Had ik nog bijna een belangrijke vaderzaak moet missen. Mijn zoon leren schaatsen. Gelukkig dat Gore’s gelijk nog even duurt, maar het kan ook zijn dat God’s gelijk nog even duurt. Of dat ze het toch met elkaar eens zijn. Wie weet. IJs! Schaatsen nu maar.
een bult die de lucht vult
Ik houd me ook nog wel eens met andere dingen bezig dan vaderschap, en toch heeft het er dikwijls weer mee te maken. B&W van Deventer willen zichzelf met hun ambtenaren in een grote bult huisvesten die het aangezicht van de binnenstad nog lang zal bepalen, verstoren eigenlijk.
Hiernaast ziet u een door mij uitgedacht leus die ik, samen met Ilia, eigenhandig op het doek schilderde. Een schilderij van het ongebruikelijke soort dus. Die leus raakt het algehele zelfpromotende gedrag van de overheid de laatste jaren. Ik sprak er al eerder over hieronder. De ongehoorde arrogantie om te denken dat de overheid alles beter doet.
De vele aanwezige SP-ers noodden mij om her en der nog een discussietje te voeren over de verschillen tussen de eerste-kamer en tweede-kamer fractie vcan de partij als het gaat om gelijkwaardig ouderschap. Een discussie die een zekere basis heeft in Deventer als de bakermat van het amendement gelijkwaardig ouderschap. Het viel me mee dat een paar mensen goed wisten hoe de discussie verder aan het verlopen is.
Een etterende puist zit er onder die bult in Deventer en elders. Het lijdt voortdurend tot ongelukkige uitbarstingen om te denken dat zaken wel in orde komen als ze (meer) een overheidstaak zijn. Het is goed dat er deze week weer verdergaande voorstellen zijn om de strafbaarheid van de overheid weer in te voeren. Dat zal de illusie van de overheid als belangeloze dienaar van de burger weer een beetje doorprikken. Wel voorzichtig prikken, want er kan veel etter onder zitten !!!
dag van de mensenrechten
Of het is geen dag gewoon vandaag, of er zijn geen rechten, of ik ben geen mens.
Ik weet niet of het daartoe helpt als ik toch weer eens in de fakkeloptocht ga meelopen vanavond. Misschien zie ik er wel mensen. Dat wel?
Moergrobben (Rechtersdictatuur 2)
“U bent een spotvogel en een schavuit, we weten het, maar u wilt mij toch niet wijsmaken dat een schilder zelf niet beslist wat er op zijn paneel zal verschijnen, in plaats dat voor u gedrochten en loeders opdoemen? ”
Eigenlijk lees ik vandaag liever in het boek Moergrobben van Theun de Vries, waar bovenstaande een citaat uit is. Een citaat dat wel wat past bij het onderwerp waar ik vandaag op terug zou komen (De vorige post hierover).
Het boek is een historische roman over de schilder Jeroen Bosch die een meester was in het binnenste buiten keren van de werkelijkheid. Een werkelijkheid waar iedereen met verbazing en toch afschuw naar kijkt. Hun eigen binnenwerkelijkheid namelijk en vooral ook de maatschappelijke binnenwerkelijkheid. Kortom waar is Jeroen Bosch als je hem nodig hebt om de Zutphense rechters te schilderen. En waar is Theun de Vries om dat allemaal te beschrijven. Dood helaas. Afin ik doe mijn best.
Ook voor Jan Hop en mij duiken die gedrochten en loeders elke keer weer op. Kun je besluiten om ze niet te zien?
Het is maffia, het zijn razzia’s en stasipraktijken van de monopolie-bedrijfstak familierecht. maar ga er maar weer eens aanstaan om het hier allemaal weer uit te leggen.
Gelukkig staan er een aantal prima dossiers op papa.nl.nu ( zie hieronder) en voor de variatie nu geen afbeelding van mijn eigen kunst maar een plaatje van het schilderij hel van Jeroen Bosch waarop we nog net zien hoe een Zutphense kinderrechter een kindje opeet onder het mom van het belang van het kind.
Nederland een rechtersdictatuur
Rechtspraak is een vergeten onderdeel van de democratie. En dat is wel zo gemakkelijk…. voor de rechters. Rechters dulden geen tegenspraak. Nou ja… een beetje dan. Maar als iemand door heeft dat er in die rechtbanken dikwijls niet openbaar maar geheim wordt rechtgesproken, er ook geen publieke uitspraak is ( wat volgens art 6.1 Europees verdrag voor de rechten van de mens absoluut moet) dan krijg je gewoon het woord niet in Nederland, want iedereen is bang voor rechters. En niet voor niets. Rechters kunnen je namelijk terugpakken. Dat klinkt zwaar, maar het is waar. Dat heeft ook Jan Hop nu weer voor de zoveelste keer ondervonden. Hij mag twee jaar lang niet meer als procesvertegenwoordiger optreden in de rechtbank Zutphen. Omdat hij heeft gezegd dat er bij de jeugdzorg allerlei onfrisse praktijken zijn. Iets wat hij volstrekt heeft aangetoond. Onder andere in de zitting waarin het ging over de vraag of hij de deur kon worden gewezen.
Voor dat aantonen moet je dan overigens niet in de uitspraak zelf kijken (het mocht eens iemand op een idee brengen) maar in de weergave van de mensen die op de publieke tribune zaten.
Kinderrechter Quik-Schuijt kan rustig op de radio beweren dat slechts een kleine minderheid van vaders problemen met kontakt met hun kinderen heeft. En die paar zijn dan ook een beetje gek. Volgens Quik-Schuit dan. Daar bedoelt ze mij onder andere mee. Een leugen en een infame beschuldiging zonder enige grond.
Ik maak me zo kwaad dat ik nu besluit morgen dit verhaal af te maken (in deze post of in een vervolgpost). Nu de goedheilig man. Misschien kan zwarte Piet de Zutphense rechters effe in de zak stoppen voor een enkele reis Spanje.
dossier Nederland een rechtersdictatuur
vorige post: de rechtbank zutphen wil haar kritikaster kwijt
de vervolgpost: moergrobben (rechtersdictatuur 2)
verslag zitting Hop
uitspraak Jan Hop
Over de openbaarheid van uitspraken
de draak die kindertjes eet
Hisch Ballin ken ik nog van dat rechterscongres waar hij tot mijn aangename schrik in zijn inleiding als voorzitter van het congres uitvoerig citeerde uit mijn congresbijdrage namens de cliëntenorganisaties. Dus je zou zeggen hij weet beter. Wat beter? Dat de staat niet de oplossing is van alle problemen. Dat als het belang van het kind door de staat wordt bepaald kinderen onder het mom van zorg bij hun ouders worden weggehaald of in ieder geval zonder enige scrupules bij hun vader vandaan. En waar gaan die kinderen naar toe. Naar erbarmerlijk slecht functionerende jeugdzorgprofi’s (prof-essionals-profi-teurs), naar jeugdgevangenissen waar ze niet thuishoren. Opgezadeld met loodzware kinddossiers die ongetwijfeld net zo doorelkaargehusseld worden als elders bij die overarogante en betweterige overheidsclubs die zich niet meer om feiten en argumenten bekommeren.
Het is het oude kindersprookje van de draak die kindertjes eet. De staat dat zijn wij niet meer. De staat meet zich Orwelliaanse, stalinistiese proporties aan. Als het aan Hirsch Ballin ligt wordt het nog makkelijker om kinderen een beetje tot helemaal onder toezicht te stellen en uit huis te plaatsen.
Deze week kwam ik nog een reactie tegen van de Raad voor de Kinderbescherming op een door hun verloren klachtprocedure. Ze hadden volgens de Klachtencommissie in ieder geval even naar de moeder haar argumenten moeten luisteren. Maar geen nood , dat is in de toekomst met de nieuwe normen die meer gericht zijn op het veronderstelde belang van het kind in plaats van dat van de ouder niet meer nodig. Ze waren daar alvast een beetje op vooruit gelopen, maar een kniesoor die daarop let was de boodschap van deze kinderbeschermingshotemetoot.
een schilderij dat zijn werk gaat doen
Alsof ik een kind de wereld in stuur. Mijn schilderij als vader(dag) trofee. Het is niet alleen een aardigheidje voor de winnende SP. Dit schilderij gaat de kijker iets duidelijk maken.
Niet dat ik dat allemaal kan uitleggen, en dat heb ik dan ook niet gedaan. Mijn werk als schilder is af. Harry van Bommel en Krista van Velzen namen het schilderij met verve in ontvangst ( zie hiernaast de foto van Mark Schneiders).
Genomineerde Groen-Linksers en VVD-ers waren er nergens te bekennen, dus maar even goed dat juist de SP de prijs heeft gewonnen. Wel slordig dat juist de nacht ervoor SP-senator Quik-Schuijt eventjes de vloer aanveegde met het gelijkwaardig-ouderschaps-standpunt van haar collega’s in de Tweede Kamer. Als we de Blok aan het been-prijs nog ter beschikking hadden had QS een mooie kans gemaakt.
vaderdagtrofee
artikel in spits
blok aan het been prijs
mijn toespraak bij de uitreiking
vaderdag begint 20 november
Het lijkt een beetje merkwaardig een vaderdagtrofee m/v op de dag van de rechten van het kind uit te reiken. Maar daarmee ga je twee problemen te lijf.
Ten eerste is het belang van een vader natuurlijk niet anders dan dat van een kind. Vaderschap is een relatie. Een relatie die het verdient om er te zijn. Net als de relatie moeder-kind. Het belang van een relatie, zeker een ouder-kind-relatie is ongeveer de kern van menselijkheid.
Ten tweede is het een beetje mager om op slechts een dag het vaderschap te vieren. Het vaderschap dient dagelijks gevierd te worden. Elke dag dat je als vader met je kind bent. Maar ook elke dag, en dat kunnen er veel zijn, dat je niet bij je kind bent. Hoewel dat vieren in dat laatste, veelvoorkomende, geval ook een aanklacht zal zijn. Tegenwoordig worden er weken van de spiritualiteit, het mishandelde kind enzovoorts gehouden. Vaderschap is minstens belangrijk genoeg voor een dik semester (van november tot juni) elk jaar weer. Doet zich nogmaals de vraag voor; waarom dat andere semester niet. Ach laten we dat dan het semester van het moederschap maken. Dan hebben we daarmee duidelijk gemaakt waar het om gaat; beide ouders even belangrijk voor het kind, gelijkwaardig verdeelde zorg. Het hele jaar door en elk jaar weer. wanneer beginnen we?
wiens belang is van het kind?
Het lemma “belang van het kind” in wikipedia wordt geschreven. Eindelijk is iemand (Wouter) de uitdaging aangegaan. Het enige belang dat te omschrijven vált is “wat ánderen dénken dat het belang van het kind is”. Moeders, rechters, kinderbeschermers ……….. of misschien ook vaders? Kortom een hele klus om dan toch iets zinvols op te schrijven. Want dat is dan toch weer nodig omdat het begrip wél algemeen gebruikt wordt. Het staat er wel maar het is het niet. Kinderen hebben wel belangen, maar wie zegt ze?
De rechtbank Zutphen wil haar kritikaster kwijt
Jan Hop bestrijdt met een grote hoeveelheid procedures, namens gedupeerden, het machtsmisbruik van de monopoliebedrijfstak familierecht. Het is dan ook een wonder dat er nu een rechtbank opstaat die zegt dat hij méér aangiftes, méér hoger beroepen en klachtprocedures moet voeren. Ze willen hem desalniettemin weigeren als procesvertegenwoordiger.
De rechtbank Zutphen, waar vader Jan Hop ooit zelf klant was, voelt als geen ander de hete adem van deze fabuleuze autodidactische procesvertegenwoordiger in zijn nek. Ze hadden daar genoeg van al zijn aantijgingen tegen rechters en voogdijmedewerkers. Corrupt, vals, bedrieger, stasipraktijken, razzia. Het vervelende voor hun is dat Jan die aantijgingen aan hun, allemaal perfect kan staven. En meestal doet hij ook aangifte als het om strafbare feiten gaat. Ook tegen rechters. Een groot probleem daarbij is dat veel politiebureaus dit soort aangiften simpelweg weigeren op te nemen. Zelf ben ik een keer een politiebureau uitgekogeld omdat ik aangifte wilde doen tegen de Raad voor de Kinderbescherming. En in plaats dat die agenten vervolgd werden werd ik vervolgd ( in eerste instantie veroordeeld in beroep vrijgesproken). Ook Jan verhaalde weer van zo’n politiebureau.
Nou die paar aangiftes en klachten die nog niet waren gedaan moest Jan dan maar snel gaan doen vond men. Dat beweerde men althans in de procedure tegen Jan waarin zij hem het recht wilden ontzeggen als procesvertenwoordiger op te treden.
Afijn, alles bijelkaar een mooie gelegenheid voor Jan om zijn verhaal nog eens in de grote samenhang, voor publiek, neer te zetten. Jan bedankte de rechters daarvoor en ook rechters deden hun best om vriendelijk te blijven; dat spelletje hebben ze op hun communicatiecursus wel geleerd. Desalniettemin is het nettoproduct van deze vertoning waarschijnlijk dat alleen nog maar advocaten als procesvertegenwoordiger worden toegelaten. Advocaten die bang zijn om hun mond open te trekken als ze een rechter zien. Laat staan dat ze durven te wraken. Iedereen is bang voor de rechterlijke macht. Er is geen gezag maar intimidatie en gebrek aan democratische controle.
een uitgebreider verslag op de website papa.nl.nu
de site van Jan Hop
mijn aangifte in Zwolle