Cookies

Toespraak bij de opening van expositie Vaderbeeld

(tekst sluit aan op mijn blog: het wringt )
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=6Tj4mkpppIs]
Het wringt. Dat kun je van mij zeggen, van mijn kunst, en van de zaken die ze weerspiegelen. Van de rechtstaat die wrang is en de discriminatie van vaders die wrong (fout) is.
Hoewel vaderschap onmiskenbaar aan een opmars in beeld en perceptie begonnen is, gaat het langzaam, te langzaam. Voor mij was de smaak af en toe zo wrang dat ik er soms niet in geloofde en soms dacht dat het sneller kon gaan of zou gaan. Maar al die tijd ben ik het vorm blijven geven.

Wat mij het meest wrong was de kloof tussen mijn verstandelijk begrip van de situatie, ja vaders worden gediscrimineerd, kijk maar(!), en de perceptie daarvan in mijn gevoelens en instincten. Het lijkt net of er iets gevoelsmatig wringt als je zegt dat Nederland eigenlijk geen rechtstaat is. Terwijl daar reëel goede argumenten voor zijn. Het is geen rechtstaat met weeffoutjes. Nee het is fundamenteel mis. Toen ik een keer, alweer meer dan tien jaar geleden in een radioprogramma over vaderschap het beruchte formulier van de rechtbank Arnhem (waarop vaders alvast voorgedrukt geen opvoedingsverantwoordelijk mochten dragen, kreeg ik na afloop spontaan van de programmamakers te horen dat we toch echt wel in een rechtstaat leven. Blijkbaar had iedereen al gevoeld dat dit in een rechtstaat onmogelijk zou moeten zijn en dat er op zijn minst anders in een of andere procedure dit vast wel rechtgebreid zou kunnen zijn. Niet van dat alles. Idem dito Openbaarheid van uitspraken.

Behalve het moment waarop mij het opvoederschap van mijn dochter werd ontzegd is voor mij de ergste aanvaring zo’n tien jaar geleden geweest bij het Europese hof voor de Rechten van de Mens. Daar werd niet alleen de ontrechting van mij gecontinueerd, er werden nog een paar nieuwe elementen aan toegevoegd die ik mag samenvatten onder het hoofdje monddood maken door onze allerhoogste rechtsinstantie… mensenrechten bah.
Deze ervaringen waren zo erg dat ik ze, in tegenstelling tot vele anderen nog steeds niet heb kunnen opschrijven. Wel heb ik er veel wrange kunstwerken aan geweid. Wat toen wrong hoeft nu niet meer te blijven wringen. Het beeld van vaderschap herstelt zich na een anderhalf eeuwtje onderschoffelen. En dat is ook voor mij nog af en toe wennen. Want dat positieve beeld mag niet worden verdrongen door de frustraties uit het verleden. Van de andere kant mag dat verleden niet worden vergeten. Maar een goed onder ogen komen van het verleden kan misschien pas als de ergste verwringingen in het vaderschapsbeeld zijn opgeheven. Als vaderschap gewoon weer net zo normaal is als moederschap. Pas dan is misschien het referentiekader ontstaan vanwaaruit we de waanzin uit het verleden goed kunnen bekijken.

Ook in mijn kunst krijg ik de gelegenheid die weg af en toe te bewandelen bijvoorbeeld door het maken van schilderij en beeld vaderdagtrofee m/v. Maar uiteraard blijft dat een spanningsveld bestrijken. Gewoon rechtdoen en rechthalen moet worden uitgesteld? Dat is maar moeilijk te accepteren. En in mijn kunst blijft het zich onvermijdelijk een uitweg zoeken. Mijn kunst blijft zich begeven tussen het rationele begrip en het niet begrijpen, niet willen begrijpen, niet kunnen begrijpen, een weerslag van waar het wringt in het gemoed.

meer over de expositie

0 antwoorden op “Toespraak bij de opening van expositie Vaderbeeld”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.