Cookies

Ik zou zo gere willen leven

Een persoonlijke ont-boezeming

[youtube=http://youtu.be/G_4KWotZ3QE]

Walter de Buck is dood. Maar zijn liedje niet. Toen ik toevallig gisterenavond, nou ja 00.30 nacht, naar het Belgische journaal keek, zag ik de aankondiging. En ik zag een van zijn laatste optredens op de Gentse Fieste met het lied “‘k zou zo gere willen leven”. In een klap besefte ik me dat  als er één zanger is die mijn hart verwoordt, dat Walter moet zijn (geweest…?). Een keer deed hij dat vrij letterlijk door op mijn verzoek het lied Rosa-lief voor mijn dochter te zingen in een of ander Gents kot. Nou ja misschien was de titel Ach Rosalie, maar ook dat bleek een mooi persoonlijk statement.

Was het toevallig dat ik ook, uitgerekend gisteren, weer opnieuw linkte met de kameraad die ooit mijn toegang was tot Walter en de Gentse Fieste.  Was het toevallig dat dit alles mij bereikte in een moment dat ik het nodig had. Leve.

Midden in de nacht greep ik mijn gitaar en printte de tekst van het lied “Ik zou zo gere willen leven” en deed een poging, een rauwe poging, een liederlijke ontboezeming, een gebed, maar niet af. In bed schoten me ook de herinneringen aan andere liedjes door het hoofd: “zonder ons kunnen de rijken toch niet leven” (‘nog te doen’- status in mijn repertoiremap) en “het vliegerke” dat ik al van zijn jongs af aan met mijn zoon zong.

Vanochtend gooide ik een nieuwe, rauwe, versie van het refrein van Ik zou zo gere willen leven op video, youtube. Voor wat het waard is. Maar wellicht kijkt u liever hierboven naar de mooie versie van Walter de Buck op de laatste Gentse Fieste. Walter was, begrijp ik,  toen al ernstig ziek.

Een kerstboodschap.

Dat kan niet waar zijn

“Dat kan niet waar zijn” is geloof ik ook een titel van een televisieprogramma. Maar het niveau van ongelooflijkheid in dat programma is niet vergelijkbaar met het probleem waar ik het vandaag met u over wil hebben.

Als je aan mensen wilt uitleggen dat we hier vaderschapsdiscriminatie kennen en de rechtsstaat wat minder, dan zet je een koude douche open boven dat wat mensen als het warme bed van de samenleving ervaren.

Ik wil graag uitleggen waarom het zo verdomd  moeilijk is om de werkelijkheid en de waarheid in de ogen te kijken als die wat verder van ons bed af staan. Centrale begrippen hierin zijn cognitieve dissonantie en cognitieve afstand.
Cognitieve dissonantie is het verschijnsel dat als je iets hoort of waarneemt dat afwijkt van wat je altijd al hebt gedacht, dat in strijd is met je kennis en handelen tot dan toe, je daardoor dissonantie ervaart. En dissonantie is onprettig, roept angst en onzekerheid op. Daar is de menselijke geest niet op gesteld. We willen graag onze gedachten en waarnemingen overzichtelijk houden. We proberen tot consonantie te komen. Soms kan dat door het reorganiseren van een wereld en mensbeeld. Maar vaak gebeurt dat door het wegschuiven of vals interpreteren van nieuwe waarnemingen. Volgens sommige wetenschappers kun je stellen dat er een maximale afstand is tussen eigen beeld (cognitie) en het andere beeld, wil het begrepen worden. Dat is schrikken, want dat betekent dat sommige afwijkende ervaringen en cognities gewoon simpelweg niet door zullen kúnnen dringen bij de waarnemer. De rek van het elastiek is beperkt, zou je kunnen zeggen. We kunnen erg ons best doen, met goede argumenten, maar dan houdt het toch een keer op. We kunnen er niet bij, het kan niet waar zijn. Ergo de boodschapper heeft een tik, is een complottheoreticus of is te negatief. Er zijn veel middelen om de vreemde cognities buiten de deur te houden. Als ze maar ver genoeg van dagelijkse ervaring afstaan, dan gaan ze wellicht werken als een zwart gat, u weet wel een verschijnsel uit de astrofysica. Uit een zwart gat komt geen licht naar buiten, door de overgrote massa blijft het licht gevangen in het zwarte gat.

In overdrachtelijke zin kan dat ook. Wat er gebeurt in de bedrijfstak familierecht is voor velen eigenlijk niet waarneembaar, ook omdat het door zogenaamde privacy gescheiden, maar wel tamelijk identieke, processen gaat. Misschien willen we nog het feit waarnemen dat er rechtbanken en wetten zijn die heel letterlijk vaders op het tweede plan zetten, maar eigenlijk blijft het vaak bij die geïsoleerde waarnemingen. Deze waarnemingen integreren tot een samenhangend stelsel van cognities, zoals vaderschapsdiscriminatie, rechtersdictatuur, nee daar wilt u toch maar liever niet aan. Als u er wel aan wilt heeft u waarschijnlijk een paar eigen ervaringen die het zicht op de feiten onvermijdelijk maken, gepaard aan de kracht om de daaraan verbonden reconstructie van de werkelijkheid toe te laten.

Afin, ik verg veel van u in dit blog. Misschien dat de psychologen in bijgaand uitgesneden filmdeel het verschijnsel beter weten uit te leggen dan ik. In dat filmpje gaat het overigens niet om vaderschap en rechtsstaat, maar om een cognitie die samenhangt met de 9/11-gebeurtenissen. Wat u ook van die gebeurtenissen mag denken; het verhaal van deze psychologen is algemener toepasbaar. Eigenlijk is 9/11 nog een vrij simpel verhaal in vergelijking met de cognitiesets rond vaderschap. Het is ook niet toevallig dat ik nog geen vergelijkbaar filmpje heb gezien waar zoiets wordt uitgelegd rond vaderschap. Zelfs mensen die het persoonlijk hebben ervaren voelen zich alleen staan, houden daarom vaak hun mond of keren zich zelfs vanuit die positie tegen de boodschapper.

Afin, voordat dit blog veel te lang en ingewikkeld wordt….. Ik ben benieuwd of dit een beetje te volgen was. Ik hoor graag jullie commentaar en zal dit blog waarschijnlijk nog een aantal keren aanpassen.
[youtube https://www.youtube.com/watch?v=YW6mJOqRDI4&w=560&h=315]

Het filmpje is ingesteld om te beginnen bij de uitleg over cognitieve dissonantie; als dat in uw browser niet werkt: 1:54:40

PS: Leon Festinger, de grondlegger van de theorieen over cognitieve dissonantie gebruikte als eerste voorbeeld een niet-conventionele groep die de waarheid (einde van de wereld kwam niet) niet onder ogen wilde zien door de hang naar cognitieve consontantie. Dit werpt het licht op de, te onderkennen mogelijkheid, dat ook vele  niet-conventionele complottheorieen zijn doorgeschoten. In die zin zal de wetenschappelijke methode ook altijd gevolgd moeten worden verificatie en falsificatie.

Carmel scholen stappen over op gelijke informatievoorziening beide ouders

Etty Hillesum
Etty Hillesum: een pleister op alle wonden…..

Na wat gedoe is de school waar ook mijn zoon op zit, overgeschakeld op gelijkwaardige informatievoorziening voor beide ouders. Vandaag lees ik dat in een brief van de directie. Dus zowel ik, als zijn moeder, krijgen die informatie nu, en niet slechts een van ons beiden. We kunnen het goed met elkaar vinden, maar je zou er zomaar ruzie van kunnen krijgen. Over hoe de fout in elkaar zat wordt wat vaag gedaan in de brief, maar het resultaat telt.
Eerst leek het of de computer het niet aan zou kunnen om het onderscheid in ouder1 en ouder2 los te laten. Je mag je afvragen of die computer een zelfstandige verantwoordelijkheid heeft (rechtspersoon?).
Het was mij inmiddels gebleken dat het probleem voor alle 12 scholengemeenschappen die onder de koepel Carmel vallen hetzelfde was. Omdat het probleem ook door mij bij de centrale juridische dienst is aangekaart, mag ik aannemen dat het ook op al die scholen nu is opgelost en het computersysteem is (of wordt) aangepast. Het gaat om tienduizenden kinderen en ouders. Het is inmiddels 19 jaar geleden dat de wet in deze werd aangepast. En ik mag hopen dat het zo langzamerhand eens op alle scholen is doorgedrongen dat die wet moet worden uitgevoerd. Ik heb me al vele malen over dit probleem moeten buigen (vooral voor anderen, soms op de scholen van mijn kinderen voor anderen, soms op andere scholen). En toen ik het weer tegenkwam ben ik, echt waar, in een jankbui uitgebarsten. Het voelde zo pijnlijk omdat het telkens het trauma triggerde van die eerste keer toen het om mijn vervreemde dochter ging. Toen werd aanvankelijk gewoon de hoorn erop gegooid.
Ik had eigenlijk besloten om de wereld in deze zin de wereld te laten. Ik heb wel genoeg geknald met schoolhoofden en klachtencommissies met politici… en helaas met vaderorganisaties die veel beloven en weinig doen. Afin deze keer bleek het ook zonder klachtencommissie te kunnen. Misschien toch de echte Etty Hillesum mentaliteit? Zucht. Scholen volg dit goede voorbeeld! Dus Carmel-ouders (zie voor alle Carmel-scholen) gebruik je rechten. En andere ouders; laat je ook niet op de kop zitten, en laat je vooral niet uit elkaar drijven!!

zie ook mijn eervorige aanvaring

PS: In bovenstaande post stond aanvankelijk een opmerkelijke vergissing. Het is namelijk niet 9 maar 19 jaar geleden dat een wet werd aangenomen waarin ouders gelijke toegang tot schoolinformatie werd gegund. Zelfs voor mij is dat volledig onbegrijpelijk geworden. Blijkbaar zo onbegrijpelijk dat ik een soort fehlleistung maakte, of een soort wishfull thinking pleegde…. Twee decennia negeren van wetten…. En zo kom je tot dat soort foutjes. Opmerkelijk. Ook geen van mijn lezers had het opgemerkt tot nu toe.
Verder zijn er overigens nog wat verwikkelingen in casu bovenstaande die mogelijk wat afbreuk doen aan mijn enthousiasme. U hoort van mij.