Cookies

roodkapje en het salomonsoordeel

salomonsoordeelEr daalt een krijtkring uit de hemel neer. Als je de bloedband niet relevant acht voor de bepaling van ouderschap dan moet dat op een andere manier beslist worden. Zo Goddelijk moet de regisseuse van het Noord Nederlands Toneel hebben gedacht.

Ik heb meerdere malen naar de Kaukasische Kreidekreis omgekeken in artikelen waarin ik de wijsheid van het salomonsoordeel inriep. Brecht is een stap verder dan de bijbel doordat hij het salomonsoordeel niet meer exclusief tot biologisch moederschap beperkte. Hij breidt het echter niet uit naar vaderschap.

Bij deze uitvoering moest ik echter wel heel erg denken aan Roodkapje en de boze mannenwereld zoals dat eerder door Myriam Tonelotto ook al was verfilmd in haar vadervijandige film In nomine Patris. En als je voor een soort sprookjesvertolking kiest schiet je dikwijls in goed en slecht-metaforen.

Een kind is inherent geen eigendom, als het zo wordt beschouwd wordt het kwaad gedaan. De biologische band is in de regel een goede manier om te voorkomen dat een kind als eigendom wordt beschouwd. Andere vermeende kindbelangen door de staat en zijn rechters aangevoerd om het kind aan de een of de ander toe te wijzen hebben dikwijls met toe-eigening van het kind door de staat te maken. Waar rechter Azdak in het stuk ook werkelijk zo wijs(?) is om volgens de oude wijsheid te oordelen en het kind niet toe te delen aan de gene die het hardst rukt, faalt de moderne westerse rechter.

Rest de intrigerende vraag wat Brecht in zijn Amerikaanse jaren triggerde om dit stuk te schrijven. Hoe stond het met zijn eigen kinderen? Verwerkte hij ongenoegen, schuldgevoel of machteloosheid van zichzelf, als vader, in dit stuk? Tips van mijn lezers zijn welkom.

meer salomonsoordeel in het familierecht
Over de film van Tonelotto

450px-salomon-schallerPS: Guus Kuijer heeft in deel 4 van ‘De bijbel voor ongelovigen”een heel originele opvatting over het salomonsoordeel. Volgens hem zouden de mogelijke moeders na de keuze om het kind doormidden te hakken juist allebei de ander elkaar het kind hebben willen gunnen. Salomon zou dan het kind aan een derde hebben meegegeven die de omgang met beide moeders regelde. Op den duur kwam het tussen de moeders tot een vergelijk. Kuijers veronderstelt dat de gekende bijbelversie vooral bedoeld was om vrees voor het gezag aan te wakkeren. Het zwaard zou niet de oplossing moeten brengen. Kunstenaar Schaller liet het zwaard weg uit zijn beeld bij de rechtbank Arnhem. Mogelijk heeft dat een overeenkomst met de visie van Kuijer.

wessen Welt

muziekfragment van Lob des LernensWessen Welt ist die Welt? Een passage uit het solidariteitslied van Brecht en Eisler. Omdat ik graag net wil doen of ik niet hoor bij die ultrarechtse rakkers van de vaderbeweging, houd ik graag af en toe iedereen voor de gek door mee te doen aan linkse activiteiten, en lid te zijn van een linkse partij (SP). Ook mijn geschiedenis (bio) heb ik voor dat doel aangepast. Dus nu lijkt het net of ik eigenlijk een feminist ben met linkse zo niet ultralinkse sympathieën en dat alleen maar om het ongelijk van Myriam Tonelotto (zie link) aan te kunnen tonen.

Heb ik u nu toch een beetje op het verkeerde been gezet. Dan heb ik u ongeveer waar ook Brecht zijn toeschouwers graag wilde hebben. Dat dient om te zorgen dat u vooral zelf blijft nadenken.

Strijdliederen gezongen op het Deventer Brechtfestival. Sommige zinnen moet je natuurlijk wel eens met een korreltje zout nemen. Het begrip proleet zou ik niet meer gebruiken. Onze dirigent legde er zelf al de nadruk op dat Brecht bepaald niet wilde dat we een militante toon zouden aanslaan. Dan waren er natuurlijk vrouwen die de zinsnede Lerne Frau in der Küche niet aanstond. Ja daar stonden de vrouwen omdat de mannen in de gevangenis zaten zoals de voorafgaande subzin aangaf: Lerne, Mann im Gefängnis

Het werpt wel een soort licht op een makkelijk automatisme bij veel vrouwen. Er is geen enkele reden om aan te nemen dat Brecht vond dat die vrouwen maar in hun keukens moeten blijven. Ik denk dat Brecht dus vond dat ook de keuken een soort gevangenis kan zijn en dat je door onderwijs te volgen (Lob des Lernens heet het muziekstuk) je kunt bevrijden. Geen slechte raad en prima in lijn met het feministische gedachtegoed. Maar niet in lijn met de feministische slachtoffercultuur, vandaar deze oprispingen vrees ik.

Bij het solidariteitslied moest ik denken aan het gebrek aan solidariteit in de vaderbeweging en hoe dat een verschijnsel is van alle tijden bij groepen die in een moeilijke hoek zitten. Misschien kunnen we dat eens updaten.

En dus: Wessen Welt ist die Welt? Tsja, in ieder geval niet van de machtsmisbruikers, niet die van de staat, niet die van andere grote bazen ( ook al heten ze kleinzacht) . Maar ook die machtsmisbruikers waren ooit onschuldige kinderen.

Deventer Brechtfestival
Myriam Tonelotto en de “rechtse vaderbeweging”

niet denken maar nadenken

niet aan denkenEen vader en moeder en een kinderwagen op station Deventer. Kijk eens, roept zij. Daar had ik nou nog niet aan gedacht. Zullen we met zijn drieën gezellig op de scheidingsbeurs over scheiding gaan denken? En dan een paar gezellige boekjes van de (organiserende uitgever) SDU erbij? Tijd dat we er ook eens aan denken, we zouden zomaar de boot kunnen missen.

Nee zo liep het gelukkig niet op het station. Toen ik tegen die moeder, die wel naar het affiche keek riep: niet aan denken hoor, antwoordde ze dat ze het een belachelijk affiche vond. Moet je die vrouw daar, gluiperig hangend, op de schouder van die man zien. Je moet er niet aan denken. Maar nadenken over een mogelijke scheiding is natuurlijk wel belangrijk. Dat je weet dat je dan alles geregeld hebt, zoals een afspraak over de verdeling van de zorg voor de kinderen. Niet mee wachten tot je al half gescheiden bent hoor!!

Scheiden is big business die zich mooi laat boomen in het weekend na carnaval vermoed ik. Deze keer dus geen link naar deze campagne kijkt u liever eens naar uzelf en naar uw partner(s desnoods) misschien een positieve klik waard?!

this post translatedcomment in english 

weiblichkeitswahn

männlichkeitswahnVroeger hoorde ik ook af en toe bij het soort dat liever zichzelf onderuit haalde, dan kritiek te leveren op feministisch extremisme. De button die u op dit plaatje ziet heb ik wel eens zelf gedragen.

Ja dat zou ik eens moeten proberen een vergelijkbaar plaatje te maken waarop een vrouwelijk geslachtsdeel met een wc-trekker pijnlijk op maximale trekkracht wordt beproefd…. U ziet het al voor u? En het commentaar ook neem ik aan?

zie ook: feminismekritiek

centra gezin geenzin

Al in de zeventiger jaren pleitten mensen als Mulock Houwer en Peter Hoefnagels voor het decentraliseren en reorganiseren van jeugdzorg op wijkniveau. Eervorig jaar hoorde ik Agnes Kant het nog als de sublieme oplossing presenteren voor het gebrekkige functioneren van de jeugdzorg. Maar toen waarschuwde ik haar al dat die decentralisatiegedachte mooi is als……

En wat ik toen zei is precies wat Adri van Montfoort nu beweert in Trouw : ‘Nieuwe jeugdcentra registreren, terwijl ze moeten luisteren’ oftewel het is een tot de wijk vertakte bureaucratie geworden; in plaats van een groep hulpverleners die dicht bij de praktijk staat. ” Zij zijn bedoeld als buurtsteunpunt voor ouders met opvoedvragen, maar dreigen zich vooral bezig te gaan houden met controle. „Het kabinet legt in de uitvoering te eenzijdig de nadruk op beheersing, het registreren van problemen van kinderen,” vindt Van Montfoort”

Kinderen moeten op de eerste plaats door hun ouders worden opgevoed, en dat vergeet de overheid…… vindt ook van Montfoort.

artikel Trouw; klik ook door naar het achtergrondartikel
zie ook blog Vangen….we krijgen onze kinderen terug

Asjoera

uitdelen met asjoeraVandaag krijg ik van de buurvrouw een bord met zoete pap omdat het asjoera blijkt te zijn. Wat is de Islam toch een aardige godsdienst.

Ik eis van Wilders minstens een doos nonnevotten (Limburgs carnavalsgebak) om in evenwicht te blijven.

Als Wilders niet toevallig vader is heeft deze post toevallig, in afwijking van de bedoeling van dit blog, niets met vaderschap te maken. Hoewel, misschien is het geen gek idee als Wilders zich daar eens op zou werpen.

superieur geslacht

vader, moeder, kinderwagenMevrouw Ann Meskens is een filosoof en heeft een boek geschreven. De grote lijn is dat filosofen teveel naar hun eigen gelijk kijken. Eigenlijk moet je op zoek zijn naar je ongelijk.

Nou dat komt goed uit want Meskens beweert in haar boek tevens dat dat een mens zijn leven “wezenlijk begint als kind van een moeder” De recensent van Trouw voegt daar aan toe “en dat is een twee-eenheid” .

Dus die Ann Meskens preekt het gelijk van de ander en de open blik, maar baseert zich op de meest gesloten en bevooroordeelde waarneming over kinderen die ik ken. Ze gaat uit van de alom superioriteit van de moeder-kind band. Dus zeg maar van de superioriteit van de moedervrouw. Moederschapsideologie ten top. Echt ONgelijk. In de grondwet staan discriminatie van ras en sekse broederlijk (dan wel gezusterlijk, laat ik vooral zelf spits blijven) naast elkaar. Superioriteit van sekse is dus echt niet veel minder erg dan superioriteit van een ras.

Het grote verschil is alleen dat dit kan en het ander niet. En dat in Trouw. Ik stel voor om een flinke campagne richting Trouw te starten, cq onze abonnementen als één man (één vrouw vooruit) op te zeggen.

Het is ook niet de eerste keer dat de, misschien overigens minst slechte krant van Nederland, ons mannen dit flikt. Hadden we niet ooit het bericht dat vaders nergens voor nodig zouden zijn. En laat nou elke keer dit soort verhalen ook nog door mannen, misschien wel vaders, worden opgetekend. Maar die zelfkastijding kennen we van alle bekende onderdrukte groepen in de geschiedenis.

Een mens begint wezenlijk als kind van een vader en moeder. En dat is een triade. fundamenteel.

“De wereld omhelzen” plus reacties (arcive.org). Mijn laatste repliek is alleen hier terug te vinden.

zie ook: vaders niet nodig volgens Trouw

anti-feminisme

Zal je net zien. Schrijf ik (vorige post) even zo voor de vuist weg een pakkend verhaaltje over een vrouw, voel ik me gelijk schuldig. Ja kijkt u ook naar uzelf. Ik ben helemaal geen antifeminist, ik heb echt waar nog een zeker respect ook voor Anja Meulenbelt. In dat artikel van haar waaraan ik refereerde in mijn vorige post, schreeuwt ze om respect (door mannen naar vrouwen). Maar mooi geen brieven van mij beantwoorden. Ik altijd vrolijk groeten als ik haar tegenkom bij van Gennep of op het SP-congres, meer dan een formeel knikje krijg ik niet terug. Op haar weblog heeft ze me wel een keer toegelaten, maar daar werd ik direct op een hoop gegooid met “kwade vaders”, zonder verder op argumenten te reageren. Erg kwaad had ik me niet geuit hoewel ik dat eigenlijk wel had moeten doen. Niks respect van die kant dus. Maar ja je hebt wat over voor de vrouwen van deze wereld, je kropt je kwaadheid even op, tikt een keer extra hard je weblog in en besluit volgende keer dan toch maar precies te doen waar ze om vraagt die Anja. Gewoon kwaad worden, gewoon op haar eigen woorden terugpakken. Niks schuldig voelen. Weg daarmee.

en alweer een noot: voor de nuance wil ik nog wel melden dat Anja de verleiding heeft kunnen weerstaan om een stuk van mij en Rob van Altena te weren uit het boek “Ruimte voor mannen” Dat deed ze meer omdat ze dacht dat ons stuk toch wel tegen onszelf zou werken. zie hiervoor: kritiek van Anja.
mijn vorige post

blote moeders

opvoeden mannenwerkDat zou ik niet moeten proberen, hier op mijn weblog iets over de erotiserende effecten van blote moeders te schrijven. Of toch. Anja Meulenbelt deed dat in 1992 wel over blote vaders.

Blote vaders gaan het helemaal maken schreef ze in haar artikel over de gewenste erotiserende aspecten van mannen.

Niet lang nadat ze haar artikel schreef startte de overheidscampagne Opvoeding is ook mannenwerk.
Of het Anja geriefd heeft weet ik niet, maar het lijkt aardig aan haar verwachtingen te voldoen (zie afbeelding van het destijds gebruikte affiche). Zeker is dat de overheid en de SIRE daarna nog vaak klaar kwamen op het thema.

Zelf heb ik me er destijds vooral mee bezig gehouden zoveel mogelijk van deze affiches van Dwaze-Vaders-stikkers te voorzien. En bloot of niet bloot, al dan niet aangepast aan de vrouwelijke wensen; naar je kinderen kun je nog dikwijls fluiten. Naar vrouwen fluiten is volgens de politiek correcte leer van het feminisme overigens nog steeds niet toegestaan geloof ik.

meer over vaders en overheidscampagnes

noot: het artikel Was will das Weib vond ik gisteren, bij een zapactie in mijn boekenkast, in Anja’s bundel Emancipatie en overspel uit 1992 (Van Gennep)

Man

voorpagina van boek Michael“Ik weet wel dat jij het meeste doet met de kinderen en in het huis, maar ik ken ook veel moeders die het veel zwaarder hebben dan jij”

Dit citaat kenmerkt zo’n beetje de positie van de ik-persoon, de schrijver zelf, in het boek MAN van Michael van Eekeren. Zet zich als vader net op de tweede plaats terwijl hij toch net zo belangrijk is als de moeder. Ik weet niet helemaal zeker of het de hoofdpersoon van het boek gelukt is om die twijfel over zijn positie helemaal te overwinnen. Het lijkt er een beetje op dat hij vooral zijn zelfvertrouwen herwint door eens lekker van bil te gaan met een andere moeder uit de klas van zijn kinderen, wat via de nodige omwegen ook tot enig herstel in de relatie met de moeder van zijn eigen kinderen leidt.

Maar zeker is het een intigrerend boek, dat lekker te lezen is, dat ik snel uitlas. Opmerkelijke openhartigheid. Een beetje a la Heleen van Royen. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij net als van Royen een probleem kreeg met een passage over een benoemde derde ( in dit geval Rita Reys die een flinke escapade met zijn vader zou hebben gehad) . Dit soort openhartigheid ( meer dan van Royen naar zichzelf gekeerd) is voor autobiografische mannenliteratuur wat ongebruikelijker. Voortdurend vroeg ik me af of ik mezelf wel dat soort bekentenissen zou durven veroorloven. Als man ben je immers superkwetsbaar als je wat vertelt over wat je echt beweegt. Je zult dan ook nooit een mannelijk kamerlid over zijn eigen echtscheiding horen vertellen. Mensen als Anja Meulenbelt hebben de weg gebaand voor vrouwen om al hun belevenissen rücksichtloos aan het papier toe te vertrouwen ( De schaamte voorbij). Michael zet een stap op dat pad voor mannen. Wat politieker aangezet had van mij wel gemogen.

Muziek speelt een belangrijke rol in het boek. Als ik eraan toekom wil ik daar verder op ingaan in een iets uitgebreidere recensie. Ook wil ik dan aandacht schenken aan de bijzondere manier waarop dit boek op de markt werd gezet.

site Michael Van Eekeren