Rust roest. Ik hoor het voormalig beleidsmedewerker van de Raad voor de Kinderbescherming Ton Veldkamp nog zo zeggen. Niet gisteren, niet vorig jaar, maar pakweg 13 jaar geleden, na een uitzending bij de VPRO-radio waar we met elkaar en een rechter en Mieke v.d.Burg (PvdA) in discussie gingen.
Ik was blij dat er nog raadsmedewerkers zijn die snappen dat het meestal niet helpt om even rust in te bouwen als een moeder bezig is de kinderen bij een vader weg te houden. Ergo, dat is precies wat ervoor zorgt dat die situatie blijft voortbestaan en de kinderen in de problemen komen. Bij voorbeeld de ernstige afwijking ouderverstotingssyndroom er aan overhouden.
Maar ook na 13 jaar blijkt Ton een roepende in de woestijn te zijn geweest. Nog steeds schrijven Kinderbeschermers en rechters het op. “Even rust voor mevrouwtje”. Vanmiddag las ik het weer in een besluit van een rechter van een paar maanden geleden, waarvoor nu een hoger beroep loopt. Notabene had de moeder in kwestie eerst jarenlang gezeurd dat vaderlief te weinig van zich zou laten horen. Maar toen hij dat wel deed was het natuurlijk ook niet goed.
Je moet ergens ruzie over hebben, nietwaar, als je de pest erin hebt. Ach misschien nog wel een menselijk trekje. Maar die rechters die blind en doof blijven; is dat nou een menselijk trekje of een standsdeformatie? Snappen die dan niet dat daar geen kind gelukkiger van wordt, en de vader ook niet en … die moeder wordt daar ook niet beter van.
“Ik zou graag op mijn kop gaan staan als het zou helpen om mijn kinderen te zien. Maar echt, ik weet niet wat die rechters van me willen. Wat ik doe is gewoon fout, wat ik zeg deugt niet, wát ik ook zeg of doe. En als ik zeg dat ik het vanzelfsprekend vind dat ik mijn kinderen zie dan ben ik volgens de raad voor kinderbe..ing een herrieschopper.”
Het is niet minder dan geestelijke marteling.
De VPRO-uitzending op het binnenhof onder leiding van Michal Citron