alternatief
Vandaag is de opmaak van het boek VerPASseerd Ouderschap begonnen. Zo heet nu het boek met de werktitel Oudervervreemding, Loyaliteitsmisbruik en Ouderverstotingssyndroom. De laatste twee woorden zijn trouwens behouden in de ondertitel. Het is een heel loslaatproces. Tot het laatst als alles al eigenlijk af is ga je toch nog weer verbeteringen aanbrengen.
En juist die laatste paar verbeteringen lijken altijd nog noodzakelijker dan elke verbetering daarvoor. En toch gaat het om een oneindig proces dat je ergens moet beëindigen. Je kunt niet bezig blijven.
Mijn laatste verbeteringen waren wat relativeringen in ernstige opmerkingen over ouderschap in de jaren zeventig. In die tijd kwam de alternatieve hulpverlening van de grond. Het kreeg namen als JAC, Release en niet te vergeten de Soosjale Joenit in Den Haag. Bij de laatste kwam ik in die tijd zelf nogal eens binnenlopen. Men was daar altijd erg staat “ondermijnend” bezig. Zo kan ik me nog iets vaags herinneren van iemand die ernstige misstanden had ontdekt bij Justitie en dat wel even boven water ging tillen. Nooit meer iets van gehoord dus. Tegenwoordig blijft Justitie nog steeds ver onder water, tenzij u mijn weblog leest natuurlijk.
Eigenlijk zou je dus verwachten dat ik me nog steeds goed kan vinden in het werk dat toen bij die clubs werd verricht. Maar nu de andere kant. Men hield zich daar bezig met jongerenhulpverlening. Dit was ook maatschappijkritisch. Maar vooral ook ouderkritisch om niet te zeggen ouderondermijnend.
En die maatschappelijke kritiek? Ach, zoals u weet is de alternatieve hulpverleningsgeneratie uiteindelijk lekker ingekaderd in de genormeerde hulpverlening. Een ding zijn ze echter niet kwijtgeraakt; het afserveren van ouders. En dat afserveren is nu juist de kern geworden van die extreme staatsinmenging in het privéleven waar we nu mee te maken hebben, en die voor ouders en kinderen niets goeds oplevert.
Nou lijkt het me een mooie opgave voor u om uit te zoeken of ik het nu beter heb uitgelegd dan in mijn boek, andersom, of dat het elkaar aanvult.
Daartoe hebt u nu nog steeds de unieke mogelijkheid dat boek met een voorintekenkorting en zonder verzendkosten aan te schaffen. En die voorintekenprijs hebben we zelfs net nog iets verlaagd tot 12 euro. Dit vanwege het feit dat er wat minder afbeeldingen in verwerkt zijn dan eerst in de planning zat en ik graag van het begin af aan flinke voorraadbeheersing wens te doen. Overigens is het aantal pagina´s flink uitgebreid. Dus over informatie niets te klagen. Als u drie boeken tegelijk aanschaft krijgt u nog meer korting. U mag daarvoor ook andere boeken van Rela nemen. Maar let op deze aanbieding geldt tot aan de presentatie van het boek, waarvan overigens de datum nog niet bekend is.
ontweting 2
Soms wil ik wel eens stiekem dat ik níets weet. Het is wat oneerbiedig naar de Schepper die me met een goed verstand heeft toegerust. Niét weten spaart een hoop ergernis. Daarmee benader ik alsnog de essentie van mijn vorige ontwetingsblog.
Het is niet alleen het feit dat sommige docenten en hun masterstudenten op de Utrechtse universiteit door hun onwetendheid en onwelwillendheid, onkunde en desinformatie in het rond strooien. Zeker dat gebéurt, en wel met subsidie van de overheid. Veel fundamenteler is dat mensen als ondergetekende, die het wel eens doorzien, er geen zín meer in hebben dat te doorzien. Je wordt toch niet serieus genomen en je hebt er alleen maar last en ergernis van. Ik begrijp dan ook de mensen die sommige delen uit mijn boeken overslaan omdat ze het te erg vinden. Ga maar lekker slapen!
Nu na de UU-thesis van Kaplan ook de eerdere studie van haar docent Spruijt over PAS even goed doorgenomen. Ik kan het niet laten. Van Ed Spruijt mag je PAS niet met syndroom vertalen ondanks de letterlijke aanwezigheid van “syndrome” in de laatste letter van PAS.
Ik constateer dat Spruijt valentie (de mate van ernst) en prevalentie (het voorkomen van) van PAS op een of andere manier op één hoop gooit. Ik zie dat bijna alles wat ik aan kritiek op Esma Kaplan hieronder heb gemeld eigenlijk rechtstreeks van haar leermeester afkomstig is. Dus nogmaals, neem het haar niet kwalijk, zij heeft het gewoon verkeerd geleerd.
Ik vind het ernstig dat de Raad voor de Kinderbe…..ing Spruijt nog steeds serieus neemt. Nee ergo. Dat Spruijt de enige is die door de Raad serieus wordt genomen. Ook dat zal ik allemaal nog verder uitleggen in dat nieuwe boek.
Nieuw boek (misschien, verrassing) toch nog met een andere titel?
dossier wetenschap en vaderschap
ontweting
Een brij aan statistische gegevens in een als exploratief bedoeld onderzoek verhullen dat er eigenlijk niets te zeggen valt. Sorry dat ik zo moeilijk met de deur uw pc binnenval. Ik was vanmiddag bezig aan wat leeswerk voor de laatste loodjes voor het boek Oudervervreemding, Loyaliteitsmisbruik en Ouderverstotingssyndroom.
Onderzoek rond scheiding van kinderen van hun ouders deugt heel vaak niet. Er is geen bekommernis over de non-respons; als er weinig mensen antwoorden geven is het toch al gauw conclusies trekken geblazen. Als ook de Utrechtse socioloog Ed Spruijt bij het onderzoek is betrokken wil het helemaal nogal eens fout uitpakken. Deze “wetenschapper” “onderzoekt” namelijk in opdracht van justitie en kinderbesch….ing op zo’n manier dat we vooral het vertrouwen in dit soort instituten blijven behouden. Ik heb dat uitvoerig beargumenteerd uitgelegd in mijn vorige boeken Moeder-Kind-Vader en Gemist Vaderschap. U kunt het daar teruglezen of indien u goed Engels leest de link hieronder volgen.
Nu gaat het om de masterthese van een leerlinge van Spruijt; Esma Kaplan. Eigenlijk beweert ze dat PAS (ouderverstotingssyndroom) veel voorkomt in Nederland, maar tegelijkertijd kan het volgens haar niet gecorreleerd worden aan conflicten na de scheiding. Rara hoe kan dat. Ik zal het u gelijk maar vertellen; dat kan in principe niet.
Ik zal hier niet uitgebreid in kunnen gaan op het geknoei met zogenaamd wetenschappelijk onderzoek. U zult dus denk ik het volgende boek moeten lezen waarin een keur van wetenschappers en juristen het nodige uit de doeken doen over het ouderverstotingssyndroom. Zonder Spruijt dat wel. Maar dat is voor hem niet erg; kan hij weer een gesubsidieerd boekje uitgeven of andere gesubsidieerde media voorzien van verkapte overheidsvoorlichting.
Ik schaam me bijna dat ik op de Utrechtse Universiteit heb gestudeerd.
De in het engels gepubliceerde versie van mijn aanklacht over de Nederlandse scheidingswetenschappers
De genoemde boeken op de site van Relapublishing
De thesis van Kaplan
Razzia
Uit de brandbrief van de 12 advocaten over de jeugdzorg, twee citaten:
“De wijze waarop uithuisplaatsingen vaak plaatsvinden, vinden wij traumatiserend voor kinderen. Kinderen worden als criminelen van hun bed gelicht of door de politie van school gehaald. Regelmatig komt het voor dat kinderen voor de ogen van broertjes en zusjes en buren door de politie worden weggevoerd,vervolgens een hele dag in een politiecel doorbrengen en pas ‘s avonds ergens naar een instelling worden gebracht. Sommige kinderen hebben flinke blauwe plekken op de plaatsen waar zij zijn vastgegrepen.”
“Alhoewel met de wetswijzigingen nieuwe eisen aan het vervoer van de jeugdige van en naar de rechtbank zijn gesteld blijkt dit vervoer regelmatig voor veel stress te zorgen. De kinderen worden nog vaak in arrestantenbusjes vervoerd. Ze zitten lang in het busje en rijden langs verschillende instellingen door het hele land.
Een voorbeeld uit de praktijk: Een 15-jarige jongen met een autistische stoornis moest tijdens de lange rit nodig plassen. Er was geen communicatiesysteem tussen het deel van het busje waar hij verbleef en de chauffeurs. De chauffeurs hoorden hem niet kloppen door het dikke glas. De jongen heeft in zijn broek geplast en heeft vervolgens de hele verdere dag in zijn natte, vies ruikende broek moeten lopen.
Jeugdzorg behoort te zorgen voor adequaat vervoer. Jeugdzorg vergeet vaak dit vervoer te regelen of belt nog steeds de DVO voor het vervoer.Het komt zelden voor dat een gezinsvoogd het kind zelf ophaalt. Dat vinden wij onbegrijpelijk. Als je de verantwoordelijkheid hebt over een kind, kan juist zo ’n rit op een voor een kind heel belangrijke en spannende dag bijdragen aan het versterken van de vertrouwensband.”
sjezus, wás ik feminist?
Fuck, ik ben een feminist, het nieuwe boek van Roos Wouters wordt vandaag gepresenteerd. Ik ben er niet bij want ik zit even met teveel dingen en de intercitytreinen naar Amsterdam zijn in staking of zo. Roos wel even gebeld. Ik wil niet op het punt komen dat ik mijn kind in de zandbak vergeet mee te nemen refereer ik aan een casebeschrijving (haarzelf) van Roos in haar boek. Ik zorg vandaag dus gewoon voor mijn zoon. En werk aan “mijn” boek, en zit in gedachten bij mijn zieke moeder en…en..en.
Je zit in zo’n uhhh tang, wafelijze,,, uh wat was het nou ook weer Roos? Nou ja tussen twee dingen, nee wel meer dingen.
Afin dat boek ga ik lezen heb ik afgesproken. En zij mijn boek ook. En dan krijgt u als lezer van dit blog over een tijdje een mooie recensie voorgeschoteld. En als u dat boek van Roos nou ook leest en kunnen we er tezijnertijd ook weer een mooie discussie aan wijden. Het boek gaat over de emancipatie van het ouderschap, het femanisme noemt Roos dat. Beweerde ik in een van mijn vorige blogs, tegen een reaguurder, nog dat ik feminist ben. Voortaan noem ik mezelf ook maar gewoon femanist.
Vaderbashing
“Wat we kwijt zijn geraakt is dat we eens heerlijk de schuld konden geven aan het systeem en aan mannen.” In een recent interview met Anja Meulenbelt in het blad Grenzeloos staat het nog een keer voor de duidelijkheid. Nou gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat Anja dit citaat in een, heel klein beetje, relativerende context laat neerschrijven.
Dat wil echter niet zeggen dat ze het manbashing kan laten. Maar daar hebben we het al eerder over gehad. Een erg “mooi” voorbeeld van expliciete vaderbashing kunt u hier vinden onder de blogpost erkennen. Vast wel geïnspireerd door de schaamte-voorbij dame van het feminisme.
Weet u wat grappig is. Het citaat van Anja komt uit interview van haar met een trozkisties blad, waar ik ook ooit een interview over vaderschap aan gaf. Vooral dat laatste viel me destijds erg mee. Het is namelijk niet een erg manvriendelijk blad. Ooit ben ik net als Anja overigens een wijle trozkistisch geschoold en heb daar net als Anja om vergelijkbare redenen afstand van genomen. Eigenlijk ben ik minstens zo feministisch als Anja (hoewel is Anja wel feministisch?) En de schaamte ook al heel lang voorbij. En met zo’n overeenkomsten sta je dan toch nog recht tegenover elkaar, in de praktijk.
En dan nog iets op metaniveau. Ik typte net het woord manvriendelijk en zie dat mijn tekstcorrector (Firefox) het woord niet wenst te accepteren en het woord vrouwvriendelijk …zie… wel! Ik had al eens eerder ontdekt dat manzijn niet, en vrouwzijn door de wordtekstcorrector wel werden geaccepteerd.
En, hiephoi, vandaag een nieuwe tekstcorrector gevonden voor het nieuwe boek Oudervervreemding, Loyaliteitsmisbruik en Ouderverstotingssyndroom. een tekstcorrector(v) die wél snapt dat manvriendelijk een mooi woord is.
Anja in Grenzeloos (link vernieuwd)
Mijn interview aan grenzeloos (de bronlink is verbroken, sic!; Ik zal het artikel binnenkort even scannen)
bescheiden
Ik ga nog wel eens tekeer tegen mensen binnen de vaderbeweging die hun ego teveel oppoetsen. Misschien heb ik daar zelf ook wel eens last van. Ik probeer kritisch te blijven. Het probleem is dat je hele persoonlijkheid ervan lijdt als je in het familierechtbedrijf wordt vermorzeld. Compensatie ligt dan op de loer.
Een paar dagen geleden overleed een bescheiden iemand die stil veel bijdroeg aan het beter maken van deze wereld door teksten te corrigeren. Niet een werkje waardoor je erg opvalt. Maar wel werk dat gedaan moet worden.
De laatste keer dat ik hem sprak drukte hij mij op het hart om mijn auteurs strak aan hun deadline te houden. Dat, moet ik tot mijn schaamte bekennen, is mij niet gelukt. Inmiddels heeft Johan zijn eigen deadline bereikt. Johan Lek is op 8 november dood aangetroffen. De nog ongecorrigeerde teksten voor het volgende boek liggen doodstil. Ik ben Johan zeer dankbaar. Nu maar hopen dat ik in dit stukje geen fouten maakte.
Johan Lek was tekstcorrector van de boeken Gemist Vaderschap en Moeder-Kind-Vader.
uitgebreider in memoriam door Rob van Altena
Feminodebilisering
In 1994 gaf Tjerk Bakker, toenmalig voorzitter van de stichting Dwaze Vaders het boekje “Omgangsonrecht, de Nederlandse situatie”, uit. Hoewel ik erg blij was met het boekje viel ik wel een beetje over termen als politibielen. Met deze term werd door Tjerk een bepaald dominant voorkomend soort politici aangeduid. Inmiddels is het in Nederland gebruikelijker geworden om dit soort zware termen te gebruiken. Hoe graag zou Tjerk het woord feminodebilisering hebben gebruikt, of zoiets. Want op het feminisme had hij het bepaald minder dan ik. Inmiddels heeft Ephimenco, in Trouw, de draad van Tjerk weer opgepakt; feminodebilisering. En terécht wil ik deze keer volmondig zeggen. Ik ben vóór bevrijdend feminisme. En goed bevrijdend feminisme is ook bevrijdend voor mannen. Maar waar Opzij nu weer mee bezig is. Een pratende kut op de voorpagina die pijn lijdt, want platgeneukt.
Iets agressievere seks (hier bedoel ik het woord agressief heel breed) kán weer de laatste jaren. Het kan omdat beide partners hier af en toe behoefte aan kunnen hebben. Vrouwen, mannen. Niet alleen vrouwen worden platgeneukt, maar ook mannen. Ellen ten Damme heeft daar zelfs een politiek statement van gemaakt. In haar liedje Plattgefickt legt ze uit dat ze haar man zo lang zal platneuken totdat hij fysiek niet meer in staat is naar de Busch-oorlogen in Irak en evt Iran te gaan. Vrouwen voor Vrede nieuwe stijl. Da’s weer eens wat anders dan slachtofferfeminisme van Opzij. Hup de beuk erin. Handen aan het bed.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=w-DrEkJbzUk&hl=en&fs=1]
seks-u-o-log-e
Ik val soms op (over) een enkel lettertje. Maar dat is ook nodig.
Volgens de Volkskrant heeft de KRO afgezien van de diensten van seksuologe Maria Schopman voor het, van de BBC overgenomen, programma Sex…with Mum and Dad. Voor de goed orde het gaat hier over een programma waar ze het hebben over het met je ouders praten over seks. Ok praten met vader en moeder, in veel gevallen zal de vader helaas buiten beeld zijn, maar afin. Maar nu Schopman is afgewezen is de KRO op zoek naar een andere seksuologe… Pardon? Kan het geen seksuoloog zijn dan? Maar inderdaad als ik zo even op mijn geheugen afga hebben we de laatste jaren, veel Goedele Liekens, maar weinig seksuologen gezien in het openbaar.
Zelf ben ik net aan het lezen in het alweer wat belegen boek van seksuoloog Ernest Borneman; Das Patriarchat. Wel een man dus. Een man die zijn magnum opus over het patriarchaat opdroeg aan de vrouwenbeweging. Hij had wel meer vreemde ideeën. En met pleasen van vrouwen schop je het niet ver, zo moest ook hij in zijn leven ervaren.
Mannen zijn verdacht als het om intimiteit gaat. Een kleine aanraking kan een mannelijke leraar al fataal worden. Samen onder de douche met je kind is voor een gescheiden vader vragen om moeilijkheden. Dus ze gaan dat maar uit de weg. Mannen en seks tenderen blijkbaar in het volksempfinden naar vieze praatjes en je kunt dus blijkbaar daarom geen mannelijke seksuoloog aan het woord laten in een praatprogramma over seks.