Cookies

Rechtstaat 2009?

Acht jaar geleden wond ik er ook al geen doekjes om……… over de rechtstaat die niet beter is dan die van China. Met een oproep tot actie van mij en de presentator. Hoe staat het er nu mee? Nou China, wat ik toen qua rechtstaat met ons vergeleek is inmiddels niet meer vergelijkbaar met ons. Ik denk dat ze daar meer rechtstaat hebben dan hier. Nog nooit heb ik de censuur hier zo scherp ervaren als de laatste jaren.
Tv Oost met mij aan tafel (nee ik ben niet en was niet en wil niet van Stichting Dwaze vaders zijn. Maar het wil maar niet doordringen).

Door welk stof gaat het OM?

hca11
Volgens de tekst van het sprookje De nieuwe kleren van de keizer, zie je hier een keizer in zijn blootje. Maar de tekenaar deed toch nog net of hij zijn hemd nog aanhad.

OM ‘door het stof’ over staatsgeheim inzake zaak Sharleyne. Zie ook vorige blog.
Het OM gaat de laatste tijd nogal eens door het stof, maar wat houdt dat nu eigenlijk in? Nadat de hele wereld over ze heen is gevallen omdat ze de kwestie van de dood van een kind staatsgeheim verklaarden gaan ze nu zogenaamd door het stof. Het had geen staatsgeheim mogen heten en het dossier wordt onmiddellijk in zijn geheel vrijgegeven aan de advocaat van de vader…. Oh nee dat laatste dus niet. Het OM wentelt zich in dezelfde stof als waarvan de kleren van de keizer gemaakt werden. Iedereen roept oh wat mooi en oh wat geweldig, fijn dat ze zo lekker kritisch zijn op zichzelf, terwijl zo langzamerhand iedereen door heeft dat kindermisbruik meer een hobby lijkt van het OM dan dat ze het bestrijden, aanbidden we de nieuwe kleren van de blote OM-keizer.
Het OM gaat dus ook door het stof, zeggen ze, inzake een pedoseksueel actieve viecze-hoofdofficier fraudezaken. Maar wordt er dan nu eindelijk eens een keer werk gemaakt van de van nog veel ernstigere praktijken verdachte heer Demmink? Al zouden ze hem alleen maar vervolgen om de evident gepleegde meineed over zijn verblijf in Turkije. Nee dus.
De zaak Sharleyne blijft geheim om een of andere, nu totaal duistere reden (waarschijnlijk toch een pervers soort staatsbelang wat ik je brom), en de seponering van de Demminkzaak wordt een jaar (!) na aankondiging ervan misschien over een paar maanden voor de rechter gebracht. In het duister van de niet-openbare behandeling. Dat laatste duister schijnt dan weer de schuld van een stel rechters te zijn zodat het OM zijn vieze handen in het openbaar in onschuld kan wassen.

Belang van het kind of staatsgeheim?

sharleyne staatgeheim
(20-11 19.25: lees de uitgebreide reactie’s)
Volgens advocaat Sébas Diekstra, die de Wobprocedure voor Remouchamps voert, is dat uitzonderlijk. ,,Hoe kan het onderzoek naar de dood van een 8-jarig meisje de veiligheid van de staat raken? Ik heb dit nog nooit meegemaakt. We houden er rekening mee dat het OM het staatsgeheim misbruikt om eventuele fouten niet te hoeven erkennen.”
Bijna 17 jaar geleden onderhandelde ik met een groep vaders die net een kinderbeschermingsgebouw hadden bezet, met de landelijke directie van de Raad voor de Kinderbescherming. Een van de punten was naamswijziging na scheiding. De Raad was het met ons eens dat dit niet meer in het belang van het kind kon worden geacht. Maar ze wilden hun nek niet uitsteken omdat ze zich gebonden voelden aan ambtelijke loyaliteit. Ik zei toen: “maar het belang van het kind gaat toch boven alles?” Toen was het even stil. En het heeft blijkbaar aan het denken gezet, want een tijdje later is de mogelijkheid van dat soort naamsveranderingen flink teruggebracht.
Ook in de zaak Sharleyne gaat het niet meer om het belang van het kind, maar om het belang van de staat. Verstoppen dus maar. Maar dit soort zaken zijn slechts een voorbeeld van hoe het heel vaak gaat! Vaak bleken vaders buiten spel gezet. Maar gelukkig hebben we in deze kwestie weer te maken met een vader die het er niet bij laat zitten. Lees op onderstaande link:
Eerdere blogs en artikelen van mij over deze en soortgelijke zaken.
Volgende blog: Om door het stof?
AD hierover

Betrokkenheid en ouderverstoting

“Deze twee publicaties maken het ouderverstotingssyndroom echter enigszins verdacht. Zander is namelijk een voorvechter van het vaderrecht. Zijn publicaties zijn mede gebaseerd op persoonlijke negatieve ervaringen: hij strijdt al jarenlang voor het omgangsrecht van zijn eigen kinderen. Het ouderverstotingssyndroom komt hem, in zijn positie, dus goed van pas. Er is in dit geval dus wel aandacht voor het fenomeen, maar is dit wel juiste en objectieve aandacht?”
Met deze woorden betichtte collega (pedagoge?) Sanne Bosmans mij In 2004,  in verband met de 2 eerste boeken die onder mijn redactie, over ouderverstoting in Nederland verschenen, ervan een te grote betrokkenheid bij het onderwerp te hebben.
Tegen dit soort kritiek ben ik steeds weer aan blijven lopen. Onlangs maakte ik het mee dat een therapeutisch zeer waardevol gesprek met een volwassen ouderverstotingsslachtoffer door een therapeut werd weggezet als onprofessioneel roldoorbrekend. En ik maakte mee dat een contact van een ander zeer nabij volwassen ouderverstotingsslachtoffer met een verstoten vader (niet ik) door de therapeute van de eerste werd weggezet met de waarschuwing niet zijn therapeut te worden.
Betrokkenheid is bij ouderverstoting noodzakelijk anders overbrug je het onbegrijpelijjke, het tegen-intuïtieve karakter ervan niet. Er is een grote cognitieve afstand tussen een ‘professionele’ therapeut en de waarneming van ouderverstotingsprogrammering bij een op het eerste gezicht warme, verantwoorde relatie tussen een programmerende ouder en haar kind.
Over dit onderwerp zal ik binnenkort spreken op een congres. Nadere aankondiging volgt. In verband daarmee kreeg ik van meelezer R de volgende videotip die inderdaad zeer de moeite waard is in dit verband.

Beste burgers, belasting betalers, ouders, lees deze familierecht uitspraak en huiver!

Prima blog van Anne-Marie. In 1998 kwam ik al op een paar miljard gulden uit voor het familierechtsbedrijf. (http://joepzander.nl/bedrijfs.htm). Anne Marie heeft het misschien alleen over omgang en gezag. Toch denk ik dat het nu ook voor die sector meer is dan 2 miljard bij elkaar (inclusief alle deskundigen, belangenbehartigers en noem maar op) En zoals ze al laat doorschemeren moet je eigenlijk nog een heleboel meer schade ook erbij doorrekenen.
Anne Marie laat met haar blog goed zien hoe we onze emotie en agressie (in de goede betekenis) vorm kunnen geven. Dat mag een voorbeeld zijn voor vaders. Maar laten we ook ons verstand erbij blijven houden. Dat doet ze trouwens ook. Maar ik geef het maar even mee aan de lezers. Gerichte goed geformuleerde volwassen kwaadheid. Niet makkelijk, maar het kan. En af en toe even een stapje terug om te kijken wat je aan het doen bent, even ademhalen en dan vooral zo doorgaan. Veel voortrekkers in de vaderbeweging proberen ons van onze emoties weg te houden, maar we moeten ons onze emoties niet af laten nemen. Het is al erg genoeg dat we ons onze kinderen hebben laten afnemen. Hebben laten…. dat bedoel ik niet als individueel verwijt, maar als gedupeerde groep schieten we nog tekort om een vuist te maken.

Angst voor het bespreken van angstcultuur

mulder
justitiemedewerker (c)Joep Zander 1995

Twintig jaar geleden ging justitie mij vervolgen voor het doen van aangifte tegen een onderdeel van hun eigen apparaat. Ik kreeg zelfs een straf aan mijn broek, die overigens in tweede aanleg weer werd ingetrokken. Daar wordt je bang van. Maar ik was niet de enige die bang werd. Betrokken agenten waren bang (eigenlijk maken we hetzelfde mee als u) maar vooral een Raadsmedewerker die we als getuige hadden willen oproepen was bang dat hij represailles van zijn justitiebaas zou moeten verwachten als hij zou getuigen in een strafproces. Kortom mij hoef je niets meer te vertellen over de angstcultuur bij justitie.
Nu heeft de top van justitie bedacht dat alles maar eens een keer bespreekbaar moet worden gemaakt. Jaja haha reageerde ik zelf al eerder. Maar nu constateert ook de ‘ondernemingsraad’ van Justitie dat medewerkers zelfs bang zijn om te praten over angstculuur. Dat is precies wat ik al dacht. Angstcultuur hoor je niet te onderzoeken je hoort er een einde aan te maken door radicaal te breken met alle machtsmisbruik en te excuseren voor historische gevallen van machtsmisbruik met Demmink aan top.
Angstcultuur op een departement als Justitie en Veiligheid creëert uiteraard onveiligheid en onrecht naar de burgers. Angst wordt doorgegeven aan de mensen die van je afhankelijk zijn en die geven het weer verder door. Het is een kankergezwel in de samenleving waar we ook, net als in een echt kankergezwel, onze levensstromen aan opofferen. En dat is per saldo waar het om gaat. Justitie en Veiligheid is geheel het omgekeerde geworden dan wat de naam doet vermoeden. En helaas moeten we de zogenaamd onafhankelijke rechters rekenen tot dat gezwel.
PS: En beste lezer, hoe staat het met uw angst voor het lezen over angst voor het bespreken van angst?
PS 2. Ik maak tegenwoordig vaak een Engelse samenvatting van mijn blog. Die is vaak terug te vinden in de RSS-feed. Daarin noemde ik het ministerie ‘Department of safety and Justice’ Maar safe is wel het laaste waarmee de staat van het ministerie kan worden aangeduid. Dus maar weer security (Goed beveiligd tegen de buitenwereld)

Nepwetenschapper voorzitter WRR

met de kop tegen de andere kant van de spiegel lopen
Met je kop tegen de andere kant van de spiegel aanlopen. Zie laatste zin van dit blog. (c) Joep Zander 2002

‘De tijd dat de wetenschap ex cathedra (vanuit de zetel, red.) sprak en iedereen zich daarbij neerlegde, is gelukkig voorbij’, zegt André Knottnerus.
Knotnerus was de afgelopen 7 jaar de voorzitter van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR). Zijn plek zal worden ingenomen door de Tilburgse hoogleraar recht Corien Prins.
Je zou verwachten dat Prins nu een punt gaat maken van de opmerkingen van haar voorganger. Een feit is echter dat Prins in het verleden juist weigerde in discussie te gaan over een van de belangrijkste kernpunten in haar werk, de transparantie van het rechtsbedrijf. In  theorie vindt ze die transparantie uiteraard heel belangrijk. In de praktijk weigerde ze met mij in discussie te gaan over het juist extreme gebrek aan, wettelijk vereiste, transparantie van een groot deel van de rechterlijke uitspraken in Nederland (en andere landen). Nou ben ik niet eens een gewone burger. Aanleiding was een semi-wetenschappelijk artikel dat ik schreef voor het vaktijdschrift Nederlands Juristen Blad (NJB). Het artikel was niet zomaar een vodje. Het kreeg prima kwalificaties mee ( zoals ‘goed en overtuigend’) van een hoogleraar, twee prominente juristen en enkele gewone burgers ( ik wil de namen nog even voor me houden). Plaatsing van het artikel werd afgewezen. Dat is tot daar aan toe. Maar de gronden daarvoor waren werkelijk absurd. Corien was een van de redactieleden die verantwoordelijk waren voor deze afwijzing. Desgevraagd gaf ze aan dat ik best in discussie kon met de redactie over die afwijzing. Maar niet met haar. Ook dat is op zich begrijpelijk. Maar dan moet de discussie wel plaatsvinden. De redactie wees echter elke discussie  af.
Naar ik heb begrepen was Corien Prins op de vergadering waar de discussie werd afgewezen afwezig, maar dat maakt haar niet minder verantwoordelijk. Het schept eerder de indruk dat ze te laf was om een standpunt in te nemen. Hoe dan ook, na die afwijzing van een gedachtewisseling heb ik alle individuele leden van de redactie er nog eens op gewezen dat ze ook stuk voor stuk een zekere plicht hebben om als wetenschapper (want dat waren ze allemaal) althans de discussie te voeren. Geen enkele reactie daarop. Een herhaald schrijven naar Prins leverde ook helemaal geen reactie meer op. Het is alsof er een spiegel tussen ons instaat Corien. Aan jouw kant lijkt ie heel transparant, aan mijn kant zie ik er niets doorheen. In die transparantie zie jij slechts je eigen gezicht.
 

sorry?

alienated“Al decennia lang trekken wij ouders en kinderen uit elkaar zonder dat we het door hadden. We gaven gewoon ouders de schuld, en die waren ook altijd wel bereid om in de strijd te gaan uit angst hun kind te verliezen”
“In uw geval heeft onze bemoeienis, waar u niet om had gevraagd, geleid tot bijna sadistische passages in het toenmalige raadsrapport (1994). Geen liedjes zingen met uw dochter omdat dat wel leuk maar niet verstandig was. Hoe kwamen we er op. Immers ook de moeder van uw kind zong liedjes en u ging samen op vakantie met uw dochter in de bakfiets. De moeder hebben we dit verhaal als zoete koek laten slikken want zij mocht met dat verhaal haar kind houden’.
“Al een jaar of tien geleden meldden wij u dat onze rapportage u geen recht had gedaan. Daar verbonden wij echter geen gevolgen aan. Ten onrechte insinueerden wij destijds dat u om ons ingrijpen had verzocht. Dat is onjuist”
“Onze medewerkers probeerden u vaak achter uw rug om zwart te maken bij de media, en we speelden ouderorganisaties tegen u uit” Dat was weliswaar geen beleid maar we hebben moeten constateren dat het gebeurde”
“Wij betuigen vooral onze oprechte excuses aan uw dochter”
Vandaag op 1-4-2017 ontving ik een brief van de Raad voor de Kinderbescherming……