Cookies

het monster voeden

Vandaag Peter v.d Voorde van Dads on the air uit Australië op bezoek gehad. Iemand die veel weet van de vaderbeweging en wat vaders overkomt. Hij maakt een toer door Europa om belangrijke mensen uit de beweging te interviewen. Daar hoorde ik blijkbaar ook bij.

Het is fijn om je een internationale beweging te voelen en dat voelt toch meer als je live iemand tegenkomt dan in mailtjes en andere internetdingetjes. Meestal begint een ontmoeting met iemand uit een ander land met een poging om duidelijk te maken dat het daar veel slechter is dan in Nederland en vice-versa hier veel slechter dan daar. En dat blijkt dan meestal zo ongeveer uit te komen dat het in de hele westerse wereld gewoon slecht geregeld is voor vaders en kinderen. Hoewel zowel Peter als ik dat al langer wisten probeerde ik toch nog even te memoreren dat Australie equal-parenting in de wet heeft . Een doekje voor het bloeden zegt Peter.

Peter en ik lopen bijna tegelijkertijd met dezelfde mooie ideeën rond . We voeden al tientallen jaren het monster van de juridische stand terwijl het gemiddeld niets oplevert. We willen daar wat aan doen. Laten we goede moed houden.

zie: http://www.dadsontheair.net/

Achter de voordeur

Kabinet grijpt in tot achter de voordeur kopt NRC. Speciaal voor de dames en heren staat daar bij mij wel de bijl van Prof Swaan en Hillenius. (Achter de deur heb ik een bijl klaar staan, voor als de kinderbescherming komt’, schreef de onvergetelijke kenner van kikkers en mensen, Dick Hillenius eens, ongeveer. NRC 1997) Ik heb al genoeg overheid achter mijn voordeur gezien. Ze altijd vriendelijk ontvangen. Maar de maat is wel vol. Eerst maar eens de normen en waarden heren en dames. En dan mag je vriendelijk komen meelullen. Over ingrijpen kunnen we nog wel een praten als u flink in uw eigen kruis en portemonnee hebt ingegrepen.

artikel de Swaan 

Rosa op de fiets

fietsertjeOver kind op fiets (hieronder) nog een kleine aanvulling. Vandaag is het 15 jaar geleden dat ik mijn dochter het laatst bij mij thuis zag. Mijn dochter op de fiets: een zeer indringend beeld.

Hiernaast een schilderij dat ik daarover maakte (in dezelfde serie waren er overigens ook vrolijkere).

meisje op fiets

filmstill van father and daughter, klik hier voor een korte clipEen meisje op de fiets over de dijk, een puber op de fiets over diezelfde dijk, puber met vriendje enzovoorts. En wat doet ze daar? Ze zoekt haar vader. Haar vader die daar ergens uit het zicht verdween.

Ik heb er een paar keer bij moeten janken. En ook mijn goede Duitse vriend Gerhard was hier tot tranen geroerd.

De animatie Father and Daughter (Michael Dudok de Wit, 2000) hakt erin. Niet alleen voor vaders die hun kind niet meer zien, maar blijkbaar voor heel veel kijkers. De film leverde niet alleen een oscar op, maar is inmidddels ook opgenomen in de Nederlandse filmcanon.

Nederlandse fimcanon. Ja prima. Maar het is natuurlijk wel een internationale film. Zonder tekst, dus voor iedereen te volgen. Ook qua inhoud ja.
De film geeft precies het beeld wat ik voor me zie voor de komende tijd; duizenden, miljoenen kinderen op zoek naar hun vader. En mijn eigen dochter zal daar misschien ook bij zitten. Maar ik ben gelukkig wel vindbaarder dan die vader in de film…. nou ja… letterlijk dan.

De film is momenteel gecomprimeerd op YouTube te vinden (http://www.youtube.com/watch?v=rlYgNGIgqiQ) maar ik beveel sterk de kwaliteit van het origineel aan.

je kind doden

Liefde of symbiose? beeld Iets verschrikkelijks; kindermoord, kinderdoding, infanticide. Hoe je het ook bekijkt. En zonder het minder misdadig te maken ook altijd (het sluitstuk van) een ramp voor de pleger.

Het beste wat je als maatschappij kunt doen is in dat geval om de feiten onder ogen te zien. Een belangrijk feit is dat moeders niet altijd die ultieme beschermers van het kind zijn die ze in de ogen van rechters, politici en de universele verklaring van de rechten van de mens altijd lijken te zijn.

Deze week kwam weer eens een oud bekend feit in de media; moeders vermoorden meer kinderen dan vaders, ze worden daarvoor bovendien veel minder gestraft, zelfs de wet zelf meent dat moorden door moeders minder bestraft hoeven te worden. Peter Prinsen schreef daarover al weer zo’n tien jaar geleden een prima artikel .

laten we toch eens ophouden met die moederbescherming dat breien van een naadloos cocon om moeder en kind met buitensluiting van de vader. Want dat is niet goed voor de gezondheid van het kind.

Vader en zoon getekend

Bij vrienden in Amsterdam een prachtig boekje gezien met een grote verzameling tekeningen die een vader in het begin van de negentiende eeuw maakte van zijn kinderen.

De vertekening van de geschiedenis van vaders wil dat vaders nooit een warme emotionele band met hun kinderen hebben gehad. Dat eigenlijk nog zouden moeten ontwikkelen.

De op te tekenen waarheid is dat de industriële revolutie een sociale en emotionele breuk teweeg bracht in het gezin en vooral tussen vaders en kinderen.

Vaders zijn daardoor getekend. Ze zijn medogenloze gevoelsarme geweldgebruikers. Althans dat beeld wordt getekend.

De waarheid is dat ze ondanks alles nog steeds minder kinderen vermoorden, ontvoeren, mishandelen dan moeders.

Ik was onder andere in Amsterdam om opnieuw dat vaderschap getekend en geschilderd te krijgen. Een mooi project gaan we daarvoor opzetten. Zodat we opnieuw onszelf als vaders kunnen uittekenen als mensen, als ouders, met het gevoel dat daarbij hoort. Net als deze Jacob de Vos en net als Ostade die dat plaatje maakte dat op de site van SBO stond.

een schreeuw

Een schreeuw om vrijheid. Cry freedom; een film tegen apartheid. In de film worden kinderen misbruikt om ouders onder druk te zetten. Kinderen krijgen via een mooi T-shirtje zwavelzuur( oid) op hun gezicht. Een trucje van de agenten van de apartheid. Dat doen we hier niet. Ze zetten daar ook mensen zonder vorm van aanklacht in de gevangenis. Dat doen we hier niet.

Wel dus. Kinderen worden tegen hun ouders opgezet. Niet zozeer door de andere ouder maar door instanties. Instanties die niet functioneren, maar wel steeds meer geld krijgen. En nog sneller ingrijpen tegen ouders, lees ik vandaag jawel. Terwijl juist het ingrijpen van de overheid de slachtoffers als Savanna schept.

Mannen die binnenkort zonder aanklacht hun huis uit worden gezet zonder verweer. Omdat ze geweld zouden hebben gebruikt. Idem dito trouwens voor opgesloten vermeende terroristen. Ook mensen van Father4 Justice worden vervolgd.
Soms denk ik dat ik niet mag vergelijken. Maar het is onontkoombaar. Hoe gruwelijk het toen ook was. We mogen nooit denken dat we hier wel in de perfecte democratie leven. Die illusie is trouwens een verzwarende omstandigheid voor het beleven van het onrecht.

vervangende vaders

vader met kindHet roert me om te zien met welk enthousiasme remplacant-vaders soms het verloren vaderschap van hun remplacant-kind oppakken. Van mij zou het eigenlijk in de meeste gevallen niet moeten. Biologische vaders hebben het beste uitgangspunt om een onvoorwaardelijke commitment aan te gaan. Op die manier kijk ik terug op de film Finding Forrester die zaterdag op de Belg te zien was. Een oude man die met vaderlijk (on) genoegen en liefde een deel van de opvoeding van de jongen Jamal op zich neemt die het zonder vader had moeten stellen. Waarom hij zijn vader niet ziet daar horen we dan overigens weer weinig over. Al te gewoon in de zwarte gemeenschappen daar, vrees ik. Als ik het lemma op de Nederlandse Wikipedia over de film wat bijwerk vergeet ik nog pardoes de vaderloosheid te vermelden. Buitenlandse wikipedialemma’s reppen daar overigens ook niet over. Ben ik wel NPOV (Wikipediaans voor neutraal)?

vaders zijn meer dan kanonnenvlees

Vandaag was het gemarchandeer met dieren weer flink aan de orde bij Krista van Velzen. Maar gisteren zorgde ze voor iets unieks in de parlementaire geschiedenis. het gemarchandeer met vaders werd aan de orde gesteld. Vaders zijn net zo onmisbaar als moeders voor kinderen. En als moeders voor kinderen tot 4 jaar vrijgesteld worden van uitzending op militaire missie dan vaders dus ook. Van de Knaap was het er wel mee eens maar vond het een zaak van de vakbonden. En dat is nog maaréén element van ongelijke behandeling van vaders. Er valt nog een hoop werk te doen voor de SP-fractie. Maar het begin is er. Misschien een papa-bevrijdingsfront? Niet meer opgesloten tussen alimentatie en miezerige omgangsregelingen of helemaal niets. Wel lullig dat er dan net op dezelfde dag veel te doen is om een vader die zijn dochter vermoordde.


Mijn
artikel Mannen zijn meer dan kanonnenvlees Samen met Wim Orbons in het Friesch dagblad, Reformatorisch dagblad en BN de Stem,

straatkinderen

Voor het station betaalde fondswerfster voor een of ander kinderfonds voor straatkinderen in Zuid Amerika. In mijn mailbox een mailtje van een 13-jarig meisje dat zich zorgen maakt over haar vriendinnetje dat door haar moeder mishandeld wordt en uit wanhoop 8 paracetamols slikt. Allemaal omdat ze op haar vader lijkt die ze niet mag zien. En waar zou je zo iemand dan naar door moeten verwijzen? Naar haar vader liefst ja. Maar…. Wat helpt beter 5 euro voor dat fonds of fundamenteel het denken over kinderen veranderen te beginnen in Nederland. Dat heeft vast ook een goede invloed op de rest van de wereld.