Vandaag met mijn zoon en vriendin van mij geschaatst. Misschien wel de laatste keer in mijn leven, in zijn leven. Immers de aarde warmt op. Leuk dat we nu in een periode van wat mindere zonneactiviteit zitten, maar daarna komen er weer warmere winters en de volgende lage zonneactiviteit duur nog een jaar of uhhh 7 of zo hoorde ik gisteren bij de parents day van mijn zoon zijn sustainability-studie. De hoogleraar die dat zei had volgens mij wel wat merkwaardige opvattingen waarbij hij causaliteit nogal verwarde met correlatie zodat mannen (nou ja het masculine) en Islam eigenlijk per saldo de schuld zouden zijn van de opwarming van de aarde. Maar verder ben ik geen milieu-scepticus dus ik denk echt wel dat we flink aan de slag moeten om te zorgen dat we ook in de toekomst onze rondjes kunnen blijven schaatsen.
Oh ja voor de volledigheid moet ik er aan toevoegen dat die hoogleraar na een vraag van mij nog haastig vertelde dat hij natuurlijk niets tegen de Islam had, wat op mij nogal hypocriet overkwam. Dat bevolkingsgroei gecorreleerd kan worden aan de islam zou misschien kunnen, hoewel Afrika, met een groeiend aantal Christenen volgens mij ook een hoog geboortecijfer heeft. Hoe dan ook lijkt me het echter allemaal veel waarschijnlijker dat het causale verband eerder ligt tussen armoede en geboortecijfers. Het is niet echt mijn ding verder dus ik geef mijn opvattingen graag prijs aan een betere onderbouwing. Ik ben deze week meer bezig met het uitzoeken van de mythes van en rond Corine de Ruiter, en daar hoort u binnenkort weer meer van.
Off-piste
Vorige week maakten mijn zoon Joshua en ik een mooie schaatstocht van Overijssel naar Friesland. Dat klínkt vér omdat de meeste mensen niet weten dat Overijssel en Friesland een stukje aan elkaar grenzen. Je kunt dus ook in luttele meters schaatsen van Overijssel naar Friesland komen als je maar op de goed plek op het ijs stapt. Maar we hebben wel degelijk 50 km geschaatst. Van Giethoorn via een grote bocht door de Wieden en vervolgens geëindigd in Wolvega.
In het begin waren het nog allemaal gebaande paden. Geveegd voor de duizenden tourschaatsers. Maar het laatste stuk off-piste over het riviertje de Linde was grotendeels nog ongerept, mooi maar moeilijk begaanbaar. De pracht van de ondergaande zon boven het ongerepte sneeuwtapijt maakte alle gestruikel daar goed. En we zijn bij lange na niet door het ijs gezakt, hoewel er wel gewaarschuwd was voor mogelijk zwakke plekken.
Ik moest er toch even aan denken toen ik hoorde dat Friso off-piste ónder de sneeuw terecht was gekomen. Soms slaat de mooie natuur terug. Ik wens de prins uiteraard het beste en een hernieuwde ontmoeting met de sneeuw.
soepel en glijdend
Van opa op vader op zoon
90 graden of toch niet? De stellage waarin de schaatsen moesten worden geslepen maakte alleen 90 graden mogelijk leek het, maar waar kwam dat idee van Ton en mij vandaan dat links anders wordt geslepen dan rechts?
Afin het was toch een goed idee geweest om de schaatsslijpapparatuur van pa/opa nog te redden uit de weg te gooien boedel van mijn ouderlijk huis. Want zo ingewikkeld was het uiteindelijk niet om zelf je schaatsen te slijpen. Joshua had net twee echte Noorse Vikingen voor een prikje op de kop weten te tikken en huisvriend Ton was in de buurt om te helpen; hij had het tenminste al eens eerder gedaan.
Als je nog nooit hoge Noren met origineel lage schoenen hebt geschaatst is het wel even wennen op de ijsbaan. En die hoek? Ach…scherpslijperij denk ik. Wij slijpen schaatsen en scherp. Linkse schaats, rechtse schaats als je maar geen scheve schaats rijdt. En vannacht bij de nachtmis linkse kerk, rechtse kerk soit, als ze ergens maar eens wat voor vaders gaan doen in plaats van ze gewoon door het ijs te laten zakken. Dat is dan gelijk wel een mooi motto voor het jaar 2011. Dus als ik voor 1 januari niet meer aan een blogje toe mocht komen heeft u de nieuwjaarswens bij deze alvast te pakken.
rondjes schaatsen
Met Joshua en zijn klas schaatsen in de Scheg. Rondjes voor Haïti. Hé jij daar, uit de generatie van Kees Verkerk, riep een van de dienstdoende schaatsmeesters mij te hulp. Het komt niet veel voor dat men mij te oud schat. Maar deze keer werd het mogelijk veroorzaakt doordat ik een wollen muts op had die ik nog van een van mijn ouders heb geërfd. Daar zie je ze nu niet meer mee. Mijn vader heeft er nog een keer mee in de krant gestaan. Wollen trui, wollen sjaal, wollen muts en wollen wanten. Dat was toen zelfs al uit de mode. Nou maar hopen dat die schaatsmeester niet dacht dat ík Joshua’s opa was.
schaatsen
Vorige week donderdag stond hij nog wankel en schuifelend op zijn schaatsjes en gisteren was hij in staat om bijna 20 kilometers te verslinden op de Overijsselse Wieden. In veel sporten heeft mijn zoon me al ingehaald. Ach en ik laat me graag inhalen, hoewel elke keer weer met verbazing.
Met schaatsen haalt Joshua me nog niet echt in, maar zelf had hij aan de rit Giethoorn-Zwartsluis met een ommetje, nog wel 5 kilometer toe kunnen voegen geloof ik, terwijl ik zwaar begon te wankelen.
“Nou vooruit even pauzeren, maar wel kort hoor”. Het lijkt of ik mezelf hoor praten op een van onze fietstochten.
En eindelijk iets positiefs over ambtenaren in dit weblog. Tussen Zwartsluis en Belt-Schutsloot stonden ze namens de gemeente (Zwartewaterland?) daar gratis chocolademelk uit te delen. Kijk zo mag ik het zien.