Cookies

over de wraking van Mr Taalman

Mbt wraking Taalman

overwegingen Joep Zander

Onderstaande is de opvatting van Joep Zander ten aanzien van de wraking van Mr Taalman in de strafzaak tegen Ivo vrijkotte. Dit ter ondersteuning van de onderbouwing door ivo en zijn advocaat.

Uit onderstaande kun je concluderen dat ik de argumentatie van Taalman over mijn betrokkenheid kwalijker vind dan de buitensluiting als deskundige op zich. In die zin gaat dan ook het argument in verweer van Taalman dat procesbeslissingen niet voor wraking vatbaar zijn mank. Taalman mag misschien procesbeslissingen nemen maar niet met de zeer klaarblijkelijke bevooroordeeldheid die zij nu wel ten toon spreidt.

Heel kernachtig is het zo dat Taalman blijkbaar niets wil horen over de rol van de rechterlijke macht. Ze verwijt mij onder andere in haar verweer dat ik de rechterlijke macht een dictatuur noem, maar zelf geeft ze inmiddels middels haar uitingen er blijk van de middelen van de dictatuur te gebruiken, namelijk het onderdrukken van de vrijheid van meningsuiting. Hierbij zij aangetekend dat het eigenlijk niet zozeer gaat over meningen maar over vaststelbare historische feiten als voorbedrukte discriminerende formulieren van o.a de Rechtbank Zwolle.

Het weren van kritiek op de rechterlijke macht is de kern van dit gebeuren. Het niet naar voren kunnen brengen daarvan is uiteraard tegen het belang van Ivo.

1. Taalman stelde in de eerste zitting dat het aanhouden en opsluiten van Vrijkotte des te meer noodzakelijk was wegens maatschappelijke onrust rond een heel andere stalkingszaak. Dit is een zeer ongewenste beoordeling op grond van een zaak die totaal buiten die van Vrijkotte staat en daar ook niet mee vergelijkbaar is. Vrijkotte corrigeerde haar destijds maar het blijft iets zeggen over haar houding vooral nu ze Zander denkt te kunnen verwijten dat Zander dan weer vindt dat de rechters nogal eens bevooroordeeld zijn naar vaders. Dat is namelijk precies weer wat Taalman zelf demonstreerde. Over rechters kun je wel iets algemeens zeggen nl dat misdragingen van een rechtbank of zelfs een rechter hun uitstraling kunnen hebben naar andere rechters omdat ze binnen hun stand deze problemen blijkbaar niet oplossen, rechters zitten er niet als individu, daarom hebben ze ook zo’n mooi pakkie aan. Vrijkotte is een individu en handelt als individu en past geen enkel vooroordeel te worden aangemeten op grond van het behoren tot de groep verdachten van stalking. Hij kan slechts beoordeeld worden op de feiten die dienen te worden gerelateerd aan de strafbaarheid.

2. Ook een onafhankelijk deskundige kan, mag en moet standpunten innemen. Dat Zander met een spandoek voor haar rechtbank stond, getuigt van zijn betrokkenheid bij de kinderen van Ivo, Ivo zelf, maar ook van betrokkenheid bij hun moeder, die zich immers zelf beschadigt met haar gedrag.

Als deskundige kan Zander met zijn betrokkenheid concluderen dat hier een dusdanig ernstig falen van de staat moet worden gemarkeerd dat hij daar graag een spandoek voor in de hand neemt. Als deskundige houd je verantwoordelijkheid niet op bij het papier. Overigens is Zander óók de mogelijkheid ontnomen om zijn begaan zijn met het lot van de moeder van de kinderen en de kinderen zelf uit te spreken. Zander heeft zelf in zijn boeken (Moeder-kind-vader een drieluik over ouderverstoting bijvoorbeeld) zoveel mogelijk alle partijen aan het woord gelaten. Taalman is voor haar veroordeling van de betrokkenheid van Zander en de kritiek die hij heeft op de rechterlijke macht niet verder gekomen dan wat selectief scannen door zijn blogs. Aan wetenschappelijke artikelen en boeken is zij blijkbaar niet toegekomen, anders had ze de stevige onderbouwing van Zanders standpunt over de rechterlijke macht niet kunnen missen.

3. Zander werd ook verweten dat hij niet onafhankelijk tegenover de rechterlijke macht staat, zie punt 1. Als Zander deskundig is over ouderverstoting dan uiteraard ook over het aandeel daarin van rechterlijke macht. Bovendien zou het volgens Taalman verkeerd zijn dat Zander verwijten heeft naar de rechterlijke macht. Maar kritiek op de rechterlijke macht maakt Zander juist eerder ónafhankelijk van de rechterlijke macht. Aangezien Zander in zijn getuigenverklaring zeker was ingegaan op de manier waarop de coalitie rond de moeder een rol speelt in het opsluiten van de moeder in haar eigen waandenkbeelden was daarbij ook zeker aan de orde gekomen dat het uiteindelijk wel rechters zijn die de wet (familierecht en staatsrecht) negerend, ouders het contact met hun kinderen ontzeggen.

Het is onvermijdelijk om te concluderen dat mr. Taalman Zander heeft geweigerd als getuige-deskundige juist omdat ze dit soort argumenten niet wilde aanhoren, terwijl zij toch uitdrukkelijk beweerde dat Zander wel deskundig is. Tevens is het wat projectief van Taalman om Zanders maatschappelijke betrokkenheid te koppelen aan gebrek aan onafhankelijkheid. Eerder was Taalman via Twitter actief om haar visie en beeld op de maatschappij kenbaar te maken. Dus haar visie mag dan zogenaamd wel worden verkondigd, met behoud van onafhankelijkheid, maar dat geldt in haar ogen voor Zander niet.

4. In feite kan en mag de rechterlijke macht niet zelf (wrakingskamer) beoordelen of er kritiek op zichzelf gegeven mag worden. Het lijkt ons dan ook dat het argument van Taalman over kritiek op rechters niet door collega’s mag worden beoordeeld anders dan afkeurend en tot erkenning van wraking leidend. Het goedkeuren of zelfs maar overwegen van goedkeuren van dit argument van Taalman zou duiden op een ongehoorde zelfbevlekking. Het is oordelen over de eigen beroepsgroep. Een oordeel over het functioneren van de rechterlijke macht kan niet worden overgelaten aan de rechterlijke macht, dit zou de elementaire principes van checks and balances in het algemeen en specifiek die in de trias politicas verstoren. Het is aan de burger om zich op basis van transparantie een oordeel te vellen over het functioneren van de rechterlijke macht. Als die burger dat door de rechterlijke macht onmogelijk wordt gemaakt door bijvoorbeeld het grondwettelijk absolute vereiste van openbaarheid van uitspraken te negeren of erger zoals in dit geval deskundigeninbreng de mond probeert te snoeren, dan dient de volksvertegenwoordiging als zijnde de vertegenwoordiging van de burger, in te grijpen. Dit kan niet aan een wrakingskamer worden overgelaten. Op grond van deze belangenverstrengeling kan de wrakingskamer eigenlijk slechts stellen dat het gedrag van Taalman alle grenzen overschrijdt.