Cookies

Tutu, Ubuntu en vaderschap

Rob van Altena speelt het lied “Vader” waarvan de tekst door zijn broer Ernst werd geschreven. De video volgt over een paar weken.

Vandaag was bisschop Tutu in Deventer. Helaas was de Lebuinuskerk al overvol en moest ik toch nog thuis op de tv kijken en luisteren.
Bekende mededeventenaren probeerden de essentie van Tutu’s wijsheid over te brengen. Daar was pastor Peter Dullaert waarmee ik ooit de discussie over het salomonsoordeel probeerde te voeren zonder duidelijk te kunnen maken wat ik daar nou zo belangrijk aan vond.

Manja Pach, voormalig rechter, en lid van de liberaal-joodse gemeente spreekt over het belang van rechters in de samenleving. Au, waarom doen mensen waarvoor ik een diep respect voel soms zulke platte uitspraken. Ooit voegde me ze toe dat ze dacht dat zoiets als vaderschapsdiscriminatie niet kon bestaan. Wat moet je zeggen tegen iemand die zelf zoveel over haar persoonlijke vaderschap heeft verteld. Ik had toen heel brutaal kunnen antwoorden dat ze misschien eerst eens mijn teksten zou kunnen lezen voor daar een oordeel over te vertellen, maar ik hield mijn mond maar. Is dat naar mensen met zo’n achtergrond inderdaad een getuigenis van respect of juist niet. Ik weet het af en toe niet meer.

Een andere spreekster haalde een van de basisfilosofieen van Tutu uit de kast. “To be human is to be in relationschip”. Uit mijn hart gegrepen. Deze zienswijze blijkt een basis te hebben in traditionele Afrikaanse filosofie: Ubuntu. Volgens mij is dat waarom ooit Afrika weer de toekomst zal zijn als drager van fundamentele waarden die we in het westen zijn vergeten. Het sluit aan bij mijn visie op mensenrechten. Ik pleit er al jaren voor mensenrechten in een aantal gevallen veel meer te definiëren als relatierechten. Met name waar het gaat om ouders en kinderen. Wat ik de afgelopen weken weer oppikte is deze vorm van humaniteit in de vaderbeweging. Met veteraan Rob van Altena deed ik een eerste poging het lied dat zijn broer ooit schreef voor beider vader te zingen. Maar op andere plekken mis ik die verbondenheid ook weer. Ik ben niet in staat samen te werken met mensen die mij beledigen en schofferen. Misschien moet ik me er minder van aan trekken, dat kan míjn manco zijn. Maar veel (potentiële) activisten binnen de beweging zijn gevlucht voor dwingerig dominant gedrag van leiders. Ik ga de namen even niet noemen. Voor een van hen schreef ik anderhalf jaar geleden de volgende overpeinzing die ik hem nooit opstuurde om niet het risico te lopen verkeerd begrepen te worden. Hier toch een klein stukje:

Wat ik het meest zal missen is het gevoel van “wij vaders”. Mijn zoon, D en jij in de trein op weg naar een vaderdemonstratie in Brussel.. Kijk Joshua dat zijn wij de vaders. Wij zijn er voor jou, en voor al die andere kinderen. Je vader is er deel van. Deel van al dat samen. Deel van ouderschap. Ik zal het eerlijk bekennen, ondanks dat ik met veel overtuiging ervoor heb gekozen niets meer met je te maken te willen hebben, er zijn dingen die ik daarmee uit het diepst van mijn hart mis.

De persoonlijke relatie kan niet gemist worden in de strijd voor iets rechtvaardigs. Zonder relatie geen humanitair ideaal. Maar dat wil niet zeggen alles van iedereen accepteren natuurlijk. Dat zou een misvatting zijn. Tutu weigert ook om Blair nog een keer te ontmoeten omdat hij gewoon grof gelogen heeft tegenover de mensheid. Zo is dat. Ubuntu!

Een linke rechtstaat

mijn leerboek “Nederland, een rechtstaat” met uitgelicht deel over de openbaarheid van uitspraken. Klik voor vergroting van dit kunstwerk.

Op mijn oude HBS in Geleen hadden we het vak staatshuishoudkunde. Ik weet niet of het de bedoeling was, maar ik heb dat vak echt geleerd alsof dit ging over de maatschappij waarin ik opgroeide. Dom natuurlijk. Daar is onderwijs niet voor. Het is om je te disciplineren en fabeltjes te doen geloven. Ik zeg het een beetje cru nu, maar elke keer als ik weer eens bezig ben met de staat van de rechtsstaat staat mij steeds weer die ene bladzijde uit dit boek voor ogen. “Rechterlijke uitspraken altijd openbaar”.

Een keer heb ik op een rechterscongres ook uitgelegd dat ik het zo geleerd heb. Een Prof rechten beweerde toen dat mijn studieboek het fout had. Maar na een blik in de grondwet, die hij heel handig uit zijn tas toverde, bleek dat mijn studieboek gelijk had. Maar eigenlijk ook niet. Het staat wel in de grondwet maar het is niet waar in de zin dat het ook praktijk zou zijn.
Waarvoor ga je nog naar school? Gelukkig leert mijn zoon ook handige vakken als wiskunde en Engels. Hoewel ik bij elk vak dingen tegen kom waar je flinke vraagtekens bij moet zetten (wat zelden wordt aangemoedigd), is het zelden zo nep als recht.

Eigenlijk is deze inleiding ook een manier om u te wijzen op het dossier “Nederland een rechtersdictatuur” dat ik in de afgelopen maanden stevig opnieuw heb opgebouwd. En voordat u zegt, wat een onzin; lees het eerst even?

dossier Nederland een rechtersdictatuur

gone with child

still uit de klassieker “Gone with the wind”

Voor de nieuwsbrief Ouderverstoting las ik vandaag een verslag van een lezing van mevrouw Kim Bastaits. Daarin werden de opvoedingsprestaties van vaders geschetst als iets geheel nieuws. Alsof vaders voor de feministische golven nooit iets aan opvoeding deden. Aangezien ik niet bij de lezing aanwezig was weet ik niet helemaal zeker of ze het ook zo bedoelde. We hebben uiteindelijk het verslag een iets neutraler tintje trachten te geven.

Toen ik dezelfde dag s’avonds met het bekijken van de film “Gone with the wind” een belangrijk stuk culturele bagage aan het inhalen was, stuitte ik daar ook op de scene waarin de twee hoofdpersonen ruziën om hun kind. Een stukje ouderverstotingssyndroom avant la lettre. Beide hoofdpersonen komen er in de film aanvankelijk niet al te best van af. Ook waar het om hun kind gaat lijkt de strijd aanvankelijk hoog op te laaien. Na hierboven getoonde scene gaat de vader er met het kind vandoor. Maar gelukkig niet voor al te lang.

Ik schreef al eerder een blogje over de geschiedenis van ouderverstoting. In een commentaar daarbij verwees ik nog naar een andere website met veel heel oude gevallen van ouderverstotingssyndroom.

historische gevallen van ouderverstoting
vorige blog over geschiedenis
Over vaders en film

reclame reductie

bewerkt Go-Ahead-shirtje. Op deze viel de reclame overigens nog mee. Er zijn er met vier verschillende soorten reclames en daar schijnt ook mee gespeeld te worden.

Toen ik de leeftijd van mijn zoon had kreeg ik van mijn vader wel eens de overgebleven oude multomappen van zijn werk. Met reclame erop. Op een gegeven moment had ik daar genoeg van. Ik wilde mij op school niet vertonen met dat soort mappen en ging op zoek naar een map zonder reclame. Uiteindelijk bleek dat heel moeilijk, omdat ik er een beetje rigide in was. Heel vaak bleek er ergens in een hoekje toch een merknaam te staan.

Sinds mijn puberteit zijn de zaken helemaal omgedraaid. Het is popie om een dikke naam op je kleding te dragen en de mappen zijn al lang niet meer interessant voor reclame. Zo zie ik mijn zoon in een shirt rondlopen vol met reclame, naast een minuscuul Go-Ahead-logo. “Zo betalen ze je daarvoor?” vroeg ik.  Dat was een beetje hard natuurlijk.

Maar dan steun ik wel Go Ahead, was de attente reactie. Het was een aanleiding voor een interessante discussie, en bijbehorende internetspeurtocht over geld en voetbal. Hoeveel procent van de inkomsten van clubs bestaat uit commercie? Ongeveer 30 procent bleek het gemiddelde bij topclubs. Zelf wordt ik horendol van de steeds opdringerigere reclames om ons heen. Vandaar dat speciale shirtje hier rechts.