[youtube=http://youtu.be/oIn4Qrnhquo]
Een lied over mijn vaderschap. Een drama met een vrolijke afloop.
[youtube=http://youtu.be/oIn4Qrnhquo]
Een lied over mijn vaderschap. Een drama met een vrolijke afloop.
(voor de mensen die de vorige versie al lazen; sorry nu met tekst)
Een Roos kan een welkome afwisseling zijn na periodes van strijd en aanval ( zie vorige blogs). Ik kan mij herinneren dat de advocaat die mij bijstond in de procedures rond mijn dochter mij aanraadde eens een bosje rozen naar het politiebureau te brengen waar ik net uitgekegeld was na een poging daar aangifte te doen tegen de Raad voor de Kinderbescherming. Het merkwaardige was dat dat bosje weliswaar met een glimlach werd ontvangen maar dat men het daarna toch blijkbaar een goed idee vond om mij voor die poging tot aangifte te vervolgen. Geweld met bloemen tegemoet treden werkt soms niet, maar af en toe blijf ik dat proberen.
Een paar jaar geleden schreef ik ook een blog over een roos. De foto daarbij staat inmiddels erg hoog in de google imagesearch op het onderwerp Roos. Daarom wordt dat blog nog veel bezocht. Ik hoop dat het zijn uitwerking heeft.
In een huiselijke sfeer geposeerd en verbeeld geweld; huiselijk geweld?
Is dit de gemankeerde dochter voor God de Vader?
Een gemankeerde dochter voor andere vaders?
Een werk van mannelijke kunstenaarshand die het vrouwenlichaam goddelijk vind?
Een lichte SM fantasie of een uitdaging om dat er niet in te zien?
Is het een oproep om niet te lijden maar te genieten?
“Jesu Mina!!” was de uitroep van de eerste aanschouwer van dit kunstwerk van Emiel Smulders. Dat begrijp ik.
Welke feminist gaat deze erg dolle mina bevrijden?
de website van Emiel
ander verbeelding van vrouw aan het kruis (minder dimensionaal en pregnant vind ik)