Cookies

liedjes zingen

mag dus niet

Ongeveer 15 jaar geleden kwam ik bij de bieb op de Brink mijn Buuv (paar huizen verderop) tegen. “Wat kan jouw dochter mooi zingen”. Ik keek in opperste verwarring naar haar. Het rapport van het Rad voor de Kinderbescherming over mijn dochter was net onbegeleid door de bus gegleden. Daarin had ik met rode wangetjes het volgende gelezen:
“Vader heeft op zich wel leuke en kindvriendelijke ideeën zoals liedjes zingen en met zijn dochter op een bakfiets door de stad fietsen. Dit lijkt echter meer te beantwoorden aan zijn eigen behoefte om als vooruitstrevende vader gezien te worden dan dat het past in een verstandige opvoeding van R”

Ik had er geen idee van dat Buuv mijn dochter les gaf, want mijn dochter had ik al twee jaar niet meer gesproken. Evenmin had Buuv van dat laatste enig idee. Tsja dit soort leed spreidde ik tóen nog níet zo wijds rond. En zo zal mijn dochter op haar beurt niet geweten hebben dat haar zangjuf bij haar vader in de straat woont.
Zo gaat dat in een beschaafd land.

Onlangs kreeg ik een paar zanglessen van Hanneke. Ik ben druk bezig om met een paar mooie liedjes met zangmaatje Edith goed op te nemen. In het kader daarvan leek het me wel eens aardig een paar zanglessen te nemen. Heel vroeger toen ik zes was had een of
andere muziekschooltrut mij eens op de solfège een bromtol genoemd. En dat zit nog diep, tegen beter weten in. De zanglessen van Hanneke deden mij goed. Het leerde mij nog een keer hoe je in je muziek je gevoel kunt bereiken. En heel in de verte hoorde ik mijn dochter meezingen. Over de papieren bergen van de raddraaiers van de Raad van
je weet wel, heen.

Niet lang nadat ik Hanneke op de Brink tegenkwam hield ik mijn twaalf-daagse
hongerstaking op dezelfde Brink. Niet bij de Bieb maar bij het gerechtsgebouw. Daar kwam Hanneke ook vaak met haar hondje. Inmiddels wist heel Deventer dat ik een dochter heb, ook al ging ze dóór voor de dochter van iemand anders.

Ik moet denken aan het bord van het huwelijk van mijn ouders. Wat God verbonden heeft scheide geen mens, iets dat meer zou moeten opgaan voor ouder-kind relaties dan voor huwelijken. Zang verbindt me met mijzelf, en mijzelf met mijn kinderen.

Dit blog schreef ik vorig jaar bij het vertrek van buuv Hanneke

over de Raad voor de Kinderbescherming en liedjes zingen