Cookies

Sharleyne…hoe vaak moeten we dat nog meemaken?

(laatste update: 20-2 met links en gegevens kindermishandeling door vrouwen)
Kinderen mishandeld, verwarloosd door de moeder. Vader staat, hopeloos buiten spel, alarm te slaan.
Het is niet de eerste keer dat het gebeurt, ook niet de eerste keer dat er maatschappelijke opwinding over ontstaat. We hadden onder andere in de negentiger jaren de zaak van Petertje, die uitvoerig is beschreven door Tjerk Bakker; de zaak Savanna die vooral aanleiding was om meer en meer jeugdzorgers aan te stellen zodat er nog meer vaders kunnen worden buitengesloten en niet te vergeten de zaak van het meisje van Nulde.
Het is een zeer goed onderbouwd feit dat kinderen minder mishandeld worden als ze nog in het zicht van twee ouders zijn en dat juist moeders een gevaar vormen voor kinderen. Maar allerlei instanties proberen ons voortdurend op het verkeerde been te zetten en vaders voor te stellen als een groot gevaar voor het kind. Als je als vader, of nieuwe partner van vader melding maakt van kindermishandeling wordt er vaak juist gezegd dat je te dicht bij staat om objectief te kunnen melden. Terwijl juist die nabijheid dus van cruciaal belang is om mishandeling te voorkomen.
Een tijdje geleden nam ik op vrij primitieve wijze nog een stukje op van het optreden van de vader van het meisje van Nulde bij rondom 10. Ja ik weet het, mijn bureau was weer even niet zo opgeruimd. Misschien is er ergens nog een betere versie te vinden, ik hoor het graag.

Sharleyne en haar vader
Dossier Nulde, met verdere verwijzingen
De kwestie Savannasavanna vader
Over de sekseverdeling kindermishandeling:
De AMK’s melden (nota Privé-geweld, publieke zaak, 2002) dat bij één geweldpleger in het gezin, dat in 35% van de gevallen de moeder is en in 14% de vader. Bij twee plegers is het tien keer zo vaak moeder en nieuwe vriend (7%) als vader en nieuwe vriendin (0,7%).
Hoeveel kinderen worden er in Nederland mishandeld? De AMK’s krijgen ruim 20.000 meldingen per jaar. Schattingen als 50.000-80.000 (Willems, C.Hoefnagels) berusten op extrapolatie van verhoudingsgetallen uit de Verenigde Staten, waar kinderen eveneens veel vaker worden mishandeld door de moeder (58%) dan door de vader (16%) of door allebei (13%). De percentages zijn van Farrell (Wat mannen niet zeggen, 2001).
(Rob van Altena: http://vaderseenzorg.nl/hg.html#rob)
Opgemerkt moet worden dat du moment dat dit een aantal vaders dit is opgevallen de AMK’s de cijfers, met dit opvallende verschil tussen vaders en moeders, simpelweg niet meer publiceerden. Het rapport 2001, waarin de cijfers nog wel stonden, is niet alleen van internet verdwenen, maar ook van archive.org. Gelukkig had ik hem zelf nog bewaard!
PS: Verwarloosd in de eerste zin, moet natuurlijk verwaarloosd zijn, maar het is wel een mooie verschrijving, dus ik laat het staan!
 

Vaderverstoting: therapeutische praktijk

(update 18-2-2016; lees ook de commentaren. 150617 link naar hele artikel)

Voor mijn lezers een paar citaten uit mijn net verschenen artikel in het Tijdschrift voor Kinder- en Jeugd Psychotherapie: Vaderverstoting; een uitdaging voor de therapeutische praktijk.tkjp3def#

Toch verliest in Nederland elk uur minstens één kind de opvoedingsrelatie met zijn vader. Meestal gebeurt dit tegen de wil van de vader. Vaders staan voor de vraag hoe ze hun opvoedingsverantwoordelijkheid dan nog waar kunnen maken. Kinderen komen in ernstige hechtingsproblemen. Vaak verstoten deze kinderen hun vader (soms ook moeder) en daarmee eigenlijk een deel van hun identiteit.

In het algemeen wordt ouderverstoting vaak gezien in de context van een, bestaande of dreigende, partnerscheiding waarbij het onderscheid tussen partner- en ouderrelaties, gevoed door onderling wantrouwen, uit het oog wordt verloren. Dit wantrouwen wordt versterkt door het perspectief van de uiteindelijke alles of niets oplossing die de maatschappij voor deze conflicten biedt. Dit leidt tot eenhoofdig gezag of niet-gedeeld hoofdverblijf en daarna vaak op termijn tot beëindiging van de omgang. Het is opmerkelijk dat ook het maatschappelijk/juridisch discours vaak geen onderscheid weet te maken tussen partner en ouderscheiding en denigrerend is naar ouders en specifiek vaders.

De geestelijke gezondheidszorg heeft een belangrijke taak in het blootleggen en helen van deze wond. Maar zowel op micro- (de casus), meso- (instanties) als macro- (maatschappelijk, politiek) niveau zal er een coalitie moeten ontstaan van goedwillende juristen, sociaalwetenschappers en betrokkenen om een ingewikkeld maar in de kern eenvoudig (een kind heeft immers twee ouders) politiek/sociaal probleem te tackelen.

Daar komt bij dat deze processen, geheel tegen de wet in, meestal niet transparant zijn, omdat de rechterlijke macht zich al decennia niet meer wenst te houden aan de grondwettelijk en mensenrechtelijk verplichte openbaarheid van uitspraken.

dossier ouderverstotingssyndroom

dossier openbaarheid van uitspraken

voor bestellingen van dit vaderthemanummer:
Vereniging voor Kinder-en Jeugdpsychotherapie
Maliebaan 50B
3581 CS Utrecht
Tel. 030-2965348
E-mail: info@vkjp.nl

15-2: De reactiemogelijkheden vooralsnog hersteld.
Lees de interessante discussie!

het hele artikel

sorgdrager's danse macabre

De Tango des verderfs van Winnie Sorgdrager en Arthur Docters van Leeuwen

Eind jaren 90 was niet alleen de tijd van het Rolodex-onderzoek, het was ook de tijd van de affaire minister van Justitie versus Openbaar ministerie. In die tijd werd ook met veel machtsvertoon de instelling van de Raad voor de Rechtspraak er doorgedrukt.
Ik had destijds een gratis abonnement op de Justitiekrant. Ik schreef er zelfs wel eens wat voor. Op een zekere dag scheurde ik een stukje foto uit de Justitiekrant waarop je de minister van Justitie Winnie Sorgdrager ziet dansen met de voorzitter van het college Procureurs Generaal, Docters van Leeuwen; de baas van het Openbaar Ministerie dus. Ik maakte er toen een kunstwerk van. Het stukje foto is inmiddels enigszins vergeeld.
De spanningen tussen de minister en het Openbaar Ministerie waren in die tijd al hoog opgelopen. Niet veel later werd Docters van Leeuwen door diezelfde minister ontslagen. Ik zag een soort Tango des verderfs. Natuurlijk wist ik inmiddels het een en ander van de verhoudingen bij justitie. Ik zag mezelf als vaderslachtoffer van de justitiewaanzin. Ik sprak politieagenten die tegen mij zeiden dat ze wel snapten dat er wat mis was bij justitie maar dat ik toch niet van hun kon verwachten dat ze daar iets mee deden, en dus mij vervolgden. Ik sprak een justitiebeambte die zei dat het zijn baan zou kosten als hij zich achter mijn, volgens hem goede ideeën, zou scharen. Er was een justitieambtenaar die weigerde om in een strafzaak voor mij te getuigen omdat hij bang was voor represailles. Pasje voor pasje ontrafelt zich nu deze macabere dans van de macht.
PS: Sommigen vinden deze blog een beetje cryptisch. En dat is hij ook. Met klikken kom je iets verder. Maar binnenkort ook meer op deze site.
.