Cookies

Holocaust day

aangeraakt
Gisteren was het holocaust herinneringsdag. Vandaag was de bijeenkomst in Amsterdam bij het kunstwerk van Jan Wolkers.
Aanvankelijk zou vandaag de opening van mijn expositie in het Etty Hillesum Centrum zijn geweest. Vanwege deze herinneringsdag werd het verplaatst naar 14 januari. Een toelichting die ik bij een van mijn schilderijen gaf past echter vandaag.
Het schilderij Geraakt schilderde ik naar aanleiding van de volgende uitspraak van Etty Hillesum:

‘En nu heb ik U, door mijn langdurig gepraat, misschien wel in de veronderstelling gebracht, dat ik U iets verteld heb over Westerbork? Wanneer ik dit Westerbork voor mijn geestesoog laat oprijzen, in al zijn facetten en in zijn bewogen geschiedenis, in al zijn geestelijke en materiële noden, dan weet ik, dat ik daarin op geen enkele wijze geslaagd ben. En bovendien: dit is een zeer eenzijdig relaas. Ik zou mij er een voor kunnen stellen, dat meer vervuld was van haat en verbittering en opstandigheid.’ Etty Hillesum Brieven uit Westerbork aan twee zussen.
Ik vergeleek deze machteloosheid tot communiceren met wat ik en veel vaders vaak meemaken. Het valt niet meer uit te leggen hoe het er aan toe gaat als je van je kinderen wordt gescheiden. Noch op micro nog op macro schaal. Het hele gebeuren is doortrokken van perverse geestelijke mishandeling. Vandaag hoorde ik in een van de herdenkingsprogramma’s nog de functie van de kapo’s aanduiden, de joden die in de kampen de anderen eronder hielden en vaak nog erger waren dan de nazi-beulen zelf.
Het zet bij mij en bij u allemaal gedachten op gang die ik nu ook maar niet probeer onder woorden te brengen.

De gekkies van jeugdzorg

Een stelletje verstrooide mensen die van elke realiteit of verbinding met de werkelijkheid zijn losgeslagen. Als een paar gekken die in een psychiatrische inrichting zijn beland waar ze desalniettemin toch niet thuis zijn. Hun waanzinnige gedrag heeft immers een werking en een officiële status.
De beschrijvingen in Trouw van vergaderingen in de jeugdzorg tarten al elke beschrijving, maar alla het ís een beschrijving. Hoe erg moet het zijn als de onderzoekers van Fontys er niet bijzitten. Dan wordt het niet alleen niet beschreven dan is het ook niet meer te beschrijven. De enigen die er nog van kunnen getuigen zijn soms de ouders en kinderen aan de andere kant van het proces die zo gek nog niet zijn. Ouders en kinderen die ons proberen uit te leggen hoe die idiotie bij hun is aangekomen maar die er uiteindelijk natuurlijk ook knettergek van worden.
https://www.sosjeugdzorg.nl/media/k2/items/cache/64d93d666355a43c4a86679a030d35b6_Generic.jpg

lino zww2
Je hebt gekkies en gekken

Het is zo erg dat ik het soms niet eens meer wil lezen of aanzien. Dat is een frappante constatering omdat ik net wel 2 brieven uit Westerbork van Etty Hillesum nog een keer heb zitten lezen. terecht zegt Etty over die beschrijving zelf:
‘En nu heb ik U, door mijn langdurig gepraat, misschien wel in de veronderstelling gebracht, dat ik U iets verteld heb over Westerbork? Wanneer ik dit Westerbork voor mijn geestesoog laat oprijzen, in al zijn facetten en in zijn bewogen geschiedenis, in al zijn geestelijke en materiële noden, dan weet ik, dat ik daarin op geen enkele wijze geslaagd ben. En bovendien: dit is een zeer eenzijdig relaas. Ik zou mij er een voor kunnen stellen, dat meer vervuld was van haat en verbittering en opstandigheid.’
Ik weet nog hoe ik tien jaar geleden voor mijn boek Gemist Vaderschap een aantal van die waanzinnige verhalen over jeugdzorg en kinderbescherming opschreef. Mutatis mutandis zou ik het bovenstaande citaat van Etty kunnen overnemen en natuurlijk tegelijkertijd het gevoel hebben dat ik appels met deurknoppen vergelijk. Maar toch , we zijn al decennia lang bezig een idioot apparaat op te tuigen dat generatie op generatie verziekt, en vooral trouwens de verhouding tússen die generaties verziekt. In de jaren 70 legden Mulock Houwer en Hoefnagels al uit hoe je dat kon veranderen. Met een perverse draai is iets beetje van hun opvattingen overgenomen.  Het is alweer meer dan tien jaar geleden dat mijn boek Gemist Vaderschap verscheen, het is 5 jaar of zo geleden dat Clarijs de inertie bij jeugdzorg beschreef.En dan was er nog de cie Samson die meende dat je je beter maar bij de perversiteit van Jeugdzorg neer kon leggen, want dan kun je wat veranderen door in contact te blijven, of zoiets.
vervolgblog