ook bloedserieus. Dat blijkt uit het feit dat de rechtbankpolizisten ondanks het ontbreken van legitimiteit de betreffende rechter niet arresteren. Ik kan me voorstellen dat u niet snapt wat ik hier schrijf. Maar daar is  dit filmpje dan ook voor. Even kijken!

Voor de mensen die technisch handiger zijn dan ik; misschien is het een idee dit filmpje voor de zekerheid ook op je eigen harde schijf op te slaan.

Liever een meisje

De Wageningse politieke folkgroep De Maatjes zong tientallen jaren geleden, midden in de tweede feministische golf, het lied “De man die als vrouw geboren had willen worden; een vertaling van het lied ¨Green Fields of France” van Eric Bogle (en ook bekend van de Furey Brothers). De titel was zoals je kunt zien nogal vrij vertaald. Maar destemeer veelzeggend. Het lied gaat over de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog. Van de mannen in de loopgraven. Want als er iets verschrikkelijk was tussen 14 en 18 dan dat toch wel. En het was iets dat mánnen overkwam.

En als je dan zo op internet bezig bent krijg je eerst tranen in je ogen van die versies plus soldatenplaatjes bij het lied Greenfiels of France. Maar dan krijg je ineens een cynische combinatie voorgeschoteld door You Tube. Somme plus scheiden met VFAS. "Scheiden? de scheidingsadvocaten van de VFAS helpen u verder!" En van uw partner en portemonnee af. zoiets. In ieder geval werd ik ineens van verdrietig heel boos.
Op internet bezig zijnde krijg je eerst tranen in je ogen van al die soldatenplaatjes bij het lied Greenfields of France. Maar dan ineens een cynische combinatie, voorgeschoteld door You Tube.  Slagveld Somme plus scheiden met VFAS. “Scheiden? de scheidingsadvocaten van de VFAS helpen u verder!” En van uw partner en portemonnee af. zoiets. In ieder geval werd ik ineens van verdrietig heel boos.

VN columnist Stephan Sanders schreef zo’n anderhalf jaar geleden: “Het gezinsleven zoals het nu bestaat, is voor het grootste deel een vrouwenwens die gehonoreerd is. Hij de buitendienst, zij de binnendienst, schreef Kool-Smit. Maar het is allang zo dat zij een beetje de buitendienst, en de volledige binnenmacht heeft. Want wat er met het echte buitendienstgeld gebeurt, van de man, wordt binnenshuis beslist, en wel door haar.
Ik geloof niet in homotrots, jongens, dat weten jullie – maar ruilen hoef ik ook niet.”

Stephan voelde zich duidelijk niet alleen gediscrimineerd als homo, maar zag ook de voordelen. Wat Stephan volgens mij even over sloeg is de dubbel moeilijke positie van homo-vaders. Hij weet daar wel alles van en heeft daarover eerder geschreven. Zijn partner kwam ik vorige week nog tegen. Ook een gemist vader.

Eigenlijk is het wonderlijk hoe mannen zich al eeuwen zo wonderlijk herstellen uit de diepe wonden die fysiek en geestelijk geslagen worden. Af en toe willen we, in navolging van De Maatjes, verzuchten; ach was ik maar vrouw of was ik maar homo. Tegenwoordig bestaat de mogelijkheid om je om te laten bouwen en misschien kun je ook een andere seksuele voorkeur kiezen.

Volgens Nathanson en Young (zie onder) heeft de man nog maar weinig keuzes voor een identiteit. Zij achten vooral de feministisch angehauchte en de criminele identiteit voor een man een haalbare kaart.

Fijn om te weten. Ik denk dat er nog wel alternatieven zijn. Bijvoorbeeld de activistische.

Op You tube zijn veel versies te vinden van het lied Greenfields of France. Ik koos eerst voor een Duitse versie van Hannes Wader. Bij geen van de versies kon ik mijn tranen bedwingen. maar die van de Furey Brothers vond ik nog beter. En hij zit als eerste op een afspeellijst. Dus u kunt vanzelf door laten spelen.
Hieronder nog de door mij ingezongen Nederlandse versie:

En jawel er is toch een Nederlandse versie online als je heel goed zoekt. https://www.youtube.com/watch?v=V1keoRe7lcI cursor op op 7.40 De titel is daar 14-18. deze is van Wolverlei. De maatjes hebben die nog iets aangepast (waaronder blijkbaar de titel).

let op! link hersteld!19-3-2012 Vrij Nederland Stephan Sanders: Vrouwen hebben het feministisch onbehagen overgenomen, maar niet de feministische oplossing. Vrij Nederland
Misandry and Emptiness: Masculine Identity in a Toxic Cultural Environment; Paul Nathanson, Katherine K. Young
Het filmpje waaruit bovenstaande screenprint is genomen

4 en 5 mei

“We staan er niet meer bij stil hoe vanzelfsprekend het is dat we met onze kinderen op de fiets zitten en ……………………..” Deventer burgemeester Heidema spreekt op de dodenherdenking over ons onbenul van de herkenning van vrijheid. Ik moet hier weer spreken over het onbenul van deze piefen waar het gaat om dingen die juist helemaal niet altijd mogen in een zogenaamd vrij land. Zoals gewoon met je kinderen omgaan.

Zo vergaat het me vaak bij al die officiële stilstaandagen. Op 10 december bijvoorbeeld, dag van de mensenrechten of 20 november; dag van de kinderrechten. Allemaal data waarop we graag memoreren hoe onvrij het elders en ooit kan en kon zijn. Maar ho maar als het gaat om een blik op de terreur naar kinderen. Hoe we als vader dus lang niet altijd de vrijheid hebben om met de fiets op stap te gaan.

Dodenherdenking is wat mij betreft ook een denken aan diegenen die niet dood maar weg zijn. Voor sommigen is dat gevoel erger. Onlangs sprak ik een moeder die durfde te vertellen dat het niet zien van haar kind misschien wel erger is dan de dood van een kind. Een aangesprokene die haar kind aan de dood verloren was viel haar daarop aan; “dat is toch geen vergelijking”. De moeder repliceerde: “Hoe zou jij het vinden als je je dode kind ineens ergens levend zag, maar er wel bij uit de buurt moet blijven?” Ik zou het als vader niet durven zeggen. Maar het is geloof ik wel aardig raak.

foto met dank aan julietteHoe passend dat ik op 5 mei, bevrijdingsdag dan wel met Joshua op stap ging voor een fietstocht Nijmegen- Wageningen (grote bevrijdingsfestival)- Apeldoorn. Maar het bevrijd me niet van mijn misselijkheid over het ontbreken van elke redelijkheid ten aanzien van het contact met mijn dochter, en de manier waarop daarmee is omgegaan. Ik sta er nog een keer bij stil hoe diep dat in mijn  leven ingevreten is en hoe moeilijk daar actief iets mee te doen. Moe. Toe aan een stilstaanjaar in plaats van een stilstaandag geloof ik.