‘Tsja het zijn allemaal vrouwen die bij ons lesgeven’ was het antwoord van een docente van de afdeling pedagogiek van de Hogeschool van Amsterdam. ‘Er zijn namelijk geen mannen te vinden’ vervolgde ze. ‘Hoe heeft u dat geprobeerd’ vroeg ik haar. Nou we doen er echt van alles aan. Ok, mij is nooit een vacature gemeld terwijl ik toch eerste graads bevoegd ben om les te geven. Wat doen jullie dan wel , hoe werven jullie eigenlijk? Spreken jullie gericht mannen aan? Nou nee, we werven vooral mond op mond. Zo…… Ja dus de meeste docenten zijn vrouwen en die zitten vooral natuurlijk in vrouwennetwerken waarin ze geheel toevallig alleen vrouwen vinden? Old womans network? Je zou mogen hopen dat vrouwen wat geleerd hebben van de manier waarop ze zelf buiten de deur werden gehouden voor allerlei functies, maar nee hoor, ze pedagoochelen net zo vreemd als mannen (of erger…) als ze de kans krijgen.
Ik was u nog een verslagje verschuldigd van een aangename en leuke meeting van het vakblad Pedagogiek in de Praktijk. Dit ter gelegenheid van hun honderdste nummer en de presentatie van een boekje met pedagogische ervaringsverhalen waarvan ik er ook een had geschreven. De bijeenkomst was al in december, maar ik was er nog niet zo aan toegekomen het op te schrijven.
Een andere blooper is ook zeer vermeldenswaardig. Een wetenschappelijk medewerker van de Universiteit van Amsterdam meende dat er geen mannelijke kandidaten waren geweest (2013) voor de post van hoogleraar vaderstudies. Toevallig ken ik een Amerikaans universitair docent van de duidelijk mannelijke kunne die wel had gesolliciteerd. (Zie dit blog). De man(!) die ik sprak was naar eigen zeggen van dichtbij betrokken bij de procedure. Dus als je dan solliciteert als mannelijke (ped)agoog dan is er nog een kans dat dat niet eens door iedereen wordt opgemerkt. Zo iemand, Stephen Baskerville, blijft verstrikt in iets wat Warren Farrell het kanten gordijn zou noemen.
Verder nog meer leuke gesprekjes die ik helaas voor een deel al weer vergeten ben. Oh ja wat over het smeulende feminisme van Anja Meulenbelt versus van Gennep. Of zoiets.
En dan hebt u nu nog een blogje tegoed over de uitkomsten van ‘Scheiden zonder schade’ van Rouvoet. Ik kan alvast verklappen dat ik van dat verhaal, ondanks positieve elementen, alweer buikpijn krijg. vrijdagavond 16 maart 19.30 gaan we het behandelen in Deventer op een miniconferentie met onder andere Cees van Leuven en Abdel Ytsma. Zet het alvast in je agenda! Geeft het door. Toegang gratis door samenwerking met de gemeentelijke CU-fractie.
Smothering
Kinderen teveel verwennen, naar de mond praten is eigenlijk verwaarlozing en dus kindermishandeling. Soms met ODD (een variant op ADHD) als ziek resultaat. Een fenomeen dat door vaderschapspublicisten al vaak is aangekaart. Ook door mij. De laatste week is het ook weer opvallend, en alsof het iets nieuws is, in de publiciteit naar aanleiding van een onderzoek van Willem de Jong.
Wat in de huidige publiciteitsgolf vaak wordt vergeten is dat het probleem meer dan gemiddeld aan moederlijk opvoedingsgedrag is gekoppeld. Warren Farell gebruikte daarvoor de Engelse term Smothering. Dit is niet alleen een versmering van het woord moederschap. Het betekent als woord ook iets. Verstikking. De eigen gevoelens, capaciteiten en energie van kinderen wordt gesmoord en verstikt. Farell en ondergetekende zien het probleem dan ook voor een groot deel als een probleem dat is ontstaan met de absurde uitbreiding en alleenheerschappij van het moederschap. Vaders zijn ondergeschikt, hebben niets in te brengen op straffe van totale parentectomie. Vaders zijn dus vaak letterlijk of figuurlijk buitengesloten. Veel vaders zijn aangepast geraakt en gaan soms zelf dit smothering permissieve opvoedingsgedrag vertonen.
Zelf ken ik dit soort opvoedingsgedrag van dichtbij. Ik heb het mijn eigen moeder zien doen, ik heb het de moeders van mijn kinderen in meerdere of mindere mate zien doen. Veel facetten staan in mijn lijf en leden gegrift. En ook al doe je zo je best je kunt het een stukje uitbannen in je eigen leven, maar er blijft steeds die druk om er in terug te vallen. Terugval is namelijk, voor een deel, aangepast gedrag. Opkomen voor autonoom vaderschap ( letterlijk en figuurlijk) is riskant. Maar met deze situatie genoegen nemen is nog riskanter.
Zelf neem ik er geen genoegen mee. Zowel mijn innerlijke als uiterlijke smother bestrijd ik met hart en ziel. Dat is ook een beetje wat ik met mijn nieuwjaarsanimatie wilde zeggen. De binnen en buitenbal blijven rollen.
oprukkend vaderschap
Warren Farrell merkte ooit op dat de eenentwintigste eeuw de eeuw van het vaderschap zou worden. Soms is daar al iets van te merken. Vorige week stapte ik even de grote Amsterdamse Selexyz-boekhandel Scheltema binnen om een boek in te kijken dat ze helaas niet hadden staan. Zoals gebruikelijk neem ik dan nog even een kijk op de planken opvoeding en aanverwante thema’s. Schoot mijn, toch wel een beetje geconditioneerde, blik naar een plank met moederboeken. Ik kon het niet nalaten te denken, oh ja hoor een plank vol moederboeken, en waar zijn de vaders? Tot ik direct erna op de plank onder de moederboeken de vaderboeken zag staan. En… die plank was voller. Meer boeken voor vaders. En dat in de week voor moederdag. En dan stond mijn eigen boek Gemist Vaderschap er nog niet eens bij, al kunt u dat elke selexyzboekhandel wel bestellen. En trouwens ook geen boek van Henk Hanssen wat er natuurlijk zeker tussen hoort te staan. Maar afin, een deel van de slag is geslagen. Overigens veel mij onbekende titels die er wel interessant uitzagen.Dus werk aan de winkel voor de recensenten van papa.nl.nu.