Toch leuk om te melden op internationale vrouwendag een mooi artikel in de Deventer Post over mijn expositie over Gemist Vaderschap. Goede titelkeuze die verwijst naar mijn boek Gemist Vaderschap dat nog steeds in de uitverkoop bij mij (relapublishing) verkrijgbaar is.
Artikel Deventer Post (voorpagina bovenaan en blz 9).
Voor de duidelijkheid: er zijn twee miniconferenties in/rond mijn expositie. Een op 16 maart 19.30 over scheiding en kinderen in de aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen en een op 8 april 10.30 over vaderdiscriminatie en de geschiedenis van vaderschap.
"Coercive control" door hoogleraar forensische psychologie Corine de Ruiter
“De benadering van het onderhavige casus door de psycholoog lijkt te zijn gekleurd
door vooronderstellingen en getuigt van datgene dat zij zegt te bestrijden: confirmation
bias. Het heeft er de schijn van dat zij de lezing van F., zoals die wordt ondersteund
door het logboek dat zij heeft bijgehouden, op voorhand voor waar heeft aangenomen uitgaande van de door de psycholoog in dit geschil bij voortduring benadrukte, grote statistische kans dat in vechtscheidingen sprake is van geweld of seksueel misbruik.” (CENTRAAL TUCHTCOLLEGE VOOR DE GEZONDHEIDSZORG Beslissing in de zaak onder nummer van: c2014.219 over Corine de Ruiter)
Morgen wordt Ivo Vrijkotte gehoord door de klachtencommissie integriteit van de Universiteit van Maastricht. Ik zal hem daarbij steunen.
De kernkwestie is of Corine de Ruiter al dan niet een aan tunnelvisie lijdt Deze tunnelvisie ook wel confirmation bias genoemd was in 2014 door het centraal tuchtcollege voor de gezondheidszorg in een ander geval al wel vastgesteld. Kijkt de Ruiter wel goed naar zichzelf of is ze projectief op zowel micro als macro niveau. Die tunnelvisie betreft dan zowel op macro als micro schaal het waarnemen van huiselijk geweld. Ik zal Corine niet beschuldigen van húiselijk geweld want zo intiem ben ik nooit met haar geweest al zat ik wel ongeveer naast haar in een overleg bij de directie van de Raad voor de Kinderbescherming, wel vind ik dat ze zich inmiddels flink schuldig maakt aan een vorm van geweld die ze zelf coercive violence noemt. Intimidatie en vage valse beschuldigingen aan mijn adres. Immers leidde het transparant openbaar maken van de klacht (van Ivo Vrijkotte) tegen haar tot een beschuldiging van smaad en laster waarbij ze de universiteit van Maastricht als slaghout gebruikte. Enfin dat leidde tot een klacht tegen het klachtpunt van de universiteit bij het college van bestuur van de universiteit. Daarna volgde er een bemiddelingspoging van de universiteit waar ze niet aan mee wenste te werken, bij nader inzien weer wel en toen bleek dat ik Ivo zou ondersteunen toch maar weer niet. Vervolgens ging de kwestie naar de klachtencommissie wetenschappelijke integriteit op universiteitsniveau. Deze kondigde aan klager en beklaagde apart te willen horen omdat gezamenlijk horen geen doel zou dienen. Vervolgens kaatsten wij terug dat het klachtenreglement een zwaarwegend argument voorschrijft. Toen was het verhaal dat ondergetekende ‘verbaal agressief bejegend’ gedrag naar de Ruijter zou hebben vertoond zonder te markeren om welke uitlatingen het precies zou gaan. Ivo en ondergetekenden protesteerde daarop met een briefje waarna vervolgens de klachtencommissie weer liet weten dat gezamenlijke behandeling geen doel dient. 1 dag voor de behandeling komt Corine de Ruiter met een uitgebreid verweerschrift. Met dit verweerschrift lijkt de tunnelvisie van Corine zich te vergroten in een draaitunnel. Een paar jaar geleden was ik een keer met mijn zoon in Noorwegen aan het wandelen en toen liften we terug naar de hut via een soort spiraaltunnel omhoog. Corine kunnen we daar inmiddels naar beneden zeilend aantreffen vrees ik.
Alles over de klacht
tuchtuitspraak over Corine de Ruiter
tuchtuitspraak 2
Rondgang expo
Gisteren organiseerde ik een rondgang langs mijn werk op mijn expositie een nieuw verba/ond in het Etty Hillesum Centrum.
Ik dacht dat ik er drie kwartier over zou doen, maar de poging om de schilderijen, lino’s en niet te vergeten een beeldje in woorden over te schilderen namen mij en de genodigden zo in beslag dat we er pas na twee uur mee klaar waren. het was een interactieve gebeurtenis zoals ik die graag zie. De genodigden beschouwen en reageren op mijn werk, zowel naar de inhoud als de vorm. Ik ben elke keer weer verbaasd wat er dan allemaal bovenkomt over wat ik toch echt zelf op het doek heb gezet.
Van de discussie is mij onder andere bijgebleven hoe we probeerden te begrijpen waar het begrip toorn nou in het schilderij met dezelfde naam zit. is die rode figuur links boven aan werkelijk de verbeelding van toorn, hij komt zo eng over….
De afsluiting bij een hele kleine zwart-wit-lino van een rechter voerde tot een verbaal slotakkoord dat het vertrouwen van mijn publiek in de rechterlijke macht flink deed wankelen. Tsja het ligt niet aan rechters maar aan de wet zuchtte een beschouwer nadat ik me liet ontvallen dat rechters, u zult het al begrepen hebben, niet mijn grootste vrienden zijn. Was het maar waar dat ze zich aan de wet hielden verzuchtte ik.
En daarna nog maar een keer: Rechters negeren de wet met betrekking tot het recht op omgang, het gezamenlijk gezag en het gelijkwaardig ouderschap. En dat handelen verbergen ze door niet in het openbaar uit te spreken. En dat niet openbaar uitspreken verbergen ze dan weer door onder elke uitspraak valselijk te schrijven dat ie in het openbaar is uitgesproken. Maar dat mag toch niet, kreeg ik terug. Inderdaad dat mag niet, sterker nog daarmee zijn miljoenen uitspraken volgens de wet nietig.
Meer over deze expositie
Meer over het gebrek aan openbaarheid van uitspraken
Holocaust day
Gisteren was het holocaust herinneringsdag. Vandaag was de bijeenkomst in Amsterdam bij het kunstwerk van Jan Wolkers.
Aanvankelijk zou vandaag de opening van mijn expositie in het Etty Hillesum Centrum zijn geweest. Vanwege deze herinneringsdag werd het verplaatst naar 14 januari. Een toelichting die ik bij een van mijn schilderijen gaf past echter vandaag.
Het schilderij Geraakt schilderde ik naar aanleiding van de volgende uitspraak van Etty Hillesum:
‘En nu heb ik U, door mijn langdurig gepraat, misschien wel in de veronderstelling gebracht, dat ik U iets verteld heb over Westerbork? Wanneer ik dit Westerbork voor mijn geestesoog laat oprijzen, in al zijn facetten en in zijn bewogen geschiedenis, in al zijn geestelijke en materiële noden, dan weet ik, dat ik daarin op geen enkele wijze geslaagd ben. En bovendien: dit is een zeer eenzijdig relaas. Ik zou mij er een voor kunnen stellen, dat meer vervuld was van haat en verbittering en opstandigheid.’ Etty Hillesum Brieven uit Westerbork aan twee zussen.
Ik vergeleek deze machteloosheid tot communiceren met wat ik en veel vaders vaak meemaken. Het valt niet meer uit te leggen hoe het er aan toe gaat als je van je kinderen wordt gescheiden. Noch op micro nog op macro schaal. Het hele gebeuren is doortrokken van perverse geestelijke mishandeling. Vandaag hoorde ik in een van de herdenkingsprogramma’s nog de functie van de kapo’s aanduiden, de joden die in de kampen de anderen eronder hielden en vaak nog erger waren dan de nazi-beulen zelf.
Het zet bij mij en bij u allemaal gedachten op gang die ik nu ook maar niet probeer onder woorden te brengen.
opening expo foto's en filmpjes
Ik vrees dat ik er even niet aan toe kom om een verslagblog te maken van de indrukwekkende opening van mijn expositie in het Etty Hillesum Centrum afgelopen zondag. Er waren meer dan 60 mensen en prachtige optredens. Ik geef via deze post toch alvast wat materiaal aan jullie door. Het zal dus de komende dagen worden aangevuld met filmpjes van alle optredens en prachtige foto’s van fotograaf Benne.
Om te beginnen het prachtige optreden van Patrick, bekend van de voetmars op Den Haag.
meer foto’s
Zaterdag Sandra zien 1969
Ik ben druk met de laatste loodjes bij de voorbereiding van mijn expositie over vaderdiscriminatie. Op de looplijst zet ik naast de gegevens van de kunstwerken ook een citaat. Een citaat van Frans Halsema staat er al sinds vorige expo op. Hij komt uit dit liedje.
Hieruit blijk weer een keer dat ik vaak wat te weinig pessimistisch ben. Ik heb het de laatste tijd vaak op het onrecht dat zich al 4 decennia in deze heftigheid voordoet. Dit liedje is al bijna 5 decennia oud. Vaderschapsdiscriminatie is overigens al eeuwen oud volgens mij.
Gegevens over mijn expo inclusief straks de expolijst met citaten.
Nieuw verband
Expositie Joep Zander in Etty Hillesum Centrum
Vanaf kerst is er een nieuwe expositie van de Deventer Beeldend kunstenaar Joep Zander te zien in het Etty Hillesum Centrum.
Pedagoog en kunstenaar Joep Zander is bekend van zijn acties en publicaties rond gemist vaderschap. Ook zijn kunst draait veelal rond dit thema. Het schilderij Pappa? werd besproken in de Eerste Kamer en hij maakte het beeldje vaderdagtrofee m/v dat jaarlijks wordt uitgereikt.
Zander heeft een citaat van Etty Hillesum al 20 jaar als een van zijn persoonlijke lijfspreuken op zijn site staan. In zijn expositie wil hij ook aansluiten bij de anti-discriminatie-functie van het Etty Hillesum Centrum. Vaderschapsdiscriminatie.
Vaders worden, volgens Zander, al minstens sinds halverwege de negentiende eeuw gediscrimineerd.
Een van de sterkste voorbeelden daarvan was een formulier van de rechtbank Arnhem dat Zander in 1994 ontdekte waarop bleek te zijn voorgedrukt dat moeders de voogdij zouden krijgen (en vaders een omgangsregeling). Volgens Zander is er nog weinig veranderd.
De emancipatie van vaderschap heeft het afgelopen decennium flinke stappen vooruit gemaakt, maar de repressie tegen vaders is volgens hem nog dik aanwezig.
De expositie van voornamelijk schilderijen wordt gekenmerkt door krachtige lijnen en kleuren.
De expositie is open vanaf 27 december 2017 maar de officiële opening zal vanwege de feestdagen pas plaatsvinden op 14 januari 2018. De opening zal gepaard gaan met muziekoptredens en korte lezingen rond het thema.
De openingstijden zijn: woensdag, zaterdag, zondag 13-16 uur Roggestraat 3
Nadere informatie: Joep Zander en Etty Hillesum Centrum
U kunt bellen met Joep Zander: 0570-621784 of 0629073291
Vaderexpositie in anti-discriminatiecentrum Etty Hillesum
Soms moet het goede nieuws er even gelijk uit. Omdat er al genoeg moeilijk nieuws op mijn blog staat en omdat het ook een beetje haast heeft. In het eerste kwartaal van 2018 ga ik met mijn kunst exposeren in het Etty Hillesum Centrum Deventer. En dat is voor mij een heel belangrijke plek. Voor een kunstenaar lijkt het ultieme om in een museum te hangen. Voor mij als kunstenaar en pedagoog is het belangrijk dat zoveel mogelijk dingen op hun plaats vallen.
Toen ik twintig jaar geleden mijn persoonlijke website opbouwde was een van de dingen die daar het eerst opkwamen een citaat van Etty Hillesum. Deze spreuk staat nu op de belangrijkste muur in de voormalige synagoge, nu het Etty Hillesum Centrum.
Wat mij vooral aansprak in de spreuk was de mooie verbinding tussen jezelf aanspreken en de wereld aanspreken. Deze zin is voor mij ook een nuancering van het gemak van een andere spreuk. God, schenk mij de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen; de moed om te veranderen wat ik kan veranderen; en de wijsheid om het verschil hiertussen te zien. Een spreuk die bij de meeste mensen er toe zet in slaap te vallen. De spreuk van Etty lijkt ook wat vrijblijvend maar zet daardoor juist aan tot het nemen van eigen verantwoordelijkheid. Het zal duidelijk zijn dat Etty heeft gepleit voor verbeteren en veranderen. Een mooie bijbelse sreuk die dit aanvult en eigenlijk nog revolutionairder is is de volgende: Alles is mogelijk voor wie gelooft. (Marcus 9:23)
De aanleiding voor het organiseren van deze tentoonstelling lag in een ander citaat van Etty. Mijn betrokkenheid bij Etty houdt verband met Deventer.
Dus nu ga ik bedenken welke schilderijen het goed gaan doen onder die 7 meter lange muur recht onder die spreuk. Bijzonder is dus ook dat het Etty Hillesum Centrum ook de functie vervult van anti-discriminatiecentrum. En mijn tentoonstelling komt dan ook in het licht te staan van discriminatie, vaderschapsdiscriminatie. 
Vaders worden zo ernstig gediscrimineerd dat je vaak niet eens mag zeggen dat ze worden gediscrimineerd. Dat gaan we nu weer een beetje doorbreken.
De misstop volgens George Orwell, een bijdrage aan waarheidsvinding
De eerste en eenvoudigste trap van de tucht, die zelfs jonge kinderen kan worden bijgebracht, heet, in de Nieuwspraak, misstop. Misstop betekent het vermogen om plotseling, als het ware instinctief halt te houden voor de drempel van elke gevaarlijke gedachte. Het omvat het vermogen om aan analogieën voorbij te zien, om denkfouten niet op te merken, om de eenvoudigste argumenten verkeerd te begrijpen zo zij vijandig zijn aan Engsoc en om te worden verveeld of afgestoten door elke gedachtegang, die een ketterse richting zou kunnen uitgaan. Misstop wil kortom zeggen beschermende onnozelheid. Maar onnozelheid is niet voldoende. integendeel, rechtzinnigheid in de volle zin vraagt een beheersing van de eigen geestelijke processen, even volkomen als de lichaamsbeheersing van een acrobaat. De Oceanische maatschappij berust uiteindelijk op het geloof dat Grote Broer almachtig is en de Partij onfeilbaarpaár aangezien in werkelijkheid Grote Broer niet almachtig is en de Partij niet onfeilbaar, is er bij hantering van feiten een onvermoeibare buigzaamheid nodig van moment tot moment. Het sleutelwoord is hier zwartwit. Als zoveel Nieuwspraak-woorden, heeft dit woord twee onderling tegengestelde betekenissen. Toegepast op een tegen stander betekent het de gewoonte om onbeschaamd te beweren dat zwart wit is, in strijd met de nuchtere feiten. Toegepast op een partijgenoot, betekent het de loyale bereidheid om te zeggen dat zwart wit is wanneer de partijdiscipline dit vraagt. Maar het betekent eveneens het vermogen om te geloven dat zwart wit is en sterker, te weten dat zwart wit is en sterker, te weten dat zwart wit is en te vergeten dat men ooit het tegendeel heeft geloofd. Dit vereist een voortdurende verandering van het verleden, mogelijk gemaakt door de denkmethode, die feitelijk al het overige behelst en die in de Nieuwspraak bekend staat als dubbeldunk. (Orwell 1984)
Stratenec
Nadat ik in mei in Bratislava een lezing had gegeven over de sociologische en politicologische aspecten van Ouderverstoting liep ik een flinke hike door de Mala Fatra, een middengebergte in Slovakije. Een dag liep ik samen met een verstoten Slovaakse vader. We voelden ons diep verbonden als lotgenoten en geloofsgenoten. Geloven is wat anders, breder dan een godsdienst al heeft het daar wel mee te maken. Het is ook wat anders dan religie (=verbinding) al heeft het daar ook veel mee te maken. Afin. Midden op de dag passeerden we een berg en een pas met de naam Stratenec. ‘Betekent dat nou iets?’, vroeg ik mijn reisgenoot. Ja dat wel, maar het was nog niet zo eenvoudig. Ik onthield dat het iets met verdwijnen te maken had. Even later maakten we van elkaar een foto lopend op een sneeuwveld in de mist.
Gisteren was ik bezig te achterhalen hoe het met de spin-off van de conferentie staat (video, publicaties). En zo kwam ik erop mijn reisgenoot nog eens te vragen hoe dat nou ook weer zat met dat woord Stratenec. Ik kreeg een snel antwoord. Stratenec is het zelfstandig naamwoord dat hoort bij het bijvoeglijk naamwoord Strateny wat verloren betekent. In het Nederlands heb je daar dus het woord verlorene voor. Deze combinatie van foto en bergnaam vond ik erg mooi bij ons passen. Hier de foto van een van de verlorenen. Ik kan jullie verklappen dat ik dat ben.
Er zijn nog een paar interessante dingen die ik met mijn medeverlorene per mail uitwisselde. Ik kom daar in een apart blog op terug. Het gaat over de macht van de Raden voor Rechtspraak en hoe het in hemelsnaam mogelijk is dat we net doen of dat hier democratisch geregeld is en in Oost Europa niet.