Cookies

slaagverwekkend m/v

…… is het ego goed gekwetst dan dient
er op de wang gepetst
de tweede klap die is echt raak
midden op de onderkaak
ach wat dreunt het nu toch lekker
op de kin van je verwekker……….

Zeer terecht heet het boekje, waar ik dit gedicht met de titel “vaderdag” uithaalde, “mannenhaatverzen”. Het verscheen in 1992. Dat is dus ruim na de tachtiger jaren waar we zo nodig een discussie aan moeten wijden. Ik ben niet van de soort die vindt dat het nu maar weer eens tijd wordt om terug te slaan. Nee, het wordt hoog tijd om als seksen vredig naast elkaar te leven, en elkaar níet op de bek te slaan. En zeker zouden wij niet moeten accepteren dat váders en móeders elkaar verrot slaan.

Hoewel het boekje enigszins cynisch therapeutisch aandoet, zegt het iets belangrijks over die tijd en nog over de tegenwoordige tijd óok. Vaderhaat ís namelijk een maatschappelijk verschijnsel, mede vorm gegeven door die Femke van de romantiseringen (sic). En dit soort haat is met deze woorden ook in de praktijk gebracht. En wat mij persoonlijk betreft met een hoogtepunt in, alweer, 1992.

MANNENHAATVERZEN, Amsterdam 1992, De Bonte was geschreven door Marijke Ekelschot

bang zijn

“Bang voor Joep Zander” Dankzij google-analytics zag ik onlangs dat iemand op mijn website terecht was gekomen met behulp van deze zoekwoorden. Welke wereld daar achter schuil moet gaan kan ik uiteraard slechts bevroeden. Maar zeker vind ik het heel ernstig als iemand op deze wereld bang voor mij rondloopt. Veel kinderen zijn bang voor een van hun ouders omdat ze dat is ingestampt door de andere ouder en de maatschappij; angst roep je dus niet per definitie zelf op. Maar het zal me een eer zijn om mijn kwetsbaarheid te laten zien aan de mensen die tegen me durven zeggen dat ze bang zijn voor mij.

Rechters zou het ook een eer moeten zijn om hun gezag te laten spreken in plaats van angst in te boezemen. En hun kwetsbaarheid te laten zien. Kwetsbaarheid…openbaarheid dus. En daar ontbreekt het nu juist aan. Vooral waar het familierecht betreft.

Angst voor de rechter is een oud verschijnsel dat via een notie van heksenprocessen en inquisitie diep in het collectieve geheugen geworteld zit. Mensen zijn niet zozeer bang dat ze straf krijgen voor iets waar ze straf voor verdienen, uiteindelijk zal gerechtigde confrontatie de gestrafte een spiegel voorhouden. Angst voor de spiegel is een angst voor zichzelf; niet voor de rechter. Dieper zit de angst voor de willekeur die in een aantal rechtsgebieden wordt ervaren. Wat ook diep zit is de angst dat als je een vingertje opheft naar de rechter je hoofd eraf wordt gemaaid.” schreef ik in 1997 als bijdrage aan een boek voor rechters.

Ik ben bang voor rechters en voor de rechterlijke macht in het algemeen en de stoel waarop de rechtstaat ondanks alles gehesen wordt. Ik ben bang voor de manier waarop elke buitenparlementaire oppositie, met verwijzing naar de vermeende rechtstaat momenteel verdacht wordt gemaakt. Waar actieve buitenparlementaire betrokkenheid jarenlang een erkende functie had, wordt ze nu afgeschilderd als een groot gevaar voor het voortbestaan van een democratie. Terwijl nu juist deze verdachtmakingen het gevaar zijn voor de democratie.

Rechtspreken, buikspreken, linkspreken, kromspreken, uitspreken en tegenspreken; artikel uit 1997

de geromantiseerde rechtsstaat

Actievoerders romantici. Dat bedoelde Femke natuurlijk niet positief. Ze sprak over romantiseren. Romantisch zijn is leuk en kan ergens toe leiden (vaderschap?). Maar romantiseren…
Wat mij opvalt zijn haar eigen romantiseringen van de “democratische” rechtsstaat. Ik zal dat nu de geromantiseerde rechtsstaat noemen. Een koekje van eigen deeg.

Het a priori uitgaan van het aanwezig zijn van een (demokratische) rechtsstaat is gevaarlijk. Een rechtsstaat moet zich kunnen bewijzen.
Mijn optie, en die van meer activisten, is dat deze rechtsstaat maar beperkt bestaat. Natuurlijk wordt er vaak recht gesproken. En meestal zal dat recht misschien iets met récht te maken hebben. Maar veelal is het linkspreken. Veelal zijn rechters gestuurd door stands- en economische belangen, vooroordelen en houden ze zich niet aan de door de wetgever vastgestelde rechtsorde. En dat op belangrijke punten zoals de openbaarheid van uitspraken. Of wat dacht u van dat beruchte formulier waarop vaders bij voorbaat elke kans op zeggenschap over hun kinderen werd ontzegd?  Het gaat te ver om in een column dat allemaal uitvoerig uit de doeken te doen. Daarvoor vind u hier onderaan de nodige links.

Juist als het er om gáát nemen rechters in Nederland een ondemocratisch standpunt in.
In alle minder democratische landen, nu en in het verleden, namen rechters voor het merendeel waarschijnlijke rechtvaardige besluiten. Het gaat om die keren dat ze mensen die actief opkwamen voor mensenrechten, die zich verzetten tegen onrecht, neersabelden.

En ook dan waren er óók altijd politici die meenden de zogenaamd democratische rechtsstaat te moeten verdedigen. Femke bevindt zich in goed gezelschap. Het klinkt bijna als een argumentatie ad Hitlerianum maar dat kan ik dan ook niet helpen.

Om meer te weten te komen kunt u ook mijn andere weblogs daarover nog eens allemaal nakijken. Ik heb ze met dat doel vandaag allemaal nog een keertje opgepoetst.

dossier rechterlijke macht
dossier openbaarheid van uitspraken

Duyven onder dak uit

Ik heb samen met het comité stop omgangsonrecht een keer het gebouw van de kinderbescherming directie Oost bezet. Daar heb ik nooit iets aan verheimelijkt, ik kwam er zelfs mee in het NOS-journaal. Heel veel verschilde het niet met inbraak. We braken niet in, maar het hing wel een beetje tegen lokaalvredebreuk aan. Ik ben nu wel ineens bang nooit meer kamerlid te mogen worden-niet dat ik ambitie heb overigens-. Namen van ambtenaren heb ik ook wel eens (zonder adressen) op mijn site gepubliceerd (joepzander.nl). Ik heb nooit geroepen dat je ze moet bedreigen, en dat meen ik ook. Ik ben een keer flink van leer getrokken tegen een medeactivist die tegen een kinderbeschermingmedewerker begon te roepen; “we zullen jouw kinderen eens bij je weg halen”. Maar ja Wijnand Duyvendak heeft ook nooit gezegd dat je ambtenaren moet bedreigen. Ik zit er dan ook niet mee om nog een extra duit in het zakje te doen. Er moet méér ingebroken worden in overheidsgebouwen om de informatie waar de burger recht op heeft boven water te halen.

En waarom? wel. In de tijd van Wijnands inbraken kon je nog wel eens wat loskrijgen van een ambtenaar, je kon ze ook nog gewoon bellen en dan kreeg je nog wel eens ongewone dingen te horen, zoals “nou mijnheer Zander, u bent dan uw kind kwijt; ik kan geen brood voor mijn kinderen verdienen als ik u gelijk zou geven”. Tegenwoordig wordt je onder alle omstandigheden omgeleid via voorlichters die per definitie niets zeggen. Zo ben ik weken bezig geweest voorlichters met vragen naar ambtenaren te sturen zonder dat daar enig antwoord uitkwam. Bijvoorbeeld over de vraag waarom de cijfers over kindermishandeling tegenwoordig niet meer worden uitgesplitst naar sekse.
Je kunt wel elke keer proberen daar procedures over te voeren, maar daar breek je dat wansysteem niet mee open.
Onlangs hoorde ik nog van kamerlid Jan de Wit, dat zelfs hij geen informatie meer rechtstreeks van ambtenaren krijgt. Desalniettemin bleef steun van hem voor Wijnand uit.

Zo worden al die kamerleden braaf gehouden. Als je niet netjes op hok blijft vlieg je eruit. Duif onder het dak uit, Duyvendak onderuit, mede dank zij hemzelf, braaf afgenokt. You look sensational. Met dank ook aan die slijmjurk die de groenlinksen aanvoert.

mijn eigen site, met veel namen van ambtenaren
de acties tegen de kinderbescherming Oost

promiscue

Vrouwen zijn ook promiscue. Volgens sommige opvattingen over de geschiedenis hadden oude samenlevingen promiscuïteit als uitgangspunt. En dat uitgangspunt is inmiddels een lastig punt van discussie met een medeauteur van een artikel waaraan ik werk.

Promiscue betekent dat je wisselende sexpartners hebt. Jarenlang werd mannen verweten dat ze deze stijl aanhingen. Er is echter veel grond om aan te nemen dat vrouwen er ook wat van kunnen. Promiscuïteit was ooit de basis voor matrilineariteit. Althans volgens theoretici als Johann Jakob Bachofen dus. Immers werd de geslachtsgemeenschap los gezien van de voortplanting waardoor de inbreng van de mannen onduidelijk was. Vervolgens trad de patrilineariteit in, die ook weer gekoppeld werd aan sprookjes over de inbreng van de man. Volgens sommige zou de moeder meer een voedingsbodem zijn voor een compleet afgeleverd product van de man. Afin zo langzamerhand zouden we allemaal moeten weten dat de inbreng van beide geslachten in de voortplanting even belangrijk is. Hoewel… hier en daar viert de moederschapsideologie nog hoogtij. Voormalig kamerlid Mieke v.d. Burg van de PvdA zei mij eens dat echte gelijkstelling pas zou komen als mannen ook kinderen baren.

Op grond van bovenstaande menen sommigen in de vaderbeweging dat de tweede-golf feministen een vrouwelijke promiscuïteit hebben opgevoerd waarmee de matrilineariteit weer werd ingevoerd. Niet valt te ontkennen dat vooraanstaande tweede-golf feministen als Anja Meulenbelt hun promiscuïteit niet onder stoelen of banken staken (zie haar boek “De schaamte voorbij”). En dit liep inderdaad gelijk op met een toenemende neiging tot moederschapsverheerlijking (althans de facto). Maar of het een uit het andere voorkomt? Uit de vele door haar beschreven gezellige vrijpartijtjes van Anja kwamen geen kinderen voort. Behalve uit die eerste met de vader van haar kind. Juist het promiscue leverde geen kinderen op. Inmiddels hadden we dan ook de pil.

Kortom dit soort verbanden zijn ingewikkeld en niet altijd onderling oorzakelijk. Merkwaardig is dat in weerwil van allerlei vooroordelen over mannen het juist vrouwen zijn die tweede leggen creëren zo bleek onlangs uit onderzoek van het NIDI. En bij die nesten van moeders zijn de vaders dikwijls de voorbijgangers. Is vrouwelijke promiscuïteit daarom de oorzaak, en mannelijke promiscuiteit niet. Hebben mannen belang bij monogaam gedrag? Mwah daar gedragen ze zich geloof ik niet naar. Het zijn wel de vrouwen die soms misbruik maken van die promiscuïteit om de matrilineariteit in te voeren.
Dit gebeurt vaak door te liegen over hun vruchtbaarheid of hun pilgebruik en dankzij het feit dat onze samenleving er nog steeds weinig waarde aan hecht om vaderschap eenduidig vast te stellen. En dat is iets waar mannen ook niet altijd aan willen. Soms omdat een relatie met het kind naar verwachting onmogelijk wordt gemaakt.

Je kunt hierin vele kanten op. Dat maakte ook wel dat er in een artikel over de geschiedenis van de loyaliteit van het kind, mijns inziens voor moest worden gekozen om het begrip promiscuïteit ten dele buiten beschouwing te laten of er anders veel meer woorden voor uit te trekken.

Jammer dat deze zaken zo emotioneel liggen dat een grondige discussie blijkbaar moeilijk is.
Ik heb u, lezer deze keer met een ingewikkeld verhaal belast in plaats van een snel miniatuurtje. Sorry, maar ik ben toch benieuwd naar jullie reacties.

Bachofen op de Duitse Wikipedia
NIDI over de tweede leg

De markt van boeken

boekenmarkt Deventer (van wikipedia GFDL-licensie)
boekenmarkt Deventer (van wikipedia GFDL-licensie)

Alles wat ik van mannen weet heb ik van mijn hond geleerd“. Een boekje met die titel lag op een opdringerige plaats bij de kassa’s van boekhandel Praamstra. Ik kon het destijds niet laten daar een paar opmerkingen over te maken. Toen ik vanmiddag bij diezelfde boekhandel een paar van mijn internetcolumns/miniaturen mocht voorlezen heb ik deze anekdote nog maar weer even opgehaald met de suggestie bij gelegenheid uit te proberen of een boekje “Alles wat ik van mijn vrouw weet , heb ik van mijn papegaai geleerd” het ook zo lang op die plek zou weten vol te houden. Vrouwen reageren op het zien van dit soort flauwe grappen dikwijls als een gebeten hond, terwijl mannen (afgericht als ze zijn??) er maar helemaal niets van zeggen ( bij de boekhandel werken ook heus veel mannen).

Afin, het was leuk om een viertal van de internetminiatuurtjes (die u als trouwe lezer natuurlijk reeds allemaal kent) nu eens in geluid om te zetten. Spannend vond ik het vooral bij die post over de Deventer SP-vergadering. Op een of andere manier ben ik toch nog bang op mijn donder te krijgen omdat ik zo uit de school klap. Hoewel heeft Anja Meulenbelt ooit op haar donder gehad voor haar uitvoerige beschrijvingen van vriendjes en vergaderingen van de KEN-ML, toch de voorganger van de SP, nee toch?

Op de boekenmarkt zelf werd ik nog geconfronteerd met een twéédehands exemplaar van een boek van mij (waar ik ooit mede de redactie van voerde): Het liedboek van de strijd deel 2. Alweer 25 jaar oud.
En de markt van boeken werkt blijkbaar zo dat dit, inmiddels volgens de handelaar curieuze boek, dan toch nog voor 15 euro staat geprijsd, meer dan de originele nieuwwaarde. Ik hoop dat het mijn latere boeken ook zo ongeveer vergaat. En er is rede om dat te denken constateerde ik na een gesprek met een vader, die uitlegde wat mijn boeken voor hem betekenden.

“Alles wat ik van mannen weet heb ik van mijn hond geleerd”