Cookies

miniconferentie's rond mijn expo; over vaderschap en ouderschap

In het zicht van de gemeenteraadsverkiezingen is er op 16-3 om 19.30  in het Etty Hillesum Centrum tussen mijn expo een miniconferentie over de voorstellen van Rouvoet en praktische invullingen voor de gemeentepolitiek. Vijf sprekers (Cees van Leuven, Abdel Ytsma, ikzelf en Pauline Schonewille en Patrick Damhuis) en discussie gericht op praktische voorstellen voor gemeentepolitiek te beginnen in Deventer.
Meer info: Persbericht miniconferentie Ouderschap
Als eerder aangekondigd is er op 8 april 10.30 een miniconferentie over vaderschap en vaderdiscriminatie.

"Coercive control" door hoogleraar forensische psychologie Corine de Ruiter

kind in jezelf
8 jaar geleden maakte ik het introspectieve schilderij; kind in jezelf. Ik maakte het in een periode van zelfkritiek. Ik heb de foto van Corine er toen niet bij genomen, maar ze heeft er wel wat van weg vind ik.

“De benadering van het onderhavige casus door de psycholoog lijkt te zijn gekleurd
door vooronderstellingen en getuigt van datgene dat zij zegt te bestrijden: confirmation
bias. Het heeft er de schijn van dat zij de lezing van F., zoals die wordt ondersteund
door het logboek dat zij heeft bijgehouden, op voorhand voor waar heeft aangenomen uitgaande van de door de psycholoog in dit geschil bij voortduring benadrukte, grote statistische kans dat in vechtscheidingen sprake is van geweld of seksueel misbruik.” (CENTRAAL TUCHTCOLLEGE VOOR DE GEZONDHEIDSZORG Beslissing in de zaak onder nummer van: c2014.219 over Corine de Ruiter)

Morgen wordt Ivo Vrijkotte gehoord door de klachtencommissie integriteit van de Universiteit van Maastricht. Ik zal hem daarbij steunen.
De kernkwestie is of Corine de Ruiter al dan niet een aan tunnelvisie lijdt Deze tunnelvisie ook wel confirmation bias  genoemd was in 2014 door het centraal tuchtcollege voor de gezondheidszorg in een ander geval al wel vastgesteld. Kijkt de Ruiter wel goed naar zichzelf of is ze projectief op zowel micro als macro niveau. Die tunnelvisie betreft dan zowel op macro als micro schaal het waarnemen van huiselijk geweld. Ik zal Corine niet beschuldigen van húiselijk geweld want zo intiem ben ik nooit met haar geweest al zat ik wel ongeveer naast haar in een overleg bij de directie van de Raad voor de Kinderbescherming, wel vind ik dat ze zich inmiddels flink schuldig maakt aan een vorm van geweld die ze zelf coercive violence noemt. Intimidatie en vage valse beschuldigingen aan mijn adres. Immers leidde het transparant openbaar maken van de klacht (van Ivo Vrijkotte) tegen haar tot een beschuldiging van smaad en laster waarbij ze de universiteit van Maastricht als slaghout gebruikte.  Enfin dat leidde tot een klacht tegen het klachtpunt van de universiteit bij het college van bestuur van de universiteit. Daarna volgde er een bemiddelingspoging van de universiteit waar ze niet aan mee wenste te werken, bij nader inzien weer wel en toen bleek dat ik Ivo zou ondersteunen toch maar weer niet.  Vervolgens ging de kwestie naar de klachtencommissie wetenschappelijke integriteit op universiteitsniveau. Deze kondigde aan klager en beklaagde apart te willen horen omdat gezamenlijk horen geen doel zou dienen. Vervolgens kaatsten wij terug dat het klachtenreglement een zwaarwegend argument voorschrijft. Toen was het verhaal dat ondergetekende ‘verbaal agressief bejegend’ gedrag naar de Ruijter zou hebben vertoond zonder te markeren om welke uitlatingen het precies zou gaan. Ivo en ondergetekenden protesteerde daarop met een briefje waarna vervolgens de klachtencommissie weer liet weten dat gezamenlijke behandeling geen doel dient. 1 dag voor de behandeling komt Corine de Ruiter met een uitgebreid verweerschrift. Met dit verweerschrift lijkt de tunnelvisie van Corine zich te vergroten in een draaitunnel. Een paar jaar geleden was ik een keer met mijn zoon in Noorwegen aan het wandelen en toen liften we terug naar de hut via een soort spiraaltunnel omhoog. Corine kunnen we daar inmiddels naar beneden zeilend aantreffen vrees ik.
Alles over de klacht
tuchtuitspraak over Corine de Ruiter
tuchtuitspraak 2
 

Programmeren ouderverstoting (loyaliteitsmisbruik) strafbaar?

R4 detail hokjesHet platform scheiden zonder schade onder leiding van Andre Rouvoet stelt vandaag voor om ouderverstoting in het wetboek van strafrecht op te nemen.
Toen Rob van Altena voor het eerste boek over Ouderverstotingssyndroom in Nederland in 1999  voorstelde het verschijnsel te benoemen als vaderverstotingssyndroom heb ik hem daar als eindredacteur toch maar van weerhouden. En onder die titel was het vast ook nooit zover gekomen dat Rouvoet cs nu met het voorstel zou zijn gekomen dit verschijnsel in het wetboek van strafrecht op te nemen. De andere kant van de medaille is dat een beetje uit zicht is geraakt dat ouderverstoting wel heel erg vaak vaderverstoting is.
Voor het zover is dat de wetgever dit advies over gaat nemen zal er nog heel wat water door de IJssel stromen. Onder andere zal moeten worden bekeken wat de concrete gedragingen zijn die strafbaar worden gesteld. Wat mij, en ook een bevriende strafrechtadvocaat die ik net sprak, voor ogen staat is dat het dan toch vooral zal moeten gaan om het niet naleven van een omgangsregeling. Anders wordt het allemaal te vaag en onduidelijk.  In Brazilië zijn al ervaringen opgedaan met het strafbaar maken van Parental Alienation Syndrome, zoals dat in het Engels heet. Van die ervaringen kunnen we leren.
Verder zal er een vervolgingsbeleid moeten worden vastgesteld, dat is althans gebruikelijk bij dit soort strafrecht. Belangrijk, want in landen als België is het niet uitvoeren van een omgangsregeling ook in principe strafbaar, maar kijk wat er van komt… En onder de noemer geestelijke mishandeling en onttrekking aan de ouderlijke macht was er natuurlijk al sprake van strafbaarheid met gebrek aan vervolging.
De grootste overwinning is nu waarschijnlijk weer een morele. Ik hoor nog zo die, verder heel aardige, psychologe van de NVP (Nederlandse Vereniging Psychotherapeuten) een paar maanden geleden tegen mij zeggen dat Ouderverstoting weer zo een randbegrip is uit de popi psycho literatuur. Kijk dat kan dan nu niet meer.
Verder moeten we dus in de gaten blijven houden dat vaderdiscriminatie steeds weer goed benoemd moet worden. Ik ga daar later nog wel een keer op in. Op zondag 8 april is er van 10.30 tot ongeveer 14 uur een miniconferentie over vaderdiscriminatie en de geschiedenis van vaderschap in het Etty Hillesum Centrum in Deventer waar ook mijn expositie hangt over hetzelfde onderwerp.
Als het rapport van Rouvoet verder tot mij is doorgedrongen is zal ik ook op de rest van dat rapport ingaan. En ook daarover zal waarschijnlijk in Deventer een conferentie worden gehouden. U hoort van mij.
 

Kan praten ook kwaad? De contraproductieve effecten van psychotherapie

rubbelaar1
behoefte aan geestelijke zorg?

‘We weten niet precies hoe vaak psychotherapie eindigt in een echec. Het onderzoek dat er is, stelt allesbehalve gerust. Engelse wetenschappers legden een paar jaar geleden aan 15.000 patiënten deze vraag voor: heeft u blijvend nadelige gevolgen aan uw psychotherapie overgehouden? Zo’n 5% antwoordde met ja. Geen percentage om laconiek over te doen. Praten kan wél kwaad. Dan gaat het om patiënten die over hun toeren raken, breken met familieleden, psychotisch worden, of een suïcidepoging ondernemen.’ https://www.nrc.nl/nieuws/2018/02/09/praten-kan-wel-kwaad-a1591670
Harald Merkelbach, forensisch psycholoog aan de universiteit veegt de vloer aan met het gemak waarmee we de iatrogene effecten van de geestelijke gezondheidszorg negeren. Opmerkelijk is uiteraard dat hij als een van de voorbeelden noemt het breken met familieleden. Toevallig (nou ja) heb ik daar enige ervaring mee. Ik heb momenteel een klacht lopen tegen de GGZ-instelling Pro Persona wegens poging tot het ophitsen van een kind tegen zijn vader. Het is onvoorstelbaar hoeveel moeite deze instelling doet om hun aanvankelijke instemmen met de klacht nu (zonder daar verantwoording voor te nemen), na formeel maken van de klacht, te verbergen achter onwaarheden en gebrek aan introspectie. Extra vervelend is bovendien dat de voorzitster van de klachtencommissie die mijn klacht tegen enkele vrouwelijke medewerkers moet behandelen een actief en gecommitteerd lid is van Soroptimist International die als belangrijkste doelstelling het opkomen voor de rechten en belangen van vrouwen heeft.
Ik vrees dat ik weer eens op het topje van een ijsberg ben gestrand. Hoeveel kinderen die bezig zijn zich aan ouderverstotingssyndroom te ontworstelen worden door dit soort instellingen weer gereset in de quasi-veilige status van de gijzeling door hun moeder (vader).
Pro Persona, een hele grote in GGZ-land, die zich op zijn site profileert met de stelling dat ze werken met de nieuwste wetenschappelijke inzichten had ‘uiteraard’ nog nooit van ouderverstotingssyndroom gehoord. Op dat punt zijn ze nu wel om, ze gaan een lezing organiseren om zich op dit punt bij te scholen.
Vanochtend besprak ik met een advocaat hoe vaak het begrip ouderverstotings(syndroom) nu voorkomt in de jurisprudentie . In de gepubliceerde jurisprudentie nu in 42 zaken begreep ik. Aangezien minder dan 2% van die zaken openbaar zijn moet je dit aantal vermenigvuldigen met 50; 2000 dus. Die vermaledijde rechters zouden dus wel eens veel verder kunnen zijn met het erkennen van een psychiatrisch fenomeen dan de gemiddelde GGZ-instelling. Of Merkelbach op de hoogte is van het syndroom weet ik niet. Hij zou het van zijn directe Maastrichtse collega (misschien wel zijn baas) hoogleraar forensische psychologie Corine de Ruiter kunnen hebben gehoord.  Die denkt dat ze er wel iets van af weet immers. Maar onder andere daarover vindt volgende week een klachtbehandeling plaats van Ivo Vrijkotte tegen Corine bij de klachtencommissie wetenschappelijke integriteit van de Universiteit Maastricht. Ik ondersteun, zoals bekend zal zijn, die klacht en zal er dan ook volgende week bij zijn. Ik hoop hier voor die tijd nog een apart blog aan te wijden.
over Soroptimisten
De klacht tegen Corine de Ruiter (updates volgen)
Waarom systeemtherapie niet werkt bij ouderverstoting
William Bernet citeert:
“Qualitative case studies and experienced clinicians supporting recommendations and/or orders to reverse custody maintain that therapy simply does not work in severe and even in some moderate alienation cases. Moreover, therapy may even make matters worse; the alienated child and preferred parent feel the need to dig in their heels and prove their point, thereby further entrenching their distorted views. … Clearly, and most regrettably, this is the experience of many seasoned clinicians, including the authors. The reality is that we have many more treatment failures than successes when it comes to our intervention with some moderate and all severe cases.” (Fidler et al., 2008, pages 271-272)

Rondgang expo

pappa2#e
uitsnede uit schilderij expo

Gisteren organiseerde ik een rondgang langs mijn werk op mijn expositie een nieuw verba/ond in het Etty Hillesum Centrum.
Ik dacht dat ik er drie kwartier over zou doen, maar de poging om de schilderijen, lino’s en niet te vergeten een beeldje in woorden over te schilderen namen mij en de genodigden zo in beslag dat we er pas na twee uur mee klaar waren. het was een interactieve gebeurtenis zoals ik die graag zie.  De genodigden beschouwen en reageren op mijn werk, zowel naar de inhoud als de vorm.  Ik ben elke keer weer verbaasd wat er dan allemaal bovenkomt over wat ik toch echt zelf op het doek heb gezet.
Van de discussie is mij onder andere bijgebleven hoe we probeerden te begrijpen waar het begrip toorn nou in het schilderij met dezelfde naam zit. is die rode figuur links boven aan werkelijk de verbeelding van toorn, hij komt zo eng over….toorn uitsnede
De afsluiting bij een hele kleine zwart-wit-lino van een rechter voerde tot een verbaal slotakkoord dat het vertrouwen van mijn publiek in de rechterlijke macht flink deed wankelen. Tsja het ligt niet aan rechters maar aan de wet zuchtte een beschouwer nadat ik me liet ontvallen dat rechters, u zult het al begrepen hebben, niet mijn grootste vrienden zijn. Was het maar waar dat ze zich aan de wet hielden verzuchtte ik.
rechter2
Niet precies het tentoongestelde plaatje maar een animatie die het probleem nog beter verwoordt

En daarna nog maar een keer: Rechters negeren de wet met betrekking tot het recht op omgang, het gezamenlijk gezag en het gelijkwaardig ouderschap. En dat handelen verbergen ze door niet in het openbaar uit te spreken. En dat niet openbaar uitspreken verbergen ze dan weer door onder elke uitspraak valselijk te schrijven dat ie in het openbaar is uitgesproken.  Maar dat mag toch niet, kreeg ik terug. Inderdaad dat mag niet, sterker nog daarmee zijn miljoenen uitspraken volgens de wet nietig.
Meer over deze expositie
Meer over het gebrek aan openbaarheid van uitspraken
 

maak van je woede gerichte toorn

toorn
Toorn. Allereerst moeten we vaststellen dat er een toorn bestaat die biologische betekenis heeft. Toorn is vaak een beveiliging tegen kwaad. De ziel staat op en weerstaat het kwaad met diepe verontwaardiging. Waarschijnlijk had Nietzsche gelijk toen hij zei: “Uw deugd heeft weinig te betekenen als ze zich niet laat opzwepen tot woede” Als we niet meer in staat waren woedend te zijn dan zouden we worden tot “morele koeien, in onze plompe onbehaaglijkheid” Jezus kon vol toorn zijn. “Hij keek toornig om zich heen, bedroefd zijnde over de verharding hunner harten” Maar let wel: het was toorn vermengd met smart. Hij was ‘bedroefd’. Dat is het onderscheid tussen gewettigde en ongewettigde toorn. Als er een ondergrond is van zedelijke gekwetstheid, zedelijke smart en niet van persoonlijke wrok in onze toorn dan is die toorn goed en waardevol en gezond. Het Werk, Etty Hillesum blz 417, Hier citeert Etty Stanley JonesEen bijschrift invoeren

‘Als je te veel aanschurkt bij het tuig dat onze kinderen en gezinnen kapot maakt door zich consequent niet aan de wet te houden dan slaat de agressie die dat tuig oproept naar binnen toe. Dan raak je zelf zwaar gewond en ben je geneigd je medestanders jouw wrevel op hun schouders te laden’
Dat was vandaag mijn stelling over de manier waarop mensen in deze beweging elkaar weer eens zo erg het leven zuur maken dat het tot uit elkaar vallen leidt. En ik markeerde ook vandaag, het punt waarop deze verwrongen manier om niet vooruit te komen mijn energie niet weer eens zal opslorpen. Want voordat je het weet is er weer eens iemand, een persoon of een organisatie die juist de onderlinge samenwerking bij je grootste vijand voor de voeten wil gooien, de rechterlijke macht. Het zou niet de eerste keer zijn dat een ‘prominente’ doch geperverteerde vaderorganisatie (en dergelijke) liever mij dan de rechterlijke macht bestrijdt en rechterlijke procedures om niets probeert op te zetten. En ik ben ook zeker niet de eerste die dit overkomt. Zover laat ik het dus niet komen. En ik vind het ook geen gezeur om het daarover te hebben.
Het moet dus allemaal precies omgekeerd. We moeten de macht recht in de ogen kijken en onze pijlen richten naar waar ze op gericht moeten worden. Toorn heet dat. Dat kijken naar de macht lukt niet zo erg en dat richten dus al helemaal niet. Deze drive laten we ons elke keer weer ontnemen, met alle gevolgen van dien. De woede richt zich op medestanders, en die medestanders zitten op hun beurt in dezelfde positie. Het is een pressurecooker met een wanddikte van enkele meters.
Een van de aspecten waar ik het tot nu toe zelden over heb is dat je je kunt afvragen of de vaderbeweging en contreien zich terecht de kritiek van vrouwenorganisaties op de hals heeft gehaald die wezen op de ego-patriarchale aspecten (zie bijvoorbeeld Tonelotto). Zoals ook in algemenere zin maakt de vrouwenbeweging dan echter te weinig onderscheid tussen de, inderdaad vaak uit mannen bestaande toppen van organisaties en de gemiddelde man die zelf ook te leiden heeft onder dat patriarchaal ego-gedrag. Ego-mannetjesmakers waar vaak dezelfde vrouwen zich weer graag tegen aan schurken.
Bovenstaande analyse van mij is al oud en ik herhaal hem, in varianten, elke keer weer, maar blijkbaar zijn er weinig mensen die dit tot zich door willen laten dringen.
Zie voor oudere analyses:
tegen de wind in (2001)
verraden in plaats van de macht in de ogen kijken (2012-2014) met verwijzingen naar artikelen uit 2006 en 2000
En volg op die plekken ook de links onder deze artikelen!