Cookies

Het selectieve geheugen van Bullens

Gered van Archive.org wegens verdwijnen van tekst van oorspronkelijke plek: https://web.archive.org/web/20090317084135/http://www.muijz.dds.nl/bullens.html
(19 september 2005; over Ruud Bullens) 19 september 2005

Deskundige met selectief geheugen

Nu de bijzonder hoogleraar kinderpsychologie Ruud Bullens onder vuur ligt wegens zijn optreden inzake wat de Schiedamse Parkmoord is gaan heten, kiest hij een verdediging die mij bekend voorkomt.
Bullens was mede ingeschakeld om de belangen van de destijds 11-jarige Maikel te behartigen. Hij greep echter niet in toen Maikel tijdens een verhoor onder druk werd gezet op een manier die zijn vader thans omschrijft als emotioneel misbruik (NRC Handelsblad 19 september).
En hoewel Bullens tegenover de commissie-Posthumus terughoudend was – op zichzelf al merkwaardig nu deze commissie de gang van zaken dient te onderzoeken – zag hij er destijds blijkbaar geen been in Maikels vertrouwen op grove wijze te beschamen door een vertrouwelijk gesprek op te nemen en dit aan de politie door te spelen. Bullens speelde dus een dubbelrol, ook al ontkent hij dit thans tegenover NRC Handelsblad.
Zelf heb ik Bullens begin jaren negentig als getuige-deskundige ingeschakeld, omdat ik als incestslachtoffer een civiele procedure wilde aanspannen tegen de dader (stiefvader met andere achternaam). Bullens werd mij aanbevolen door mijn toenmalige advocaat; hij was destijds een van de weinige deskundigen op dit terrein. De bedoeling was dat Bullens een gefundeerde uitspraak zou doen over de geloofwaardigheid van mijn verhaal.
Toen ik contact met hem opnam oefende hij echter net zolang druk op mij uit tot ik accoord ging met een confrontatie met mijn ouders. Hoewel hij had toegezegd de gang van zaken tijdens het gesprek te zullen bewaken, en te zullen ingrijpen als ik verbaal werd aangevallen, greep Bullens niet in toen ik tijdens deze confrontatie door mijn ouders verbaal hard onderuit werd gehaald. Hij zei zélfs niets toen mijn stiefvader dreigde zijn revolver te zullen ophalen.
Na afloop van het ‘gesprek’ werd ik zonder de mij door Bullens eerder toegezegde nazorg de straat op gestuurd. Bullens zei geen tijd te hebben voor nazorg.
Later bleek mij dat Bullens het na afloop van de confrontatie met mijn ouders op een akkoordje had gegooid. Hij had met hen afgesproken dat ik bij hem in therapie zou komen. Omdat ik destijds de dertig reeds was gepasseerd, hadden mijn ouders daar natuurlijk niets over te zeggen. Therapie viel ook geheel buiten de onderzoeksopdracht van Bullens. Kortom, net als in de Schiedamse Parkmoord, speelde Bullens een dubbelrol: hij trad op als getuige-deskundige én als therapeut. Zoals hij achter Maikels rug om contact onderhield met de politie, zo legde hij achter mijn rug om contact met mijn ouders.
Er volgde een half jaar later nog een tweede confrontatie met mijn ouders, omdat Bullens volhield dat hij daarzonder de rapportage die hij mij had toegezegd niet kon afronden. Zeer tegen mijn zin heb ik daar opnieuw in toegestemd; het alternatief was dat ik geen rapportage zou ontvangen.
Ook deze keer probeerden mijn ouders mij verbaal onderuit te halen; ook deze keer greep Bullens niet in; en ook deze keer bleef de mij toegezegde nazorg uit.
Toen ik Bullens de volgende dag belde om over de gang van zaken van de vorige dag mijn beklag te doen, wimpelde hij mijn klachten weg. En toen ik wilde afspreken wanneer ik de mij toegezegde rapportage tegemoet kon zien, vroeg Bullens doodleuk: “Welke rapportage?”
Hoewel wij dit de vorige dag nog hadden besproken beweerde Bullens thans zich niet te herinneren dat hij een rapportage zou opstellen. Maar dat stond dan toch wel in zijn dossier over mij? Welnu, dat hield hij niet bij.
De rapportage, die mij bij diverse gelegenheden door Bullens was toegezegd, heb ik dan ook nimmer ontvangen.
Dat Bullens nu volhoudt zich niet te herinneren dat hij een gesprek met Maikel heeft opgenomen en aan de politie heeft doorgegeven, verbaast mij dan ook niet. Zoals wel meer mensen die hun eigen fouten niet onder ogen wensen te zien, heeft Bullens last van een selectief geheugen.
Ook zijn weinig schuldbewuste houding komt mij zeer bekend voor. Destijds was hij niet bereid mijn klacht te behandelen, of zelfs maar excuses aan te bieden – hij vond dat hij niets fout had gedaan. Anno 2005 omschrijft hij de gesprekken met Maikel en diens ouders als ‘gouden middagen’. Dat Maikels vader hem beschouwt als de verantwoordelijke persoon voor de mensonterende wijze waarop Maikel is behandeld, lijkt in het geheel niet tot deze hoogleraar kinderpsychologie door te dringen.
Maikels vader hoopt dan ook dat aan Bullens nooit meer een kind wordt toevertrouwd.
Dat hoop ik ook.
Maar ik vrees het ergste.
Erik van den Muijzenberg
(De auteur is als kind seksueel misbruikt. Hij spande met succes een civiele procedure aan tegen de dader. In 1997 werd hem ruim een miljoen gulden aan schadevergoeding en smartengeld toegekend; in zedenzaken het hoogste bedrag tot dan toe.)


zie ook E-mail aan professor Wagenaar


E.P. van den Muijzenberg – Amsterdam