Cookies

Laurakransen

De voornaam Laura wijst etymologisch naar laureaat, lauweren.

Laura Dekker is doet haar naam eer aan. Met haar bijna 14 jaar wil ze  in haar eentje de wereld rond zeilen met als drive daarmee dan de jongste te kunnen zijn met die prestatie. Haar ouders gaan er, voorzover bekend (de ouders zijn gescheiden), mee acco0rd  maar de leerplichtambtenaar trok aan de bel. Na de aankondiging dat deze wet omzeild kon worden kwam de zaak bij de Raad voor de Kinderbesch….  die daarmee naar de rechter trok. Ondertoezichtstellen die ouders, want allemaal te gevaarlijk.

Er zijn twee makkelijke reacties op dit verhaal denkbaar. Weg met de Raad en het moet gewoon maar kunnen of Nee dat mag nooit en alles in het werk stellen om het te blokkeren.

Ik wil graag een onderscheid maken tussen mijn mening over de opvoedkundige kwestie en de inschatting van de gevaren enerzijds en de vraag wat een overheidsingrijpen wenselijk maakt anderzijds.

Overheidsingrijpen in opvoedingsrelaties dient zich te beperken tot gevallen van kindermishandeling en dient niet te strekken tot ingrijpen in opvoedkundige keuzes.  Mijn opvatting, zoals ook internationaal verwoord in de verklaring van Langeac.

Maar dit neemt niet weg dat ik wel een mening heb over de opvoedkundige keuzes. Ik denk dat ik de ouders zou ontraden om aan de tocht van hun dochter mee te werken. Niet omdat ik niet van competitie en uitdagingen houdt. Zelfs uitdagingen met risico’s horen er wat mij betreft bij.

Wel vraag ik me af of het gezond is de competitie aan te gaan over wie de jongste is die deze tocht rond de wereld in 720 dagen volbrengt. Dat vind ik een beetje een merkwaardig soort competitie. Doet denken aan; wie bereikt het eerste de universiteit, wie is het eerste uit de luiers en meer van dat soort ongein.

Verder vraag ik me af of Laura de gevaren kan overzien. Dat laatste bezwaar deel ik met meer deskundigen. Die kwestie van de leeftijdscompetitie ben ik echter nog nergens tegen gekomen.

Ik gun Laura een hoop lauwerkransen, maar denk dat ze beter voor een andere bekroning kan gaan.  Ik heb echter niet alle wijsheid in pacht en ook niet alle kennis van de omstandigheden.  De Raad voor de Kinderb… heeft géén wijsheid en meestal een ontstellend gebrek aan kennis. Als er iemand is die het haar niet zou moeten verbieden dan is het wel de staat. En zelfs ondergetekende zou zich nooit aan zoiets durven wagen.

Zelf is me door de Raad voor de Kinderbescherming ooit kwalijk genomen dat ik liedjes zing met mijn dochter cq op een bakfiets reed met haar ( niet verstandig). Misschien ligt hierin nog een uitdaging voor Laura en haar ouders, tackel die Raad in ieder geval vast maar. Ik zal haar daar graag persoonlijk een Laurakrans voor brengen.

Het laatste nieuws over Laura

Of bakfietsen en liedjes zingen verstandig is….

Vaderschap en narcisme

Gemist vaderschap

“De  titel roept wel al vragen bij me op: gemist vaderschap: het gaat dus niet (!) om de kinderen maar om het vaderschap, en gemist geeft aan dat er geen hoop meer is..de hoop voorbij zeg maar”

Deze reactie kreeg ik onlangs van een vader die meent dat hij de oplossing voor alle vaders heeft gevonden die hun kind niet meer zien. Gewoon het conflict erover ontwijken en uit de weg gaan. Deze wijsheid had hij opgedaan na een stapel dure procedures. Inmiddels heeft hij klaarblijkelijk afstand gedaan van zijn vaderschap. Hij benoemt vaders die dat niet doen als narcist. Immers vaderschap is blijkbaar alleen  gericht op vaders zelf.  Zelf is hij nu geen vader meer, maar heeft wel weer een relatie met zijn kind zegt hij. Je kunt je afvragen waarop een relatie met een kind is gebaseerd als het niet een relatie is die benoemd mag worden.  Wel zegt hij “zat gisterenmiddag mijn dochter tegen me aan”. Tegen een wildvreemde blijkbaar? Of misschien toch tegen haar vader? Stiekem vader zijn.  Dat is denk ik wat inderdaad al decennia lang heel veel vaders doen. “The real love that dare not speak its name.” zoals Bob Geldof het noemde.

De schijnwijsheid dat je vooral niet moet opkomen voor de liefde en opvoedingsrelatie tussen een vader en een kind wordt al jaren met een nietsontziende arrogantie ten toon gespreid. Aan de top van deze verkondiging van het wijze woord staan de beleidsmakers die dagelijks hun brood verdienen door het actief frustreren van de relatie tussen vaders en kinderen. “Je kunt liefde niet afdwingen” heet dat ook wel. Of  Spruijt’s “doe je uiterste best om de communicatie met je ex-vrouw open te houden en ga desnoods door het stof”

Aan de basis van die vernedering bungelen reeds jaar en dag vele vaders die zich die onderwerping eigen maken. Uncle-Tom gedrag noem ik dat vaak.

Zelf heb ik het ook ooit gedaan, en ik merkte hoe weinig succes dat had.

Ik pleit er nergens voor om maar zoveel mogelijk conflict in de lucht te houden, geenszins. En sommige vaders mogen best wat vaker naar de keerzijdes van hun gedrag kijken, en soms zelfs dimmen in hun eventuele negatieve uitingen over de moeder van hun kinderen.  Maar maatschappelijk moet de strijd zeker gevoerd worden.  En vooral omdat er nog perspectief is omdat de lacune “gemist vaderschap” moet worden opgevuld. Niet omdat het al te laat is, maar omdat het hoog tijd is voor de herwaardering van vaderschap als zijnde de onvoorwaardelijke opvoedingsrelatie tussen een vader en zijn kinderen.

Mijn lezers weten ( zie de flap) dat Emiel Smulders en ondergetekende de titel Gemist Vaderschap zó bedoeld hebben.  De hier aangehaalde vader gaat dat binnenkort lezen. Ik ben benieuwd.

boek Gemist Vaderschap
Een artikel hierover (misbruik van psychologie en psychiatrie) van Maarten Legene

indebuurt-ouders

Op vrijdag een friet en op woensdag met de buurt voor de tv. Daarin werd toen ik klein was, door andere ouders dan die van mezelf voorzien.
Dat ze dat deden en in de manier waarop ze dat deden waren het ook ouders, ouders van mijn vrienden…. een beetje ook-ouders, meeouders, beetje ook mijn ouders.

Ook zij waren onderdeel van het beetje veilige nest van mijn jeugd. Zonder hun was het misschien wel helemaal niet zo´n veilig nest. Want als het thuis even niet ging had je hún nog. Het was zelden nodig, maar je zou nooit twijfelen hun hulp te vragen, en zonder twijfel zou je die krijgen.

Ik ben deze indebuurt-ouders ook dankbaar dat ze mij hun kinderen als vrienden hebben geschonken. Soms vrienden voor het leven. Mij bekruipt soms het gevoel dat het moeilijk is hun voorbeeld na te volgen. Om ook die gastvrijheid naar de vrienden en vriendinnen van mijn zoon uit te stralen. Maar ik zie ze met plezier komen in ieder geval. En ook mijn zoon heeft een aantal fantastische indebuurt-ouders waar hij af en toe logeert bijvoorbeeld. Van de week had ik zelfs even het gevoel of hij daar maar bij nader inzien ging wonen zo veel zat ie daar.

Vandaag zo´n indebuurt-ouder uit mijn jeugd begraven. Die van de frieten op vrijdag. Ik hoop dat ze een beetje mijn voorbeeld mag blijven. Voor mij altijd Mevr. E. Voor de ingewijden naar blijkt inmiddels nog steeds Marietje.

vóór lezen

090806_repo_Boekenmarkt met mijn voorlezen_0002
klik hier voor klein stukje uit de DTV-reportage

Voorlezen is een van die activiteiten waarvan je kunt zeggen dat vaders en moeders er allebei een handje van heb ben….als het mee zit.
Bij veel ouders komt het eer denk ik niet van. Om allerlei redenen.
Vroeger las ik mijn dochter graag voor in het koffie
– en theehuis Johanneke in Deventer, waar ze ook een hele kinderhoek hadden. Af en toe dwaalden mijn gedachten af naar de walgelijke strijd om haar, en ondertussen probeerde ik dan toch nog mooi en gearticuleerd te vertellen.

Tijdens de Deventer boekenmarkt van dit jaar mocht ik op twee heel verschillende manieren voorlezen. Als Deventer schrijver las ik weer voor uit eigen werk zeg maar over de gedachten die ik destijds ontkoesterde tijdens het voorlezen van mijn dochter; de dubbelzinnigheid van het feminisme en de achterlijkheid van ons rechtssysteem. Maar tot mijn verrassing kreeg ik een uurtje later de gelegenheid deel te nemen aan een voorleessessie van Deventer TV. Uit een mooi Annie MG Schmidt-verhaal, zo ´n verhaal wat altijd lekker vanzélf goed voorleest.

De laatste voorleessessie is net op internet verschenen in de DTV-reportage over de Deventer boekenmarkt. Die andere is geloof ik niet opgenomen. Maar ondanks de geringe publieke aandacht (voor bijna alle voorlezeers) kreeg ik er wel een paar complimenten voor. Vooral voor het woord Ad Hitlerianum. Ik snap dat u dat nog eens wilt ná-lezen op dit blog.

reportage dtv

bloed band in jezusnaam

De Autonome Feministische Actie protesteert met verfbommen tegen het World Congress of family’s dat zich vanaf vandaag in Amsterdam afspeelt.
De feministen zijn bang dat er teveel nadruk zal worden gelegd op de biologische banden (bloedbanden) tussen kinderen en ouders. Immers moeders willen het recht hebben om kinderen alléén op te voeden en anderzijds dienen vaders natuurlijk onder die regie de helft van de praktische taken uit te voeren.

Het gehekelde congres is georganiseerd door een Amerikaanse conservatief-religieuze denktank (The Howard Center). Behalve die bloedband spelen er dus nog een heleboel andere dingen doorheen. Zoals dat je met bidden echtscheiding kan voorkomen of zoiets. En verder schijnt men iets tegen homo’s te hebben naar verluidt.
Minister Rouvoet gaat het congres openen. En dat mag niet van die feministen. En van mij ook niet trouwens, maar dan wel om heel andere redenen. In eigen land komt Rouvoet namelijk helemaal niet op voor het behoud van kind-ouderrelaties. Onder zijn bewind gaan de uithuisplaatsingen en vervreemdingen van kinderen niet alleen door, maar nemen een hoge vlucht. Laat staan dat hij wat aan het probleem van ontvadering doet.
Die club die dat congres organiseert lijkt me trouwens ook niet alles. Want ik heb helemaal niets tegen homo-relaties. Ook niet als binnen die relatie kinderen worden opgevoed. Als de basis voor dat besluit om het op die manier te regelen maar ligt bij de biologische ouders.
Dat heeft voor mij weinig met religie te maken. Ik vind de band tussen ouders en kinderen een natuurrecht. Als je dat natuurrecht niet erkent geef je de bevoegdheid van de ouders uit handen aan de staat. Of zoals het nu vaak gaat aan één van de ouders. De moeder meestal.

Dus ook los van religie of conservatief sentiment valt te kiezen voor autonoom ouderschap. Op grond van internationale mensenrechtenverdragen mogen wij worden beschermd tegen staatsopvoeding en onfrisse inmenging van de staat in ouderlijke opvoedingspraktijken. Autonoom ouderschap in plaats van autonoom feminisme en verfbommen.

informatie over het congres
Over de kritiek
Een stukje denkwerk van mij voor een links blad

Pêcheur

pecheur
Mannen zijn jagers. Dat is een rolpatroon waar we af en toe wat van af willen relativeren. Maar het is ook wel een beetje in het beestje ingebakken. In het dagelijks leven komt er van jagen niet veel terecht. Maar de vakantie biedt mogelijkheden. Zo is er het jagen op garnalen, kokkels en mosselen; wat minder macho in het Frans de “fruits de mer” (vruchten van de zee) genoemd. Bij mosselen is het soms létterlijk plukken.

Als vader wordt er van je verwacht dat je dan wat handige instructies geeft voor hoe dat dan moet. De zakmesinstructies lukten me vorig jaar nog aardig. Maar dit…. Gelukkig zijn er dan de andere vaders van andere jongetjes die je op weg kunnen helpen. In eerste instantie overigens vooral door te concluderen dat we een verkeerd net hadden.
(koude douche voor “Les Mille et une Choses” in Villers sur Mer die hun fout niet wensten toe te geven en een zwaar bedroefde jongen in de kou lieten staan).
Maar afin, niet te lang getreurd. En aangezien de eb (dan moet je vissen) die dag laat was kreeg je dus dit beeld (genomen met wat beperkte mobiel-camera).
En ja ook het koken van de buit hebben deze heren zelf gedaan.
Een ander vader-zoon-moment is in de vakantie trouwens op mijn netvlies gebrand. Ik kom daar nog een keer op terug.