Cookies

Moeders pappot

Dikke kinderen worden een plaag. Op het journaal kon je ze in alle maten en soorten bekijken. En de theorieen en achtergronden. Een van de minder bekende achtergronden is dat dikke kinderen relatief veel te vinden zijn bij eenoudergezinnen. Bij moeders dus in de regel.

Het kan de permissieve verwencultuur van moeders zijn waarmee ze hun kinderen op primitieve manier te vriend denken te houden. Misschien kijken deze moeders op tegen de puberteit van hun kinderen. Want daar blijkt dikwijls dat het gebrek aan een aanwezige vader zuur opbreekt. En dan is het natuurlijk handig als zoon of dochter alvast als een blok verstilde pap tegen de vloer blijft plakken. Kan ie niets kwaads meer ondernemen.

Vaders ondernemen vaak meer met hun kinderen die daardoor actiever blijven en juist niet aan de vloer blijven vastplakken. Permissief ( snoeptoeleverend) gedrag staat ook vaak verder van ze af.

Vaders zijn gezond voor kinderen.

De vader van Savanna

savanna vader
Telegraaf 30-9-2004

De ouders van Savanna zijn al veroordeeld. Dat zei Paul Witteman gisteren op tv. Daarmee was die verantwoordelijkheid gesteld, maar niet aangetoond. En waar is de verantwoordelijkheid van de gezinsvoogd?

De echte vader van Savanna zal het leuk vinden om te horen dat hij al is veroordeeld. Wie het is, die echte vader van Savanna, weten we niet, maar veroordeeld, door Witteman, is hij wel. Waarschijnlijk weet de echte vader van Savanna nog niet eens zeker dat hij de echte vader van Savanna is. Wel dat hij door de moeder van Savanna werd opgesloten en moest vluchten (zie tekstblokje hiernaast).

Eigenlijk was en is het bestaan van een echte vader van en voor Savanna geen optie. En waarom is dat geen optie? Misschien had hij het meisje kunnen redden van haar gewelddadige moeder net als de eerdere kinderen van deze moeder door de vader gered werden. In het maatschappelijke debat is het niet aan de orde. Het gaat om meer staat of meer moeder. Niet om meer vader. Nog niet eens om tijdig moeite te doen te achterhalen wie de vader is van een kind.

Vaders desalniettemin alvast veroordelen. Ach ja daar draaien we in Nederland onze handen niet voor om.

Meer hierover in ons boek Gemist Vaderschap.

middelen en bemiddelen

be-middelaar, schilderij Joep ZanderBemiddelen is in opkomst. Het middel van bemiddeling blijkt echter dikwijls het middelen.

De waarheid, ook de emotionele waarheid ligt niet altijd in het midden. Bemiddelaars die dat vergeten hakken de waarheid in tweeën. Jij een beetje van dit en de ander een beetje van dat. Als jij 100 zegt en de tegenpartij 200 wordt het 150. Meer een kwestie van bluf dus. Wie het hoogst durft in te zetten wint. Zo is het ook met bemiddeling in kwesties van ouders over kinderen. Al ben je nog zo onredelijk, de doormidden gehakte waarheid, van elke essentie ontdaan, zal je tegemoet komen. Als het over kinderen gaat is dat des te pijnlijker. Kinderen laten zich niet doormidden hakken, dat heeft Salomon ons al geleerd. En de manier waarop je kinderen niet doormidden hakt is beide ouders volledig te laten bestaan en te respecteren. Nu is de werkelijkheid dat een partij met status quo (dikwijls de moeder) elke keer weer opnieuw kan onderhandelen om elke keer weer op een nieuw midden uit te komen, dat elke keer weer dichter bij haar ligt.

Zo dus: (x=status en standpunt v=middelingsresultaat)

x————–v————–x

tweede (be)middeling

x——-v——-x————–

derde

x—v—x———————-

enzoverder. Dit is een eendimensionaal model waar dus wel een middelaar een weg in kan vinden, maar een bemiddelaar niet.

Nog vervelender is het volgende geval dat bij een middelaar terecht komt (w is de waarheid) :

x——v——x———-w

Een partij kiest ervoor om een redelijk standpunt in te nemen en biedt voor minder dan de volledige werkelijkheid. Als je dan een bemiddelaar hebt die begint over allebei een stukje inleveren dan ben je pas echt ver af van een bemiddelingsresultaat.

zie ook: meer over deskundigen en bemiddelaars

a rose is still a rose?

“What’s in a name? That which we call a rose
By any other name would smell as sweet.”

rozenIk heb al eerder een aantal keren besloten de naam van mijn vervreemde dochter ( ja; Rosa) in artikelen in de pers te vervangen door een andere naam. In een Vrij Nederland-artikel heette ze Maan (omgekeerde van naam, leuke vondst van Ingeborg Teeseling). Als je iemand anders de opdracht geeft de naam te anonimiseren hoef je je er niet zo mee bezig te houden. In een stukje voor Men’s Health moest ik zelf iets opschrijven en dan valt het toch tegen om je dochter anders te noemen dan ze heet. Probeer het zelf maar eens. Haar moeder had haar al een andere achternaam gegeven om haar identiteit van mij los te weken (ze mocht de achternaam Zander, zo schreef ze letterlijk, niet meer tegenkomen). En nou was ik dus zelf op het punt aangekomen dat ik ter bescherming van haar privacy haar , met notabene haar voornaam, anders zou willen noemen dan ze heet.

Het is typerend voor het hele gedoe rond kinderen. Als vader wil je geen herrie, je wilt je eigenlijk uit het conflict terugtrekken, maar aan de andere kant wordt het conflict gewoon gevoerd en gezocht net zolang totdat je wel een grens moet stellen. Bovendien zou je niets om je kind geven als je je terugtrekt is het verhaal. Een voortdurende klempositie waarin iedereen de lucht uit de longen wordt geperst.

Omdat er geen ruimte was voor toelichting heb ik de echte naam van mijn dochter behouden. Ik wil haar niet verloochenen. Steeds rond haar verjaardag bloeit mijn rozenstruik volop (zie hiernaast). Of een Roos een roos blijft als je haar anders noemt is voor mij de vraag. En hoe zou dat liedje van Brel hebben geklonken zonder die latijnse vervoeging van het woord Roos?
zie ook: kinderen die geen lucht meer krijgen

(O)Pa

kiempjes in diasporaAf en toe verbaasd hoe mijn zoon Joshua leuke dingen van mij oppikt. Soms bang dat hij ook verkeerde dingen kan oppikken. Tsja ik ben ook maar een mens nietwaar ook al denken sommigen van niet. En dan de dingen die hij nog van zijn opa blijkt te hebben opgepakt, zoals zijn liefde voor de natuur.

Het is erg persoonlijk, maar een bezoek aan het graf van mijn eigen vader hoort toch in een weblog met miniatuurtjes over vaderschap. Een paar van mijn sporen van het project diaspora paterna eindigen hier met een paar net uitgekomen eikeltjes. Kiemen van zaden ook in een van de objecten van het kunstproject ( zie hiernaast).

Het is natuurlijk natuur; zo van dood en leven. Bijzonder dat het ongepland allemaal voorbij komt. En dan Jan Wolkers ook. Ook voorbij. Maar daar zal nog veel aan ontspruiten.

diaspora paterna finitum?

kinderbox in bosTegen een rechter zei ik ooit dat ik best begreep dat de moeder van mijn dochter last heeft van het feit dat ik besta (af en toe wat van me laat horen, in de krant sta). Alleen zou die subjectieve overlast bepaald niet eindigen bij het beeindigen van mijn activiteiten, zelfs niet bij mijn dood. Zelfs de grafzerk zou nog een teken des aanstoots kunnen zijn.

Mijn kunstproject Diaspora paterna (zie eerdere post) kent eigenlijk geen einde. Ook al doen sommige vaders en gehersenspoelde kinderen hun best het vaderschap te vergeten. Er blijft een spoor.

Hiernaast een foto van een opvouwbare kinderbox/bedje ergens gedumpt in een bos in het buitengebied van Deventer. Het sluit eigenlijk naadloos aan op mijn kunstproject. Als ik de bruataliteit had gehad had ik het er zelf neergelegd. Dit is echter niet het geval. Het bedje ligt er alleen. Er is geen sprake van grootschaliger dump van vuil.

Misschien besloot een man hier zijn auto te parkeren voor een uitbundige vrijpartij met zijn nieuwe vriendin en was dat het moment waarop het bedje in de, toch al kleine, auto in de weg lag. Functie had het niet meer. De laatste keer dat hij zijn kind mee kon nemen en bij zijn moeder met hem kon … kon wat ja…spelen, zijn, omgang hebben. wat voor woord moet je daar eigenlijk voor gebruiken……was in ieder geval al weer maanden geleden. En met deze vriendin een nieuw kind……….. Hij moest er niet aan denken.

Misschien liep het ook anders? Wie het weet mag het zeggen.

zie ook : diaspora paterna

oktoberkind

Oktober is de maand van de verjaardagen van mijn kinderen. Ik heb ze nu net allemaal achter de rug. Bij de moeder van Rosa een brief met dvd door de bus gedaan daarop :voor gebruik in familiekring ( anders had ik die kopie misschien ook niet mogen maken). Het gaat hier natuurlijk ook om de familiekring al ligt die nogal uitelkaar.

Mijn moeder bracht traditiegetrouw ook een cadeautje.

In een prachtig zonnetje genoten van de verjaardag van mijn zoon Joshua en tussen de bedrijven door een verhaaltje over mijn eigen vaderschap gemaakt voor Henk van IKvader ten behoeve van Mens Health.

Liselore Gerritsen maakte een mooi liedje over oktoberkinderen.

“Dat is waarom een oktoberkind niet gelooft in laatste dingen
’t Zal een herfstdag als een lentedag bezingen.”

Dit liedje is vanaf de geboorte van mijn dochter populair bij mij. Nou hóóp ik nog dat het populair wordt bij háár. Dat onze eerste nieuwe ontmoeting zo’n herfstdag mag zijn die een lentedag wordt.

Quik-Schuijt eruit

De actualiteit noopt tot een snelle post.

Dankzij de SP haalden we gelijkwaardig ouderschap in het wetsvoorstel voortgezet ouderschap van Donner. Dankzij diezelfde SP ( maar dan de senaatsfractie) wordt dit amendement weer onderuit getimmerd. Quik-Schuijt, justitiewoordvoerder van de SP in de senaat vind namelijk dat 50-50 gelijkwaardig recht van het kind op een vader en een moeder die voor hem zorgen geen uitgangspunt moet worden. Tegenstemmen gaat deze dame een stapje te ver. Maar dat hoeft ze ook helemaal niet. De wet is al slap genoeg. Een paar vragen aan de minister die ongetwijfeld op even taktische manier het, door hem niet gewenste, SP tweede-kamer-amendement, zal afvallen en oud rechter Quik-Schuijt heeft het voorelkaar voor haar vriendjes in de rechtszaal die weer vrolijk verder kunnen gaan het leven van vaders, moeders en kinderen in de rechtszaal te verzieken.

Ik begrijp dat u in dit miniatuurtje nog te weinig uitgeschreven argumenten terugvind. Dat kan ook niet in dit weblog. Maar ik vond het van belang hier, ook als SP-lid, snel stelling te nemen.

zie ook: meer over Quik-Schuijt

koningin

Lang leve de koningin is de titel van een mooie film van Esme Lammers, de kleindochter van schaakgrootmeester Max Eeuwe en dochter van oud landdrost Han Lammers. Als ik nog s ooit iets belangrijks mag worden wil ik ook graag drost heten, whatever that i.c may be. Maar dat terzijde.

De film gaat over een meisje dat haar vader terugvindt nadat ze zo goed schaken heeft geleerd dat ze tegen haar vader in een simultaan kan spelen. En daarna komt alles weer goed. Dankzij de schaakkoningin. Deze week hield ik voor kinderen een inleiding over de ze film. Die inleiding begon zo:

Ik heb wel eens een brief geschreven naar de koningin, maar die was lang niet vriendelijk en ook zag ik wel eens een koninginneportret in een rechtszaal; ook al niet vriendelijk. Dus mij zal je dat (lang leve de koningin) niet horen roepen in het algemeen. Maar……

Ik vond het , al zeg ik het zelf, een mooie inleiding waarin ik kinderen iets kon vertellen over kunst, mijzelf en over vaders en kinderen.

Wie meer wil lezen kan mijn inleiding nalezen op mijn website (zie hieronder). Ondertussen ben ik benieuwd of Esme de film vanuit haar eigen ervaring schreef. Maar ik weet niet of we dat nog ooit te horen krijgen…..

lang leve de koningin

heel veel praten

Ik kan niet meer zo goed tegen dat soort programma’s waar heren en dames van zogenaamde wetenschappelijke stand hun goede bedoelingen mogen ventileren. Zeker niet als het over vaderschap gaat. Eergisteren een programma met Felix Rottenberg over opvoeden door ouders, door de staat, autoritair of meegaand. Ik heb maar de helft gezien. Even wat over vaderschap gehoord omdat iemand zei dat dat toch wel belangrijk is. Hoopvol op Diekstra gewacht. Misschien heb ik wat gemist, maar ik geloof niet dat iemand heeft uitgelegd dat vaders ook weg worden gehouden. Dat wordt meestal weer als een ander probleem gezien. Van de koppeling zal de oplossing moeten komen. Vaders zijn te weinig actief in de opvoeding omdat ze er weg worden gehouden.

En als dan Prof. dr. J.C.J. Boutellier (Algemeen Directeur Verwey-Jonker Instituut) komt vertellen hoe het allemaal moet dan denk ik weer aan de merkwaardige manier waarop hij, eenzijdig vanuit het perspectief van vrouwen, onderzoek doet naar arbeidsparticipatie.

Inhoudsloos gezeur.

zie ook: boutellier geeft geen antwoord