Cookies

weekmakers

een beetje zielig sperma: Woody Allen in What you always wanted to know about sex; klik hier voor dit deeltje van die film

Ook cosmetica zijn slecht voor de mannelijke vruchtbaarheid zag ik vandaag op de buis verkondigd. Dat is een lange in een reeks moderne producten -weekmakers, magnetron, oestrogenen- die een aanslag op sperma en man plegen. Het woord aanslag suggereert opzet. Opzet moet nog aangetoond worden. Maar georganiseerde laksheid als het gaat om de mannelijke gezondheid is vermoedelijk toch wel een tendens. Ook weer net zo’n specifiek vrouwengezondheidsprogramma (opsporen hartziektes bij vrouwen) op het journaal langs zien komen.Prima, maar waar zijn de specifieke mannencampagnes?

Dat vooral de mannelijke vruchtbaarheid wordt aangetast, voor een deel notabene met kunstmatig gefabriceerde vrouwelijke hormonen die via het afvalwater in het drinkwater terechtkomen nodigt uit tot een aantal cynische opmerkingen.

Volgens mij is het nog steeds zo dat mannen minder van hun pensioen consumeren dan vrouwen omdat ze nog steeds een jaar of twee minder oud worden. Hoogste tijd voor een zorgvuldigere analyse met actieplan m.b.t mannen en gezondheid. En misschien dat in het kader van de problemen met de pensioenfondsen vrouwen wat meer premie mogen betalen omdat ze er langer, meer van profiteren?

Of hebben de weekmakers ons al te zeer te pakken gehad?
[youtube=”http://www.youtube.com/v/4X6U8XE-szE]

En dit dus een mooie persiflage op Woody Allen

dossier mannenbeleid

De autoriteit van de Dikke van Dale

vaderschap in de Dikke

Tien jaar geleden stuitte ik in de encyclopedie Encarta op een, mijns inziens nogal merkwaardige definitie van vaderschap. “De biologische en/of juridische betrekking waarin een man tot een kind staat”. Dat vaderschap een betrekking is tot een kind wilde ik wel aannemen. Maar waarom alleen juridisch en biologisch? Het ligt voor mij, als vader, voor de hand dat er ook een emotionele en sociale component is. Uiteraard is verklaarbaar waarom Encarta deze definitie hanteerde. Een beperkte opvatting van het begrip vaderschap, zoals bijvoorbeeld kenbaar in het begrip “vaderschapsactie” definieert het vooroordeel. De kritiek heb ik vervolgens herhaalde malen geventileerd Bijvoorbeeld in 2000 in een artikel in Trouw. Toen ik Wikipedia ontdekte kwam ik alras op het idee om zelf maar eens (opbouwend!) een passende definitie van vaderschap te maken. Uiteraard keek ik daartoe ook in de Dikke van Dale. Daarin stond iets (de staat van het vaderzijn) waar ik de conclusie uit trok dat de beperking tot het juridische en biologische zonder problemen ook kon worden verlaten. Wel vond ik dat het wat specifieker kon dan in de van Dale. Ook vond ik het niet mooi om het woord vader in de definitie te laten staan zodat eigenlijk vooral de toevoeging -schap werd gedefinieerd. Zodoende dus: Vaderschap is de relatie tussen een man (ook mannelijk dier) en zijn kind.

Onlangs meldde iemand mij dat hij het toch van een vergaande arrogantie vond getuigen om zomaar tegen de Dikke van Dale in te gaan. Zo erg ga ik mijns inziens niet tegen de Dikke in en eerlijk gezegd vind ik mijn definitie net iets beter. Afin er waren ook inhoudelijke argumenten. Bijvoorbeeld dat het semantisch niet zou kunnen. Als ik het goed begrijp slaat dat op de kwestie dat de uitgang -schap alleen een hoedanigheid van het andere woorddeel zou kunnen beschrijven en dus per semantische definitie dan geen relatie met iets anders. Dit wordt weersproken door veel andere woorddefinities van van Dale. Broederschap is bijvoorbeeld volgens van Dale een relatie en waterschap behelst een beheersrelatie met het eerste woorddeel.

Afin zo’n woordenboek kan gevoelig liggen als hij ooit op vaders boeken….schap stond. mmm of was het in mijn geval toch meer moeders veelbelezen boekenplank. Een voormalige kunstdocent memoreerde een keer dat hij een Dikke van Dale tegen zijn hoofd gegooid kreeg door zijn vriendin nadat hij zich daar weer eens op had beroepen. Ik voel hem af en toe nog wel naar mijn kop komen. Of de botsing tussen mijn hoofd en de Dikke de autoriteit van mij of die van de Dikke D onderuit haalt blijft daarmee in het midden.

Vaak ruikt een autoritaire relatie naar vaderschap. En het verzet ziet er mogelijk soms uit als een puberreactie. Ik moet hierbij denken aan een goede vriend van me die het hedendaagse maatschappelijke oproer beziet als een vorm van maatschappelijke puberteit. Dus eigenlijk meer om het gezag uit te dagen zonder een volwassen verantwoordelijkheid te nemen. Ik begrijp dat een heel klein beetje. De volwassen verantwoordelijkheid kan volgen, net zoals die uiteindelijk ook in een goede opvoedingsrelatie volgt. Waar ik de ene na de andere autoriteit vaarwel heb moeten zeggen deed het echter met pijn. Een pijn die uiteraard refereert aan de autoriteiten waar je door en voor bent opgevoed. Nadat mijn vader het als autoriteit had laten afweten duurde het even voordat ik de relativiteit van grote maatschappelijke autoriteiten als de rechterlijke macht doorprikte waarna ik vluchtte onder de paraplu van de Stichting Dwaze Vaders waar … helaas… ook niet alle autoriteit integer bleek. En zo komt de autoriteit hoe langer hoe meer gevaarlijk dicht bij jezelf te liggen. Hoe moeilijk dat ook weer kan zijn.

Het Trouw-artikel uit 2000

Wapenhandel

[youtube=http://youtu.be/ZndT5lb_nMQ]Ik] schiet toch niemand neer? Het verweer van wapenhandelaar Yuri Orlov in de film Lord of war. Het kwam me ineens bekend voor. Hoe vaak heb ik van kinderbeschermers en aanverwanten moeten horen dat het in scheidingszaken de ouders zijn die de herrie maken. Zijzelf maken geen herrie, ze proberen dat alleen maar op te lossen. Zeggen ze. “Ik maak geen ruzie” zeggen ze.

Zolang echter de ammunitie in dit soort zaken voorhanden is moet je erg sterk zijn om het zelf niet in handen te nemen. Als je geen geweer hebt sta ik met lege handen tegenover de mensen met een geweer. Als je niet als eerste schiet ben ik het slachtoffer. (lees voor ik in veel gevallen jouw relatie met de kinderen). En weiger je te vechten (lees procedures te voeren) dan is het natuurlijk ook weer niet goed. Volgens wie? Volgens de wapenhandelaren.

Shit, er is vrede hoorde ik Yuri ergens roepen.

Voor diegenen onder u die de vergelijkbaarheid ontgaat het volgende. Ik kan u niet een twee drie uit uw droom helpen. Er is nog geen film gemaakt die dit mechanisme goed belicht. U kunt mijn publicaties en boeken lezen. Misschien helpt dat. Het dichttimmeren van het zicht op deze oorlog om kinderen heeft perverse vormen aangenomen. U moet er moeite voor doen om het te doorzien. Meestal snappen mensen er pas wat van als ze het zelf hebben meegemaakt. Misschien helpt het een beetje je te realiseren hoeveel geld er in de bedrijfstak familierecht omgaat.

Mijn publicaties

Risico’s

Joshua tekent het Gipfelbuch op de Grosser Trögler

Eerst zagen we bij een steil stukje bergwandeling een wandelstok zomaar op het pad liggen, een tiental meters verder nog een ónder het pad. Er was maar een conclusie mogelijk; hier was iemand de diepte in verdwenen. Zelf hadden we, ons overigens bewust van de risico’s, geen moment de grip op weg en situatie verloren. Joshua en ikzelf waren supergeconcentreerd en wisten waar we op moesten letten. Op zulke plekken heb je twee handen en twee voeten nodig, zodat je ook als een grip je ontglipt nog meer dan voldoende hebt om stand te houden. Bovendien stond ik nog eens onder hem.

Eerder die week had ik op een Duitse zender iets vaag opgevangen over een Nederlands meisje met toestemming ergens voor. Laura concludeerde ik. Thuisgekomen las ik de berichten erover, inderdaad toestemming. Niet alleen van de rechter, maar ook van haar moeder. Mijn gedachten over de bemoeienis van jeugdzorg en trawanten mogen bekend zijn; vingers af. Wel had ik al eerder kritiek op de aard van de uitdaging; de jongste zijn. Ik ben van mening dat de uitdaging dient te zitten in de techniek, de concentratie, het uithoudingsvermogen, als je daar voldoende van hebt ;ok. Maar niet die push omdat je de jongste bent. Ik moet er niet aan denken dat ik Joshua toestemming had gegeven die berg alléén te nemen onder de noemer dat hij dan de jongste zou zijn. Als hij het zou kunnen, zou willen. en hij zou dan de jongste zijn ok. Maar het gaat er om hoe goed je bent, niet hoe jong je bent.

Vaders nemen dikwijls het voortouw in risicovolle ondernemingen. Het is van belang dat er risico’s worden genomen. En liefst zo dat je ervan leert. Hoe paradoxaal dat ook voelt of klinkt, dat vermindert de risico’s op de lange termijn. Vaders zijn hierin vaak een belangrijk tegenwicht tegenover moeders.
Kinderen klimmen in bomen en nemen risico’s op straat. Ze moeten leren die risico’s zo goed mogelijk te nemen. Ik kan me een moederopstand herinneren tegen een man die zei dat kinderen in de boom bij de kleuterschool (ergens in de Rijnmond) mochten blijven klimmen, ook al was er iemand eerder dodelijk gewond uitgevallen.

Gelukkig neemt het vertrouwen in vaderschap toe. Dat merk ik dicht om me heen en dat merken we uiteindelijk ook in het verloop van de zaak Laura Dekker waar de vader de eerste was die zijn toestemming gaf. Mijn kritiek is dan ook een van vaders onderling; liever toch niet met het motief de jongste te zijn. Maar als ze het aankan prima. Dat zijn vader en dochter, begrijp ik, nu aan het bekijken. Succes ermee Laura!!

Hoewel ook de verdere afloop van onze bergavonturen interessant, en die van onze voorlopers dramatisch is, laat ik het even bij een foto van Joshua die het Gipfelbuch tekent.