Ik heb beloofd wat te schrijven voor en over verstoten moeders. Morgen komt er een kadertje met mijn opvattingen over ouderverstotingssyndroom in het Algemeen Dagblad. En ondanks dat het verhaal ernaast over een moeder gaat heb ik het toch ook weer veel over vaders (nee dus; juist dat is geschrapt door het AD). Ik wil met deze bijdrage bekrachtigen dat iedere moeder contact en zorg moet behouden met en voor haar kinderen, net als elke vader. Dat is wat kinderen nodig hebben. En de westerse samenleving gaat daar waanzinnig mee om.
Sinds een paar jaar laten verstoten moeders danig van zich horen. Komt dat omdat er meer verstoten moeders zijn gekomen? Ja, iets meer vermoed ik dan 10 jaar geleden toen je het als vader wel helemaal kon schudden. Maar niet zoveel meer dat het het toenemende geluid kan verklaren. Er spelen ook de volgende factoren een rol:
– Vrouwen zoeken makkelijker hulp en krijgen die ook makkelijker. Neem alleen al het aantal vrouwen dat mij belt om hulp. Zowel vanuit een voormalige kindslachtofferpositie als vanuit verstoten ouderschap. Het is blijkbaar heel makkelijk om als vrouw ergens aan te kloppen. En dat gebeurt bij mij ook ondanks dat ik juist gespecialiseerd ben in vaderschap.
– Vaders worden niet begrepen als ze willen duidelijk maken dat ze van hun kinderen houden. Dus rep je er ook maar niet over, laat staan dat je laat blijken dat je in die liefde wordt gefrustreerd. Pas trouwens nog een prachtig filmpje gezien van een vader (Jan Rot) die een liedje zingt met zijn kind. Als je niet snapt wat vaderliefde is moet je dat filmpje zien. Bij dat filmpje moest ik ook heel erg denken aan een lezing van Femmie Juffer over veilig hechtingsgedrag. Maar daarover een andere keer.
-Vaders worden niet begrepen als ze uitleggen wat voor secundaire uitsluitingsperikelen ze meemaken.Bijvoorbeeld dat je per definitie te kwaad bent, gevaarlijk bent, het wel allemaal fout zult bedoelen, tegen gelijkwaardigheid voor vrouwen zou zijn, dat je zomaar mag worden opgesloten, uitgescholden, geen recht hebt op informatie over je kind. Lees de rest van mijn blogjes.Uit onderzoek blijkt dat vaders vaak zo diep in de misère zitten dat je gewoon niets meer van ze hoort. Ze behoren bij de non-respons van veel onderzoeken.
– Ouderverstoting is een proces waarbij soms allebei de ouders verstoting programmeren. De achterstandpositie van vaders, vaderdiscriminatie maakt dat vaders vaak alleen kunnen winnen door zich extreem op te stellen. Soms is er sprake van een reactie op acties van de moeder. De waardering van de maatschappij voor vaderschap en ook de zelfwaardering van vaders is denk ik gestegen de afgelopen jaren. Vaders laten zich niet altijd meer uit het veld slaan. Dat betekent soms dat ze preëmptief reageren op wat ze te wachten zou kunnen staan of bij onraad eieren voor hun geld kiezen. Dit leidt vaak tot omdraaiing van de machtsverhoudingen. Bekend zijn de zogenaamde ‘ontvoeringen’ door vaders, die in zekere zin ook een ultimum remedium zijn. Hoe gretig er dan naar moeders wordt geluisterd weten we nog van de kwestie Sara en Ammar. Er werd zelfs een minister ingezet om de kinderen naar de moeder te krijgen en de beloofde omgang met de vader werd daarna gewoon (weer) niet nagekomen. (zie PS hieronder)
Kortom het klimaat voor moeders in distress is minder beroerd dan voor vaders, ze worden meestal geloof-d, ge-loof-d en begrepen.
Dat alles wil dus niet zeggen dat ik de kwestie van verstoten moeders maar even terzijde leg. Alle moeders die mij hierover gebeld hebben weten dat ik hierop serieus reageer. Ook hier geldt het adagium van Joke Smit: “Waar steeds opnieuw wordt nagegaan wie zwak zijn en wie sterk”. Voor moeders die hun kinderen niet zien zijn er dingen erger dan voor vaders. Vaders kunnen nog quasi stoer zeggen dat ze ‘loslaten’ wat door velen wordt beschouwd als een daad van vredelievendheid. Maar moeders zonder kinderen daar kun je nietmakkelijk stoer mee wegkomen. Wat we dus vooral goed moeten gaan begrijpen is dat vaders en moeders allebei zielsveel van hun kinderen houden en dat kinderen die onvoorwaardelijke liefde en opvoedingsverantwoordelijkheid nodig hebben.
PS: Het AD had een aantal specifieke opmerkingen van mij, waarover met de betreffende journalist overeenstemming was, geschrapt. Vooral waar de opmerkingen genderspecifiek waren. De originele geaccordeerde tekst staat hier.. Begrepen dat er gekort moest worden ivm overval in Deurne. Inmiddels ben ik met het AD overeengekomen om een aanvulling te schrijven die vrijdag 11-4-2014 is geplaatst.Weer met fouten.! Lees: http://joepzander.wordpress.com/2014/04/13/normaal-afdwingbaar/
PS2: Ik lees dit alles 3 jaar later nog eens over en merk mijn eigen worsteling met het punt dat soms beide ouders verstoting programmeren. Uiteindelijk is de finale act van verstoting om het kind bij de andere ouder weg te houden, omgang niet na te komen, gezamenlijk gezag te verbreken. Het is heel moeilijk voor een verstoten ouder om met dat proces om te gaan en de verstotende ouder nog te waarderen als ouder. Het kan wel. Maar als het niet lukt kun je dat nog niet direct tot programmeren bestempelen. Wel wederzijdse verstotingsprogrammering wordt het als beide ouders afwisselend het kind niet naar de andere ouder willen laten gaan. Maar laten we vooral ook niet vergeten dat ouderverstoting een maatschappelijk proces is. Ik worstel nog met de verhouding tussen misdragingen van ouders en het wangedrag van rechters, jeugdzorg en kinderbescherming. Zie ook een verhaal van Karen Woodall.
inderdaad Joep, alhoewel net als verantwoordelijkheid ook onvoorwaardelijke liefde in de praktijk al te betrekkelijk is, en scheiden kindermishandeling, en kinderen houden natuurlijk van beide ouders, en niet de ene week de ene en de andere week de andere.
Hmm als slachtoffer van ouderverstoting wil ik toch zeggen dat in tegenstelling tot het hierboven beweerde ik niet kan zeggen dat ik ook maar ergens geloofd ben of gehoor heb gekregen. Aan hoor en wederhoor is nooit gedaan door jeugdzorg helaas. De reden dat het contact is hersteld ligt aan het feit dat mijn jongste niet meer slechts één kant van het verhaal wilde geloven en heel dapper contact heeft gezocht.
voor de zekerheid heb ik het nog iets voorzichtiger geformuleerd. dank
Ik heb niet beweerd dat moeders altijd geloofd worden; ik heb een maatschappelijke tendens aangegeven. Het gaat dus echt niet over jou persoonlijk, daar kan ik niet over oordelen.
http://karenwoodall.wordpress.com/2013/12/02/gender-wars-feminist-falsehoods-and-fabrications/
Interessante kijk van een vrouwelijke professional….
Hartelijk dank Margreeth. Ik citeer even uit dat stuk: “This ‘war’, which is exemplified by the constant negative stereotyping of men as fathers and the persistent assertions that women and children in separated families are stigmatised if anyone dares to say that children need both parents, forces men into a position of having to fight back to establish any kind of status in their children’s lives.
hier dus: http://karenwoodall.wordpress.com/2013/12/02/gender-wars-feminist-falsehoods-and-fabrications/
Wanneer je als moeder voor jezelf kiest, word je helaas niet alleen door je kinderen verstoten. Een achtergebleven vader is zielig, de moeder die tegen de stroom ingaat een egoïst én een bedreiging omdat we zo graag in sprookjes over het ouderschap en de mythes van het moederschap willen geloven.
Lees: ‘Ik ga’, over moeders die hun gezin verlaten van Liesbeth van Hennik.
Dit sluit als ik het goed begrijp aan op wat ik daarover had geschreven. Maar verder vindt ik het wat anders of je alleen bent achtergebleven of dat je noodgedwongen het contact met je kinderen wordt ontzegd.
Ik heb even een recensie over dat boek opgezocht dat je noemt. Ik vind zo op het eerste gezicht dat er
a. te makkelijk wordt aangenomen dat vaders zo maar hun gezin verlaten
b. dat ouders dat in bepaalde gevallen zouden moeten kunnen doen.
Ik vindt dat ouders een onvoorwaardelijke verantwoordelijkheid op zich nemen als ze kinderen maken. Ik begrijp dat dat soms moeilijk is. Er moet zeker ruimte zijn voor vrouwen om een andere rolverdeling te kiezen, maar nog meer verdient dat punt aandacht voor mannen. De keuzevrijheid van mannen is zeer beperkt.
Dat mag jij vinden Joep, ik constateer echter vanuit eigen ervaring dat ook vrouwen het mannetje kunnen zijn – zeker in deze tijd wanneer vrouwen zelfstandig zijn en niet hun handje op hoeven te houden. Uiteindelijk is niet één situatie gelijk en wordt het zuur wanneer de één de ander de kinderen niet gunt; dat heeft niets met geslacht maar alles met karakter te maken.
Ik ben dit absoluut volledig met je eens.
de vaderbeweging zet ontmoedering niet weg als egoïstisch, en doorgaans worden vaders ook als egoïstisch weggezet en bijna nooit als zielig, karaktermoord en valse beschuldigingen zijn daarbij normaal, ontoudering treft vroeger of later +80% kinderen&vaders.
Ik denk dat je het zo bedoelt: (anders is het wat onduidelijk):
de vaderbeweging zet ontmoedering niet weg als egoïstisme van de moeder, en doorgaans worden vaders ook als egoïstisch weggezet en bijna nooit als zielig, karaktermoord en valse beschuldigingen zijn daarbij normaal, ontoudering treft vroeger of later +80% kinderen&vaders.
klopt Joep, bedankt voor de correctie
hier een artikel waaruit blijkt hoe het algemene beeld van ‘arro onbenullen’ over afwezige vaders is, het artikel zelf is ook waardeloos en, enkel bedoeld om alsof goed&normaal, het postmoderne effectbejag normale gezinnen te mollen en te ontvaderen goed te praten, fout dus.
http://www.dagelijksestandaard.nl/2014/04/zijn-vaders-dan-volstrekt-overbodig
Joep, dagbladen zijn zo vaak niet te vertrouwen inzake zuiverheid berichtgeving. Laat ze rectificatie plaatsen of link alles op de SocMed nauwkeurig aan elkaar. Ik hoop dat jij het beste virus wordt dat we ooit hebben gehad. Het echte kindbelang is vrede+waarheidslievend. Een geaccordeerde txt veranderen is oorlog.
scheiding is doorgaans niet in het kindbelang, vervolgens kindbelang claimen en mensenrechten schenden is bij de beesten af, het beste van het slechtste is nog steeds negatief, void ab initio.
wanneer is scheiden wel in het kindbelang? bijv. een vader die een ongeluk heeft gehad en hersenschade heeft opgelopen waardoor hij gewelddadig werd, en besloot te scheiden in het kindbelang, dwz dus zonder de kinderen te claimen en in te zetten als wapen&schild.
ik ben een verstoten moeder. Mijn dochter is nu 11 en ze wil me niet meer zien. Jeugdzorg heeft haar jaren bij me weggehouden, wardoor r nu al meer dan twee jaar geen contact is geweest. De Raad adviseert geen omgang. Een conact herstel is nooit ingezet. Intussen voert vader eindeloze rechtszaken over de voogdij. Dit terwijl ik gewoon een leuke moeder ben die verstandig, empatisch en consequent is. Maar ik heb aangegeven dat vader NPS heeft en dat hij mij heeft mishandeld, dat noemt de Raad zwartmakerij. Intussen gaat hij lekker door over het gezag, waarbij hij de meest vereschrikkelijke leugens over mij vertelt. Dat mag dus wel. De hele wereld is gek dat dit zomaar gebeurt, ik heb niets verkeerds gedaan, bnooit iets slechts over vader verteld, ben niet gaan touwtrekken, ben nog nooit naar de rechter gestapt maar ik ben wel mijn dochter kwijt. 1 december is de zitting over de omgang. Ik wil een bijzonder curator en een psychiatrisch onderzoek naar eventuele PAS bij mijn kind. Dit kan niet en dit mag niet.
NPS? MPS misschien? Is die MPS oid gediagnosticeerd? En is dat voor u ooit een reden geweest om het contact tussen vader en dochter te beperken? Ik vind het smijten met psychiatrische hokjes in de regel niet erg aan de orde. Uiteraard zijn er uiterste gevallen waarin dat mogelijk een belemmering is. Heeft hij zijn kind mishandeld, heeft hij u mishandeld in het bijzijn van het kind? Het zijn maar een paar vragen. Ik kan niet zondermeer over uw zaak oordelen. Wel dient u een zorgrelatie met uw kind te kunnen onderhouden tenzij er een direct door u verooraakt gevaar is voor het kind.
MPS is een traumastoornis,tegenwoordig de dissociatieve identiteitstoornis genoemd, ik heb het over de narcistische persoonlijkheidsstoornis.Sorry, dit is mijn vak. Er ligt een diagnose in het vonnis over het gezag. Anderhalve pagina. Vader heeft mij jarenlang kunnen mishandelen omdat hij zich naar de buitenwereld voordoet als heel anders dan hij is. Dat hoort bij de stoornis. Ik twijfel er geen moment aan dat hij bezig is om mijjn dochtr voor het leven te traumatiseren. Deze mensen hebben ook geen last van hun stoornis, maar de omgeving wel en dat gaat tot en met lichamelijk geweld en mishandeling. Ik ijver er in mijn proefschrift (in de maak) voor dat narcisme komt te vallen onder de forensische psychologie. Het is daarom wel degelijk belangrijk of er sprake is van deze pathologie. Dr craig Childress schat dat 40 % van de vechtscheidingen te maken hebben met narcistische/borderline problematiek bij de verstotende ouder. Het is mijn missie om dit over het voetstuk te brengen: Personen met deze stoornissen hebben geen of een misvormde gewetensfunctie hebben. In mijn geval wordt het civiel (familie)recht ingeroepen, terwijl het een strafzaak zou moeten zijn. In Amerika staat vijf jaar cel op ouderverstoting, zovr zijn wij hier nog lang niet. Ik heb een stichting opgezet voor de slachtoffers want instanties en publiek moeten ook voorgelicht worden. Evenals medewerkers van de GGZ en wetenschappers. En bij deze jij dus ook.
Oh ja Narcistische Persoonlijkheidsstoornis. Dat kende ik natuurlijk. De afkorting wat minder. Wat mij opvalt is dat er nogal makkelijk met deze afwijking wordt geschermd. En vaak heel projectief. Het is natuurlijk het uiterste middel voor elke narcist om zijn tegenstanders met een stoornis te typeren. Het zou me niet verbazen dat dat bij hechtscheidingen nogal eens gebeurt. Dat neemt niet weg dat u in uw geval gelijk kunt hebben. Wat bedoelt u met ‘er ligt een diagnose in het vonnis’ ? Persoonlijk heb ik ook erg last van narcisten om me heen. Die zitten overigens vooral bij instanties verstopt. Daar heeft geloof ik Jan Storms het nodige over geschreven. Waar in Amerika die 5 jaar cel? Dat is de eerste keer dat ik dat lees. Er zijn Amerikaanse landen waar het strafbaar is zoals Brazilië. Dat is in principe een goede ontwikkeling. Wat bedoelt u met ‘komt te vallen onder forensische psychologie’ Het lijkt me dat het het daar toch al onder valt als criminaliteit aan de orde is. Over welke stichting heeft u het?
graag wil ik hier ook iets over zeggen, idd wordt narcisme te pas en te onpas misbruikt dooR? narcisten! sommige/veel mannen schijnen zich voor het werk idd anders te gedraagen dan thuis, ik neem aan dat ook vrouwen dat doen uit baanbehoud en carriere. bovendien is de thuissituatie voor mannen soms/vaak niet te doen m.i. van progressief feminisme wat de vrouw ‘ontwikkeld’ als het allemaal niet naar d’r zin is.
De criminaliteit wordt vaak in het geheim uitgevoerd. Naar de buiten wereld lijk er niets aan de hand te zijn, integendeel, narcisten pronken nogal eens met hun gezin.en hun rol als ouder. Dit zonder rekening te houden met de andere gezinsleden. Maar dit is zgn Geheim Geweld, en het komt heel veel voor. Alleen de bewijslast is moeilijk, narcopaten laten geen sporen na. Behalve in de harten van hun kinderen en geliefden. Mijn stichting heet Stihting Emergo en ik ben actief in het organiseren en faciliteren van kleinschalige psychiatrische projecten. In dit geval dus slachtoffers van narcisme. ook die hebben te maken met ouderverstoting, soms in een extreme vorm. De politie en Huiselijk Geweld, alsmede BJZ en de Raad, missen vaak de signalen en symptomen van een op deze manier misbruikende en mishandelende ouder. Daardoor is mijn dochter geplaatst in een situatie waar ze als volwassene nog flink last van kan krijgen. Ik verdraag dit.Dat zou geen mens moeten hoeven kunnen, maar ik verdraag het.
Ik snap wat u bedoelt, ik herken er elementen van en toch vind ik het merkwaardig dat u niet antwoordt op mijn vragen. Maar misschien vraag ik wel teveel aan of van u.
U had idd een hoop vragen. Niks mis mee. Ik zal ze wat duidelijker proberen te beantwoorden als ik even tijd kan vinden. Bedankt voor de reacties.
Hoi Joep, ik heb je vragen nog eens gelezen. Mijn ex heeft een officiele diagnose die is opgenomen als bewijs in het laatste vonnis van 2012. Er is dus bij mij geen sprake van projectie, ik heb me helemaal laten doorlichten, en ik ben blanco. Zijn stoornis is een feit. Het is ook een wetenschappelijk feit dat narcisten destructieve relaties aangaan, waarbij ze hun prooi in het begin inpalmen, afhankelijk maken en isoleren, zodat daarna het misbruik kan plaats hebben. Dit misbruik kan zeer ernstig zijn maar ook zeer verborgen. Slachtoffers schamen zich vaak, of geven zichzelf de schuld, waardoor zij en hun kinderen niet worden geholpen en beschermd. Ik heb nimmer de omgang of het contact tussen vdaer en dochter gesaboteerd, onmogelijk gemaakt of willen beperken, het nige wat ik wil is 1 keer per week een middag omgang. Alles wat er daarvoor aan omgang was, heeft hij in samenwerking met Jeugdzorg steeds meer geminimaliseerd terwijl in hetzelfde vonnis van 2012 staat dat het gevaar bestaat dat moeder buiten spel wordt gezet. Ik heb altijd gestreefd naar een volwaardig co-ouderschap, helaas is dit met mijn ex niet mogelijk, hoewel het wel oorspronkelijk was afgesproken en aangezien ik een post-natale depressie kreeg gedurende onze scheiding, is mijn dochter bij hem gekomen. Er zijn diverse meldingen geweest bij het AMK in die periode, ik zag haar maar heel sporadisch en ik wilde geen strijd voor de rechter en heb alles in overleg willen doen. Maar ik word bestookt met rechtszaken over de voogdij en de omgang is al meer dan twee jaar van de baan, ondanks de omstandigheid dat er in het laatste vonnis is vastgelegd dat ik haar 1 1/2 dag per week bij me heb. Dit vonnis is door BJZ niet uitgevoerd, ik ben eruit gewerkt en mijn dochter “wil” ook geen contact. Met de vreemdste argumenten en verhalen over mij die nooit gebeurd, maar ook nooit onderzocht zijn. Ik heb nu besloten een bijzonder curator aan te stellen, het is duidelijk dat vader beslist niet wil meewerken aan omgang en mijn dochter weet dat natuurlijk ook: Mama is altijd fout en ze MAG het hier gewoon niet leuk hebben. Ik heb vanaf het begin geweigerd mee te doen aan touwtrekkerij over Jutta, ik heb niet gelasterd, niet geprocedeerd, en Jutta heeft mij nog nooit iets negatiefs over vader horen zeggen. De verstoting komt bij hem vandaan en ik sta al jaren met mijn rug tegen de muur. Instanties komen en gaan, maar niemand ziet dat er sprake is voor gevaar voor de emotionele en morel ontwikkeling van mijn dochter. Ze is dus al een keer via de school in therapie geweest mt gedragsproblemen, die had ik twee jaar daarvoor al voorspeld, maar niemand wilde naar me luisteren. Er is geen enkele twijfel aan dat mijn dochter ernstig wordt getraumatiseerd en tegen mij opgezet, niemand doet r iets aan en ik word genegeerd met mijn terechte zorgen. Hoe ver moet het gaan voordat iemand ingrijpt? Iedereen ziet toch alleen maar die symphatieke, aardige man die het zo knap doet in zijn eentje, wat er achter de schermen gebeurt, blijft achter de schermen zolang er geen degelijk onderzoek wordt gedaan en mijn dochter niet WERKELIJK wordt gehoord door iemand met geheimhoudingsplicht, zodat ze niet bang hoeft te zijn voor repercussies van vader mocht ze aangeven dat ze ook bij mij wil zijn. We hadden een uitstekende band opgebouwd en ik werd bestookt met briefjes met hartjes en mama ik hou van jou. Toen ze op school werd gepest, was ik degene die ze in vertrouwen nam, niet vader, die haar nodig heeft als pronkstuk om zijn eigen egozwakte maar niet hoeven te confronteren. Voor vader is Jutta, nt als iedereen, een object om te gebruiken om zichzelf te promoten en aangezien niemand meer met hem om wil gan door zijn gedrag,hij ontslagen is wegens een negatieve houding, hij al zijn geld (endat van mij) heeft verkwist: Jutta is het enig dat hij nog heeft. Naar buiten toe doet hij het voorkomen dat ik een ernstig gestoorde, labiele en onoordeelskundige vrouw ben, ook op de school. Gelukkig heb ik ook een briefje van een psychiater, dat is ook in het genoemde vonnis opgenomen als bewezen verklaard.. De rechter geeft mij daarom ook steeds gelijk. De zitting is 1 december, als je tips hebt, hoor ik het graag. Het liefste wat ik wil is een einde aan deze strijd, ik koester geen wrok of rancune jegens vader, ik haat hem niet, ik respecteer dat ze ook zijn dochter is, maar er blijven maar dagvaardigingen komen en ik word gedwongen om hieraan mee te doen in mijn belang en dat van mijn dochter. Maar ik ben al tien jaar gescheiden, ik heb een heel nieuw leven na mijn herstel van de mishandelingen en ik ben helemaal niet zo met vader bezig, ik laat hem met rust en ik ga zelden tegen hem in als het om onze dochter gaat.Ik hoop dat hij mij ook met rust kkn laten, maar een ding weet iedereen met kennis van narcisme dat ze na de breuk alleen maar uit zijn op wraak en de volledige destructie van de andere ouder. Tip voor jou: Mijd narcisten in je leven, want als niet gebeurt wat zij willen, heb je een vijand voor het leven. En ze zijn gewetenloos. Tenslotte wil ik kwijt dat ikzelf professional ben op het gebied van psychologie en psychiatrie, en dat alles wat ik hier schrijf over het gedrag en de intenties van mijn ex, wetenschappelijk onderbouwd is, oa door dr K. Woodall en dr craig Childress, beide pioniers op dit gebied die baanbrekend werk verrichten als het gaat om ouderverstoting en de pathologie die daarbij hoort. groet, Lotte Hendriks.
Dank voor je reactie. Het is op zichzelf overtuigend, maar ik kan uiteraard zelf geen conclusies trekken uit alleen jouw verhaal, wel dat ik het met je eens ben dat de houding van BJZ vaak zeer te wensen overlaat.
Goedemiddag, een tijdje terug las ik dat hulpverlening en advocaten en mediators het woord “vechtscheiding” vervangen hebben door “conflictscheiding”.
Vechten is veel te negatief, en conflicten zijn er om op te lossen.
Ook hoorde ik dat er bij echtscheidingen veel meer gekeken wordt naar het hoofdstuk “hoe nu verder de kinderen zo goed mogelijk begeleiden”. Is het niet op de één of andere manier op de trouwdag of in het samenlevingscontract of bij de huwelijkse voorwaarden te integreren (verplicht) dat beide partners beloven dat eventuele kinderen het allerbelangrijkste zijn, twee ouders nodig hebben, en dat kwaadsprekerij over de andere ouder gewoon niet mag!
Verder dank iedereen voor dit blog.
Ja zeker en dat heb ik met name verschillende malen voorgesteld. Ook op TV bijvoorbeeld: https://joepzander.wordpress.com/2013/05/23/afspraken-over-afspraken/
Lees ook mijn recentere toevoegingen aan dit blog.