Cookies

Vragen aan het Vader Kennis Centrum

Op dit moment is de brief aan het Vader Kennis Centrum niet publiek beschikbaar.
De belangrijkste conclusies van de mailwisseling met het Vader Kennis Centrum:
– Ze geven geen antwoord op de vraag of ze met mij hebben proberen te overleggen alvorens in 2014 een procedure tegen mij te starten. Ik beweer dat ze eindeloze pogingen van mij om te communiceren naast zich neer hebben gelegd en toen ik dat dan maar in een blog meldde, dwingende eisen stelden en begonnen te dreigen met een procedure en uiteindelijk ook een procedure starten met een intimiderend boekwerk met voor het grootste deel onzinnige, en voor het overige onterechte eisen.
– Ze geven geen antwoord op de vraag waaruit de procedures tegen mij zijn betaald. Mijn veronderstelling dat dat mogelijk gefinancierd zou kunnen zijn uit een grote donatie van Rob van Altena wordt niet weersproken. Rob van Altena was mordicus tegen het voeren van onderlinge procedures tussen actieve vaders en hun organisaties.
Het geld dat hij doneerde aan het Vader Kennis centrum kwam van het asbestfonds. Hij is gestorven voor die donatie zou je kunnen zeggen.
Ook het einde van deze mailwisseling besluit van de kant van het VKC weer met dreigementen van procedures.

update 2020: vader kennis centrum geeft geen antwoord op de vraag hoe ze zich verder aan de afspraken in de vaststellingsovereenkomst willen houden. Ze dienen de vaderdagtrofee m/v uit te reiken.

Nuttige links:
Hoe zit dat met samenwerken in de vaderbeweging
De toch niet verdwenen trofee
Het ontstaan en de geschiedenis van de vaderdagtrofee m/v

Vaderdagtrofee m/v wordt weer uitgereikt

Het Vader Kennis Centrum gaat morgen weer het beeldje vaderdagtrofee m/v uitreiken aan een, door een jury aan te wijzen persoon, die veel heeft betekend voor vaders.
Contractueel had deze uitreiking jaarlijks moeten plaatsvinden, maar daaraan kwam in 2012 een eind. In 2014 werd in een vaststellingsovereenkomst tussen Joep Zander (een van de bedenkers van de trofee en maker van het beeldje) en het VKC, na een proceduredreiging vastgelegd dat het beeldje weer opnieuw, maar dan als wisseltrofee, zou worden uitgereikt. In 2015 gebeurde dit desalniettemin niet. Er heeft opnieuw overleg plaatsgevonden waarna is afgesproken dat het Vader Kennis Centrum het beeldje dit jaar wel zal uitreiken. De uitreiking van de vaderdagtrofee m/v is inmiddels verplaatst van vaderdag naar oktober, mogelijk onder het motto dat het nou eenmaal elke dag vaderdag is.  Di betekent dat dat het beeldje morgen, vrijdag 7 oktober, zal worden uitgereikt.
Het bijzondere aan dit exemplaar van de trofee is dat het nog in handen  is geweest van wijlen Rob van Altena die het voor zijn dood een aantal maanden op zijn appartement heeft gehad. Op deze manier wordt volgens mij enig recht gedaan aan de nagedachtenis van Rob van Altena en de betekenis die Rob had voor de vaderbeweging.

rob-houdt-trofee-vast
Wijlen Rob van Altena houdt het nu uit te reiken beeldje in zijn handen

Nadere informatie over de vaderdagtrofee m/v kunt u vinden op de website van het Vader Kennis Centrum.
zie ook:  gezamenlijke verklaring VaderKennis Centrum en Joep Zander 2014
VKC
Over de Vaderdagtrofee m/v
Het verslag van het bestuur over de uitreiking roept meer vragen op dan het antwoorden geeft:
Hallo Joep, gisteren het beeldje uitgereikt aan de Praktijkvader als wisseltrofee, door mijzelf maar ik heb de foto’s gemaakt, dus niemand heeft van dat moment een foto gemaakt,
Met groet, Paul B

Vaderdag zoeken en vermijden

beeldje trofee
vaderdagtrofee m/v

Ik wens mijn vele vadervolgers een mooie vaderdag. Du moment ik dit schrijf weet ik dat een aantal vaders nauwelijks nog wil weten dat er zoiets als vaderdag bestaat. Verstoten, verguisd, vergeten, vervreemd. Vaders die het hebben meegemaakt willen het vaak niet meer weten. Hoewel ik een prima en levende relatie heb met mijn beide kinderen vertoon ik zelf ook deels vermijdingsgedrag.
Maatschappelijk voel ik me er ondanks alles buiten staan. Ik vermijd de confrontatie met de uitreiking van de vaderdagtrofee m/v die, als het gegaan is zoals afgesproken, ten dele weer bestaat uit het uitreiken van een door mij ontworpen beeldje. Ik wil ook niet van jullie weten of dat wel gebeurd is of niet. Ik kan er niet meer tegen om er mee om te gaan ten positieve noch ten negatieve. Er is me teveel strijd om geweest, teveel stress, te veel uitsluiting, teveel ….. ach ik wil dat niet eens meer opschrijven.
Ik zie in het groot iets wat veel vaders in het kleiner meemaken, afstand naar iets dat misschien omarmd moet worden, maar misschien ook wel niet omdat de omarming, ondanks het positieve, aan brandplekken doet denken. Ik zie iets wat ik liever niet zie bij mezelf, wat ik velen heb verweten. Zelfs deleuke  Google Doodle over vaderdag, heeft u hem al gezien, riep tegenstrijdige gevoelens op.
Even voelde ik de angst dat ik geen vaderdag zou vieren met mijn kinderen. Mijn zoon teveel aan zijn proefwerkweek bezig, en zou mijn dochter eraan denken? Voelde me bijna verlaten. Maar dat bleek nergens voor nodig. Vanochtend niet de gebruikelijke vaderdagbrunch met mijn zoon, maar wel met mijn dochter. En ik heb er van genoten. een mooi gesprek over verlating, maatschappelijke verantwoordelijkheid en Tarik Z (maar liefst 4 jaar cel?) die mijns inziens, niet helemaal handig, in ieder geval iets dééd tegenover onze Orwelliaanse staatsomroep die ook vadernieuws vaak verzweeg. Niets doen steekt daar misschien toch armzalig tegenover af.
Hart, ziel en hoofd erbij dat is wat telt bij een echte beslissing, deed hij dat? Kan ik dat nog wel? Ik herinner mij een aantal situaties, zoals mijn beslissing, dit jaar alweer 20 jaar gelden, om in hongerstaking te gaan. Daar was ik helemaal bij, en dat werkte.
Straks pannenkoeken eten met mijn zoon. En dan gaan we het vast over heel wat anders hebben. Dus dat komt helemaal goed vandaag!
dossier vaders en censuur
hongerstaking 20 jaar geleden

terug van weggeweest

Peter Brons bij Knevel en van de Brink, met op de achtergrond de vaderdagtrofee m/v
Peter Brons bij Knevel en van de Brink, met op de achtergrond de vaderdagtrofee m/v

Vandaag werd in het kerkje van Jorwert in Fryslân het schilderij vaderdagtrofee m/v aan mij terug overgedragen. Een mooie plek op een mooi moment met een schraal zonnetje op de achtergrond. Het schilderij diende 6 jaar lang als wisseltrofee. Achterop het schilderij staan de namen van de volgende winnaars:
2007 SP-fractie Tweede Kamer: vanwege amendement gelijkwaardig ouderschap.

2008 Jan Steen: Vadermilitairen zelfde verlofrecht als Moedermilitairen.

2009 Peter Brons: Strafvervolging en veroordeling moeder voor niet nakomen omgangsregeling.

2010 Glen Helberg en Orville Breeveld: opkomen voor Caribisch vaderschap.
trofee achterkant

2011 Ken Thomson en Benjamin Wondergem: Samen opkomen voor kind van Ken.

2012 Perihan Utlu: ontwikkelen vaderschapscursus

Voor mij vormt deze terugkomst weer een markering van een einde van een tijdperk

krachtdadig

kijk aan; laten we daar nou eens een raadsrapport over schrijven
kijk aan; laten we daar nou eens een raadsrapport over schrijven

Het ziet er zo anders uit dan mannen op zo’n gemiddelde dwaze-vader-demonstratie. Niet zo treurig. Meer zelfvertrouwen, zelfbewustzijn. Ik had het met Rob van Altena over een NRC-foto bij het bericht van de bezetting van de Raad voor de kinderbahhh te Zutphen op vaderdag 2000.
Vanwege mogelijke copyrightproblemen kan ik hier deze foto niet laten zien. Ik vond snel daarna wel een andere foto die dezelfde sfeer uitstraalde. Een groep oostelijke Dwaze Vaders biedt de Zwolse unitmanager Mr M een spiegel aan (ongeveer 1996). Om zelf eens in te kijken hoe het ermee stond. Met hemzelf en zijn insteek. Om over zijn doodsteken nog maar te zwijgen.

Op de foto zijn onder andere Herman Schiphorst en Jan Hop herkenbaar. De laatste is nog steeds actief, evenals mijzelf. U ziet mij er ook tussendoorkijken.

Dit soort acties bouwen aan de solidariteit. Je ziet ze tegenwoordig niet veel meeer. Vaders voelen zich gedwongen zich stil te houden. En sommige “vader”clubs steken liever een pluim in de reet van een topjuf bij movisie die wat aan vadercentra zou hebben gedaan (maar wat precies blijft in het duister). Of laten pseudowetenschapper Spruijt aan het woord zonder gedegen tegenwoord. Wie de schoen past trekke hem aan. “If you can’t beat them, join them” is vaak het motto. Dat leidt vaak tot afgezakte gezichten, niet tot zelfvertrouwen en waarschijnlijk ook niet tot verandering.

ps. Gerald Tros, ook op de foto, is niet echt oostelijk te nomen. Interregionale solidariteit zal ik maar zeggen.

Vaderschapsdiscriminatie

“Op een mooie pinksterdag” is volgens filosoof Ger Groot het aangrijpendste Nederlandse vaderlied. Het is het lied van “Vader is een nul en vaders is een hypocriet” en ’Vader is er enkel en alleen maar voor de centen/en de rest is flauwekul.’ Vaders hebben zich volgens Ger te laks gedragen onder de overheersende moedercultuur.

Een prachtig artikel van Ger Groot in de Trouw van afgelopen weekend rakelt stof op. Het artikel is een mooie bewerking van een lezing die Ger hield bij het symposium bij de uitreiking van de vorige vaderdagtrofee. Het geeft goed aan hoe moeilijk de positie van vaders is en hoe ze links en rechts als overbodig worden beschouwd, en hoe onterecht dat is.

Zelf gaf ik op het zelfde symposium ook een lezing, direkt na Ger nog wel. Daarin benadrukte ik de repressieve aspecten, de ontvadering, de vaderdiscriminatie. Als ik daar ter plekke een liedje aan had gekoppeld dan was dat wellicht Medea geweest van Joop Visser.

Hij kan z’n vader niet meer zien
Hij kan z’n vader niet meer horen
Hij kan z’n vader wel vergeten
Hij heeft z’n vader al verloren
Omdat z’n vader plundert
Omdat z’n vader moordt
En omdat z’n vader niet meer van ‘m houdt
Omdat z’n vader slecht is
Omdat z’n vader weg is
En gewoon omdat z’n moeder met een anders is getrouwd

Wat ook Ger dus vergeet is de bikkelharde vaderschapsdiscriminatie waarbij wetenschappers om het hardst roepen dat vaders er niet toe doen, extreem-feministen dat vaderschap slecht is en in de praktijk in elk gevecht het onder die condities onmogelijk blijkt om een onvoorwaardelijk vaderschap uit te oefenen. Of je nou feministisch aangepast bent of niet. Of je de helft van de zorg deed of niet.

Autoritatief vaderschap wordt als paternalistisch dominant en dus slecht weggezet. Als je daarvoor gáát liep je de laatste decennia een flink risico dat je vrouw opstapte met alle nare gevolgen van dien. In bijna de helft van de gevallen kon je het contact met je kinderen wel schudden. Maar ook de aangepaste mannen/vaders werden op den duur als compleet overbodig de hoek in geveegd. Vaderzijn bestond niet of was slecht. En autonoom vaderschap al helemaal niet. En die tijd is nog lang niet voorbij.

Natuurlijk ben ik het met Ger eens dat mannen zich wat minder slap op moeten stellen. Maar hij zou zich moeten beseffen dat kinderen een machtsmiddel tegen vaders zijn geworden. Dat klinkt heel erg en dat is het ook. Als maatschappij kijken we liever niet in die beerput van conflicten die zich rond kinderen afspelen. “Ze zullen het wel allebei schuld zijn”, en “waar rook is is vuur”.

Als er dan toch vuur is, laten we dat vuur in onze stem in onze harten spreken, laten we die toorn verkondigen. Laten we een einde maken aan vaderschapsdiscriminatie.

Het artikel van Gert
muziek bij vaderschap
Medea van Joop Visser; hele tekst

boegbeeld

beeldje vaderdagtrofee m/v Joep Zander

Vader en jurylid Henk Hanssen draaide zíjn laatste, en tevens het állerlaatste  presentatieplaatje van de conferentie het reusachtige scherm op in collegezaal A van de Universiteit van Amsterdam.
En alsof we het hadden afgesproken verscheen Henk daar met zijn kind omhooggedragen de ogen op elkaar gericht in beeld. Alsof ik het bééldje van de vaderdagtrofee naar zijn foto had gemodelleerd, wat niet waar is. Of alsof hij zijn foto daar had gezet omdat ik dat stiekem met hem had afgesproken, wat zo mogelijk nog minder waar is. Het resultaat was in ieder geval dat het beeld van Henk bleef staan tijdens de uitreiking en zo de verbeelding van de vaderdagtrofee verdubbelde.

Dit maakte duidelijk dat dit inderdaad op zijn minst één van de archetypische beelden is van vaderschap. Vader draagt zijn kind de ruimte in, hij houdt het niet tegen zich aan, maar nog wel even vast, het kind voelt al dat het ook losgelaten zal worden, dat de vrijheid roept.

In mijn beeld is het kind geboren uit het hart van de vader, waar de sporen nog van te zien zijn, alsof vaders baarmoeder op een andere plek zit dan die van de moeder. Loslaten kost ook vaders moeite. En nog meer moeite als het kind midden in de opvoeding van de vader wordt weggerukt. Ontvadering.

Afin, zoals altijd kan ik dit schrijven nádat ik het beeld gemaakt had. Wist ík veel waar ik aan begon. Nou ja, in mijn tenen.

Als Peter Tromp het beeldje aanbiedt aan de winnaars Glenn Helberg en Orville Breeveld zie ik het in zijn hand smelten. De koesterende en bezeerde hand van een vader die zijn kind had willen vasthouden waar nu een beeldje word gedragen. Dat zie ik  erin.

Een gedragen beeld, een boegbeeld misschien dat het cliché wenst te overstijgen. Hoewel het letterlijk de eerste afdruk van het cliché (de rubberen mal) is.

nominaties

Juryvergadering van de Vaderdagtrofee m/v. Inderdaad, de keuze is niet makkelijk en iedereen was onder de indruk van de nominaties. En nee, ik ga  niet verder uit de school klappen.

Ik ga zelfs niet vertellen over welke uitdrukking in een nominatieverslag we een tijd hebben gediscussieerd. Het goed benoemen, nomineren dus eigenlijk, van een verschijnsel kan een aantal vragen oproepen.

Ik wil de gelegenheid aangrijpen om een lans te breken voor het gebruik van begrippen die een brug vormen tussen rationele  weergaves enerzijds met emoties en ervaringen anderzijds. Ervaringen van vaders in dit geval.

De neiging bestaat om in teksten terug te vallen op droge omschrijvingen onder de noemer dat de lezer zelf wel de conclusies kan trekken. Soms is dat juist. In een encyclopedie als Wikipedia vind ik het altijd een mooie uitdaging om dingen droog te vertellen. Dan komen ze in die context ook goed over. Vooral als de feiten spreken.

Iedere tekst heeft zo zijn eigen karakter. Een boek kan zich bijvoorbeeld wat stelliger uitspreken. Af en toe kan een conclusie een emotionele component hebben. Voor een blog geldt dat in nog hogere mate.

Het verhullen van de emotionele kant kan een blokkade vormen voor het zich realiseren van de feiten. Veel vaderschapsfeiten zijn niet te bevatten, zelfs voor vaders, zeker ook voor slachtoffervaders. Het erkennen van emoties opent de poort naar de feiten. Een woord als vaderdiaspora bijvoorbeeld, doet een beroep op emoties ondanks dat het ook droog feitelijk iets betekent dat daarmee in lijn ligt. Ook zonder emotie heeft het woord betekenis. Maar het woord opent de emotie die ermee gepaard gaat. Het uitelkaar raken, de verbinding kwijt raken. En dat en masse!

Zoiets geldt ook voor het woord vaderschapsdiscriminatie. het klinkt emotioneel, maar geeft iets feitelijks aan (daarom staat het ook wel in wikipedia). Een woord als genderracisme als een soort synoniem voor vaderschapsdiscriminatie slaat daarentegen de plank mis. Op de eerste plaats betekent dat iets anders en is het dan op zijn best een specificatie van het begrip vaderschapsdiscriminatie of  (sic!) juist vrouwendiscriminatie.

Weggerukt. Vader weggerukt uit het leven van zijn zoon. Een voorbeeld van een woord dat op zich zou kunnen worden verzakelijkt. Maar moet dat dan ook?

Woorden met een emotionele component moeten gebruikt kunnen worden, als ze ook een inhoudelijke component hebben. Zeker in teksten die nodig zijn om iets op te peppen. Vaderschap kan zeker zo ’n oppepper gebruiken.

Voor mensen die bij de uitreiking van de vaderdagtrofee willen zijn op 18 juni

Ook grote vaders hebben kleine kinderen

Ontegenzeggelijk hebben Amerikaanse presidenten de laatste jaren meer aandacht besteed aan vaderschap. Clinton hield alweer wat jaartjes geleden een pleidooi voor het omturnen van alle moederschapsprogramma’s tot ouderschapsprogramma’s. Dat is hard nodig want in de states groeit 23 % van de kinderen op zonder vader.

Ook Obama is al sinds zijn verkiezingscampagne bezig met vaderschap. Zelf valt hij regelmatig te zien met zijn kinderen. Hij poogt een rolmodel te zijn. Ook met de viering van 100 jaar vaderdag was hij weer opvallend aanwezig met een vaderdagspeech.
In zijn pogingen om de verantwoordelijkheid voor hun kinderen (of het gebrek daaraan) weer bij vaders te leggen mist hij echter een cruciaal punt. Dat is dat veel vaders werden en worden buitengesloten.
Daar heb je ze weer de dwaze gescheiden vaders enzo, hoor ik een aantal van u roepen.
Zucht doe ik dan.
Ook op de viering van 100 jaar vaderdag in Nederland waren dit soort kwesties niet van de lucht. Kon het niet allemaal een stukje positiever. Waarom 3 genomineerden voor de vaderdagtrofee m/v met een geur van gescheiden vaderschap (Hoorde Deon van Moorsel dan ook tot die categorie?)?
Ik hoorde Henk Hanssen van Ikvader pleiten voor meer kwantitatief evenwicht.
Zelf pleit ik voor inhoudelijk betrekken van beide kanten op elkaar.
Ik hoorde pleiten voor onthechte verkondiging van de problemen. Onthecht oke, maar niet zonder emotie zou ik zeggen. Kijk naar Martin Luther King, Nelson Mandela, kijk naar de grote veranderingen en veranderaars. Deden zij het zonder emotie, nee. Wel bij tijd en wijle onthecht van hun persoonlijke woede in die zin dat ze zich met hun kwaadheid en toorn plaatsen in een maatschappelijke strijd zonder zichzelf te verliezen.
In Nederland prijzen we ons gelukkig dat beide kanten van de vaderbeweging (de positieve praktijk versus de terechte kritiek) zich sterk op elkaar betrokken voelen zodat een integrale benadering van het vaderschap op basis van argumenten en inhoud mogelijk is. Geen kwantitatief maar een kwalitatief evenwicht dus.

Zorg kan niet zonder recht. Niet onthecht dus.

Obama op vaderdag en de kritiek daarop.

mijn eigen vaderdagtrofee

papa-in-kruissteekOok dit jaar kon ik weer genieten van een eigen vaderdagtrofee van degene waar je hem ook het liefst van krijgt; van je eigen zoon. Dit steekt naast het antwoord van Peter Brons bij Knevel en van de Brink op de vraag of hij na het winnen van de vaderdagtrofee nu met zijn eigen zoon vaderdag gaat vieren, nee dus. In die zin prijs ik me gelukkig; trofee+een echte vaderdag