Cookies

Tag: Frank Edam

Geplaatst op

Eens zal de tijd winnen….

Bij gelegenheid van het overlijden van vriend Bert de Jongh dook ik even in de archieven en vond zo een stukje video uit 1995 met een mooi verhaal van Bert over mijn kunst. Bert was ooit zanger bij de Enschedese strijdmuziekgroep Prometheus, organisator van het Strijdmuziekfestival Enschede en medebestuurslid van de Landelijke Stichting Strijdmuziek, een organisatie die het protestlied in ere hield.  Tegenwoordig zou je dat niet meer speciaal links noemen, maar dat was het toen wel of zoiets dan toch. Een paar liederen tijdens het afscheid refereerden aan die activiteiten. Waaronder een van mijn favorieten, “eens zal de tijd winnen”. Een lied van het Alkmaars Straatorkest (Frank Edam) , waar ik ooit mijn partijtje in meezong en blies. Inmiddels bleek er een CD van het Alkmaars Straatorkest te zijn waar het lied in de gedraaide uitvoering is opgenomen. Inmiddels in mijn bezit en met genoegen afgeluisterd. En wil ik hier dus even aanbevelen. Anders dan hier staat wordt er trouwens niet alleen gezongen op deze CD, er is ook een keur van instrumenten te horen.

Zelf heb ik dat lied samen met Edith trouwens ook ooit op you tube gezet. ( Het ASO is natuurlijk mooier)

Doodgaan is een soort winnen van de tijd, een mooi lied dus ook bij het heengaan van Bert.

Geplaatst op

Tijd

Eens zal de tijd winnen, dan sterft de onderdrukker uit.

Sommige onderdrukkers zijn deel van ons zelf. geworden. Vooral in onderdrukte posities willen sommige mensen wel eens zichzelf onder de duim gaan houden. Of hun directe maten. Ik zie dat in de vaderbeweging herhaaldelijk gebeuren.

De meest irritante vorm treedt op bij sommige, zelfbenoemde buitenstaanders, die zelf slachtoffer zijn. Deze (mannen) willen zo hard níet onderdrukt zijn, dat ze juist mensen die tegen hun onderdrukking in gewéer komen, als losers zien. En ze kúnnen echt niet anders. Want ze willen echt niet zien dat ze zélf misschien wel de grootste loser zijn. De onderdrukker van hun eigen gevoelens, van het gevoel voor de relatie met hun kinderen. Deze mensen zijn het sterkste wapen van de echte onderdrukkers, ze maken zich tot handlangers van rechters en jeugdzorgers. Zij verworden tot de tentakels van het onrecht, de haarvaten van de onderdrukking.

Je komt ze vaak tegen in de vorm van journalisten die evenementen van vaders verslaan en politici die laatdunkend doen over inzichten van vaders. Maar ook bij zogenaamde wetenschappers. Overal eigenlijk. En het ergste is vaak dat ze vaders die dan schrijven over maatschappelijke verschijnselen, zoals ik, verwijten dat ze zelf betrokken zijn bij het gebeuren. Het verschil tussen hun en mij is dat ik ervoor uit kom, en zij daarentegen héimelijk betrokken zijn en dat niet willen weten, en juist daarom zo vervormd schrijven.

Gevecht tegen onrecht is ook altijd een gevecht om om te gaan met je eigen opgelopen deuken, je eigen trauma´s. Maar zonder dat het grote geheel wordt ontzien. Dat combineren is het gevoel dat ik had bij het zingen van het liedje (van Frank Edam) en de clip (hieronder) die ik ervan maakte.

[youtube=http://youtu.be/5hj6VjPtXko]