Zelf werd ik in deze zaak als deskundige gevraagd, maar dat werd door rechter Taalman afgewezen onder andere omdat ik teveel kritiek heb op de rechterlijke macht. Ook bij wraking en in hoger beroep hield die onzin stand. Merkwaardigerwijs hoorde ik later van een van de rechters die verantwoordelijk waren, dat deze uitspraak zeer voor cassatie vatbaar is. En ja dat is nu dus ook gebeurd. De zaak ligt nu bij de Hoge Raad en Ivo’s advocaat heeft er flink werk van gemaakt.
Een van de hoofdlijnen van de cassatie is dat juist de besluiten van de rechters in eerste en tweede instantie laten zien dat het over zaken ging waar een deskundige zeker wel zijn licht op had kunnen laten schijnen, wat de uitspraak had kunnen beinvloeden. Echter beweerden de lagere rechters dat het ook niet veel had kunnen uitmaken. Het feit dat ik mijn mond dicht zou moeten houden over de situatie van de rechterlijke macht lijkt niet meer erg de aandacht te hebben.
Een belangrijk punt is de spagaat waarin een vader in casu Ivo zit als er enerzijds wettelijk van hem wordt verlangs voor zijn kinderen te zorgen en anderzijds hem dit strafrechterlijk wordt verweten. Het strafrechtartikel waar het over gaat heet belaging. Al bij de behandeling van deze wet maakte de initiatiefnemer van deze wet, Boris Ditrich (D66) onder druk van ondere andere mij zelf (zie televisieoptreden) duidelijk dat de wet niet bedoeld is om vaders die naar hun kinderen omkijken te bestraffen. Van kennis van dit stuk wetsgeschiedenis hebben de rechters tot nu toe geen blijk gegeven. Het lijkt me dat van een overtreding van het strafrecht dan ook geen enkele sprake is.
Op bovengenoemd punt, en ook bijvoorbeeld het gebrek aan weging van mensenrechtenverdragen schiet het verder uitstekende cassatieverzoek mijns inziens tekort. Maar ik moet zeggen, ik ben geen cassatieadvocaat.
Het passeren van het gerechtshol Arnhem kan ik niet in stilte voorbij laten gaan. De plek waar ik herhaaldelijk als vader werd beledigd, geschoffeerd, waar we met een stuk of dertig vaders ons binnen in de hal vastketenden, waar het beruchte discriminerende formulier werd geproduceerd waarop vaders al bij voorbaat voorgedrukt de voogdij (gezag) werd ontzegd. De rechtbank waar ik met toestemming van de dienstdoende rechter optrad als raadsman voor vader Peter (zeer tegen de zin van de advocate van tegenpartij). De rechtbank die toestemming gaf tot inzage in een groot aantal uitspraken maar zich daarin liet overrulen door een clubje illegitiem georganiseerde rechtbankpresidenten. De rechtbank waar, tegen de zin van de kunstenaar een salomonsbeeld meters hoog buiten zicht werd gehouden maar die het beeld na de kritiek in mijn (ons) boek ‘Het ouderverstotingssyndroom in de Nederlandse context” op een veel zichtbaardere plek zette.
De rechtbank waar ik met Fathers4Justice mee deed aan een decontaminatie-unit. De rechtbank met rechter van Son, die mij inschakelde als deskundige , maar daar halverwege het proces ineens mee stopte en toen valselijk beweerde dat ik was gestopt. Een brief van een medewerkster van de familieunit die mij volledig gelijk gaf in mijn irritatie hierover. Die rechtbank, dat gerechtshof wil je niet onbecommentarieerd passeren , zeker niet als onderdeel van een grote groep gele hesjes. Dus ik riep wat kwade kreten in die richting. Kreten die geen nuance toonden en dat kan ook niet in die context. Maar als je goed op een rijtje zet wat mijn ervaringen zijn in dit gerechtsgebouw dat kan ik niet ontkennen dat daar ook goede tussen zitten. Er is iets merkwaardigs aan de hand. Het lijkt wel of er 2 heftig elkaar bestrijdende bewegingen zijn binnen dat gebouw, dat er ook nog mensen zijn die zich met tegenzin laten inperken door de dwang van bovenaf. De vice-president Hooft Graafland die ooit aanvankelijk inzage toeliet (“anders is het nietig”) in rechterlijke uitspraken is op dramatische wijze (ik citeer hier rechter van Son) van het toneel verdwenen. “Ook omgekomen bij een roei-ongeluk? vraag je je dan stiekem af, want oh ja er was ook nog iets met die Demmink-zaak en het Arnhemse gerecht.
De Gele Hesjes zijn de enige grote sociale beweging die fundamentele önderbouwde kritiek op het functioneren van de rechtstaat toelaat. Ten bewijze daarvan hieronder de toespraak van volhardend rechtzoekend vader Erik Groenendijk bij de demonstratie van afgelopen zondag, bevrijdingsdag in Arnhem. Geel tegen de zwarte togacriminaliteit. Een brug verder.
https://www.youtube.com/watch?v=K8uXrMWYoAo&feature=youtu.be
In deze mooie kerk sprak Richard Gardner 20 jaar geleden………Gisteren had ik een afspraak met Petra v.d. Hoeck die in België actief is op het gebied van ouderverstoting. Omdat Breda ergens in ons midden ligt spraken we daar af en tsja de Grote kerk is een mooi markant ontmoetingspunt. Pas op het laatste moment drong tot mij door dat dat precies de plek was waar ook weer bijna precies 20 jaar geleden Richard Gardner een toespraak hield voor een paar honderd justitieambtenaren, hulpverleners en ouders.
In 1998 stelde ik als adviseur van de Stichting Kind en Omgangsrecht voor om bij omgangsproblematiek meer te focussen op de positie van kinderen en om in het licht daarvan onze aandacht te richten op Parental Alienation Syndrome. (zie notulen). Dit leidde ertoe dat we samen met het Platform SCJF en het Ministerie van justitie Gardner naar Nederland lieten komen. waar hij op 24 juni 1999 een toespraak hield in de Grote Kerk van Breda.
De avond ervoor mocht ik Richard Gardner nog persoonlijk spreken. Ik stelde hem wat vragen over de gendergerichtheid in zijn woord “Grootmoederswijsheid” wat hij in zijn grondleggende boek over PAS gebruikte.
We zijn nu twintig jaar later en in een uitgebreide ontmoeting passeert veel van de geschiedenis van de herkenning van ouderverstoting de revue. Van het eerste boek dat ik in 1999 samen met Rob van Altena uitbracht tot de onverkwikkelijke herrie waar we als beweging elke keer, als ware het onvermijdelijk, in verzeilen. Hoewel het makkelijk is om te verifiëren wat voor onwaarheden clubs als Vader Kennis Centrum ( notabene de opvolger van de eerder genoemde stichting Kind en Omgangsrecht) produceren moet ik toegeven vooralsnog in gebreke te blijven bij een aantal andere verhalen die ook overigens wat minder eenvoudig zijn te traceren al was het maar omdat ik in de afgelopen jaren heb geleerd dat je zelfs, of moet ik zeggen juist, rechterlijke uitspraken en schrijfsels niet kunt vertrouwen.
Voor dit gedoe heb ik een andere oplossing voor ogen dan Petra. Petra wil zich exclusiever blijven richten op voorlichting en getraumatiseerde ouders enigszins mijden.
Mijn doel is om juist getraumatiseerde ouders te leren dat als je je energie niet richt naar degenen die deze ongein aanrichten je inderdaad onvermijdelijk je energie op elkaar bot gaat vieren. Natuurlijk is er niets mis met voorlichting, en dat heb ik met 3 boeken en vele artikelen en lezingen over ouderverstoting ook gedaan sinds 1999. Maar daar kan het niet bij blijven. Petra en ik delen de weerzin tegen het plegen van karaktermoorden met de bekende narcisme en borderlinestempeltjes. Onze passie voor het horen van volwassen geworden kinderen van ouderverstoting delen we. Ik heb dat onder andere gedaan in mijn boek Moeder-Kind-Vader, een drieluik over ouderverstoting uit 2004. Petra is haar boek momenteel aan het schrijven.
Onze ontmoeting stond in het teken van het gebruik van kunst als een van de wegen naar herkenning. Voor de uitvoering van de plannen van Petra daarover is nog even tijd nodig. Het was een waardevolle ontmoeting met veel open eindjes en wellicht ook veel ( al dan niet) open wonden, mijn eigen verwondingen niet te na gesproken.
Ik heb nog wat pagina’s met historische achtergronden bijgewerkt:
Laatst bijgewerkt op 28 maart 2019 in verband met correspondentie VKC
Vijfentwintig jaar geleden voerde de moeder van mijn dochter een reeks verklaringen op van vrienden van haar over mijn gedrag. Met die verklaringen moest een negatief beeld van mij geschetst worden. Ik had kunnen proberen te reageren met een reeks verklaringen die negatief zouden zijn voor haar. Maar ik besloot uiteraard om te reageren met verklaringen die positief waren over mijn opvoedingspraktijk voor mijn dochter. Dat is het verschil tussen terugpakken en uitpakken. En uiteraard bestreed ik op een praktische manier de negatieve framing van bijvoorbeeld mensen die dachten te constateren dat ik me niet aan afspraken hield, omdat ik me niet hield aan wat volgens de moeder van mijn kind zou zijn afgesproken. Ondanks deze milde aanpak was de wereld te klein in de rechtbank. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om met verklaringen te durven komen daarbij als vanzelfsprekend haar ingediende verklaringen totaal over het hoofd ziend.
In de commentaren op mijn voorlaatste blog breekt de pleuris uit over mijn kritiek op het aan het woord laten van, de herhaalde malen met succes van integriteitsfalen beschuldigde, Corine de Ruiter in een congres over ouderverstoting. Deze discussie wordt gevoerd door onder andere twee organisatrices (oid) van het congres. Je kunt in deze discussie iets herkennen van wat ik 25 jaar geleden op de rechtbank meemaakte. Naar binnen zeilen met allerlei nogal tergend en overdreven persoonlijk geformuleerde kritiek en dan zeer verontwaardigd worden als ik dat netjes probeer te weerleggen, wat overigens geen sinecure is als mensen als een machinegeweer de ene fantasie dan wel leugen na de andere op tafel leggen.
Hoe is het mogelijk dat moeders dat zo makkelijk voor elkaar krijgen? Dat kan eigenlijk alleen omdat ze dat gedrag voortdurend om zich heen zien van kinder’beschermers’, rechters en wetenschappers en vooral natuurlijk hun eigen advocaat. Ook omdat ze er bij herhaling succes mee hebben en ach vaders een trap nageven, wie maalt erom? Ik wil niet zeggen dat vaders nooit dit gedrag vertonen, maar die komen daar zelden mee weg.
Waar het nu om gaat is de vraag of er een verband is tussen het gebeuren op microschaal in de rechtszaal en het gedrag van allerlei actoren op meso en macro niveau. Kun je gewoon zeggen dat ouderverstotingsprogrammeringsgedrag terug te vinden is in reacties als die onder mijn blog. Lopen deze reacties, die niet direct over individuele kinderen gaan maar over het maatschappelijk debat daarover, congruent met de uit de van de ouderverstotingsliteratuur bekende programmeringsreacties en treedt daartussen kruisbestuiving op? Ik denk van wel. En daarover had ik graag meer verteld op het congres over ouderverstoting dat zich morgen afspeelt. Ik had dan graag een Nederlandstalige variant voorgedragen van mijn Bratislava-lezing (zie hieronder) van anderhalf jaar geleden over de ‘multi level understanding’ van ouderverstoting. Opmerkelijk genoeg vonden de organisatoren van dit congres het zelfs niet nodig om mij op de hoogte te stellen van het congres, ik moest het van anderen horen. Daarbij is het van belang te weten dat ik met enkele boeken, wetenschappelijke artikelen, workshops acties en lobby’s het begrip ouderverstoting in Nederland heb geïntroduceerd. Mede daardoor komt het nu voor in de jurisprudentie en de literatuur. De laatste zinnen zullen zeker tegen mij gebruikt worden als zijnde egoboosting. Maar iedereen kan terugvinden dat ik slechts de geschiedenis probeer weer te geven. Dit op deze manier in herinnering brengen is noodzakelijk omdat er een groot belang is om mijn persoon, invloed en leiderschap (ooit) af te breken, ook door venijnige beschuldigingen van ego-boosting. Dat belang rust vooral bij Justitie. Het afbreken van de kop van iedere veranderingsbeweging is, samen met verdeel en heers, een cruciaal onderdeel van de overheidsrepressie die uiteindelijk vooral tegen kinderen is gericht en zeer extreem is. Om mij heen heb ik veel andere ideële veranderaars afgebroken zien worden. Dit mechanisme moet aan de orde worden gesteld. Maar de organisatoren van dit congres nemen liever een voorbeeld aan de neppige-hoogleraar Corine de Ruiter die nog onlangs door het college van bestuur van haar universiteit (niet voor het eerst) op de vingers werd getikt in casu haar wetenschappelijke integriteit. Een hoogleraar die zich er juist niet voor schaamt al die framingsmechanismes van ouderverstoting op macronivo tegen diverse vaders waaronder Ivo Vrijkotte en mij in te zetten. Haar optreden op het congres wordt ook nog eens verzorgd in samenwerking met het Vader kennis Centrum die juist is opgericht om voor vaderschap op te komen (in naam althans). Overignes zegt het Vader Kennis Centrum zelf daarvan dat ze niet bij de organisatie is betrokken en die alleen maar faciliteert. Dat lijkt in tegenspraak met de aanduidingen op de aankondiging waarop (zie hierbij) staat dat de conferentie samen met VKC wordt georganiseerd.
Kortom dit is wat ik bedoel met de perverse coalitie rond dit congres over ouderverstoting, dat dus voor een deel juist ouderverstoting propageert door middel van het geven van het slechte voorbeeld. Slecht gedrag dat elkaar aantrekt. Een goed/slecht voorbeeld is de minstens de helft van de dynamiek achter veranderingsprocessen. In plaats van dit soort mechanismen ook op macroschaal en als mechanismes van hulpverleners en rechters aan de orde te stellen, gebruiken de organisatoren van dit congres dit soort mechanismes om fundamentele kritiek af te weren en ouderverstoting af te schilderen als vooral een probleem tussen ouders. Die ouders kunnen elkaar dan te lijf gaan met duurbetaalde dikke rapporten die moeten aantonen dat de een of de ander fout en gestoord is maar die zelden de vinger leggen op de zere plek zelf. Ach ja hier en daar nog wat marginale opmerkingen over achterstanden bij opleidingen enzo maar niet fundamenteel. Het zijn rechters en wetenschappers die ouderverstoting actief en op grote schaal beoefenen. Ook persoonlijk falen als verstotende ouder, frustratie als kind of ouderslachtoffer kan goed worden verstopt door op zo’n manier wat te organiseren. Falen is menselijk, verstoppen gevaarlijk. Dit is ook een mechanisme dat we ons steeds moeten voorhouden als we het gedrag van sommige wetenschappers rechters en journalisten enz beoordelen.
De organisatie van het congres probeert zich met censuur en blokkades af te dekken tegen elke vorm van kritiek op facebook. Zelf zit ik niet op facebook, maar ik krijg daar berichten over door. Het bestuur van medeorganisatie Kinderen Ouders Grootouders die ik altijd al zeer hoog achtte qua integriteit, heeft besloten verstek te laten gaan op het congres.
Ik vind natuurlijk dat dit congres moet doorgaan, wel zou er door de voorzitter afstand kunnen worden genomen van de organisatie en Corine de Ruiter kunnen worden medegedeeld dat bij nader onderzoek naar haar integriteit is komen vast te staan dat daar nog teveel vraagtekens (understatement want het staat in alle redelijkheid vast) omheen zijn om haar optreden te kunnen laten doorgaan. En dan iemand anders aan het woord laten met wat andere opvattingen. Zelf heb ik morgen een mooie zonnige wandeling op het programma staan. Ik vrees dat de organisatie van het congres geen belang heeft bij mijn (of andermans) fundamentele kritiek en visie op het verband tussen micro en macro vormen van programmering omdat ze daarmee haar eigen gedrag aan de orde zou stellen. Dat blijkt duidelijk uit haar gedrag nu. Linken naar dit blog is verboden op hun facebookgroep. En als je dat ergens anders doet wordt je uit de groep gegooid.
Deze video over mijn lezing in Bratislava mei 2017. Technisch niet volmaakt maar interessant.
Oh ja en dit verhaal beoogt niet om aan te tonen dat ik niets fout doe, ik ben gewond . Maar ik vind wel dat er gedrag is dat begrensd moet worden als anderen daar schade van ondervinden. Dat is in dit geval aan de orde.
Zucht ja…….
Elf maanden geleden begon Ivo Vrijkotte aan een klachtprocedure tegen de Maastrichtse hoogleraar Corine de Ruijter. De Ruiter werd gebrek aan wetenschappelijke integriteit verweten. In de loop van deze procedure heb ik mijn geliefde volgers af en toe op de hoogte gebracht van de ontwikkelingen die volgens mij kort zijn samen te vatten als een stapeling van coercive geweld (intimidatie, mensen tegen elkaar opzetten; zie eerdere blogs) van de kant van de Ruiter en de Universiteit Maastricht. Ik gebruik die term coercief geweld met nadruk omdat het een term is die deze hoogleraar graag zelf gebruikt om een vorm van huiselijk geweld aan te duiden. Ouderverstoting is ook coercief geweld, en op dat punt zijn we het trouwens eens. Met de details was ik wat zuinig want je moet zo’n klachtencommissie wel even rust gunnen om na te denken. Als daarna de boel maar openbaar wordt afgehandeld komen de details vanzelf wel op tafel. De zittingen in deze zaak werden 4 maanden geleden gehouden. Volgens de regels zou er nu al lang een uitspraak moeten liggen. De commissie deelde mede dat ze nog bezig zijn met wat extra onderzoek. En daar zijn we op zich niet tegen natuurlijk. Maar we willen nu wel graag weten wat er gebeurt.
Verder hebben we aangegeven dat we erg benieuwd zijn wat er uit het onderzoek is gekomen dat de Universiteit in 2015 ook al toezegde te houden naar de handel en wandel van deze hoogleraar in verband met eerder gegrond verklaarde klachten.
Onderstaande video biedt overigens ook wel interessant materiaal over het introspectieve vermogen van de Ruiter. En dit neem ik niet op om Wilders te verdedigen.
Ik heb veel moeite om mijn woorden op het scherm te krijgen. Ik laat het even bij wat rauwe werkelijkheden die ik snel kwijt wil.
De plannen van Rouvoet zijn een regelrechte belediging voor al die vaders en anderen die al jaren het gerotsooi rond kinderen en scheiding (tussen kinderen en ouders) proberen aan te pakken. Dat aanpakken gebeurt niet alleen door kritiek op het eigen functioneren maar uiteraard ook door kritiek, ernstige kritiek, op het functioneren van zogeheten professionals. Al 20 jaar geleden was de Raad voor de Kinderbescherming bereid dat te erkennen. Zie bijvoorbeeld de aanhef van mijn artikel voor het boek Kwaliteit van de rechtsspraak: linksprekers. Ondertussen is het alleen maar erger geworden. Maar wat zegt Rouvoet CS nu: Ik maak hierbij nog wel een opmerking. Hoezeer ook te begrijpen vanuit het ervaren onrecht en de vaak jarenlang opgebouwde gevoelens van frustratie en onmacht, is het niet behulpzaam dat van de kant van de ‘verstoten ouders’ en hun belangenorganisaties vaak alle hulpverlenende,jeugdhulp- en justitiële instanties worden gewantrouwd en beschuldigd van medeplichtigheid aan het contactverlies.
Dit is niet alleen een wat onderbelichte weergave van de mening van verstoten ouders, die vaak ook nog verstoten burgers zijn, maar ook een ontkenning van de werkelijkheid van actieve verstoting door zogeheten professionals zelf. En verder markeert het dus een aanzienlijke backlash in het zicht van de instanties op hun eigen functioneren. Niet verwonderlijk als je ziet wie de commissies van Rouvoet bevolkten. Het is gewoon het schoonpraten van hun eigen wanpraktijken. Zie ook mijn eerdere blogs en de links in dit blog. Ik kan helaas niet alles elke keer opnieuw uitleggen, maar ik heb er genoeg over geschreven lijkt me.
Ondertussen vreet deze decennialange wanpraktijk het leven van ouders en kinderen aan. Ook GGZ- instanties als Persona non Grata ak Pro Persona, die daar niet mee kunnen omgaan, maken het probleem steeds erger. En voor de zoveelste keer maak ik deze actieve pogingen om mij tegen mijn kind op te zetten mee, waarna dat onder leiding van markante leden van de invloedrijke en in de praktijk zeer repressieve damesbelangenclub Soroptimisten ook weer verdoezeld wordt. Immers ik zou niet eens hebben geklaagd over hoe ik bejegend ben, terwijl dat defacto toch de hoofdlijn is in mijn klacht tegen ze. Ik wist van tevoren dat een klacht van mij versus drie vrouwen niet kan worden behandeld door een klachtencommissie bestaande uit drie vrouwen voorgezeten door een gecommitteerd lid van de belangrijkste vrouwenbelangenvereniging. Maar ja ze wilden niet wijken….. Ik overweeg een discriminatieklacht.
Ik begrijp dat dit blog af en toe cryptisch overkomt. Maar ik kan weinig anders doen dan u via tags en links te verwijzen naar achtergrond hierover. 180222 Rapport+Scheiden+en+de+kinderen+dan geanonimiseerde toespraak klachtzitting vaderdiscriminatie presentatie
PS 2 Het was een tijdelijk fenomeen of het heeft gewerkt. Deze pagina (vaderseenzorg.nl/sorop1,html) staat op een anonieme search met het zoekwoord soroptimisten weer op 5. Maar het kan altijd beter natuurlijk; ga zo door!!
Rond ouderverstoting heb je eigenlijk twee soorten coalities. Heleen Koppejan legt uit hoe die ene coalitie werkt waarmee een ouder het samen met haar eigen omgeving ervoor zorgt dat ze het kind van de andere ouder vervreemdt en het kind die andere ouder gaat verstoten. Ook professionals horen heel vaak bij die coalitie beaamde Heleen op mijn verzoek. Zelf sprak ik over de manier waarop je vroegtijdig afspraken kunt maken en een sluitende coalitie met je omgeving kunt maken gericht op juist het behoud van ouderschap. Ik maak daarbij graag een vergelijking met het peter- en meterschap zoals religieuze tradities die soms nog vormgeven.
Afin een mooie conferentie gisteren in het Etty Hillesum Centrum. Zelf vond ik Patrick Damhuis er weer uitspringen met een gloedvol betoog als vader, zoon en inmiddels ook expert. Binnenkort komen alle filmpjes op internet dankzij Jan die er helemaal voor uit België was afgereisd om alles vast te leggen.
Een mooi hoogtepunt vond ik zelf ook de quilt van fragmenten uit mijn schilderijen de aanwezigen ter plekke fotografeerden en die via mijn zoon live in een presentatie werden gezet. Zelf heb ik hem nog even afgewerkt maar ik heb mijn zoon’s compositie in principe intact gelaten. Twee nog niet verwerkte foto’s erbij gezet en een achtergrond.
Het platform scheiden zonder schade onder leiding van Andre Rouvoet stelt vandaag voor om ouderverstoting in het wetboek van strafrecht op te nemen.
Toen Rob van Altena voor het eerste boek over Ouderverstotingssyndroom in Nederland in 1999 voorstelde het verschijnsel te benoemen als vaderverstotingssyndroom heb ik hem daar als eindredacteur toch maar van weerhouden. En onder die titel was het vast ook nooit zover gekomen dat Rouvoet cs nu met het voorstel zou zijn gekomen dit verschijnsel in het wetboek van strafrecht op te nemen. De andere kant van de medaille is dat een beetje uit zicht is geraakt dat ouderverstoting wel heel erg vaak vaderverstoting is.
Voor het zover is dat de wetgever dit advies over gaat nemen zal er nog heel wat water door de IJssel stromen. Onder andere zal moeten worden bekeken wat de concrete gedragingen zijn die strafbaar worden gesteld. Wat mij, en ook een bevriende strafrechtadvocaat die ik net sprak, voor ogen staat is dat het dan toch vooral zal moeten gaan om het niet naleven van een omgangsregeling. Anders wordt het allemaal te vaag en onduidelijk. In Brazilië zijn al ervaringen opgedaan met het strafbaar maken van Parental Alienation Syndrome, zoals dat in het Engels heet. Van die ervaringen kunnen we leren.
Verder zal er een vervolgingsbeleid moeten worden vastgesteld, dat is althans gebruikelijk bij dit soort strafrecht. Belangrijk, want in landen als België is het niet uitvoeren van een omgangsregeling ook in principe strafbaar, maar kijk wat er van komt… En onder de noemer geestelijke mishandeling en onttrekking aan de ouderlijke macht was er natuurlijk al sprake van strafbaarheid met gebrek aan vervolging.
De grootste overwinning is nu waarschijnlijk weer een morele. Ik hoor nog zo die, verder heel aardige, psychologe van de NVP (Nederlandse Vereniging Psychotherapeuten) een paar maanden geleden tegen mij zeggen dat Ouderverstoting weer zo een randbegrip is uit de popi psycho literatuur. Kijk dat kan dan nu niet meer.
Verder moeten we dus in de gaten blijven houden dat vaderdiscriminatie steeds weer goed benoemd moet worden. Ik ga daar later nog wel een keer op in. Op zondag 8 april is er van 10.30 tot ongeveer 14 uur een miniconferentie over vaderdiscriminatie en de geschiedenis van vaderschap in het Etty Hillesum Centrum in Deventer waar ook mijn expositie hangt over hetzelfde onderwerp.
Als het rapport van Rouvoet verder tot mij is doorgedrongen is zal ik ook op de rest van dat rapport ingaan. En ook daarover zal waarschijnlijk in Deventer een conferentie worden gehouden. U hoort van mij.
‘We weten niet precies hoe vaak psychotherapie eindigt in een echec. Het onderzoek dat er is, stelt allesbehalve gerust. Engelse wetenschappers legden een paar jaar geleden aan 15.000 patiënten deze vraag voor: heeft u blijvend nadelige gevolgen aan uw psychotherapie overgehouden? Zo’n 5% antwoordde met ja. Geen percentage om laconiek over te doen. Praten kan wél kwaad. Dan gaat het om patiënten die over hun toeren raken, breken met familieleden, psychotisch worden, of een suïcidepoging ondernemen.’ https://www.nrc.nl/nieuws/2018/02/09/praten-kan-wel-kwaad-a1591670
Harald Merkelbach, forensisch psycholoog aan de universiteit veegt de vloer aan met het gemak waarmee we de iatrogene effecten van de geestelijke gezondheidszorg negeren. Opmerkelijk is uiteraard dat hij als een van de voorbeelden noemt het breken met familieleden. Toevallig (nou ja) heb ik daar enige ervaring mee. Ik heb momenteel een klacht lopen tegen de GGZ-instelling Pro Persona wegens poging tot het ophitsen van een kind tegen zijn vader. Het is onvoorstelbaar hoeveel moeite deze instelling doet om hun aanvankelijke instemmen met de klacht nu (zonder daar verantwoording voor te nemen), na formeel maken van de klacht, te verbergen achter onwaarheden en gebrek aan introspectie. Extra vervelend is bovendien dat de voorzitster van de klachtencommissie die mijn klacht tegen enkele vrouwelijke medewerkers moet behandelen een actief en gecommitteerd lid is van Soroptimist International die als belangrijkste doelstelling het opkomen voor de rechten en belangen van vrouwen heeft.
Ik vrees dat ik weer eens op het topje van een ijsberg ben gestrand. Hoeveel kinderen die bezig zijn zich aan ouderverstotingssyndroom te ontworstelen worden door dit soort instellingen weer gereset in de quasi-veilige status van de gijzeling door hun moeder (vader).
Pro Persona, een hele grote in GGZ-land, die zich op zijn site profileert met de stelling dat ze werken met de nieuwste wetenschappelijke inzichten had ‘uiteraard’ nog nooit van ouderverstotingssyndroom gehoord. Op dat punt zijn ze nu wel om, ze gaan een lezing organiseren om zich op dit punt bij te scholen.
Vanochtend besprak ik met een advocaat hoe vaak het begrip ouderverstotings(syndroom) nu voorkomt in de jurisprudentie . In de gepubliceerde jurisprudentie nu in 42 zaken begreep ik. Aangezien minder dan 2% van die zaken openbaar zijn moet je dit aantal vermenigvuldigen met 50; 2000 dus. Die vermaledijde rechters zouden dus wel eens veel verder kunnen zijn met het erkennen van een psychiatrisch fenomeen dan de gemiddelde GGZ-instelling. Of Merkelbach op de hoogte is van het syndroom weet ik niet. Hij zou het van zijn directe Maastrichtse collega (misschien wel zijn baas) hoogleraar forensische psychologie Corine de Ruiter kunnen hebben gehoord. Die denkt dat ze er wel iets van af weet immers. Maar onder andere daarover vindt volgende week een klachtbehandeling plaats van Ivo Vrijkotte tegen Corine bij de klachtencommissie wetenschappelijke integriteit van de Universiteit Maastricht. Ik ondersteun, zoals bekend zal zijn, die klacht en zal er dan ook volgende week bij zijn. Ik hoop hier voor die tijd nog een apart blog aan te wijden. over Soroptimisten De klacht tegen Corine de Ruiter (updates volgen) Waarom systeemtherapie niet werkt bij ouderverstoting
William Bernet citeert:
“Qualitative case studies and experienced clinicians supporting recommendations and/or orders to reverse custody maintain that therapy simply does not work in severe and even in some moderate alienation cases. Moreover, therapy may even make matters worse; the alienated child and preferred parent feel the need to dig in their heels and prove their point, thereby further entrenching their distorted views. … Clearly, and most regrettably, this is the experience of many seasoned clinicians, including the authors. The reality is that we have many more treatment failures than successes when it comes to our intervention with some moderate and all severe cases.” (Fidler et al., 2008, pages 271-272)
Er valt een hoop te bloggen dezer dagen. Ik heb te weinig tijd om hier tekst bij te maken maar dat had interviewer Leo al gedaan. op: https://denk-wijzer.nu/wat-is-ons-grootste-probleem/. let op de tekst daar oa gaat over zijn case, niet over mij en het zijn zijn gedachten die overigens op veel punten de mijne raken.
In het gesprek hebben we onder andere verkend welke impact ouderverstoting heeft vanuit de vier basisemoties; bang, bedroefd, boos en blij. Al onderzoekende bleken er nog meer emoties een rol van betekenis te spelen. Niet alleen een leuk, maar vooral ook een zinvol gesprek.
Leo schreef het artikel Wat is ons grootste probleem? dat op praktische filosofische wijze onderzoekt hoe het speelveld van mens en overheid in elkaar zit. Toegespitst op de mens die zijn kind liefheeft. Leo waagt zich eraan het monster in de ogen te kijken door zijn emoties te beschouwen die hijzelf bij het gemis van zijn kinderen ervaart. Zie: op: https://denk-wijzer.nu/wat-is-ons-grootste-probleem/.
Ik ben Leo erg dankbaar voor dit mooie gesprek en de mooie manier waarop hij dit gesprek heeft gemonteerd (dit is maar een heel klein deel van het hele gesprek) . Misschien hebben jullie er ook wat aan. Misschien is het de moeite waard om dit breed te delen?