“Er zijn wel weinig vrouwen hé”, merkte mijn buurvrouw op. Het klonk enigszins beschuldigend; alsof het aan de mannen lag die wél gekomen waren. Maar feitelijk gelijk had ze wel. Er waren duidelijk minder vrouwen dan mannen op deze afdelingsvergadering van de SP. Tsja, zei ik, misschien moeten we ze voortaan eerlijker toelaten. Dan zetten we hier een tourniquet neer die alleen maar een man doorlaat als er ook een vrouw gepasseerd is. Hoe dat praktisch uit te voeren wist ik nog niet direct, maar voor mijn gevoel moet Femke Halsema (die van “minder testosteron in de discussie“) toch wel een apparaatje hebben laten ontwikkelen dat het testosterongehalte van passanten kan snuffelen.
Ach nee zover wilde ze niet gaan, zei mijn buurvrouw vergoelijkend. Maar het was nu eenmaal zo, dat vrouwen bepaalde kwaliteiten hebben om consensus te bereiken en beter naar de diepte achter de kwesties te kijken, vond ze. Achter die consensus worden dikwijls kwesties met een dikke moederdeken bedekt zonder dat ze echt worden opgelost meende ik juist. Dat was tegen het zere been want nu bedacht mijn buurvrouw toch dat ze ergens een principe had dat stelt dat in alle bestuurlijke organen de geslachten gelijkelijk verdeeld dienen te zijn. En… een ledenvergadering is een bestuurlijk orgaan!!
Verderop in de ledenvergadering bleek overigens zulke vrouwelijke consensusmeerderheid niet nodig om de mannen al vroegtijdig tot gepast zwijgen te brengen als er even een plots opwellinkje van feminismekritiek de kop op dreigde te steken. In het kader van de SP integratienota zei een mannelijk lid van de vergadering ( aj een lid, nu snap ik dat vrouwen weg blijven), dat huishoudelijke taakverdeling in het kader van het lijstje, van door de voorzitter opgemaakte definities, eerder paste onder het begrip participatie. En ja die emancipatie zelf, we zijn nu onder de knoet hé. Hij wist niet hoe snel hij er lekker dik om moest lachen. Ik vond het eigenlijk een hele goede opmerking over die participatie. Ook over besnijdenissen ( mannetjes mag je best besnijden) werd de mannelijke nuance al snel ingeslikt.
Afin, de ledin aan mijn zijde was niet te beroerd om verder een zeer kameraadschappelijke discussie te voeren waar we het verder over veel eens waren.
Opmerkelijk punt op de ze vergadering trouwens de vrijheid van meningsuiting die in het kader van de wildersretoriek wordt opgehemeld tot westerse verworvenheid, terwijl het hier ondertussen aardig tegenvalt met die vrijheid. Ik ben benieuwd hoe deze Deventer eenstemmigheid zich landelijk gaat vertalen. En wat mij betreft vooral over de vrijheid van mannen om achter het kanten gordijn vandaan te komen.