Cookies

Geweld bíj de voordeur

de antwoordstatistiek van CBS op 28-08-2013
de antwoordstatistiek van CBS op 28-08-2013

Ik heb veel geschreven over geweld áchter de voordeur.  Deze keer gaat het over geweld bíj de voordeur zelf. Volgens CBS doet bijna 5 procent van de mannen s’avonds vaak de voordeur niet open vanuit een gevoel van onveiligheid. Op de site van CBS mag je uit 4 mogelijkheden raden hoeveel vrouwen dezelfde gewoonte hebben; 9,5, 11,5, 13,5 of 15,5. Mijn intuitie zei dat er dik twee keer zoveel vrouwen bereid zullen zijn om te melden of te zeggen ( het hoeft natuurlijk niet perse waar te zijn), dat ze de deur dicht houden. Dit (11,5) bleek het juiste antwoord te zijn.  In dit soort kwesties is bekend dat je als onderzoeker erop bedacht moet zijn dat mannen minder snel melden (inclusief overdrijven) dan vrouwen. Dus de werkelijke verhoudingen kunnen anders zijn. Maar daar had ik al rekening mee gehouden.

Als je de vraag van CBS beantwoordt dan krijg je vervolgens een statistiekje te zien met de overall gegeven antwoorden. Hieruit blijkt dat er een zeer sterke neiging is om op de hoogste score (15,5) te gaan zitten.

Kijk en dat is nog veel interessanter dan het primaire onderzoek. Hoewel een internet-enquete natuurlijk niet de beste manier (understatement) is om tot een verantwoorde steekproef te komen, durf ik het met deze verschillen wel aan om de volgende conclusies te trekken;

1. De keuze van de antwoordcategorieen door CBS is niet zo handig. Er is een dikke kans dat als er een categorie 25% was geweest daar nog een zeer relevante score was gehaald.

2. Er is een opmerkelijk verschil tussen de daadwerkelijke reactie van vrouwen op onveiligheid en de inschatting van het onveligheidsgevoel van vrouwen. Oftewel; vrouwen gedragen zich niet alleen meer als slachtoffer, maar worden vooral juist veel meer gezíen als slachtoffer.

Er zijn dus zes stappen te onderscheiden:

  • reeel gevaar
  • ervaren onveiligheid
  • reactie op reeel gevaar
  • reactie op ervaren onveiligheid
  • waarneming door derden van de ervaren onveiligheid
  • de wetenschappelijke weergave van dit alles

In alle stappen spelen genderissues een rol, kan ik voorlopig concluderen.

En nu weer het woord aan mijn wikipediacollega Fred Lambert die vind dat ik niets van statistiek begrijp.

Mmmm en eigenlijk was ik op zoek naar statistiek over het percentage rechtsprocedures dat over familierecht gaat. Een 15 tal jaren geleden was dat 50%. Ik vermoed dat dit cijfer inmiddels hoger ligt. Misschien dat iemand die dit leest, CBS misschien, het antwoord kan geven???

Verweer geweerd

In deze schildering n.a.v Henri Moore's warrior, zie je ondanks alles nog een schild.
In deze schildering n.a.v Henri Moore’s warrior, zie je ondanks alles (been en arm eraf) nog een schild (verweer)

Mensen absurde verwijten maken en dan vervolgens, als de beschuldigden het wagen hun mond opentrekken de tong afsnijden. Dit laatste gebeurt niet letterlijk in Nederland, maar figuurlijk zeker wel en regelmatig.

Nadat ik zelf weer eens met dit principe in aanvaring kwam moest ik denken aan Jan Hop die de tong was voor veel gedupeerden van jeugdzorg. Gedupeerden die hun mogelijkheid tot verweer werd afgenomen door Jan Hop buiten te sluiten als procesvertegenwoordiger. Ik zocht het mooie verslag op dat ik er in 2007 van maakte. Oef, per ongeluk niet meer op internet. Nu terug met wat stilistische aanpassingen. Gaat dat lezen; het is best een humoristisch, nou ja sarcastisch, leesbaar verhaal. Maar als je daarna gaat lezen hoe de rechtbank het zelf verwoordde in haar vonnis lijkt het wel of het over een heel andere zitting gaat.

Onlangs werd mijzelf door een club van zelfbenoemde pseudonieme encyclopedisten op wikipedia de mogelijkheid ontnomen te reageren op beschuldigingen als zou ik een leugenaar zijn, een pov-pusher, een “soort figuur” een klier, niets van statistiek weten, een onbesuisde vaderactivist zijn en nog een paar van dat soort dingen. De speciale pagina met mijn verweer werd gewoon verwijderd onder het mom dat het teveel bitjes en bytjes zou kosten. Althans dat is zoals het formeel werd aangekondigd. De tong afgesneden. Maar die afgesneden tong is hier op mijn blog terug te vinden. WordPress heeft gelukkig nog een heleboel ruimte voor mijn bitjes en bytjes.

Het is mij veel vaker gebeurd. Het beste wat je erover kunt zeggen dat het afsnijden van de tong van iemand, geen bewijs is van het gelijk. In tegendeel.

Ik voel me vertoornd. Toorn wat is dat? Nou dat had u tot voor kort ook kunnen opzoeken in Wikipedia, maar omdat ik dat lemma maakte, is het voor de zekerheid ook maar verwijderd. Want tegen de zin van de zelfbenoemde groep anonieme encyclopedisten die me eerder bestreden.

Overigens U hoeft natuurlijk helemaal geen encyclopedist te zijn om iets te zeggen of te doen op wikipedia. Dat is helemaal het beleid niet. Het officiële beleid is “voel je vrij en ga je gang” en “Deze encyclopedie wordt gemaakt door mensen zoals u”. De praktijk is dat je je blijkbaar als pseudoniemerik op  dit waanidee kunt beroepen om anderen weg te jagen, terwijl je zelf niet aan dat ficieve beleid voldoet. Veel (potentiële) bewerkers op wikipedia zijn daardoor al weggejaagd. Dat is verontrustend voor een site met zoveel invloed.

Het beruchte formulier van de rechtbank Arnhem (zie blogjes terug) is nu ook als plaatje van de internationale wikipedia afgehaald. Onder het mom: “it is not the uploader’s own work and it is not apparent that copyrights are released here”. Dat is toch fijn dat ik terug mag lezen dat ik niet stiekem zelf een formulier van de rechtbank Arnhem heb geschreven. Maar die auteursrechten…..zou dat bestaan dat er auteursrechten berusten op een vals formulier van een rechtbank? Welke jurist uit mijn lezerspubliek wil daar nu eens bij de wikimedia een punt van gaan maken. Ik kan niet alles zelf toch? En ondanks de schijn van het tegendeel; iedereen mag zich volgens de wikimediapolicy ermee bemoeien.

dossier vaderschap en censuur
verweerpagina wikipedia op mijn blog
verwijderpagina wikimedia commons
De uitsluiting van Jan Hop

krachtdadig

kijk aan; laten we daar nou eens een raadsrapport over schrijven
kijk aan; laten we daar nou eens een raadsrapport over schrijven

Het ziet er zo anders uit dan mannen op zo’n gemiddelde dwaze-vader-demonstratie. Niet zo treurig. Meer zelfvertrouwen, zelfbewustzijn. Ik had het met Rob van Altena over een NRC-foto bij het bericht van de bezetting van de Raad voor de kinderbahhh te Zutphen op vaderdag 2000.
Vanwege mogelijke copyrightproblemen kan ik hier deze foto niet laten zien. Ik vond snel daarna wel een andere foto die dezelfde sfeer uitstraalde. Een groep oostelijke Dwaze Vaders biedt de Zwolse unitmanager Mr M een spiegel aan (ongeveer 1996). Om zelf eens in te kijken hoe het ermee stond. Met hemzelf en zijn insteek. Om over zijn doodsteken nog maar te zwijgen.

Op de foto zijn onder andere Herman Schiphorst en Jan Hop herkenbaar. De laatste is nog steeds actief, evenals mijzelf. U ziet mij er ook tussendoorkijken.

Dit soort acties bouwen aan de solidariteit. Je ziet ze tegenwoordig niet veel meeer. Vaders voelen zich gedwongen zich stil te houden. En sommige “vader”clubs steken liever een pluim in de reet van een topjuf bij movisie die wat aan vadercentra zou hebben gedaan (maar wat precies blijft in het duister). Of laten pseudowetenschapper Spruijt aan het woord zonder gedegen tegenwoord. Wie de schoen past trekke hem aan. “If you can’t beat them, join them” is vaak het motto. Dat leidt vaak tot afgezakte gezichten, niet tot zelfvertrouwen en waarschijnlijk ook niet tot verandering.

ps. Gerald Tros, ook op de foto, is niet echt oostelijk te nomen. Interregionale solidariteit zal ik maar zeggen.

Ongehoorzaam

[youtube=http://youtu.be/0JVKC7ItmAs]

Overwegen om een val te zetten
En ze denken: ach, wie zal het zien?
Ongehoorzaam aan gebod en wetten
Lijkt hun plan onschuldig bovendien

Hoor hen altijd weer misleidend spreken
Onrecht huist voortdurend in hun hart
Hun keel is vaak een open graf gebleken
Met een stem die steeds de waarheid tart
……
Als er een god bestond zou ik hem smeken:
Toon uw gramschap en verhef uw hand
Maar er is geen god om zich te wreken
’t Ligt aan onszelf dat wij hier zijn beland

Ineens weg uit mijn Linkedin verzameling. Dan zal hij wel zijn heengegaan. Ja alweer anderhalve maand geleden blijkt. Peter Koene was al een tijd ziek. Ik beklaag me niet dat ik geen overlijdensbericht heb ontvangen. Zo dichtbij was ik nu ook weer niet. Maar eigenlijk zou ik zo’n linkedinverdwijning graag anders zien gaan. Maar afin Peter; ooit waren we samen aktief in de strijdmuziek onder andere zaten we samen in de redactie van het muziekblad Soliedair. Protestliederen kenden we in allerlei soorten en maten. Nieuw was de soort vaderprotest. Het “Wiegelied der omgangsgerechtigde vaders”, geschreven door mij en van muziek voorzien door Frans van Meel was de eerste in die soort die evenzogoed gewoon werd gepubliceerd in dat linkse liedjesmagazine. Geen feministe horen klagen. Maar, ik moet zeggen, het was wel een beetje een braaf protestliedje nog.

Een van Peter’s laatste liedjes heet psalm 151. We delen nog steeds dat verzet tegen en ongehoorzaamheid aan, het banale kapitalisme (luister naar het lied). Jeugdzorg van tegenwoordig vind ik persoonlijk het meest banale kapitalisme ooit vertoond. Ook kinderen zijn niet ontkomen aan de kapitalisering van alles wat ons lief is.

Dit laatste inzicht deelden we mogelijk niet. Ik heb het niet meer aan durven kaarten in Peter’s laatste maanden. Peter, ik wil je graag gedenken en aan je denken met een van je laatste liedjes. Als er misschien toch een God bestond dan vind hij dit lied vast geen belemmering om je in de hemel toe te laten.

Peter Koene website (waar ook de complete versie van deze psalm 151 is te vinden; gaat over kapitalisten)
Het wiegelied der omgangsgerechtigde vaders
Het IISG registratie wiegelied der omgangsgerechtigde vaders

Gecontroleerd wegvliegen

vliegen, hangen of bangen
vliegen, hangen of bangen

Voor dat ik met mijn bijna 15 jarige zoon op vakantie ging bereikte mij het bericht dat op Schiphol extra wordt gecontroleerd op enkelvoudige ouders met kinderen. Dit in verband met het risico op ontvoering (onttrekking aan het ouderlijk gezag van de andere ouder). Het bracht me in een soort paniek. Niet omdat ik iets in die zin van plan was. Maar omdat ik blijkbaar in de picture zou zijn. En daar kon ik aardig over doorfantaseren. Het kon wel even tijd kosten (opzoeken, checken, bellen door de marechaussee) schreef de krant. Zouden ze dan mijn naam op internet gaan Googlen. Oef! Dat kon leuk worden. In combinatie met het zoekwoord ontvoering enzo zou blijken dat ik daar wel tegen ben, maar meer consideratie met vaders die dat doen dan met moeders. Ja leuk, de reis duurde toch al langer door werkzaamheden bij de NS. En als je daar eenmaal zo over gaat denken dan ga je vanzelf nog meer in de picture vallen.
Zenuwachtig langs de douane lopen en daardoor nog eens extra opvallen. Afin het ging allemaal goed zoals u ook uit mijn vorige blog heeft mogen begrijpen.
Voor de zekerheid had ik een briefje van moederlief meegenomen. We zijn dus inmiddels terug en mijn zoon is nu ( zonder briefje) met zijn moeder weer uitgevlogen.

Resten wat gedachtes over zin en onzin van deze maatregelen. Moeten we ook hier met ingebouwd wantrouwen dealen? Of moeten we meer denken aan de preventie, aan gelijkwaardig ouderschap, aan het zinloos maken van dit soort ouderlijke “ontvoeringen”. Bij wegvliegen denk ik toch eerder aan vrijheid, vogels en vlinders (met dank aan Boudewijn de Groot) die uitvliegen gaan. Ach ja mensen. Ouders. Overheidsdienaren.