Cookies

Verketterd

Het ouderverstotingssyndroom werd volgens de gangbare opvattingen in 1985 voor het eerst beschreven door Richard Gardner. In 1992 volgde zijn lijvige hoofdwerk het eerste artikel op. Toen Bernet een paar jaar geleden de geschiedenis van dit begrip uitdiepte kwam hij tot veler verbazing uit bij Wilhelm Reich die in 1949 al min of meer een omschrijving van het begrip had gegeven in zijn boek “Character analysis”. Of al eerder? Het boek stamt immers uit 1933?
Bij het uitwerken van mijn laatste artikel stuitte ik weer op die verwijzing. Ik ontdekte ook dat Bernet deze kennis in een volgend artikel weer had laten zitten en de geschiedenis van de beschrijving van ouderverstoting weer ergens bij Wallerstein liet aanvangen.
Dus besloot ik om zelf een en ander uit te zoeken. De Engelse versie van Reichs boek was volgens het catalogussysteem Picarta alleen in Leiden te vinden. Maar na wat omzwervingen bleek een Duitse versie hier in Deventer in de Atheneumbibliotheek aanwezig. Samen met de bibliothecaresse probeerde ik uit te zoeken hoe het zat met de verschillende drukken. Uiteindelijk kwam ik zelf tot de conclusie dat Reich het oorspronkelijke werk in het Duits had geschreven maar de aanvulling in 1945 in het Engels. Hij verbleef toen in de States. Het kostte wat moeite om het door Bernet aangehaalde citaat te vinden omdat ik dus nu met een andere editie zat. Gelukkig bleek er in Duitsland een vaderorganisatie te zijn (Väter für Kinder) die het allemaal al eens had uitgezocht. In het Duits dan wel. Ik was zeer verbaasd te lezen hoe precies Reich het ouderverstotingssyndroom had omschreven, preciezer dan ik op grond van het citaat van Bernet verwachtte. Inclusief de vrij essentiële verinnerlijking van de verstoting bij het kind. Gardner verwees niet naar Reich. Bernet eerst wel. Reich werd vele malen verketterd in zijn leven. Door de communisten, de nazi’s de psychoanalytische vereniging, de Amerikanen. Het kon niet op. Toch had hij mooie ideeën die dus zijn tijd soms ver vooruit waren.

Ik citeer het belangrijkste stuk:

Ich möchte hier ein klinisches Beispiel aus meiner ärztlichen Erfahrung einschalten.
Bei einer Ehetrennung hatte die Mutter mit dem Vater der Kinder die Vereinbarung getroffen, daß die Kinder zunächst bei der Mutter verbleiben, daß sie aber, wenn sie das 14. Lebensjahr erreichten, sich selbst freiwillig entscheiden sollten, bei wem sie weiterleben wollten. Eines der Kinder äußerte schon mit 12 Jahren den Wunsch, beim Vater zu leben. Daraufhin griff die Mutter zum Mittel der Diffamierung des Vaters, der abwesend war. Dem Kinde wurde die Überzeugung beigebracht, daß der Vater ein Mensch wäre, der andere Menschen beherrschen wollte, man müßte vor ihm auf der Hut sein, denn man könnte sich seinem Einfluß nicht mehr entziehen, wenn man einmal unter ihn geraten wäre. Diese Diffamierung war um so unverständlicher, als der Vater an der genau entgegengesetzten Schwäche litt, Menschen seiner Umgebung uneingeschränkte Freiheit zu lassen. Das Argument der Pestreaktion wurde erst einige Jahre später verständlich: Die Entfremdung des Vaters war offenbar nicht völlig geglückt, denn die Mutter griff zu einem schärferen Mittel. Sie brachte den Kindern die Uberzeugung bei, daß der Vater verrückt geworden and daher gefährlich wäre. Dies wirkte. Das Kind entwickelte eine neurotische Selbstversagung. Seine Charakterhaltung begann sich immer mehr dahin zu entwickeln, daß man sich gerade das, was man am sehnlichsten wünschte, zu versagen hatte.Das wurde nun zu einem Zwang. Der Einfluß der Mutter verinnerlichte sich im Kinde in so hohem Grade, daß das Kind sich jahrelang den heißen Wunsch, den Vater zu besuchen, versagte. Obwohl es später einsah, daß die Verrücktheitserklärung des Vaters ein Mittel, es fernzuhalten, gewesen war, behielt es die nun phobisch gewordene Angst, den Vater zu besuchen, bei. Obwohl es nun erwachsen war, war es unfähig, sich von der Mutter zu lösen and sein eigenes Leben zu führen. Es schob seinen Entschluß, das mütterliche Haus zu verlassen, immer wieder hinaus. Es war deutlich, daß eine Zwangshemmung es im Hause der Mutter festhielt. Genau das also, was diese Mutter dem Vater des Kindes zugeschrieben hatte, war komplett gelungen. Im Leben des Kindes hatte sich ein irreparabler Bruch festgesetzt. Die Selbstversagung durchaus rationaler Wünsche war zu einer dauernden Grundhaltung geworden. Obwohl sie den Vater sehr schätzte und liebte, vermochte sie es nicht über sich zu bringen, mit ihm auch nur wenige Tage in den Ferien oder bei ähnlichen Anlässen zu verbringen.

Alle citaten bij Väter für Kinder

Keywords

Parental alienation, fathers, discrimination, Case-study; Nog één trefwoord te vinden voor bij mijn Engelstalige artikel met een casebespreking over ouderverstoting en vaderschapsdiscriminatie. Leuk dat mijn zoon ook erg geïnteresseerd is. Zowel ten aanzien van het inhoudelijke als die 6500 woorden lange oefening in de Engelse taal.Wonderlijk genoeg had hij nog geen 2 seconden nodig om het vijfde trefwoord te vinden. Children. Yes!! Je kunt je afvragen waarom ik daar langer dan een minuut over aan het denken was. Maar geweldig natuurlijk dat mijn zoon nu ook een aandeel heeft in dit artikel.

Voor dat dit artikel geplaatst wordt zal het eerst nog een review-proces doormaken. Dus het blijft nog even spannend. Ik houd jullie op de hoogte. En kinderen, ja daar gaat het natuurlijk echt en in eerste instantie over. Tsja.

Draw Vader

Nieuw speeltje op internet Draw Something. een soort pictionary, waarbij je dus elkaars tekeningen moet raden. Tegenwoordig komt zoiets van zoon naar vader en niet andersom uiteraard. Als kunstenaar heel intrigerend om te zien wat voor moois en niet moois er allemaal op je af komt, en dat je zelf ook maar wat aanklooit per saldo. Een van de woordjes die je kunt tekenen is Vader. Omdat het spelletje alleen nog maar in het engels bestaat verwijst dit woord in principe naar Darth Vader. Die van “Luke I’m your father” Er is iets ingewikkelds in de verbinding tussen die Engelse termen vader en father. Voor mijn zoon is Vader gewoon vader. Dus bijgaand plaatje, dat ben ik zo’n beetje. Nou ja beetje.

De bevrijding van de vrouw

Wereldvrouwendag vandaag. Dus als je het kopje van dit blogje leest……….doe dat eerst even en vorm een beeld””’……………….. dan zul je het waarschijnlijk lezen als: vrouwen moeten zich van hun ketenen ontdoen of iets dergelijks. Toch kun je hier ook heel wat anders lezen zonder de zin ook maar een halve letter aan te passen. Het doet een beetje denken aan dat raadsel over die chirurg.

Een vader en zijn zoon zijn betrokken bij een ongeluk. De vader is op slag dood en de zoon belandt in het ziekenhuis. In de operatiekamer aangekomen roept de chirurg: “Ik kan deze jongen niet opereren want hij is mijn zoon!”. Hoe kan dat?

Raden? Allebei?

Ik roep de mensen die de oplossing al kenden (ik gaf in een eerdere, verstuurde versie wat meer info vrij) of nu kennen om nog even met hun reactie te wachten. Verder roep ik iedereen op om het lef te hebben om even vanuit jezelf te reageren en het niet alvast op te zoeken. Het handigste is dan misschien om oplossingen naar mijn mailadres te sturen ipv hieronder. joep apedingetje joepzander.nl.

Is it me?

Mannen ontberen een collectieve identiteit. Of ze zijn angehaucht aan het feminisme en ontlenen daar een anti-zichzelf houding aan en een afkeer van de mannelijke collectiviteit. De schrijvers vergelijken dat met het ondewerpingsgedrag dat je in veel onderdrukte groepen ziet. Dissociatie van andere mannen. Of ze komen in een antimaatschappelijk vaarwater terecht. Een anti-sociale identiteit dus. Dissociatie van de maatschappij.

Ik vat maar heel kort samen wat ik in het nieuwe mannentijdschrift New Male Studies lees in een artikel van Paul Nathansson en Katherine Young getiteld: “Misandry and emptiness, Maculine identity in a Toxic Cultural Environment”

Zelf ben ik zo’n type geweest met veel van dat zelfvernederende dissociatiegedrag. Zie de afbeelding van een button die ik in de tachtiger jaren bij gelegenheid droeg. Bijvoorbeeld bij het zingen van een “baas in eigen buik” liedje met het Alkmaars Straatorkest. Ik krijg er een beetje buikpijn van nu. Na alle omzwervingen waarbij ik links of rechtsom, feministisch of niet zonder aanzien des persoons maar zeker aanziens mijn geslacht keihard werd gediscrimineerd en in allerlei negatieve hokjes werd geperst waar ik eigenlijk niet inpaste, raakte ik ook een beetje maatschappelijk gedissocieerd. Ik snap soms niet meer wat ik in deze maatschappij te zoeken heb waar alleen maar de fictie van recht en waarheid wordt grootgehouden. Ik begin erin te dwalen. No no no it ain’t me babe. Maar ik probeer positief te blijven denken, ik probeer erover te praten. Ik probeer te schrijven tegen de klippen op. Vader te zijn tegen de klippen op en tussen de wanhoop door. En soms te denken over de dingen die wel bereikt zijn. Te vergeten dat ook zelfs een beetje collectiviteit in de vaderbeweging af en toe ver te zoeken is.

Nu is er dus iets positiefs te melden; Een nieuw fris wetenschappelijk tijdschrift over mannenstudies. Niet vanuit weer een of andere vakgroep genderstudies maar opgericht door mannen die zo te zien geloven in het ontwikkelen van een nieuwe collectieve identiteit. Het blad is gratis te downloaden na registratie (zie link onderaan). En met een beetje geluk treft u er volgende keer een artikel in aan van mijn hand. Niet makkelijk, want in het Engels dus. Gelukkig zijn er dan wel andere vaders die me bijstaan met het corrigeren van het Engels en een beetje met de inhoud. U hoort van mij.

En dat liedje… “It ain’t me babe” zou een mooi protest kunnen zijn geweest tegen feministisch angehauchte dissociatie. Maar of Dylan en hieronder Joan Baez het zo bedoelden? Luister even met me mee..

Het nieuwe tijdschrift New Male Studies