Rutte hypocriet over cartoons. “Cartoons van politici horen bij Nederland” beweerde Mark Rutte in zijn boodschap aan Erdogan. Merkwaardigerwijs is er wel net een vrij softe cartoon over Rutte van de linkedin van Ivo Vrijkotte verwijderd. Je kunt natuurlijk zeggen dat Rutte dat niet zelf heeft gedaan maar dat duidt nou precies het verschil tussen de gangbare Nederlandse en de gangbare Turkse censuur. Hier gaat het via een omweg. Beetje stiekem zeg maar. Journalisten en instituten als Linkedin willen blijkbaar een wit voetje houden bij machthebbers als Rutte en anticiperen zo op onvriendelijke maatregelen of uitsluiting. Ivo heeft herziening van de beslissing van Linkedin gevraagd, maar dat duurt nu al een dag of 5 en op zo’n manier is het ook als het terugkomt effectieve censuur in een tijd waar de discussie hierover plaatsvindt. En nu zou ik dat plaatje dus moeten laten zien. Maar daartoe wil ik eerst steun. Likes en de belofte om het onmiddelijk verder te delen. Dat kun je vooral aangeven door ook deze post onmiddelijk te delen. Alleen zo maak je censuur overbodig en belachelijk.
Ik leg uit dat er sprake is van een langdurige en diepe problematiek die zich intergenerationeel voortzet. Daarmee worden ook de trauma’s voortgeplant. Primaire trauma’s van kinderen en ouders die elkaar missen, secundaire trauma’s omdat het trauma niet wordt erkend. Tertiaire trauma’s omdat mensen die zich actief inzetten ook op dat niveau trauma ‘s opnieuw voorbij zien komen en daar hard door worden geraakt.
Inmiddels broeit bij mij het vermoeden dat waar Jurjen het heeft over systeembenadering hij iets anders bedoelt dan ik. Hij bedoelt het gezinssysteem en wil daarmee dus de beide ouders de schuld in de schoenen schuiven. Over traumatisering gesproken. Graag had ik hier nog wat verder op in willen gaan maar daarvoor ontbreekt de tijd.
Volgt de discussie die ik in deel een al even aanraakte. straf vroeger civiele gijzeling van vaders die langs het voetbalveld naar hun kinderen zwaaien.
Er ontspint zich ook nog een discussie tussen mij en Jurjen over de manier waarop met cijfers wordt omgegaan. Ik stel dat het een kwalijke zaak is dat bij de benadering van het probleem er van wordt uitgegaan dat slechts 5% van de ouders herriemakers zijn terwijl je natuurlijk zou moeten kijken naar het aantal kinderen dat de dupe is van geen contact. Jurjen beweert dat het hier over 20% gaat en dat dat ook voortdurend wordt gecommuniceerd. Ik denk dat die 20% vaak niet wordt gecommuniceerd en bovendien mogelijk een onderschatting is.
Waarheidsvinding komt even aan de orde maar niet als strafrechtelijk issue (valsheid in geschrifte met verzwarende straf voor ambtenaren). Ik merk wel op dat er een soort waarheidscommissie zou moeten komen (vergelijk Zuid Afrika na de apartheid).
De commissie vraagt ons naar het moment waarop het eerste signaal binnen kwam dat er iets mis ging. En weer gaat het voornamelijk over signalen uit de relatieperikelen. Ik beantwoord de vraag met een maatschappelijk antwoord. Mijn eerste signalen dat er iets mis kon gaan kwamen uit mijn collectieve geschiedenis als man en vader. De vrienden die het contact met hun kinderen verloren, wat zaait angst.
Cees van Leuven merkt op dat het team het niet wil hebben over en aantal zijproblemen als ontvoering en nog wat waar ik wat meer duidelijkheid over hoop te krijgen.
Bij de afsluiting benadruk ik nog een keer de systeembenadering, maar dan wel met mijn opvattingen van wat een systeem is.
Ik merk op dat ik weinig vertrouwen heb in wat er uit deze hele gang van zaken komt, maar dat ik desalniettemin blij ben dat ik gehoord ben.
In de aftermath van deze bijeenkomst worden er nog wat mails gewisseld die een misschien wat positiever beeld creëren dan mijn eerste indruk. Maar het wordt een hele opgave om dit alles tot iets positiefs te laten keren.
Dat was mijn vastlegging van het gebeuren. Het kan goed zijn dat ik de komende dagen nog hier en daar wat aanpas als er iets bij mij boven komt drijven. Ik raad de lezers aan om dit verslag in definitieve vorm over een paar weken integraal opnieuw te lezen.
En ja hieronder even het schilderij dat als achtergrond diende van mij tijdens de conferentie. Zo krijgen jullie op Linkedin misschien weer eens wat anders te zien dan steeds weer die malieveldfoto van mij.
Rechters en de uitvoerende macht maken zich bovendien schuldig aan minachting voor de grondwet en het parlement. Ik noem daarbij als voorbeelden de openbaarheid van uitspraken en het negeren van besluiten van het parlement. Ik breng daarbij Prof Hoefnagels in herinnering die Staatssecretaris Kosto tot vergaande uitspraken kon brengen over het handhaven van omgang. Cees van Leuven merkt op dat ik al eens had verteld dat er excuses zouden moeten komen voor het onheil dat de laatste decennia door met name rechters is aangericht. Ik voeg daar aan toe dat rechters zelfs voorgedrukte formulieren hanteerden om vaders buiten spel te zetten. Hierop reageert Jurjen met de vraag of ik die dan eens wil opsturen dan kunnen ze misschien in de rapportage terecht komen. Dat vind ik dan weer een meedenkende reactie, ik hoop dat dat door de rest van het expertteam wordt overgenomen.
Ik merk op dat laagdrempelig gratis toegankelijke hulpverlening, zoals buurthuismediation een goed idee is om iets preventiefs te doen. Maar verder zal wat mij betreft bijna alles uit vroegtijdige afspraken en teruggeven van eigen verantwoordelijkheid aan de samenleving (vergelijk eigen kracht) moeten komen, gecombineerd dus inderdaad met excuses voor wat er in het verleden is aangericht. En als ultimum remedium de programmerende ouder strafrechtelijk ter verantwoording roepen door haar even op het politiebureau te ontbieden wegens verdenking van geestelijke mishandeling (artikel 300 lid 4 wetboek van strafrecht) en ondertussen de andere ouder toegang te verlenen. De dader het huis uit en niet de slachtoffers. Dus niet door bussen vol politieagenten aan te rukken, wat jeugdzorg wel eens doet om handhaving in een kwaad daglicht te zetten. De orthopedagoge-ervaringsdeskundige bepleit uitbreiding van de omgangsregeling als ie niet word nagekomen. Daar is iedereen ineens erg enthousiast over. Ik beaam dat paradoxale toewijzing al sinds Hoefnagels het daarover had een goed idee is maar dat je dat dan wel moet doortrekken naar wisseling van hoofdverblijf of gezag anders heb je nog steeds een theoretische omgangsregeling.
Teamleden vragen naar de zin van systeembenadering. Ik ben daar voor. Enigszins verbaasde reactie van Jurjen Tak. Ik antwoord dat ik niet van complotdenken wil worden beschuldigd als ik systemische fouten duid. Dat ik hierover een lezing heb gehouden waarin ik de verbanden uitleg tussen wat op micro (gezin), meso (instituten) en macro (politiek en discours) zich afspeelt op dit vlak. Dit ontlokt een reactie aan Louis Tavecchio. Die zal ik weergeven zoals hij hem in een lateremailwisseling uitlegt. Ene Bronfenbrenner heeft eerder onderzoek gedaan naar de verbanden op de diverse niveaus. Mijn lezing en het daarop gebaseerde niet gepubliceerde artikel zouden een mooie aanvulling kunnen zijn gespecificeerd voor ouderverstoting. Hij wil er aan werken dit artikel meer publiek te maken.
De orthopedagoge schrok zichtbaar en zei dat ze het niet over woordgebruik (haar kind verstootte haar) wilde hebben waarmee ze zelf blijkbaar terugschrok voor de consequenties van haar woordgebruik. Ik merkte op dat taal ongelooflijk belangrijk is als je zaken wilt veranderen. Daarbij wees ik als voorbeeld nog naar het gebruik van “verzorgende ouder” als aanduiding voor die ouder die de status-quo naar zich toegetrokken heeft en daartoe het hardst aan het kind heeft getrokken. De voorzitter van de expertgroep Cees van Leuven meende dat wat ik beweerde dat in de tussenrapportage stond niet in de tussenrapportage stond. Ik probeerde vervolgens uit mijn hoofd zo letterlijk mogelijk uit die rapportage te citeren. Wat een wonderlijke ontwikkelingen denk ik, maar laat het hier maar even bij.
Teamlid Jurjen Tak, orthopedagoog/psycholoog voegt aarzelend wat toe over het idee dat kinderen niet verstoten maar zichzelf beschermen. Tsja. Verstoten om zichzelf te beschermen dus, maar aan deze laatste opmerking kom ik niet toe omdat ik de indruk krijg dat Jurjen die opmerking zelf niet serieus neemt.
Ik ga in dit verslag niet veel verder in op het horen van de andere deskundige, de orthopedagoge, zeker niet wat betreft haar persoonlijke case. Ik weet niet zeker of ik alles verder op chronologische volgorde vertel.
Ik merkte op dat wat het expertteam als preventie beschrijft meestal niet gaat over vroegtijdige preventie. Juist dat lijkt me ontzettend belangrijk. Ik licht wat toe over het voorstel tot het maken van vroegtijdige afspraken door toekomstige ouders waarbij ze een soort arbitragecomité benoemen die bindende uitspraken kan doen en waarbij wordt afgesproken dat er niet naar de rechter zal worden gestapt in geval problemen maar dat dat dus aan het comité van vrienden en/of familie wordt voorgelegd. Daartoe zou de overheid een campagne kunnen starten die al gauw meer opbrengt aan besparing dan de kosten. Met elk voorkomen ouderverstotingsgeval en vaak bijbehorende rechtszaken is immers al gauw een ton gemoeid. Gezien het falen van de professionals is een terugkeer naar eigen verantwoordelijkheid misschien geen gek idee. Het lijkt er immers sterk op dat met het toenemen van het aantal bemoeiende zogeheten deskundigen de problemen alleen maar zijn toegenomen. Het expertteam gaat uitgebreid in op de mogelijkheden van verplichte bemoeizorg waar ik geen voorstander van ben. De hulpverlening heeft immers al teveel boter op haar hoofd. Ter adstructie daarvan haal ik het voorbeeld aan van mijn eigen dochter die nadat het contact met haar wonderlijk werd hersteld door een zogenaamde hulpverlener weer werd gereset naar de modus loyaliteit programmerende moeder. Dit gebeuren werd mede gedragen door het gebrek aan afstand van deze hulpverlener tot haar eigen geschiedenis. Teamlid Heleen Koppejan gaat nog even in op de case van Pro Persona en mijn dochter waar ze bij betrokken is doordat de klachtprocedure tegen Pro Persona wel opleverde dat Heleen een lezing daar kon houden. Verder leverde het niets op. Door de geschiedenis van dit soort problemen blijft het dooretteren met rechters en hulpverleners. Zij zijn zelf vaak veroorzakers van de ellende. Vaders wordt vaak door hulpverleners aangeraden “los te laten” en daarmee hun kind te laten vallen. Cees van Leuven merkt op dat ik al eens had verteld dat er excuses zouden moeten komen voor het onheil dat de laatste decennia door met name rechters is aangericht. Ik voeg daar aan toe dat rechters zelfs voorgedrukte formulieren hanteerden om vaders buiten spel te zetten. Hierop reageert Jurjen met de vraag of ik die dan eens wil opsturen dan kunnen ze misschien in de rapportage terecht komen. Dat vind ik dan weer een meedenkende reactie, ik hoop dat dat door de rest van het expertteam wordt overgenomen.
Om de moed er in te houden hier alvast het eerste deel van mijn verslag
“Dat was verleden tijd Joep, dat gebeurt nu niet meer”. Ik zit als deskundige in gesprek met het expertteam ouderverstoting en nog iets en heb het over het vervolgen van vaders die naar hun kinderen zwaaien. De vraag komt van Gerda de Boer die later trots meldt dat er een publicatie is van een vaktijdschrift waarin een artikel van haar is gepubliceerd over dit soort zaken. “Over welke tijd heeft u het?” Vraagt ze. NU! Antwoord ik.
Je zou kunnen zeggen dat deze passage in het bijna twee uur durende gesprek van mij en een andere deskundige met het expertteam tekenend was voor de kwaliteit van het team, niet mensen in dat team individueel maar toch. Zowel de technische als inhoudelijke gang van zaken vond ik verontrustend. Zelf was ik, onervaren in internetconferenties, bang dat het technisch niet goed zou komen. Daarom had ik de hulp ingeroepen van een vriendin. Ik begreep van haar dat het gebruikelijk is dat je een half uur of zo voor de vergadering kunt inloggen zodat je de techniek kunt checken. Op de begintijd van het gesprek was het nog niet mogelijk, maar gelukkig een minuutje later wel. Het gevolg was dat er uiteraard iemand anders was die het technisch niet voor elkaar kreeg zodat we met zijn allen een kwartier moesten wachten. Aan de mailadressen te zien werd de conferentie gehost door een door justitie ingehuurde professional. Ze was niet bepaald actief bezig met het oplossen van de problemen daar moest ze eerst door de voorzitster toe worden opgeroepen.
De andere deskundige die door het expertteam was opgeroepen kwam na de voorstelronde eerst aan het woord. Zij bleek naast orthopedagoog ook ervaringsdeskundige. Ze beschreef hoe haar medemoeder/ex-partner het kind waar die partner ook biologisch de moeder van is het kind programmeert om niet naar haar te gaan zodat dat kind haar verstoot. Ze gebruikte letterlijk een aantal malen het woord verstoten. Dat was voor mij aanleiding om op te merken dat het begrip verstoten blijkbaar een effectieve manier is waarmee een orthopedagoge het gedrag beschrijft. Dan is het merkwaardig dat het expertteam in haar tussenrapportage het het woord verstoting als inadequaat beschouwt omdat het het kind de schuld in de schoenen zou schuiven. Ik markeerde dat ik dit woord zelf (samen met Rob van Altena) heb ingevoerd in mijn eerste publicaties en dat het woord inmiddels onderdeel uitmaakt van de jurisprudentie en de wetenschappelijke literatuur en een adequate vertaling is van het begrip Parental Alienation wat jullie wel gebruiken. Waarom weigeren jullie het gedrag van een kind adequaat te omschrijven vroeg ik de dames en heren vrij indringend. (zie ook mijn vorige blog met de mail die ik er later aan wijdde)
Het expertteam ouderverstoting is door het ministerie van Justitie aangesteld naar aanleiding van de motie Westerveld (GL)
Gisteren sprak ik met het expertteam ouderverstoting dat zich eigenlijk niet meer zo noemt of zo. Hieronder alvast de mail die ik na de bijeenkomst aan de leden van dat team richtte, een uitgebreider verslag van mij volgt nog.
Beste leden van het expertteam,
Dank dat u mij heeft gehoord.
Op verzoek van Jurjen hier de link naar de diverse vaderdiscriminerende historische formulieren van diverse rechtbanken; https://blog.joepzander.nl/alles-over-vaderdiscriminerende-formulieren/. Ik kan de formulieren als bijlage versturen, maar zo hebt u direct de context erbij. U kunt ze eventueel zelf downloaden. Bij gebrek aan een werkend algemeen mailadres van het expertteam stuur ik het maar aan u allen. Ik heb immers op het eind van de meeting begrepen dat ik rustig mag mailen.
In het begin van de meeting maakte ik een opmerking over uw tussenrapportage. Het ging over het afwijzen van het begrip ouderverstoting als centraal begrip. Dit werd tijdens de meeting min of meer ontkend. Maar misschien heb ik het verkeerd begrepen.
In uw rapportage lees ik
“De term ‘ouderverstoting’ blijkt, ook uit de eerste raadpleging van ervaringsdeskundigen, in die zin beladen dat deze term de indruk wekt dat het kind een ouder verstoot. Wij willen echter hierbij benadrukken dat het kind in deze situaties niets valt te verwijten. Voorlopig, tot uit het veld sterker beargumenteerde aanwijzingen komen om een andere vertaling te kiezen, hanteert het expertteam de oorspronkelijke Engelse term: parental alienation, afgekort tot PA.”
Ik lees hier toch echt dat ondanks het feit dat de motie Westerveld waarmee u aan de slag bent, het begrip ouderverstoting expliciet noemde, u dat niet als uitgangspunt wenst te gebruiken. Als het anders gezien moet worden hoor ik dat alsnog graag.
Verder sta ik open voor andere opmerkingen en vragen.
Judas heeft spijt Rembrandt ((c)wikipedia Arkesteijn)
Een aantal namen van personen en organisaties zijn afgekort of gefictionaliseerd.
Onlangs vroeg iemand me of mensen als Spruijt, Groenhuijsen of instituten als de Rechterlijke macht dan nooit iets ondernemen tegen de, overigens terechte, aantijgingen die ik tegen ze inbreng. Ik leg dan meestal uit dat die lui daar hun handen niet vuil aan maken. Ze maken mij het leven stiekem onmogelijk, maar het aanvallen laten ze over aan diverse aangeschurkte clubs die in naam opkomen voor vaders en kinderen, maar in feite corrumperen met de powers that be.
De ergste dingen die je als vaderactivist mee kunt maken zijn de dolken in je rug. Daarom houden ook maar zo weinig vaders het vol om actief te zijn in de vaderbeweging en wat daar verder voor doorgaat. Na een vreselijk gevecht, al dan niet met succes, om de verzorgingsrelatie met hun kinderen in stand te houden moeten ze het opnemen tegen bazige hotemetoten in vaderclubs als Dollydads en het dadacentrum.
Ik heb er velen zien afhaken. Ik denk aan ene Gert die met liefde en passie de nieuwsbrief Dolledads in elkaar zette, maar die eruit werd geknikkerd toen hij niet deed wat de (toenmalige) voorzitter van hem vroeg, het camoufleren van de cijfers m.b.t. het aantal vaders dat zijn kinderen niet kan zien (destijds gebaseerd op onderzoek van Griffiths en Hekman dat veel hoger uitkwam dan het bestuur van Dollydads voor mogelijk hield; sic!). Ook de net aangetreden hoofdredacteur Rob van Altena werd er uitgemieterd. Rob van Altena is niet de eerste de beste. Hij heeft daarvoor en daarna heel veel geschreven en gedaan voor de vaderbeweging. En ja ook zelf was ik het mikpunt met een dreiging van kort geding van het bestuur van de stichting Dollydads Zeven jaar later werd er mij door een van de bestuursleden indirect excuus voor aangeboden (we maken ook wel eens fouten).
Het is vreselijk om zo, met al die conflicten, ook de schijn tegen je te krijgen dat je persoonlijk altijd conflicten hebt. Ik kan het prima vinden met mijn vele vrienden en met mijn beide kinderen en de moeder van mijn zoon ik heb jaren zonder conflicten belangrijke maatschappelijke organisaties geleid (Landelijke Stichting Strijdmuziek, Stichting Gigant Apeldoorn). ook binnen de Vaderbeweging heb ik belangrijke clubs getrokken zoals de samenwerkingswerkgroep familierecht en het comite ‘Stop omgangsonrecht’ dat na enkele bezettingen onderhandelingen voerde met de directie van de Raad voor de Kinderbescherming, Politici en rechtersorganisaties.
De Kinderbescherming heb ik als mishandelaar tegen mij zien optreden. De Raad voor de Kinderbescherming dacht met een excuus het weer goed met mij te kunnen maken. Maar clubs die menen aan te moeten schurken tegen hun subsidiebronnen en dus de zilverlingen belangrijker te vinden dan solidariteit komen op een of andere manier altijd weer in aanvaring met mij. Bij mij staat eendracht maakt macht voorop. Niet eendracht met rechters en kinderbeschermers. Maar eendracht als ouders, als vaders, als activisten. En aangezien de achterban al vaak is weggepest zoals ik hierboven uitleg, sta ik er vaak alleen voor. Dat pesten en treiteren richt zich dan al gauw op mij. Het werkt zeer traumatiserend, maar ik probeer me niet van de weg af te laten brengen en probeer mijn wonden te tonen al ben ik soms radeloos.
Ik word wel eens boos, maar ik vind ook dat boosheid terecht kan zijn en vooral gericht moet worden geventileerd. Het feit dat ik nu al weer jaren ernstig overhoop lig met het het dadacentrum, die herhaalde malen weigerde om haar afspraken na te komen, zie ik dan ook meer als een reden om mij nog scherper op te stellen naar onze schijnrechtstaat. Maar dit levert uiteraard een dilemma op, de clubs die meer willen aanschurken bij staatsgestuurde kindermisbruikers (zie bijvoorbeeld cie Samson daarover) zien er daardoor nog meer reden in om (op vaak onbehoorlijke manier) afstand te nemen van mij. Hiermee profileren zij zich in een judasrol. Verraad, waar eigenlijk Judas als een heilige tegen afsteekt. Zoals hierboven te zien had hij spijt en smeet het geld terug voor de voeten van degenen die hem hadden getracht om te kopen. Een geod voorbeeld wellicht? Heel frustrerend vond ik wat dat betreft ooit de rol van een betaald medewerker van de mannenhulpafdeling van Transact (later Movisie). Maar daarover een andere keer verder.
Boven: in het boek Gemist vaderschap bespreek ik een getuigenis van een voormalige voorzitter van het AKJ. Hieruit blijkt hoe de overheid probeert de gelederen uit elkaar te drijven.
Het ging dus om voorzitter Haanstra. In het gesprek dat ik hierover met hem had vond hij dat deze gang van zaken ook volstrekt normaal was.
De judasrol is van alle tijden. Het is een archetype dat we al in de bijbel aantreffen. Uiteraard want daar gaat het letterlijk over Judas die voor wat subsidie, sorry zilverlingen Jezus verraadt aan de verraders (zeg maar aan een soort joodse raad avant la lettre). Wat kunnen we uit de verhalen over de judasrol leren? Geeft de bijbel daarvoor een richtsnoer, geven andere denkers (ik denk aan Rene Girard) daar richtlijnen voor die de moeite waard zijn?
Binnen emanciperende bewegingen zie je het verschijnsel meer voorkomen. Denk aan de krabbenmandmetafoor dat ik vooral van de vrouwenbeweging ken. Misschien is het wel een vorm van automutilatie.
Mijn opvatting is dat je de conflicten met broeders low-profile moet houden totdat het niet anders meer kan. Het vervelende is echter, moet ik zelf zeggen, dat dat er zelden toe leidt dat het probleem wordt opgelost. Het wegvloeien van een probleem is goed mogelijk als het een incident betreft. Maar judasrollen zijn geen incidenten. De stichting Dollydads heb ik, nadat ik hun dreigbrief uitgebreid op internet publiceerde, destijds verder gewoon links laten liggen. Ik ben verder gegaan op de weg die er ook zonder hun bleek te bestaan. Maar het Dadacentrum begon daadwerkelijk een Kort-Geding tegen mij. Dus ja dan gaat het vanzelf naar buiten. En dan neem ik ook geen blad meer voor de mond. Ze kunnen niet goed tegen kritiek, hebben niet alleen vele afspraken telkens weer geschonden, vele brieven van mij onbeantwoord gelaten en ze geven dus ook geen antwoord op de kritiek. En per saldo is het erg zonde van de tijd en de energie om die in dit soort gevechten te stoppen. Het gaat misschien ook niet om de namen, die kunnen wisselen, het gaat me om het mechanisme, het judasprincipe. If you can’t beat them join them. Pas vond ik daar in een gesprek een positieve variant op: If you can’t beat them make them join you.
Nog even terugkerend naar het begin van dit lange verhaal wil ik me enigszins distantiëren van de mogelijke veronderstelling dat dit allemaal een doordacht complot is. Maar er is wel een belang. Mensen als ikzelf die potentieel zaken scherp aan de kaak stellen komen in conflict met belangen van corrupte organisaties die zich daar als vanzelf op allerlei manieren tegen verweren. Door pogingen mij in te palmen, door mijn omgeving te beïnvloeden. Dat gebeurt. soms valt dat aan te tonen, meestal niet. Als je het een enkele keer aantoont mag je veronderstellen dat het veel meer gebeurt. Kijk naar de verborgen praktijken van de STASI en wat ook hier altijd aan infiltranten en informanten is ingezet tegen activisten van diverse groeperingen. Veel daarvan is dus later wel boven tafel gekomen.
En uiteindelijk worden er natuurlijk bij ons corrupte ministerie van justitie wel plannen gebrouwen om burgerbewegingen ‘in goede banen te leiden’. De beoordeling van wat goed is?
Het afwijzen van strijd voor mensenrechten door het Vader Kennis Centrum:
Hoe voorzitter Peter Tromp strijd afwees. Tekst Rob van Altena in verband met een brief over een door hem gevoerde klachtenprocedure tegen Dr Römkens die nogal vreemd omgaat met onderzoek naar huiselijk geweld. Aangezien ik wijlen Rob van Altena letterlijk aanhaal zal ik hier geen tekstinbreuken op maken ook onderstaande video laat wat dat betreft de blote werkelijkheid zien.
“7 november 2011: PT wilde niets met deze brief doen. Het was weer strijd, zei hij. En het Vaderkenniscentrum wil nu juist de nadruk leggen op dat wat vaders voor kinderen kunnen betekenen. In hetzelfde gesprek herhaalde hij nog eens een eerder succes, behaald door het PEF in Portugal. Waar het feminisme een anti-PAS congres hield dat door een minister steunend zou worden toegesproken. Dat laatste had men met succes verhinderd. Waarom dat minder strijd zou zijn, werd niet uitgelegd. Jammer van een gemiste kans. Het gevoel blijft dat ook hier de ene vader het nu eenmaal altijd weer beter wil weten dan de andere. De pest van de vaderbeweging.”
In onderstaande video legt de voorzitter/directeur van het Vader Kennis Centrum uit dat het wel afgelopen mag zijn met acties zoals die tot dan toe werden gevoerd door vaders in bijvoorbeeld Fathers for Justice. (start schakelt gelijk naar dat punt). Macaber is dat deze zaak waarover hier de optimistische vlag werd gezwaaid in werkelijkheid helemaal niet goed afliep. Het zou kunnen dat er hierdoor wat mensen waren die zich in de steek gelaten voelden.
“Hear the prayer of the mothers” En nu voor de vaders! Ik had alle macht in mijn handen als gitaarbegeleider van een van de vier windrichtingen van de Deventer walk of peace. Maar die had ik niet nodig want gelukkig liepen er ook een paar vrouwen mee die uit zichzelf al begonnen over fathers. Het was de tweede keer dat ik meeliep (eerste keer)
Heel eerlijk gezegd vond ik het nog wel allemaal erg veel vrouwendinges uitstralen. Maar ik mag niet klagen met mijn krachtig mannelijke schilderij op de achtergrond aan de grote of Lebuinuskerk van Deventer. Gisteren had ik daar in het kader van het door mij geïnitieerde vrede-dichtbij-kunstproject nog een uitleg en discussie geleid.
“De man die als vrouw geboren had willen worden” Op de Deventer Lebuinuskerk aan het Grote Kerkhof vlak naast het verzetsmonument. En ik bedenk nu hoe speciaal het is dat een schilderij wat zijn aanleiding vond in een lied over de eerste wereldoorlog aan het grote kerkhof is verschenen. Erg wrang toepasselijk. vrede op het grote kerkhof. “The green Fields of France” is de Engelse titel van het lied. Zie ook de video in mijn eervorige blog.
Op het terras nog nagepraat met de vrouwen van de Enschedese zanggroep de Sistas waarvan er een nog in het strijdkoor Kanaillerood had gezeten, voor mij bekend vanwege mijn organisatorische bemoeienis met de landelijke strijdmuziekdagen. Ik vroeg me naar huis fietsend af of ik nog links was of inmiddels rechts. Soms lijkt het stuivertje wisselen. Veel van wat vroeger links was en beslist ook wel eens over complotten nadacht (kapitalisme enzo) heet nu vaak rechts omdat er over het mogelijke bestaan van samenzweringen wordt nagedacht. Ik voel me eigenlijk nergens thuis, maar vandaag en gisteren op het Grote kerkhof in Deventer wel.
Morgen, vrijdag om 12.45 wordt het kunstproject van de Deventer vredesweek geopend. Vandaag heb ik onder andere mijn eigen doek aan de Lebuinuskerk gehangen. Op het eerste gezicht niet het meest vredige werk, het is een beeld van de oorlog, ook die tussen mannen en vrouwen. Maar meer is het misschien nog een kritiek op de staten die ons de oorlog insturen. Daar tegenover (zowel figuurlijk als letterlijk) het doek van Ton Posthumus in de stadsetalage wat op het eerste gezicht het meest vredige doek is.
Joep Zander: De man die als vrouw geboren had willen worden 2020Ton Posthumus Zonder 2020
Over een week begint de vredesweek. Op vrijdag de 18de start een interactieve kunstexpositie in de openbare ruimte in Deventer. 5 levensgrote doeken zullen werk laten zien van 5 kunstenaars waaronder ik zelf. In het filmpje hieronder vertel ik erover.
