Imposante steenpartijen, gletschertongen en watervallen. Maar ook nogal eens mist, regen en moeras, De muggen kwamen we gelukkig niet zoveel tegen als gevreesd. Maar mensen kwamen we soms ook twee dagen lang helemaal niet tegen. Tegen mijn verwachting was er bijna nergens bereik met onze mobiele telefoons. Dus ook geen 112 in geval van nood.”Van God verlaten” liet ik me bij thuiskomst tegen een kennis ontvallen. Maar niets is minder waar. Waar GSM zendmasten ontbraken hadden wij het te doen met het vertrouwen in de natuur, ons eigen kunnen daarin en een bekommerende blik van God (hoe die ook mag heten, Donar, Wodan kan ook) alomtegenwoordig vanaf al die bergtoppen waar geen GSM zendmasten aanwezig waren. Op elkaar aangewezen; ploeterend, soms even mopperend, maar vooral genietend en lachend.

In Noorwegen mag je zomaar overal kamperen en kampvuurtjes maken. En het water uit de vrije natuur is gewoon overal drinkbaar. Een ideale omstandigheid voor een hike met de tent op de rug van vader en zoon door de Noorse Hardangervidda. Zo ontdek je mossen die beter branden dan papier. En mossen die zachter zijn dan het lekke slaapmatje. Zo ontdek je af en toe bijzondere mensen, van veel nationaliteiten in de enkele hut die je tegenkomt, die je helpen als het nodig is en die je met plezier ook een helpend handje toesteekt.

En op het eind de zeebonk die ons in het mooie maritiem museum van Bergen op de laatste vakantiedag een mooie terugblik bezorgde. “Kijk daar op die foto, daar in Kvandall, stond mijn geboortehuis.” Hee dat is gezien vanaf Kinsarvik, waar wij de ferry namen. Maar dan op een foto uit de zestiger jaren. “In mijn jonge jaren moest ik 18 maanden van huis de zee op. Dat was niet te combineren met de liefde voor mijn toekomstige vrouw en het opvoeden van mijn kinderen.”
Het leek erop dat zijn, mijn liefde voor vaderschap ons ontmoetingspunt was. Noren zijn niet de makkelijksten om contact te maken, maar ze hebben een ziel die ik op het eind nog even mocht ontmoeten.

foto’s